Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

Αχ όχι, δεν θα πιάσει η ευχή σου αμα κάτσω τώρα Σαββατοκυριακάτικα να ανοίξω νήμα για πράγματα που ούτως ή άλλως έχουν συζητηθεί και γω έχω ήδη τοποθετηθεί !!

 

Σορρυ @angel42 απλως δεν καταλαβαινω τον σκοπο.

 

η διευθέτηση στο πλυντήριο απαιτεί ή επιτρέπει μεθοδικότητα και προσήλωση. εφευρετική διαδικασία. δεν επαναλαμβάνεται. η συντήρησή του, περίπου το ίδιο.
συνιστά, αφ' εαυτού του, κίνητρο. εμπεριέχει επίλυση.

μοιάζει ενδιαφέρον. νομίζω θα επανέλθω.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Κυριακάτικο μεσημεριανό ξύπνημα μετά από μία εβδομάδα φουλ στα όλα της... Αγαπώ τις Κυριακές στη γειτονιά μου. Επικρατεί ένας αργός νωχελικός ρυθμός και ησυχία... Ο χρόνος δείχνει να απλώνει... Ξετυλίγομαι...

Σκέφτομαι ότι τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα από τη στιγμή που είναι η κατάλληλη για να συμβούν... Ειδικά όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και την ίδια τη διαδικασία της "υποδούλωσης" ενός υπό... Τα πράγματα χρειάζονται το δικό τους χώρο και χρόνο μέσα στο χρόνο και υπομονή... Δεν αρκεί ούτε η "χημεία" παρόλο που είναι κομβικής σημασίας, ούτε μερικά καυτά σέσσιον για τους εμπλεκόμενους... Ούτε και η ίδια τους η ανάγκη για την ύπαρξη μίας τέτοιας σχέσης...

Τα πρακτικά εμπόδια είναι πολλά... Οι χρόνοι που απαιτούνται για την επιβίωση που για τους περισσότερους ανθρώπους πια, όταν έχουν ακόμα εργασία, είναι ανελέητοι... Ξυπνάς, κοιμάσαι, τρως για να δουλεύεις και να πληρώνεις υποχρεώσεις, ένα σισύφειο γαϊτανάκι χωρίς τελειωμό... Λίγοι έχουν ένα κανονικό ωράριο που να επιτρέπει ανάσες και οργάνωση προσωπικών στιγμών εντός της εβδομάδας... Οι αποστάσεις... Ακόμα και εντός της ίδιας πόλης, ο χρόνος και καμμιά φορά και το κόστος για να πας και να έρθεις από το σπίτι του άλλου ή και αντίστροφα, αν δεν είναι στη δίπλα γειτονιά, είναι συχνά αποκαρδιωτικός... Η έλλειψη προσωπικού χώρου... Πόσος και πόσος κόσμος έχει υποχρεωθεί είτε να παραμείνει στις οικογενειακές εστίες, ή ακόμα πιο δύσκολα, έχει υποχρεωθεί να επιστρέψει... Τα γαμωλεφτά... Που εκλείπουν πια σε πολύ κόσμο για τα στοιχειώδη και βασικά στη ζωή ενός ανθρώπου. Η άνεση να βγει για ένα ποτό, ένα φαϊ, ένα σινεμά... Που να αρχίσει να μπαίνει μέσα σε όλο αυτό και ένα ξενοδοχείο, κάποιος ιδιαίτερος εξοπλισμός, κλπ.

Τα "εσωτερικά"... Ακόμα και αν μπορούσε να αφαιρέσει κανείς όλες τις παραπάνω δυσκολίες, όσο καυλωτικό και αν φαντάζει, το να εκχωρήσεις ή να χάσεις την ελευθερία σου ποτέ δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό... Κάθε ένας που δεν βρίσκεται εντός μίας σχέσης, έχει δομήσει μία προσωπική σειρά, ένα δικό του ρυθμό, μία καθημερινότητα που έχει αποκτήσει το δικό της χαρακτήρα.. Ακόμα και αν κάποιος δυσανασχετεί εντός της, ή δηλώνει ότι καταπιέζεται από αυτόν το ρυθμό και χαρακτήρα της, ακόμα και όταν δηλώνει ότι επιθυμεί να τον αλλάξει, σπάνια θα αντέξει πέρα από κάποιες μέρες, να αποκτήσει μία άλλη καθημερινότητα, τελείως διαφορετικά δομημένη και να την διατηρήσει...

