Queer

Γνωρίζω τι είναι.
Έχω αυτοπροσδιοριστεί ως queer με την αρχική έννοια.
Ο λόγος του αυτοπροσδιορισμού είναι το γεγονός πως ποτέ δεν αποδέχτηκα τους ρόλους/συμπεριφορές που υποτίθεται οφείλω να ενσαρκώνω βασει του φύλου μου.

 

Στην αναζήτησή μου για να καταλάβω τι είναι queer, προέκυψε η απορία: γιατί χρειάζεται ένας νέος όρος, μια νέα ταυτότητα, και δεν αρκεί η λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
________________

Μεταξύ των άλλων διάβασα και αυτό:
Κριτική στην αποδόμηση των ταυτοτήτων και την queer θεωρία
που το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και σε αρκετά σημεία διατυπώνει αυτά που σκέφτομαι!

 

"Αυτό που πρέπει όμως να μας απασχολεί είναι όχι να απαλλαγούμε από τις ταυτότητες στο σήμερα (κάτι πλήρως ανέφικτο) αλλά πως θα φτάσουμε σε μια κοινωνία όπου οι λέξεις gay, bi, λεσβία, γυναίκα, άνδρας, δεν έχουν καμία κοινωνική σημασία και δεν οριοθετούν κανένα πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς."

Αυτό.

 

Εγώ ξέρω πως οι άνθρωποι που χαρακτήριζονται από άλλους (ή και τους εαυτούς τους) ως μειονότητες, κάνουν ότι μπορούν για να διαφέρουν από τον "κανονικό" άνθρωπο. Οι gay κάνουν gay parades - δηλαδή εγώ που είμαι ετεροφυλόφιλος πρέπει να πάρω μπύρες και ποδοσφαιρα (κατά τα κοινωνικά στερεότυπα) και να ανεβαίνω στα άρματα?-, αυτοί που ξεφεύγουν από το πατροπαράδοτο ερωτικό μοντέλο αυτοχαρακτηρίζονται ως queers...

Δεν ξέρω αν ανήκω σε κάποια μειονότητα επειδή δεν το έχω ψάξει αρκετά μάλλον αλλά αν άνηκα θα δήλωνα απλά άνθρωπος ή μάλλον δε θα χρειαζόνταν να δηλώσω τίποτα. Δε θα έλεγα με περηφάνια είμαι gay ή μου αρέσει να με δέρνουν αλλά θα απαντούσα, θεωρώ ότι είμαι ακριβώς ίδιος με εσένα αλλά αν θέλεις να μου δώσεις χαρακτηρισμό, κάνε το μόνος σου, εγώ δεν συμμετέχω.

ΥΓ. Στη βουλή ψήφιζαν υπέρ του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και αντί να μείνουν σπίτι τους, να βγουν για ένα ποτό ή για να δείρουν γρίες, ότι είχε ο καθένας σκοπό να κάνει ώστε να δείξουν ότι γίνεται κάτι αυτονόητο, ανάξιο λόγου, δίνανε γλωσσόφιλα έξω από τη βουλή ντυμένοι παπάδες.

Ελευθερία λόγου έχουμε, αυτή ήταν η γνώμη μου, ο καθένας έχει αναφαίρετο δικαίωμα να συμφωνεί ή να διαφωνεί πολιτισμένα.

 

Εσυ τοσα ξερεις τοσα λες

 

Αν το queer ξεκινάει απο την κατάργηση των ταμπελών σχετικά με το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό....αυτό σταματάει εκεί ή προχωράει και σε άλλες ταμπελες; Και αν ναι σε ποιες άλλες ταμπέλες; Και αν δεν περιοριζεται σε ορισμένες ταμπέλες αλλα πάει όπου υπάρχουν ταμπέλες μιλάμε για αναρχισμό;

 

Αναφερεται στο φυλο και την ταυτοτητα φυλου. Και δεν ειναι τοσο μια καταργηση αλλα inclusion.

