Παρθένες

Με αφορμή μία κουβέντα που ειπώθηκε ξεφεύγοντας κατά την εφαπτομένη της συζήτησης στο νήμα PLAYERS

"αφού δεν υπάρχουν παρθένες, γιατί να τις επινοήσουμε;" Oscarwil,

είχα την παρόρμηση να ανοίξω αυτό το νήμα για το μεγαλύτερο σεξουαλικό ταμπού (μετά την βαριά αιμομειξία) όλων των εποχών, την γυναικεία παρθενιά δηλαδή.

Δεν υπάρχουν παρθένες σήμερα;

Ξεπαρθενέυτηκαν από τα γρανάζια του λιανικού μάρκετιγκ ίσως; Γιατί τί αγοράζουν οι παρθένες; Βαμβακερά εσώρουχα μόνο. Ενώ οι μη - παρθένες; Με τους υποχρεωτικά από 10 εραστές και πάνω στο pedigree τους; Δεν οφείλουν να αγοράζουν μετάξια, δαντέλες, φρου φρου και αρώματα;

Γιατί να τίς επινοήσουμε;

Γιατί τις θέλει η ψυχούλα Σ/σας. Τόσο, που αναγκάζεστε να τις ακυρώσετε, μη επινοώντας τις.

Γιατί αν τις "επινοήσετε" θα αναγκαστείτε να τις ξεπαρθενέψετε κιόλας. Μπλέκει το πράγμα. Αφήστε, υπάρχουν οι "κακοί" PLAYERS γι αυτές τις δουλειές.

Τί ακριβώς συμβόλιζε η πανίσχυρη Ήρα, που κάθε τόσο πήγαινε και με ένα ιερό λουτρό ξαναγινόταν παρθένα; Ποτέ μου δεν κατάλαβα, αλήθεια, γιατί το έκανε;

Γιατί η μικρή του Oscarwil εφεύρε έναν τρέχα γύρευε Ολλανδό για να την βγάλει από την αμηχανία; Από που ξέφευγε;

Για το nipple piercing βρίσκουμε συμβουλές στο νετ, στα περιοδικά, αν ψάξουμε βρίσκουμε. Για το πώς θα γίνει σωστά και σχετικά ανώδυνα. Για την φυσική παρθενιά ενός νέου κοριτσιού δεν βρίσκει κανείς, πουθενά, τίποτα.

Άραγε να υπάρχουν παρθένες με τρυπημένες ρώγες;

Δεν θέλω τόσο τις απόψεις Σ/σας, όσο να μου περιγράψετε την αίσθηση και τα συναισθήματα που Σ/σας προκάλεσε το ποστ αυτό.

Ευχαριστώ.

 

Μπερδευτήκαμε

 

εχω την αισθηση πως μπερδευεστε επειδη ακουγοντας τη λεξη παρθενα το μυαλο σας πηγαινει στην κυριολεξια της εννοιας..

Τι αληθεια ειναι μια (κυριολεκτικα) παρθενα?

Ενα κοριτσακι που ακομα δεν εχει γνωση της σεξουαλικοτητας του.


Τι συμβαινει μετα τη διακορευση της? Αποχτα τη γνωση, δηλ. τη σεξουαλικοτητα της, απο κοριτσακι μετατρεπεται σε γυναικα- αρα χανει την παρθενια της..

Αν το παμε ακομα μακρυτερα, καθε φρεσκο βλεμμα, καθε νεα προσεγγιση, καθε αναζητηση που κανουμε στη γνωση, καθε μας υπερβαση, καθε σπασιμο των προτερων μας στανταρντς, δεν ειναι σαν να ειμαστε παρθενοι και να ξεκιναμε απο το μηδεν ?

 

Τι σημασία έχει η σωματική παρθενιά? Αν λέγαμε πως προσπαθεί κανείς να μπεί σε μια καινούρια σχέση ως παρθένος/αγνός καλά είναι, αλλά το άλλο? Τι είναι? φόβος της σύγκρισης (για τους άνδρες)? Καλό εμπόρευμα (για τις γυναίκες)?

 

για μενα ειναι απλα μια φρεσκια ματια..ουτε εμπορευμα ουτε τιποτα αλλο..

μια καινουργια αγραφη ακομα σελιδα ειναι.

 

Μάλλον με μπερδέυει όντως. Πάντως τώρα που κατάλαβα, ναί, το μάρκετινγκ την έφαγε την παρθενιά. Το cool, η ψύχρα, η μαγγιά.

 

Πάντα θεωρούσα την παρθενία κάτι υπερτιμημένο. Το ποιός την υπερτίμησε νομίζω πως είναι φανερό. Αυτός που θέλει να έχει την πρωτιά.
Πρωτιές όμως μπορούμε να έχουμε πολλών ειδών.
Την πραγματική παρθενιά την παίρνεις στον πρώτο οργασμό γιατί πέρα της διείσδυσης υπάρχει και το αποτύπωμα που αφήνεις... ή δεν αφήνεις. Εκεί διαφοροποιείται το αν θα πατήσεις πρώτος το 'Εβερεστ ή τον λόφο Σκουζέ.

