Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Ουτοπία.

Ο τόπος που γελάς, γλεντάς, τεμπελιάζεις, τραγουδάς, κολυμπάς, περπατάς, μετράς τα αστέρια, κοιμάσαι στο χώμα, αγκαλιάζεις, σε αγκαλιάζουν, φιλάς, σε φιλούν, γελάς, χορεύεις, φροντίζεις, ονειρεύεσαι, σκαρώνεις ποιήματα, στίχους, αφηγείσαι, ζωγραφίζεις, διαβάζεις, παίζεις, κατασκευάζεις.

Δυστοπία.

Ο τόπος που γκρινιάζεις, δουλεύεις σαν το σκυλί το μαύρο για ένα κομμάτι ψωμί, είσαι μόνιμα σε φόβο και πανικό, σαπίζεις, αρρωσταίνεις, μισείς, δεν αγγίζεις, δεν ονειρεύεσαι, βαραίνεις, γερνάς.

Πόσοι δεν έχουμε επισκεφθεί τον τόπο της ουτοπίας έστω και μια φορά;

Πόσοι δεν έχουμε περάσει το κατώφλι της ουτοπίας;

Και όμως δεν μένει σχεδόν κανείς.

Γιατί κάπου, κάποτε έκανες ένα βαρύ αμάρτημα. Έφαγες από το απαγορευμένο δέντρο. Και η τιμωρία σου είναι να ζεις στην δυστοπία.

Αυτή η αμαρτία έχει στοιχειώσει το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας.

Μετά σου φόρτωσαν και ένα σταυρό στην πλάτη και σου είπαν κουβάλα τον σταυρό σου στον τόπο της δυστοπίας αγόγγυστα και αν δεν τον εγκαταλείψεις ποτέ σε κάποια άλλη ζωή κάπου, κάποτε σε περιμένει ο κόσμος της ουτοπίας.

Αλλά όχι εδώ.

Εδώ έχει μόνο έναν βαρύ σταυρό στην πλάτη για να ξεπληρώσεις την αμαρτία.

Η ουτοπία είναι όμως εδώ.

Την ζω κάθε στιγμή που θέλω να σου σκίσω τις σάρκες σου και εσύ αντέχεις.

Την ζω κάθε στιγμή που τρέμεις γυμνή μπροστά μου.

Την ζω κάθε στιγμή που ακούω τους χτύπους τις καρδιάς σου να δίνουν τα γκάζια τους.

Την ζω κάθε στιγμή που η καρδιά σου αποτυπώνεται στο πρόσωπο σου.

Το αγχωμένο σου πρόσωπο είναι η καρδιά σου ζωγραφισμένη.

Ο κάθε σου παλμός είναι αποτυπωμένος σε κάθε κύταρο, σε κάθε ρυτίδα.

Ένας γρήγορος παλμός κάνει τα βλέφαρα σου να συσπώνται.

Μια επιβράδυνση βγάζει ένα φως από παντού.

Το πρόσωπο σου είναι ένα καρδιογράφημα.

Την ζω κάθε στιγμή που μυρίζω την καρδιά σου στον ιδρώτα σου.

Την ζω άρα υπάρχει.

Και πώς να αφήσεις έναν κόσμο που δεν έχει μέσα του το «δύστοπο» που γεννά το δύστροπο.

Το ξέρεις και εσύ ότι η ουτοπία είναι εδώ.

Την ζεις όταν νιώθεις την ζώνη μου να σκίζει τον αέρα.

Την ζεις όταν ο χώρος και ο χρόνος διαστέλλονται και δεν ξέρεις αν έχει περάσει μια μέρα ή μια ώρα και αν το δωμάτιο είναι διπλάσιο από όσο το αντιλαμβάνεσαι.

Την ζεις όταν νιώθεις ένα χέρι να σου σκίζει τον κώλο με δύναμη χωρίς λιπαντικό και σάλια, ξεσκίζοντας κάθε γωνιά της ψυχής σου και της ύπαρξης σου.

Την ζεις όταν ντύνεσαι όπως σου έχουν υποδείξει, όταν περπατάς όπως σου έχουν υποδείξει, όταν γονατίζεις με απίστευτη ευγένεια και λαχτάρα.

Την ζεις όταν νιώθεις να πετάς που προσφέρεις.

Στην ουτοπία δεν έχεις ενοχές.

Στην ουτοπία χορεύεις χορούς που αναβλύζουν έκσταση και τρέλα.

Στην ουτοπία ονειρεύεσαι.

Γιατί να βγεις από εκεί;

Μα γιατί είναι απαγορευμένο να μείνεις εκεί.

Ως επισκέπτης μόνο επιτρέπεται να πας.

Αν αποφασίσεις να μείνεις εκεί θα είσαι απροσάρμοστος, περίεργος, τεμπέλης, επικίνδυνος, άρρωστος.

Αυτό θα είσαι.

Σε νοιάζει εσένα αν θα είσαι όλα αυτά;

Εμένα καθόλου όταν ακούω το ουρλιαχτό ενός οργασμού που βγαίνει μετά από έξι μήνες απαγόρευσης του.

Εμένα καθόλου όταν αυτό το επί έξι μήνες εγκλωβισμένο ουρλιαχτό αποκαλύπτει μια βαθιά ηδονική φύση.

