Multi Bdsm

Μέσα από την ροή της συζήτησης και εκτός κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων αναδεικνύεται για μια φορά ακόμα η δυσκολία να κατανοήσουμε την ανθρώπινη υπόσταση ως κάτι ενιαίο, παγκόσμιο και αδιαίρετο.

Δύσκολο να σπάσει κανείς τα εθνικά όρια εντός του.

Γιατί εντός μας είναι το πρόβλημα.

Η περιβόητη «εθνική συνείδηση» είναι μια αυταπάτη. Προσδίδουμε στους εαυτούς μας στοιχεία για την ύπαρξη μας που διαχωρίζουν το εμείς από τους άλλους.

Χρησιμοποιούμε την λέξη «ξένος» για να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας από κάποιον άλλον που δεν φέρει τα δικά μας χαρακτηριστικά.

Υιοθετούμε την ταυτότητα του ντόπιου σαν να είμαστε γραβιέρα από την Νάξο, και παλεύουμε να αποκτήσουμε ονομασία προέλευσης για να νιώσουμε πως είμαστε κάποιοι, πως έχουμε πολιτισμό, ιστορία και φυλετική καθαρότητα έναντι της γραβιέρας Κρήτης.

Τα παραπάνω δεν είναι γνωρίσματα μιας φυλής. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής.

Ο πλανήτης είναι διαιρεμένος σε «Έθνη-Κράτη» από τις απαρχές του εικοστού αιώνα.

Μικρά ή μεγάλα μαντριά χωρίζουν τον πλανήτη.

Και εντός τους εκατομμύρια πρόβατα και γίδια θεωρούν εαυτούς ως κάτι το σημαντικό, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, κάτι που πρώτη φορά εμφανίστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας και είναι προορισμένο να φωτίσει όλα τα υπόλοιπα μαντριά.

Όλα αυτά τα μαντριά συσπειρώνονται γύρω από ένα μεγάλο παγκόσμιο φορέα τον Οργανισμό Ηνωμένων Εχθρών (ΟΗΕ).

Το μαντρί βέβαια χωρίς τσοπάνη είναι αδύνατον να υπάρξει.

Αν δεν έχει τον τσοπάνη και τα σκυλιά να το φυλάνε τότε τα πρόβατα και τα γίδια δεν θα αναγνωρίζουν τα σύνορα, θα γκρεμίσουν τις μάντρες και ελεύθερα θα βοσκούν εδώ και εκεί. Οι ράτσες θα αλληλοπηδιούνται χωρίς να τις ενδιαφέρει το ένα προβατάκι που βατεύει το άλλοο προβατάκι αν είναι από την τάδε ράτσα ή την δείνα ράτσα.

Η καινούρια γενιά που θα προκύψει από αυτές τις προσμείξεις θα φέρει τα χαρακτηριστικά όλων των ανθρώπων του πλανήτη.

Αυτό όμως απαιτεί χρόνο.

Πολύ χρόνο.

Τα πρόβατα ενώ βλέπουν τον φράχτη και θέλουν να τον γκρεμίσουν φοβούνται τον έξω κόσμο.

Ο τσοπάνης τα ταΐζει. Κάθε φορά που ακούν τα βήματα του, ξεχνούν. Τρέχουν με τα σάλια έξω για ένα κομμάτι φαί.

Μέσα στο μαντρί εκτός από την «εθνική καθαρότητα» της κάθε φυλής, απαραίτητο φαντασιακό για να οριοθετηθεί το μαντρί, υπάρχει και η διχογνωμία ή η πολυφωνία για να νιώθει το πρόβατο πως εξαιτίας αυτού έχει δημοκρατία και να κοιμάται ήσυχο στο μαντρί, να μην προσπαθεί να το γκρεμίσει.

«Εδώ έχετε όλα τα καλά του κόσμου» λέει ο τσοπάνης στα προβατάκια του. «δείτε το δίπλα μαντρί… εκεί η πολυφωνία καταλήγει στο μαχαίρι. Ενώ εμείς οι περιούσιοι είμαστε ανώτεροι από αυτούς, έχουμε πολιτισμό..»