 

Σώματα με Σημασία – Τζούντιθ Μπάτλερ

Οριοθετήσεις του «φύλου» στο λόγο

Κεφ. Κριτικά Κουήρ


«Ο λόγος δεν είναι ζωή – ο χρόνος του δεν είναι δικός σας.» Michel Foucault, «Politics and the Study of Discourse»


Κουηρ σε Ταραχή

“Ο όρος «κουήρ» αναδύεται ως έγκληση που θέτει το ερώτημα της υπόστασης την οποία έχουν η ισχύς και η αντίθεση, η σταθερότητα και η μεταβλητότητα στο εσωτερικό της επιτελεστικότητας. Ο όρος «κουήρ» έχει λειτουργήσει ως γλωσσική πρακτική που σκόπευε να ντροπιάσει το υποκείμενο το οποίο ονόμαζε έτσι ή, μάλλον, να παραγάγει ένα υποκείμενο μέσω της ντροπιαστικής του έγκλησης του. Η δύναμη της λέξης «κουήρ» πηγάζει ακριβώς από την επαναλαμβανόμενη επίκληση η οποία τη συνέδεσε με την ενοχοποίηση, την παθολογικοποίηση, την προσβολή. Με την επίκληση αυτή σχηματίζεται μέσα στο χρόνο ένας δεσμός μέσα και ανάμεσα στις ομοφοβικές κοινότητες. Η έγκληση επαναλαμβάνει σαν ηχώ παλαιότερες εγκλήσεις και ενώνει τους ομιλητές, σαν να μιλούσαν εν χορώ στο πέρασμα του χρόνου. Με την έννοια αυτή υπάρχει υπάρχει πάντοτε μια φανταστική χορωδία που εκτοξεύει την χλεύη «κουήρ»!


Επομένως, κατά πόσο η επιτελεστική εκφορά «κουήρ» έχει λειτουργήσει παράλληλα με την επιτελεστική εκφορά «σας ανακηρύσσω…» της γαμήλιας τελετής ως παραμόρφωση της; Αν η επιτελεστική εκφορά λειτουργεί ως κύρωση που που επιτελεί την ετεροφυλοφιλοποίηση του κοινωνικού δεσμού, ίσως επίσης εισάγεται ακριβώς ως ντροπιαστικό ταμπού που καθιστά «κουήρ» όσους αντιστέκονται ή αντιτίθεται σε τούτη την κοινωνική μορφή, καθώς και όσους την καταλαμβάνουν χωρίς όμως ηγεμονική κοινωνική κύρωση.” (σελ. 412 – 413)


Ντραγκ και Επιτελεστικότητα του Φύλου

“Οι νόρμες του φύλου λειτουργούν απαιτώντας τη σωματοποίηση ορισμένων ιδεωδών θηλυκότητας και ανδρισμού, ιδεωδών τα οποία σχεδόν πάντοτε συσχετίζονται με την εξιδανίκευση του ετεροφυλοφιλικού δεσμού. Με την έννοια αυτή η εισαγωγική επιτελεστική εκφορά «είναι κορίτσι!» προβλέπει την αναμενόμενη κύρωση της από το «σας ανακηρύσσω συζύγους». Εξού και η ιδιότυπη απόλαυση που προκαλεί το κόμικ στο οποίο το βρέφος εγκαλείται για πρώτη φορά στο λόγο με τη φράση «είναι λεσβία!». Η κουήρ ιδιοποίηση της επιτελεστικής εκφοράς δεν είναι διόλου ένα ουσιοκρατικό αστείο, αλλά μιμείται και εκθέτει τόσο τη δεσμευτική εξουσία του νόμου της ετεροφυλοφιλοποίησης όσο και την απαλλοτριωσιμότητα του.


Στο βαθμό που η προσφώνηση «κορίτσι» είναι μεταβατική, δηλαδή εισάγει τη διαδικασία με την επιβάλλεται ένα συγκεκριμένο είδος «κοριτσοποίησης», ο όρος ή, μάλλον, η συμβολική του εξουσία κυβερνά το σχηματισμό μιας σωματικά διαδραματιζόμενης θηλυκότητας η οποία ποτέ δεν προσεγγίζει ολότελα τη νόρμα. Προκειμένου να πιστοποιηθεί ως βιώσιμο υποκείμενο και να παραμείνει τέτοιο. Η θηλυκότητα επομένως δεν είναι προϊόν επιλογής, αλλά εξαναγκαστική παράθεση μιας νόρμας, η οποία διαθέτει περίπλοκη ιστορικότητα, αδιάσπαστα συνδεδεμένη με σχέσεις πειθαρχίας, ρύθμισης, τιμωρίας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιο «υποκείμενο» που προσλαμβάνει μια νόρμα φύλου. Η παράθεση της έμφυλης νόρμας είναι αντιθέτως απαραίτητη ώστε να πιστοποιηθεί, να γίνει βιώσιμο ως υποκείμενο, όπου ο σχηματισμός του υποκειμένου εξαρτάται από την προηγούμενη διεργασία της νομιμοποιητικής έμφυλης κανονικότητας.