Σαν λύκος μπροστά στο φεγγάρι αυτό το ουρλιαχτό.

Αν αυτό είναι αρρώστια δεν έχω κανένα πρόβλημα να είμαι άρρωστος.

Είμαι άρρωστος επειδή θέλω επί έξι μήνες να απαγορεύω τον οργασμό και να εγκλωβίζω ενέργεια.

Και να ελέγχω την ενέργεια.

Να σε βλέπω να βγάζεις τον σκασμό και να περιμένεις μια εντολή.

Είμαι άρρωστος γιατί όταν νιώσω την ενέργεια έτοιμη να σκάσει μπορεί να σε ανεβάσω με πανσέλληνο σε ένα βουνό και να σου δώσω εντολή να ουρλιάξεις στο φεγγάρι. Να απεγκλωβίσεις όλη σου την ύπαρξη.

Πώς να φύγεις από την ουτοπία μετά από ένα ουρλιαχτό στο φεγγάρι.

Και τι στο διάολο να κάνεις μέσα στην δυστοπία.

Είναι γαμάτα στον κόσμο της αρρώστιας……

Κοπιάστε….

Iagos

 

 

Υπεροχο..

 

Σκετη καβλα....

 

Αντίο δάσκαλε, σε ευχαριστώ....

Έφυγε σήμερα ο Ντάριο Φο.


Ο Ντάριο Φο ήταν Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Ο Φο είχε βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997 για το πολύχρονο έργο του.

Ο Φο γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ' την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.

Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρες του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.

Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα {teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι, και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα.

Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI, το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους όπου μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακύρωσαν την εκπομπή.

Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell'occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ' όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ' το κοινό.

Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ' τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής.

Το 1955 ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 ο Φο κι η Ράμε έπαιξαν μαζί στην ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, Ο περίεργος (Lo svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν.

Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ' ολόκληρη την Ιταλία.

Το 1960 κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία καιΠολωνία.

Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ' τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ' την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν.

Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.

Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά.

Το 1970 ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.

Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971 ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.

 Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! 1974 ήταν μιαφάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Το 1975 έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης τηςέκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα. Το 1975 ο Φο προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ για πρώτη φορά.

Το 1976 ο νέος διευθυντής της RAI προσκαλεί το Φο να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο του Ντάριο (Il Teatro di Dario). Εντούτοις, όταν η δεύτερη έκδοση του Μίστερο Μπούφο παρουσιάζεται στην τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί "βλάσφημο" και οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρ' όλα αυτά, η Φράνκα Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός.

Το 1978 ο Φο κάνει την τρίτη έκδοση του Μίστερο Μπούφο. Ξαναγράφει και σκηνοθετεί το Η Ιστορία ενός Στρατιώτη (La storia di un soldato), βασισμένο σε μια όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει, επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του Άλντο Μόρο, το οποίο ποτέ δεν παίχτηκε δημόσια.

Το 1980 ο Φο και η οικογένεια του βρίσκουν ένα νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και την Περούτζια. Αγόρασαν την κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το "καταφύγιο", επί του παρόντος, το διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο.

Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης.

Το 1989 έγραψε Γράμμα απ' την Κίνα (Lettera dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise).

Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ' το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.

Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell'arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.

Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ' το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

 

Σ' .έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…». Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.

Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… Να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή,η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις…κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί…σαν κανονικοί άνθρωποικι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός…τα λουλούδια που ανθίζουν…ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη…και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.Και όταν μια μέρα πεθάνεις,δε θα πεθάνεις σα γέρος,πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα,αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…”

Ντάριο Φο

 

 

Αχ αχ αχ..., αντε και τον καπιταλι(η)στή πες πως τον στριμώχνεις σ' ένα καμπινέ, τον καπιταλισμό όμως ;

 

Στο μυαλό Μου είστε αγαπημένε... Αυτό το κείμενο μόλις σκεφτόμουν... Να Σας ενημερώσω με την ευκαιρία ότι το καζανάκι Μ/Μας θέλει επιδιόρθωση... Ένεκα που στούμπωσε ο καμπινές ακολουθώντας τις συμβουλές του αγαπητού Ντάριο... Μην ανησυχείτε πάντως αν δε βρούμε υδραυλικό γρήγορα. ΟΙ φίλοι Μ/Μας οργανώνονται κι οι καμπινέδες σε όλον τον πλανήτη ετοιμάζονται ψυχολογικά να παίξουν επιτέλους το σκοπό για τον οποίον γεννήθηκαν... Στο τέλος θα νικήσουμε, αγαπημένε... Θα πεθάνουμε ευχαριστημένοι και ελεύθεροι όπως ακριβώς ζούμε την κάθε μέρα που περνάει... Θα μας λείψει ο Ντάριο, θα μας λείψει... Ο άρτος που άφησε όμως είναι αρκετός να θρέψει κι εμάς και πολλές γενιές μετά από εμάς... Θα τον τιμήσουμε. Α.

 

Η κάθε μέρα είναι γιορτή αγαπημένη...

Αυτό το ξέρουμε πολύ καλά εμείς οι τεμπέληδες και αλήτες πλανόδιοι Τζουλιάρι και σαλτιμπάγκοι ..... 

ΥΓ μην ανησυχείτε που βουλώνουν οι τρύπες...Να χαίρεστε...