Ο τσοπάνης έτσι καταλύει κάθε έννοια δημοκρατίας. Και διαστρεβλώνει το νόημα της. Δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από το κράτος του δήμου. Στην δημοκρατία η εξουσία είναι στα χέρια των από κάτω. Αυτό από μόνο του καταλύει την ύπαρξη κάθε τσοπάνη.

Ο τσοπάνης το γνωρίζει αυτό, χαζός δεν είναι, χαζά είναι μόνο τα πρόβατα και τα γίδια.

Και ως πανούργος που ξέρει να στήνει παγίδες για να φυλακίζει πρόβατα και γίδια εφευρίσκει την φάκα. Εκλογές. Καλεί τα πρόβατα να αποφασίσουν ποιος είναι ο καλύτερος τσοπάνης. Εκείνος που θα τους τάξει και το περισσότερο φαί, εκείνος θα τα διαφεντεύει για τέσσερα-πέντε χρονάκια, απαραίτητος χρόνος για να ξεχάσουν τα καημένα τα προβατάκια τα ψέμματα του και να τον ψηφίσουν ξανά. Οι εκλογές χωρίζουν τα προβατάκια.

Κάποια είναι πιο συγκεντρωτικά, θέλουν δηλαδή έναν τσοπάνη αρχηγάρα με υψηλό το «εθνικό φρόνημα», κάποια είναι πιο φιλελεύθερα, θέλουν δηλαδή τον τσοπάνη πιο περιορισμένο και ζητούν να υπάρχει στο μαντρί μια πρέζα «δικαιοσύνης και ισότητας» έτσι ώστε η δημοκρατία στο φαντασιακό τους να είναι πιο συμμετοχική και κάποια άλλα θέλουν να μην έχουν τσοπάνη αλλά να έχουν μαντρί. Τα τελευταία στηρίζουν μια γραφειοκρατική διακυβέρνηση του μαντριού όπου τα μέσα παραγωγής περνούν στα πρόβατα. Όχι το κράτος αλλά τα μέσα παραγωγής. Το κράτος ανήκει κόμμα. Το κόμμα είναι ο τσοπάνης. Αυτό και αν είναι «μάντρωμα».

Στα παραδίπλα μαντριά ο τσοπάνης δεν παρέχει εκλογές. Δίνει θεό. Εκείνο το αόρατο, μεγάλο πνεύμα, το πανταχού παρών, που έχει δώσει στον τσοπάνη τις εντολές, τις άγραφες γραφές, και που τα πρόβατα και τα γίδια οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα κάτω από τον φόβο του μαχαιριού.

Μαντρωμένα τα πρόβατα και τα γίδια ουρλιάζουν… «εμείς είμαστε οι καλύτεροι γιατί έχουμε πολιτισμό και ρίζες» και από το απέναντι μαντρί κάποια άλλα πρόβατα και γίδια ουρλιάζουν.. «όχι εμείς είμαστε οι καλύτεροι γιατί έχουμε θεό και εντολές»…

Έρχεται όμως κάποια στιγμή που οι ισορροπίες αλλάζουν.

Οι τσοπάνηδες είναι ανήσυχοι άνθρωποι. Δεν είναι ούτε πρόβατα ούτε γίδια. Δεν είναι δηλαδή τόσο μαλάκες. Αν ήταν τόσο μαλάκες δεν θα ήταν τσοπάνηδες. Οι τσοπάνηδες είναι σαρκοφάγα. Ταίζουν τα πρόβατα και τα γίδια κουτόχορτο ενώ εκείνοι τρέφονται με τις σάρκες των προβάτων που ταίζουν. Οι τσοπάνηδες είναι ανθρωποφάγοι.