 

Ακολουθώ πάντα τις συμβουλές την Μητέρας μου
που συνηθιζε να μου λέει:
"Εύα αν το sex σηκώσει το απαίσο κεφάλι του,
κλείσε τα μάτια πρίν δείς και ο υπόλοιπο"  .
Η αλήθεια είναι ότι έχασα νωρίς την "υπόληψή" μου,
αλλά ποτέ δεν ένιωσα την έλλειψή της  

 

Ένα κορίτσι στεκόταν μπροστά του καταμεσίς στον ποταμό, μόνο κι ακίνητο, κοιτώντας προς τη θάλασσα. Έλεγες πως μάγια την είχαν μεταμορφώσει σ’ ένα παράξενο θαλασσοπούλι ...
Είχε μαζέψει τη φούστα της ψηλά στη μέση και την είχε δέσει πίσω, σαν ουρά περιστέρας.
Το στήθος της ήταν σαν του πουλιού, απαλό και τρυφερό, τρυφερό και απαλό σαν το στήθος της περιστέρας. Τα μακριά ξανθά μαλλιά της όμως ήταν κοριτσίστικα και άγγιζαν με το θαύμα της θνητής ομορφιάς το πρόσωπό της.
Τζέημς Τζόυς: «Το πορτρέτο ενός καλλιτέχνη»

Τι περισσότερο γοητευτικό από την υποταγή στην κοριτσίστικη, παρθενική απλότητα και ανεπιτήδευση, ενώ βέβαια ξέρεις καλά πως κάπου στο βάθος, ενδέχεται και να παραμονεύει ο λύγγας, έτοιμος να σε κατασπαράξει...
Είναι σίγουρα μαγευτική αυτή η σύνθεση, όπου το παιδί και η γυναίκα αναμειγνύονται ακαθόριστα, εκδηλώνοντας το εξαίσιο θαύμα αλλά και τον ανυπόφορο εφιάλτη.

ΥΓ. Ελπίζω να έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου στη διερεύνηση του ‘‘μπιντιεσεμικού’’, όπως μας προέκυψε, Τζέημς Τζόυς...ούτως ή άλλως τα σεμινάρια συνεχίζονται από άξιους δασκάλους και με τη συνοδεία επαναστατικών ωδών...πού θα πάει…Zinnia, κάποια στιγμή θα εντρυφήσουμε στο πνεύμα του. 

 

Ο τόνος έχει νόημα
και η περισπωμένη...
σαν την αρκούδα χάνεται, σα φώκια λιγοστεύει...
Μετά τον Joyce ο Εμπειρίκος
ή μήπως πριν;;;;;;
Α.

 

Έχεις πει ήδη ότι δε σου αρέσουν Oscarwil, οπότε... πολύ αργά πιά για σένα  

Μερικές που γνωρίζω τις έχω γνωρίσει στον επίσημο περφορατέρ της σχολικής τάξης που αποφοίτησε το '84. 'Ολα κι όλα, την ήξερε την δουλειά του, ούτε περιττός πόνος, ούτε παρατράγουδα, ούτε άσκοπες στενοχώριες και καλή ανατροφή έδινε γενικώς. Όλες όσες πέρασαν από τον ίδιο ευτύχησαν στην ερωτική τους ζωή ενώ όσες πήγαν συνήθως από έρωτα με τον τρέχαγύρευε να τις ξεπαρθενέψει δεν ευτύχησαν απαραίτητα.

Τις προάλλες που θέλαμε να οργανώσουμε συγκέντρωση παλιών συμμαθητριών, οι περισσότερες είπαμε ότι συγκέντρωση τέτοια δε νοείτο, να δεν υπήρχε περίσσεια φωτογραφιών του συγκεκριμένου περφορατέρ   Ο οποίος πλέον δε βλέπεται, προς μεγάλη μας χαρά - είμαστε κακιές τί να κάνουμε... Αλλά μιά - δυό στριμμένες, που είχαν πάει με άλλον και καθόλου εγγυημένα και τους φαίνεται, τη χάλασαν τη δουλειά...

Το συμπέρασμα... "μάθε τέχνη και άστηνα" Oscarwil - ναι ξέρω, είναι λίγο πιό μπας κλας από Joyce αλλά το μήνυμα το μεταφέρει - και "κάθε πράγμα στον καιρό του" αν δεν έμαθες τότε να ξεπαρθενεύεις παστρικά και ωραία, τώρα θα μάθεις;

πάντα διακριτική,

tender lilly

Y.Γ. Πάντως το ταμπού παραμένει ταμπού, αυτό παρατηρώ.