Κανε με οτι θες.

Αν πραγματικά το θέλεις, θα βρεις τον δρόμο, θα έρθει η ώρα να γίνει. Θέλει χρόνο, αποδοχή και να αναγνωρίζεις πως όταν έρθει μπορεί το περιεχόμενό του να είναι διαφορετικό από αυτό που περίμενες, πχ εσύ λες για πόνο στα γεννητικά όργανα, αλλά μπορεί αυτό που εκείνη θέλει να είναι κάτι τελείως άλλο και εσύ αυτό θα το δεχτείς με άπειρη ευτυχία και ευγνωμοσύνη για τον άλλο άνθρωπο που σου το προσέφερε, τότε έχεις φτάσει εκεί που ήθελες. Είναι δική σου υπόθεση το πόσο αφήνεσαι. Το άλλο πρόσωπο θα σου προσφέρει τον χρόνο και τα υπόλοιπα είναι θέμα ισορροπιών μεταξύ σας, αυτού του υπόρρητου, συνήθως, διαλόγου που κάνει ένα ζευγάρι μεταξύ του.

 

Προσοχή στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες.

 

Είχα αναρωτηθεί πολλές φορές για μένα. Σαν να επρόκειτο για κάτι που θα στερούσε αυθεντικότητα από τη σχέση μου ή που θα την έκανε να εξαφανιστεί με ένα φύσημα του ανέμου. Η διαφορά στο περιεχόμενο, που δεν οφείλεται σε μένα και δεν μπορούσα να την γνωρίζω από πριν αλλά και η παρουσία του άλλου προσώπου στη ζωή μου καθιστούν το συγκεκριμένο "κάνε με ό,τι θες" πραγματικό και διαπιστώσιμο.

Γιατί θέλουν προσοχή η αυτοεκπληρούμενες προφητείες όταν είναι προς την επιθυμητή κατεύθυνση; Θέλεις κάτι πολύ, το κάνεις να συμβεί. Για νιοστή "συνήθεια επιτυχημένων ανθρώπων" μου κάνει περισσότερο.

 

«Κάνε»… Ρήμα, δεύτερο ενικό, έγκλιση προστακτική.

Οπότε ξεκινάμε λάθος εξαρχής  

Το να λέει ένας υ σε έναν Κ «κάνε» ακυρώνει εξαρχής το πλαίσιο  

Αλλά ας μην είμαι τόσο απόλυτη, θα εξηγήσω τι έχω κατά νου  

Σε μια σχέση Κυριαρχίας – υποταγής, ούτως ή άλλως ένας Κυρίαρχος θα κάνει ό,τι θέλει τον υποτακτικό του, αλλιώς δεν είναι σχέση Κυριαρχίας – υποταγής. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι το τι θέλει ο Κυρίαρχος δεν έχει όρια. Και πιστεύουν ότι υπάρχουν τα «σκληρά» όρια του safe and sane αλλά και τα πιο «flexible» όρια που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα και τις ιεραρχήσεις του Κυριάρχου. Τα πρώτα δεν νομίζω ότι είναι διαπραγματεύσιμα ουδέποτε. Τα δεύτερα είναι αυτά που κάνουν αυτό που λέμε «ταίριασμα».

Σε μια σχέση Κυριαρχίας – υποταγής, όπως μου έχει δείξει η δική μου εμπειρία, ο Κυρίαρχος θέλει να κάνει τον υποτακτικό να μην λέει ποτέ τη φράση «κάνε με ό,τι θες». Γιατί απαιτεί (εμένα τουλάχιστον αυτή ήταν πάντοτε η απαίτηση από τους Κ μου) ο υποτακτικός του να είναι υποτακτικός ΜΟΝΟΝ σε κείνον και σε κανέναν άλλο. Στη δική «μου» must list είναι «θα είσαι υποτακτική μόνον σε Μένα και σε κανέναν άλλο, ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό»   Επομένως η φράση του «κάνε με ό,τι θες» εξ ορισμού ακυρώνεται.

Η φράση βεβαίως έχει θέση σε επίπεδο παιχνιδιού. Αλλά και πάλι ως μέρος της ατμόσφαιρας του παιχνιδιού. Σε ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι πχ, όσο ακραίο και να είναι πάντα υπάρχουν όρια, έτσι δεν είναι; Ένα από αυτά πχ δεν είναι η σωματική ακεραιότητα του bottom-μαζοχιστή;   Μπορεί επίσης να ειπωθεί – ακουστεί στη διάρκεια μιας φοβερής σεξουαλικής συνεύρεσης. Αλλά και τότε τα όρια υπάρχουν. Και συνήθως είναι η ευχή οι δυο να θέλουν να κάνουν τα ίδια μαζί και ο ένας στον άλλο.

Ως διάθεση του «από κάτω» νομίζω ότι είναι πάρα πολύ όμορφη, σε επίπεδο αφήγησης, αφού δηλώνει την επιθυμία παράδοσης. Η οποία όμως είναι τάση και πάντοτε παραμένει τέτοια.

 

πωω... τι λέει ο αρθρωπας όταν δεν τρολλάρει... 