Οι τσοπάνηδες ως ανήσυχοι «άνθρωποι» και έξυπνοι, βγάζουν λόγους, λόγους, λόγους, λόγους και προσπαθούν να πείσουν τα πρόβατα πως έχουν ένα κάποιο «αδιόρατο καθήκον» να προστατεύσουν την «ανωτερότητα» της φυλής τους, να κάνουν δέηση στον θεό τους και να ξαμοληθούν να σφάξουν τα πρόβατα του απέναντι μαντριού. Φυσικά μέσα στους «πύρινους» και ηλίθιους λόγους τους, τάζουν, τάζουν, τάζουν. Περισσότερο φαί, μεγαλύτερο μαντρί, νέες εκτάσεις, δυνατότητες επενδύσεων ντυμένες με «εθνικοφροσύνη». Φράγκα παντού.

Και κάπως έτσι αρχίζει το πανηγύρι.

Όμως όσα πρόβατα και να σφάξεις κάποια θα σου ξεφύγουν. Αυτό είναι νομοτέλεια.

Και όχι μόνο θα σου ξεφύγουν αλλά θα σου κουβαληθούν και στο μαντρί σου.

Και τότε αρχίζει το άλλο πανηγύρι.

«κοιτά πως είναι αυτό το πρόβατο… μαύρο… κοιτά τι φοράει…. Μαντίλα…. Κοίτα… δεν τρώει χοιρινό…. Κοίτα… σαν μαιμού είναι…»

Φόβος απλώνεται στο μαντρί…. Και ξεκινά η πολυφωνία… «να τους πνίξουμε» λένε οι οπαδοί του «εθνάρχη αρχηγού», «όχι ρε προβατάκια και να τους πνίξουμε αλλά να τους ενσωματώσουμε στον ανώτερο πολιτισμό μας» λένε οι φιλελεύθεροι, «καμία ενσωμάτωση, είναι προλεταριάτο και στην νέα μας κοινωνία θα είναι χρήσιμα εργατικά χέρια για να τρώει το κόμμα τον αγλέουρα» λένε οι οπαδοί του κρατικού συγκεντρωτισμού.

Όλα τα παραπάνω είναι αλλοφροσύνη.

Η αλλοφροσύνη του τσοπάνη. Η ανθρωποφαγία του τσοπάνη.

Μια άκαυλη, ανέραστη κοινωνία του ναι μεν αλλά….

«δεν είμαι ρατσιστής… αλλά να μωρέ είναι και η αισθητική…. είναι και η γλώσσα…. είναι και ο πολιτισμός τους…. Είναι και η κοινωνική μου θέση… είναι και η ανωτερότητα της φυλής μου… είναι και αυτό το μαντήλι που φοράνε και με ξενερώνει… είναι και το χρώμα που δεν γράφει τα εγωτικά μου σημάδια… είναι και αυτό το ραμαζάνι στην μέση, λες και ο πολιτισμός του ελληναρά με τα κοκορέτσια και τα αρνιά στις σούβλες, με τα σκυλάδικα, την βαβούρα, τις αγριοφωνάρες του κάθε παπάρα είναι ένας ανώτερος πολιτισμός….»

Από την άλλη μεριά αν ρωτήσουμε τα άλλα πρόβατα θα μας πουν «δεν είμαι ρατσιστής… αλλά να μωρέ είναι λίγο άσπροι… είναι η θρησκεία μας….. είναι η καθαρότητα μας….. είναι ο πολιτισμός μας….. είναι το ότι τρώνε χοιρινό…. Είναι το πάσχα τους…. Είναι…. Η γλώσσα…. Είναι η δημοκρατία τους»

Όλα τα παραπάνω είναι λόγια τσοπάνη που έχουν εγγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο των προβάτων και των γιδιών.

Τα λόγια ανθρώπων χωρίς τσοπάνη πάνω από το κεφάλι τους είναι… «τα μάτια τους, το κορμί τους, το χαμόγελο τους, ο ερωτισμός τους, η ποίηση τους, οι μουσικές τους, οι χοροί τους, η καύλα τους, τα χέρια τους, το βλέμμα τους, το γυμνό γεμάτο χυμούς κορμί τους»

Η γαλήνη όταν ένας άνθρωπος συναντήσει άνθρωπο είναι απέραντη.