Αν πάμε και στα πιο βαθιά, π.χ. στη διαδικασία της αποδοχής της υποτακτικότητας και άλλα παρόμοια θέματα, εκεί τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα πιο πολύ... Είναι εύκολο να κάνεις κάποια σέσσιον, εκτονώνοντας κάποιες εσωτερικές ανάγκες που εμφανίζονται κάποιες στιγμές ιδιαίτερα πιεστικά και μετά να επιστρέφεις στη δική σου ζωή και τους ρυθμούς της μέχρι την επόμενη φορά που η πίεση αυτή θα ξαναχτιστεί εντός σου, και τελείως άλλο πράγμα να αποδεχτείς τον εαυτό σου είτε ως υποτακτικό είτε ως Κυριαρχικό και να τολμήσεις να δομήσεις μαζί με κάποιον άλλο ή και μαζί και με κάποιους άλλους μία τελείως διαφορετική καθημερινότητα που θα βασίζεται πάνω σε αυτό...

Στην αρχή αυτού του ταξιδιού βιαζόμουν... Βιαζόμουν να τακτοποιήσω στις επικοινωνίες μου με κάποιους υποτακτικούς -το τι θα περιλαμβάνει μία μεταξύ Μ/μας συμφωνία, τις απαιτήσεις που θα Έχω, τις υποχρεώσεις που θα έχουν, κ.λ.π. Νόμιζα ότι αυτό ήταν και απλό και αρκετό. Δύο "ώριμοι" άνθρωποι, επικοινωνούν για τα ζητούμενά τους, συμφωνούν ως προς αυτά και ξεκινούν με χαρά να τα κάνουν πράξη...

Τα πράγματα φυσικά αποδείχτηκαν πολύ πιο σύνθετα και πολύ πιο περίπλοκα... Δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση που να μη χρειάζεται το δικό της χώρο και χρόνο, που να μην εξελίσσεται μέσα στο χρόνο, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και μέσα στις σχέσεις Κ/υ...

Δεν υπάρχει βιασύνη από πλευράς Μου πλέον εδώ και καιρό... Και αυτή η αλλαγή συντελέστηκε κι εντός μου, αργά και ουσιαστικά... Δεν έχουν αλλάξει τα ζητούμενα Μου, ως προς το βαθμό του Ελέγχου που Επιθυμώ, ούτε ως προς το ότι το 24/7 είναι αυτό που επιθυμώ... Το καλλιεργώ όμως αργά... Δε βιάζομαι να περάσω σε μία "ολοκληρωτική συμφωνία". Καταθέτω όλες Μου τις απαιτήσεις και την οπτική Μου, ξεκαθαρίζω ότι αυτό που θέλω θα το πάρω, φροντίζω αυτό να γίνεται κατανοητό μέσα από την πράξη και αφήνω διαστήματα από τη μία συνάντηση ή και απλή επικοινωνία στην άλλη, καμμιά φορά και μήνες ολόκληρους... Αφήνω χώρο στα βιώματα να εξελιχθούν, να κατανοηθούν, να εμπεδωθούν... Κι εκεί που πιάνει ο σπόρος, ανθίζει σιγά σιγά, το αίτημα για μεγαλύτερους βαθμούς παράδοσης, για περισσότερο κοινά μοιρασμένο χρόνο, για πιο πυκνή καθημερινή επικοινωνία και έλεγχο, προκύπτει ως παράκληση και ανάγκη του υποτακτικού... Ούτε και τότε βιάζομαι... Εισάγω αργά τις αλλαγές προς την κατεύθυνση που επιθυμώ... Στόχος δεν είναι χίλιοι σκλάβοι... Είναι μια μικρή συμπαγής "κοινότητα", ένα κοινό "σπιτικό" με ουσιαστικούς δεσμούς, αντοχή και εξέλιξη στο χρόνο...

