Παιδικά τραύματα

Φορούσες και κολάν; 

 

το γελας? ω ναι ειχε περασει και αυτη η μοδα στα δικα μου παιδικα χρονια. κοντα βεβαια. αντι για βερμουδες. πρεπει να ειμασταν πολυ γελοίο θεαμα...

 

Χαχαχαχαχα!

 

Είσαι ωραίος και μετράς......

 

εισαι της γενιας μου? με τα μαυρα κολαν και την πρασινη ή κοκκινη φωσφοριζέ ριγα στο πλαι?

 

Ολη;

 

Αμε

 

Γιατι ετσι βρε συ;

 

με βιαζε η γιαγια μου

 

Τραύματα ε;
Ίσως εκείνη η ριμάδα η μέρα που ένιωσα εκείνο το χέρι...
Πόσο είχα παγώσει.
Αν με επηρέασε; Για ένα διάστημα ναι, αλλά μετά, μετά είπα "Ως εδώ!".

Οι κηλίδες αίμα που στάζανε στο πάτωμα, τα ουρλιαχτά, η τρεμάμενη φωνή του πατέρα μου, το ασπρισμένο πρόσωπό του.
Μετά δεν θυμάμαι τίποτα, ούτε πώς πέρασε η νύχτα, ούτε τί έγινε, έχω μια μαγική ιδιότητα...
Τα διαγράφω από την μνήμη μου τα τρομακτικά, τα αδιάφορα, τα δυστυχισμένα...

Ίσως γιαυτό δεν θυμάμαι πολλά από την παιδική μου ηλικία.

 

Ειναι πασιγνωστο πως ενας απο τους ψυχικους μηχανισμους αμυνας ειναι η ληθη.

 

Απαντάω καθηστερημένα για τον λόγο του ότι δεν πιάνω καλό ίντερνετ και με πετά απ έξω και για τον λόγο ότι δεν βρίσκω χρόνο.
Είναι το bulling του σχολείου, η μοναξιά, η μυρωδιά του αλκοόλ, οι άρρωστες φωνές, ο φόβος να μιλήσεις, η αδιαφορία και ο συμβιβασμός με τον όχι πλέον μοναχικό εαυτό σου.