Καταλύει τα μαντριά. Διογκώνει το βλέμμα. Ενώνει την καύλα. Αγκαλιάζει σφιχτά. Πετάει σταυρούς και μαντίλες. Εξοντώνει τους τσοπαναραίους και πνίγει τα σκυλιά τους.

Καταλύει τις δημοκρατίες τους, τους θεούς τους, την σαπίλα της σκέψης τους.

Πίσω από την σαπίλα της μαντίλας, του σταυρού στον λαιμό, των ιερών βιβλίων, των ιδεολογιών υπάρχει ένας μοναδικός άνθρωπος. Με συναίσθημα, αγωνία, καύλα, ερωτισμό, χάδι, αγκαλιά, ιδρώτα, σάλια, σπέρμα, υγρά μουνιά, κραυγές, ουρλιαχτά, πάθη, γέλιο, κλάμα, αγωνία, ρίγη…

Προσωπικά δεν θα έκανα σχέση με καμία που πάνω από όλα βάζει τη μαντίλα της, τον σταυρό της, τον θεό της, το ιδεολόγημα της, τον χριστό της και την παναγία της, τον ιμάμη της, τον πάπα της, τον πατριάρχη της, τον «εθνικόφρων» αρχηγό της, τον πολιτικό καθοδηγητή της, τον πνευματικό της, τον εξομολόγο της, τον τσοπάνη της, που της μπλοκάρει το μυαλό.

Όμως είμαι σίγουρος πως πίσω από την μαντίλα, τον σταυρό, και την όποια ηθική θωράκιση κρύβεται ένα καυλιάρικο, υπέροχο ανθρώπινο πλάσμα που θέλω να το πλησιάσω χωρίς να φοβάμαι πως θα με μολύνει.

Χωρίς να φοβάμαι πως θα «βρωμίσει» τον «ανώτερο πολιτισμό» μου.

Γιατί δεν έχω «πολιτισμό». Έχω μόνο μια απέραντη καύλα για τους ανθρώπους που πετάνε από πάνω τους τα σύμβολα, τις σημαίες, τα λάβαρα, την «εθνική» τους ταυτότητα και ζουν ελεύθεροι χωρίς ηθικά βαρίδια την μια και μοναδική ζωή τους.

Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει… που λέει και το τραγούδι.

Ζήστε ανήθικα και ελεύθερα σύνκαυλοι…

Ευχαριστώ για την έως τώρα συμμετοχή σας στο νήμα…

Και πάμε παρακάτω χωρίς μαντίλες παρακαλώ, αλλά με ανθρωπιά και ποίηση…

 

 

Οι "παγκόσμιες έννοιες" είναι κατασκευές - εργαλεία. Ανύπαρκτες στην ουσία.

Πολύ φοβάμαι πως ο κόσμος δεν αναποδογυρίζει ιδανικά με λίγο σπέρμα, μερικούς σωματικούς χυμούς και καύλα.

 

Για τους άκαυλους και τους ανέραστους όντως είναι μια αλήθεια το παραπάνω....

 

Νόμιζα ότι θα τα γκρεμίζατε τα μαντριά. Χτίζετε νέα;

 

Είστε εκτός θέματος και κάνετε βαβούρα χωρίς λόγο...

 