Αυτό που ανακάλυψα, είναι ότι όταν φεύγει η βιασύνη από τη μέση, ο χρόνος πια δεν παίζει καμμία σημασία... Δεν έχει τέλος, δεν έχει αρχή... Ξεδιπλώνεται, κουλουριάζεται, ορμάει, ξεχύνεται και απλώνεται στο δικό του άπειρο, όπως ένα νωχελικό Κυριακάτικο μεσημεριανό...

Ο ψ στέλνει αναφορά... 'Οχι γιατί έτσι πρέπει να κάνει... Ούτε γιατί θα τιμωρηθεί αν δεν το κάνει... Στέλνει αναφορά γιατί ο ίδιος νιώθει ότι χρειάζεται να ανέβει το επόμενο σκαλοπάτι. Μία άσπρη γάτα στο μπαλκόνι Μου, χτυπάει με το ποδαράκι της τη τζαμαρία... Λέει κι αυτή τη δική της καλησπέρα...

Α.

 

Χαρά μου να υπάρχουν σκεπτόμενοι επισκέπτες...   Α.

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Περιδιαβαίνω διάφορα blogs υποτακτικών ανδρών, femdom ζευγαριών, Κυριαρχικών γυναικών και Mistressών... Και πέφτω χτες σε μπόλικες σελίδες "συμβουλών" του στυλ "Κυρίες μου, πως να αποτρέψετε το σύζηγο από το να πηγαίνει με άλλες"... "Το θαυματουργό μηχάνημα που θα τον σταματήσει μια για πάντα να πηγαίνει με άλλες", "Τί σημαίνει να είσαι κλειδοκρατόρισσα" και άλλα τέτοια... Και φυσικά μετά πάντα ακολουθεί η πλάγια διαφήμιση για διάφορα μοντελάκια από chastity κλουβάκια και διάφορες φωτό από κλειδωμένα πουλάκια και πανέμορφες χαρούμενες θηλυκιές που φορούν το κλειδάκι σε αλυσιδίτσα, είτε στο λαιμό, είτε στο χεράκι, είτε στο ποδαράκι... Τα λύσαν τα προβλήματά τους. 'Εχουν τον άντρα τους δικό τους...

Και σκέφτομαι... Αν όλη η ιστορία για το chastity είναι για να αποτρέψει κάποιον να πάει με άλλες και να κρατήσεις τον "αντρούλη" σου μόνο για σένα πιο φοβικός πεθαίνεις...

Κατ' αρχήν και μόνο αυτό το "αντρούλη" σου, ή το "σύζηγούλη" σου, με ανατριχιάζει με όλο τον πατριαχικό "ηθικό" πόλιτισμό που κουβαλάει πάνω του, πίσω του, μέσα του...
Πολιτισμό μέσα στον οποίο καταπιέζονται εξίσου άνδρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά μην τύχει και ξεφύγουν από τη "λειτουργικότητα" του παράγειν μόνο με τους όρους που βάζουν κάποιοι που θησαυρίζουν μέσα από αυτή τη σειρά και ζήσουν ελεύθερα και ηδονιστικά όπως η ψυχή του καθενός επιθυμεί...