 

Σε μένα τουλάχιστον είχε τύχει αρκετά συχνά ( και τίποτε δεν αποκλείει, να ξανατύχει ) το κάνε με ότι θες, να ήταν στ' αλήθεια :

1. Κάνε με ότι θέλω, αλλά δεν έχω τα κότσια, να σου τ' ομολογήσω ( Κι αν δεν μυρίσεις τα νύχια σου για να το καταλάβεις, φταις εσύ κλπ κλπ )
2. Κάνε με ότι θες, αλλά αν κάνεις κάτι που ξέρω ήδη ή θ' ανακαλύψω, ότι δεν γουστάρω ( τι έπεται, πιστεύω γνωστό στις διάφορες παραλλαγές του )

Εγώ την φράση "κάνε με ότι θες" την διάβαζα πάντα με δυο τρόπους ( κανείς θετικός ). Πρώτον, ένδειξη υπέρμετρου και παροδικού ενθουσιασμού ( που σαν τέτοιος θα είχε την τάση, να ξεφουσκώνει λίαν συντόμως ), που δεν θα ήταν να λαμβάνεται στα σοβαρά.
Δεύτερον, ένδειξη ατόμου ευθυνόφοβου ( ίσως και ανώριμου ), που με την ίδια ευκολία που θα σ' εκσφενδόνιζε στα ουράνια, με την ίδια ευκολία θα σ' αποκαθήλωνε ( και τα δυο αυτά εξίσου εύκολα, αν θα είχες τα μυαλουδάκια γεμάτα αέρα ).

Με πολλά λόγια, το "κάνε με ότι θες" εγώ καλώς ή κακώς τ' αντιλαμβάνομαι σαν μια πανεύκολη μετατόπιση της παραμικρής ευθύνης για τον εαυτό μας στον έτερο.
Αν τ' "ότι θα ήθελε", δεν ξεπέρναγε τα όρια ή τα γούστα μας, καλώς. Σ' αντίθετη περίπτωση, θα είχαμε πάντα τ' άλλοθι της αλλότριας επιλογής ( με την συνεπαγόμενη υποταγή, που θα πήγαινε για βρούβες. Αφού η όποια έκφραση Κυριαρχίας θα ήταν από ακραία έως και ζουρλή ή κατάπτυστη. Άρα, θα μπορούσαμε να κάνουμε γαργάρα την υποταγή μας και να κρατήσουμε και το υποτακτιλίκι μας άθικτο ).

Τεσπα, εγώ πια έχω αναθεωρήσει πολλά αναφορικά με την κυριαρχία και την υποταγή. Τα έχω κατεβάσει στην γη και συνεχίζω να τ' αξιολογώ με το φίλτρο των περιστάσεων, των ανά χρονική περίοδο θέλω μου, καθώς και του χαρακτήρα της όποιας γυναίκας ( υποτακτικής/βανίλλιας/μόκας κλπ κλπ ) θα βρισκόταν στη ζωή μου.

* Κι αν τα θέλω του/της Κ, θα ήταν λιγότερο "ευφάνταστα" απ' τα αληθινά-συνειδητά/φαντασιακά-υποθετικά θέλω του/της υ? Το κάνε με ότι θες, που θα πήγαινε?
Να μην ικανοποιούνται στο παραμικρό τα θέλω ή οι πόθοι ( ευσεβείς ή όχι ) του/της υ ( γιατί, εγώ τουλάχιστον μέχρι σήμερα, άνθρωπα που να μην ήθελε ποτέ του τίποτε, δεν έχω γνωρίσει ), τ' όποιο πλαίσιο που θα πήγαινε?

Αν κάποιος/α θέλει, απλά κάνει, δεν περιμένει να του το/της το πουν/ζητήσουν/δώσουν το ελεύθερο. Από κει και πέρα, δράση-αντίδραση, επιλογές-συνέπειες.
Κάποιες φορές είναι αρνητικές, άλλες είναι θετικές, τόσο απλά. Όρια, ηθικές, προϋποθέσεις, σκέψεις, ευθύνες, τρόποι λειτουργίας, επιθυμίες, είναι όλα προσωπικά ζητήματα. Που όσο κι αν διαπραγματευτούν ή ακόμη και σμιλευτούν με κάποιον/α άλλο/η, προσωπικά παραμένουν.
Στο τέλος στις ανθρώπινες σχέσεις - για μένα πάντα, όπως και όλες οι παραπιές που έγραψα πιο πάνω, άποψη μου ήταν - ένα κι ένα κάνει απλά ένα δίπλα/πάνω/κάτω στο και από τ' άλλο, ποτέ δυο, πόσο μάλλον ένα και φτάνει. Βέβαια περί κολοκυθόπιτας, όρεξη.  

 

σε ανάπτυξη: κανε ό,τι θες, ξέρω τι θες, σε κακό δε θα βγει, με τα μέτρα μου.

 

amen!

 

η φτωχη μου αποψη....
θα βρεις μια σωστη Κ η οποια θα σε κανει να νιωσεις ασφαλεια απο την αποψη οτι θα της εχεις δωσει τον πληρη ελεγχο ξεροντας οτι δεν θα σε κακοποιησει...θα σε αφησει να νομιζεις πως τα ορια ειναι ανυπαρκτα...οχι στην πραγματικοτητα ομως....δν ξερω αν εγινα αντηλιπτη.....

 

Οι απαντησεις γενικα που διαβασα σε αυτο το thread ηταν αρκετα βοηθητικες για μενα. Ναι σε καταλαβαινω απολυτα, μερικες φορες ολα ειναι μια ψευδεσθηση. Ισως να απανταω και μονος μου στο επομενο thread που ποσταρα πριν λιγο.