Εκεί έξω υπάρχει πείνα, υπάρχει ακόμη αναλφαβητισμός ( ή πλημμελής εκπαίδευση ), υπάρχουν ασθένειες, υπάρχουν κενά, υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν άγχη και αναζητήσεις.
Υπάρχουν ηλιοβασιλέματα και φεγγάρια σε υπονόμους, σε κούπες καφέ, ζωγραφισμένα σε κάποια σελίδα ιχνογραφίας ενός παιδικού μπλοκ, υπάρχει εγκατάλειψη λόγω γήρατος και μοναξιά. Υπάρχει η πολιτικοποίηση, υπάρχει και η κομματικοποίηση, υπάρχει ο φανατισμός, υπάρχει και το μέτρο. Υπάρχουν άπειρα πράγματα τόσο θετικά, όσο και αρνητικά, που ακόμη και μια ολόκληρη ζωή δεν θα έφτανε, για να τα περιγράψει όλα κάποιος. Ο καθένας μας βρίσκει την ουσία του σε κάτι, ποιος στην καύλα, ποιος στο ποτό, ποιος στην δουλειά, ποιος στην τέχνη, στο ψάρεμα, στα φράγκα.
Ο κόσμος μας στο τέλος είμαστε εμείς και κείνοι οι ελάχιστοι για μας αληθινά σημαντικοί. Εντάξει κι εγώ πιστεύω ότι η σεξουαλική έκφραση, θα μπορούσε να ήταν μέρος του ευρύτερου φάσματος/άνθρωπα σαν πολιτικό ον. Αλλά μάλλον καμία επανάσταση δεν έγινε για τον πέοντα ή το γουνί κάποιου/ας, ούτε για το ξυλίκι που θα ήθελε να δώσει ή να πάρει.
Τ' όποιο bdsm είναι multi από μόνο του, γιατί multi είμαστε και μεις. Για μένα είναι πιο σημαντικό, να μάθουμε να σεβόμαστε τον όποιο άνθρωπα διαφορετικής καταγωγής από μας.
Να τον αποδεχόμαστε σαν γείτονα μας, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, να μην του κάνουμε την ζωή πατίνι μόνο για το διαφορετικό χρώμα του δέρματος του ή της γλώσσας του.
Να μην ξινίζουμε τα μούτρα, για τα "περίεργα" έθιμα που ίσως και να ήταν φορέας. Παρά να μας "έκοφτε" για το αν θα τον βάζαμε ή όχι στο κρεβάτι/πάνω/κάτω μας.

Αν το δικαίωμα επιλογής του με ποιον/α θα μαμιόμαστε και του πως μαζί του/της θα μαμιόμαστε, είναι ρατσισμός ή φασισμός. "Λυπάμαι" αλλά διατηρώ το δικαίωμα αυτοδιάθεσης μου/γούστων μου και ας με πουν ρατσιστή ή φασίστα. Γιατί για μένα ο ρατσισμός, ο φασισμός και η όποια μισαλλοδοξία έχουν άλλους τομείς με τους οποίους ν' ασχοληθούν. Και αυτά είναι λόγια κάποιου, που σαν ξένος έζησε τα μισά χρόνια της ζωής του. Και που εδώ κι ελάχιστο καιρό δεν αντιλαμβάνεται πια τις συμπατριώτισσες του σαν ξένες. Βέβαια, αν θέλουμε να βρούμε την τρίχα στ' αυγό ή να τετραγωνίσουμε τον κύκλο ( τουτέστιν, αν θέλουμε να πάμε απ' την Αθήνα στη Μαδαγασκάρη και κάνουμε παράκαμψη μέσω Αλάσκας ), μπορούμε πάντα να το κάνουμε. Για κάποιους/ες το bdsm ή ο εναλλακτικός ερωτισμός και οι εκφάνσεις του είναι η γιατρειά για πάσα νόσο.
Για κάποιους άλλους είναι τα τεύχη του Αντιρίξ και Συμφωνίξ και πάει λέγοντας.

Όλα τα παραπάνω με ειλικρινή σεβασμό σ' όλων των ειδών τις κοσμοθεωρίες, ακόμη και σε κείνες που δεν με βρίσκουν σύμφωνο ( ή που θα ήταν ακόμη και επιβλαβείς. Έγραψα ήδη, ότι κατ' εμέ αυτές οι τελευταίες θα ήταν ν' αντιμετωπίζονται την κατάλληλη στιγμή και όταν θα είχαν απτό αντίκτυπο σε μένα ή σ' οποιονδήποτε άλλο. Σ' όλες τις άλλες περιπτώσεις θα ήταν σαν τα σκυλιά που απλά γαβγίζουν, ενοχλητικά αλλ' ακίνδυνα ).