Απαιτείται να ξανασκεφτούμε την ιδέα της επιτελεστικότητας του φύλου με όρους μιας νόρμας που καταναγκάζει σε μια ορισμένη «παράθεση» προκειμένου να παραχθεί ένα βιώσιμο υποκείμενο. Και η θεατρικότητα του φύλου θα πρέπει επίσης να εξηγηθεί ακριβώς σε σχέση με μια τέτοια επιβεβλημένη παραθετικότητα. Η θεατρικότητα δεν πρέπει να συγχέεται με την επίδειξη ή το πλάσιμο του εαυτού. Πράγματι στην «κουήρ» πολιτική, στην ίδια τη σημασιοδότηση που είναι το «κουήρ», διαβάζουμε μια ανασημασιοδοτική πρακτική στην οποία η ακυρωτική εξουσία του ονόματος «κουήρ» αντιστρέφεται προκειμένου να ακυρώσει μια αμφισβήτηση των όρων της σεξουαλικής νομιμότητας. Το υποκείμενο που «γίνεται κουήρ» στον δημόσιο λόγο με διαφόρων ειδών ομοφοβικές εγκλήσεις κατά παράδοξο αλλά και πολλά υποσχόμενο τρόπο καταλαμβάνει ή παραθέτει τον ίδιο ακριβώς όρο ως λογοθετική βάση για να του αντιτεθεί Η παράθεση αυτού του είδους θα αναδυθεί ως θεατρική στο βαθμό που μιμείται και καθιστά υπερβολική τη λογοθετική σύμβαση την οποία επίσης αντιστρέφει. Η υπερβολή ως χειρονομία είναι καίρια για να εκτεθεί ο ομοφοβικός «νόμος» που αδυνατεί πια να ελέγξει τους όρους των ίδιων του των στρατηγικών αποκειμενοποίησης.” (σελ. 422 – 423)


Μελαγχολία και τα Όρια της Επιτέλεσης

“Μια από τις πιο αμφίσημες συνεπαγωγές της αποκεντροθέτησης του υποκείμενου είναι το να καθίσταται η γραφή του στο πεδίο μιας αναγκαίας και αναπόφευκτης απαλλοτρίωσης. Το να παραχωρείς όμως έτσι την κυριότητα σου πάνω σε αυτό που γράφεις έχει σημαντικά πολιτικά συνεπακόλουθα, διότι η κατάληψη, η αναδιαμόρφωση, η παραμόρφωση των λέξεων σου διανοίγει πράγματι ένα δύσβατο μελλοντικό πεδίο κοινότητας, ένα πεδίο στο οποίο είναι βέβαιο ότι θα διαψευστεί η ελπίδα να αναγνωρίσεις πλήρως τον εαυτό στους όρους με τους οποίους σημασιοδοτείς.

Το να μην κατέχεις τα λόγια σου, όμως, ήταν εξαρχής παρόν, αφού το να μιλάς είναι πάντοτε κατά κάποιον τρόπο το να μιλά ένα ξένο πρόσωπο μέσα από τον εαυτό σου και ως ο εαυτός σου – είναι η μελαγχολική επανάληψη μιας γλώσσας που δεν την επέλεξες ποτέ, που δεν την βρίσκεις σαν όργανο προς χρήση, από την οποία όμως χρησιμοποιείσαι, θα λέγαμε, απαλλοτριώνεσαι μέσα της, ως η ασταθής και συνεχής συνθήκη του «εσύ» και του «εμείς», ως η αμφίσημη συνθήκη της εξουσίας που δεσμεύει.” (σελ.438)


 

 

Ρίχτε του μια ματιά, είναι χρήσιμο...
https://www.lifo.gr/articles/lgbt_a...HFwSS18RCC6lXoNSaAD3chelUBz7q2ltvFAvs3ixNDhP4