Προσωπικά δεν κλειδώνω πουλάκια μην τύχει και ξενοπηδήξουν... Και τι θα πει ξενοπηδήξουν... Κάθε ένας μας έχει μία μοναδική ζωή... Κρατάει συγκρεκριμμένο χρόνο και μετά πάπαλα... Αυτή τη ζωή, εφόσον έχεις την τύχη να μη πέφτουν βόβμες πάνω από τα κεφάλια σου με το που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι να ψοφήσεις, αν δεν τη ζήσεις ηδονιστικά, χαράμι πάει... Τι να λογοκρίνεις και τι να κλειδώσεις από τις ηδονές που καλούν κάποιον άνθρωπο, από το ερωτικό κάλεσμα που νιώθει όταν εκείνο βγαίνει πηγαίο και αληθινό; Κλειδώνω πουλάκια όχι για να μην πάνε με άλλες, ούτε για να μην επιθυμούν άλλες... Κλειδώνω πουλάκια γιατί είναι απόλυτα καυλωτικό κάποιος να επιλέγει να σου παραδίδει τη διαχείρηση των οργασμών, των φαντασιώσεων και των πόθων του, γιατί είναι μαγικό να επιθυμεί κάποιος να δομήσει μαζί σου την ηδονιστική ελευθερία του (κι ας φαίνεται εξωτερικά ότι είναι η "σκλαβιά" του), συνεργατικά, συντροφικά και όχι με δήθεν εμπιστοσύνη, με ενοχές, κρυφά...

Μα υπάρχει ελευθερία στο "κλείδωμα"; Φυσικά και υπάρχει αν τα μυαλά που κουβαλούν και το κλουβί και το κλειδί αυτήν ποθούν και προς εκείνη οδεύουν...

Γιατί κι αυτό δεν είναι παρά μία ιδιαίτερα έντονη επινοημένη συνθήκη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους για να παίξουν, να φανερώσουν και να λευτερώσουν τις μέχρι τότε ανομολόγητες καύλες Τ/τους με μέσο και όχημα ένα κλουβί και ένα κλειδί, είτε ως συσκευή, είτε ως εγκεφαλικό επινόημα...

Θα επανέλθω κάποια στιγμή... Βαράει η καμπάνα της φάμπρικας... 'Εχουμε και δουλειέεεεες...

Α.

 

Πηγες μου απο δημοσιο χοσπιταλ ανεφεραν σκηνικο σε τροχαιο..χιχι..τι μου θυμισατε τωρα  

 

Καλέ πες μας κι εμάς εδώ σκηνικό ως ευχάριστο διάλλειμα στο νήμα... Α.

 

ΠΕΜΠΤΗ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Αγαπώ τον καφέ... Πιστός συνοδός στα πάνω και στα κάτω... Να τον πίνω μόνη σε διαλλείματα που χαρίζω στον εαυτό Μου απλόχερα στη ροή της ημέρας, να τον πίνω με φίλους, να τον πίνω με τα υποκείμενα κι ενίοτε αντικείμενα των πόθων Μου...

Συναντηθήκαμε για καφέ λοιπόν. Στη χάρτινη σακουλίτσα μία τάπα, λίγο λιπαντικό, ένα ευωδιαστό μαύρο βρακί από δαντέλα... Στα μισά του φλιτζανιού από υπέροχο χαρμάνι στάλθηκε σε αποστολή στην τουαλέτα με τη χάρτινη σακούλα στο χέρι... Η υπόλοιπη κούπα καταπόθηκε γουλιά γουλιά, αργά, με το υπέροχο θέαμα κρυμμένο από την κοινή θέα, παντελώς φανερωμένο στα μάτια Μου, καθώς το αναψοκοκκίνισμα του απένταντι προσώπου με τα χαμηλωμένα μάτια και το φλιτζάνι του καφέ σε μία ανοιχτή παλάμη στον αέρα έκανε τον υπαίθριο μπουφέ...

Διάλλειμα μίας ώρας... Αγαπώ τον καφέ... Στην απλότητα της γεύσης του, ανοίγει χώρους για σκηνές ικανοποίησης...

Α.

 

Είσαι Απόλαυση <3

 

δεν δύναμαι τώρα.. έχει πέσει πολύ ''υγρασία'' στο νήμα..

 

έχε χάρη που δεν Έχω καμμία αρμοδιότητα να στις βρέξω παλιογούρουνο...  Α.