 

Σαφώς και το ζήτημα δεν είναι φυλετικό ή εθνικό. Και οι ελληνίδες υ έχουν θέση στο πάτωμά μου. Αλλά δε θα μπω σε πολιτική συζήτηση εδώ.

 

*moderator's notice*

Παρακαλείστε να διατηρήσετε τους τόνους χαμηλά και να αποφύγετε την πολιτική συζήτηση.

 

Νομιζω οτι μπορουμε να συμφωνησουμε πως ελευθερια = αυτοδιαθεση. Επομενως τα ερωτηματα του νηματοθετη στην πρωτη σελιδα μπορουν να απαντηθουν με ενα ΝΑΙ ή ενα ΟΧΙ και να γινουν απολυτως σεβαστα και τα δυο. Ο νηματοθετης ομως επιτιθεται σε οσους δεν συμφωνουν μαζι του (αρα δεν σεβεται οσους ενοχλουνται απο ολα οσα εμπεριεχονται στα ερωτηματα του). Αυτο ειναι κατακριτεο.

 

Εμ γι' αυτο λεγεται:

- Ελευθερο πνευμα πανω απο στερεοτυπα,

- Σεβασμος του αλλου και της ζωης του σαν μοναδα / ανεξαρτητο ατομο,

- Κοινη ερωτικη ελξη, αν μιλαμε για ερωτα.

Ουτε δεκα καμηλες για αυτο το μουνι που περπαταει, ουτε ειναι μελαμψος και θα κακοφανει στη γειτονισσα.

Ουτε οι ναζιδες γερμανοι ουτε οι βρωμοελληνες.

Ουτε εχει λεφτα κι ας ειναι σαν χαζοχαρουμενος κεφτες, ουτε δεν εχει λεφτα κι ας ειναι προκομενος-εξυπνος-καλοψυχος.

Φυσικα ετσι θα καταληξει στο τελος. Τα μαντρια γκρεμιζονται και οσα παιρνουν τη θεση τους γινονται ολοενα μεγαλυτερα και πιο ευρυχωρα μεχρι κι εκεινα να γκρεμιστουν.

Και μεχρι να γινει η Γη ενα μεγαλο μαντρι με συρματοπλεγμα φτιαγμενο απο τη Φυση και οχι απο ανθρωπο.

Μετα η Φαντασια. Μεχρι τοτε. Αν ζησουμε να το δουμε.

Αλλα θα γινει. Νομοτελεια κι αυτο.

Και μετα απο πολυυυυ χρονο. Αγνωστο ποσο. Οπως το λες.

Μεχρι τοτε, με αυτα κατα νου, ο καθενας πορευεται οπως κρινει πιο ταιριαστο.

Και δεν του πεφτει λογος κανενος αλλου.

Αυτο ειναι σεβασμος και ανθρωπια και οδηγει κι αυτο προς τα εκει.

Ηρεμα και ανικητα.

Αλλα μεχρι τοτε η κι απο τους δυο η απο κανεναν και τελος.

Για μενα τουλαχιστον.

 

Καθως και χωρις προκαταληψεις, κατακρισεις, μισαλλοδοξιες ουτε υπερ ουτε κατα του οτιδηποτε.

Αλλα του οτιδηποτε ομως. Χωρις εξαιρεσεις.

Ασε που αυτες δεν δουλευουν αλλωστε. Για να μην πουμε οτι ωρες-ωρες θεριευουν ο,τι επιχειρουν να αποδυναμωσουν.

Κοινως, εχουμε παντα το νου μας αλλα διατηρουμε συναμα τη νηφαλιοτητα μας.

 

Tα μαντριά με τα πρόβατα και τους τσομπάνηδες εμφανίστηκαν στην ανθρώπινη ιστορία στις απαρχές του εικοστού αιώνα;
Kαι μέχρι τότε δηλαδή τι ίσχυε;