Το μυθιστόρημα μας....

Σε αυτό το νήμα ας ενώσουμε την φαντασία μας και ας συγγράψουμε όλοι μαζί ένα μυθιστόρημα που ο καθένας από εμάς θα γράφει την ή τις δικές του παραγράφους εκεί που σταματά ο προηγούμενος/η...
Όσο μπορούμε το μυθιστόρημα μας να προσπαθήσουμε να έχει μια συνοχή...μία συνέχεια...
Εδώ λοιπόν επιτρέπονται τα πάντα,αφού η τέχνη δεν έχει όρια... ίσως και προσωπικά μας βιώματα προσαρμοσμένα στη ιστορία μας...και ας σμίξουν τα κοινά μας θέματα.... αφήστε λοιπόν την φαντασία σας να οργιάσει με όποιον τρόπο επιθυμείτε και καταθέστε την δικιά σας τέχνη εδώ..
Ας κάνω λοιπόν την αρχή.....

Κοιτώντας το ημερολόγιο η μέρα έδειχνε 10 Αυγούστου...έφτιαξε τον καφέ του και κάθισε να σκεφτεί που θα περάσει τις μέρες αδείας του...και με ποίους.Στο μυαλό του διάχυτα όλα...μέρη,τοπία,φίλοι,έρωτες..καράβι,αεροπλάνο,αυτοκίνητο...?
Είδη είναι στον τρίτο καφέ και στο ένα πακέτο τσιγάρα και ακόμα τίποτα...και εκεί αναρωτιέται πως 5 ώρες τώρα δεν σκέφτηκε που θα πάει και με ποία παρέα αλλά τόση ώρα αναπολεί στιγμές και καταστάσεις σε μέρη που είχε πάει.....με ανθρώπους που κάποιους από αυτούς έχει να δει χρόνια....και εκεί πολλά γιατί γεννιούνται......

 

...Τα χείλη του είναι στεγνά κι ένας κόμπος σχηματίζεται στο λαρύγγι του. Περνάει το χέρι του στο λαιμό και τα δάχτυλα του νιώθουν
τον όνυχα που σε διάταξη, του κρύβει την ανάσα. Πάνε πια χρόνια απ' την τελευταία φορά, που κοσμούσε το δέρμα του ένα ινδιάνικο περιλαίμιο. Αλλά, να σου, πάλι εκεί, αόρατο σε ξένα μάτια. 3 σειρές καθαρής μελαγχολίας να φθείρεται απ' τους χτύπους κάτω απ' το πουκάμισο. Ν' αποκαλύπτεται σε κάποιαν εκλεκτή κι αυτό μονάχα σαν παλλόταν η φλέβα στον δεξιό του κρόταφο.
Τώρα παντού ασήμι στο κεφάλι, πάνω, μέσα συχνά πυκνά υπόνομος κι ένα χάρτινο καραβάκι δίχως ξάρτι...

...Βυθίζεται στην πολυθρόνα του...Σφαλίζει τις κόρες...γιατί αυτό προτείνουν τα μαύρα πουλιά το καλοκαίρι...
Νερό στους πνεύμονες, να του νοτίζει την ψυχή μα δίχως να τον πνίγει. Σταθμός Κηφισίας, βαγόνι μισοάδειο και το σούρουπο να χορεύει στις ταράτσες, στα ελάχιστα δέντρα, αίμα να στάζει απ' τα δόντια των λίγων επιβατών ( παιχνίδια που παίζει το μυαλό, σαν εκλιπαρεί για νέες πληγές το δέρμα )...Ως τον Πειραιά, ούτε μια ώρα αναπόλησης, όσο μια ζωή που έχει ακόμη κάποια κεφάλαια να γράψει...Κι ας έχει πια στεγνώσει το μελάνι...

Σφίγγει όλο και πιο πολύ την μέση του η ζώνη, πλεκτή κι αυτή σαν τα 3 βραχιόλια στον καρπό του ( τα οποία μανιωδώς εναλλάσσει )...5 ανθρώπους να βγάλει απ' το καταχωνιασμένο στην ντουλάπα του καπέλο, σαν μάγος τα κουνέλια...Παρελθόν και παρόν να βράσουν στο ίδιο το τσουκάλι με ύστατο προορισμό, κάτι βόρεια ψίχουλα και κάποιες σταγόνες νότου ( ότι ανατέλλει κι ότι δύει, αυστηρά τα εξοστρακίζει απ' τον ορίζοντα )...

 

Φτάνει στον Πειραιά, ο σταθμός γεμάτος, κόσμος όλων των ηλικιών πάει και έρχεται κουβαλώντας βαλίτσες με ροδάκια, backpacks ενω οι πιο περίεργοι είναι αυτοί που κουβαλούν μόνο μια μικρή τσάντα, ένα μικρό σακίδιο, πόσο ευέλικτοι και ελαφρείς δείχνουν, το πενηντάρι backpack του συνιστά ένα οριακά διαχειρίσιμο βάρος για την κουρασμένη από το περίφημο ιστορικό προτσές πλάτη του.

Βγαίνει έξω από το σταθμό, βρίσκει ένα άδειο μέρος σε ένα τοίχο, ξεκρεμά το σάκο απο την πλάτη του και τον ακουμπά στον τοίχο, κοιτά μπροστά του αυτόν τον θορυβώδες νομαδισμό πεζών και αυτοκινήτων, στο βάθος τα πλοία παρατεταγμένα, μια ωραία γυναικεία πλάτη παρεμβάλλεται στο βλέμμα του, το κεφάλι του γυρνά ακολουθώντας την διαδρομή της, χάνεται μέσα στο πλήθος, γυρνά και πάλι το βλέμμα του προς τα καράβια, στέκουν εκεί ακίνητα, περιμένουν και υπόσχονται έναν άλλο άγνωστο χρόνο, έναν άλλο κενό χαμένο χρόνο.

Δεν έχει αποφασίσει που θα πάει, η τάση για φυγή είναι τόσο δυνατή, οι επιλογές τόσες πολλές, τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά του ενός ή άλλου προορισμού πολλά. Μια γνωστή του σκέψη επανέρχεται," ποιο είναι το ομορφότερο πράγμα στην Αθήνα; - μα φυσικά η δυνατότητα να κατέβεις στον Πειραιά και να πάρεις ένα καράβι, διαλέγοντας ένα από τα πολλά νησιά που σε περιμένουν", δύσκολα μπορεί να βρει κάποιον καλύτερο λόγο για να ζει κανείς στην Αθήνα. Πάντα του άρεσαν τα μικρά απομονωμένα νησιά με λιγοστούς κατοίκους και χωρίς κανένα ιδιαίτερο night life, καλύτερο night life από τα αστέρια, το φεγγάρι και την ησυχία δεν υπάρχει για εκείνον.

Έχει αρχίσει και νυχτώνει, το φως της ημέρας αρχίζει και χάνεται, πρέπει να πάει σε κάποιο πρακτορείο να δει διαθέσιμα δρομολόγια και προορισμούς, θα υπάρχουν σίγουρα πολλά για Κυκλάδες αλλά και Δωδεκάνησα, βαριέται αφόρητα την διαδικασία, ασφυκτιά κάτω από το πλήθος των επιλογών και των υποσχέσεων, όμως νυχτώνει και όσο νυχτώνει σκέφτεται καθαρότερα, ιδιαίτερα, αληθινά, «αυτιστικά», όταν νυχτώνει και το μαύρο απλώνει το δέος του η ανάγκη για χρώματα μεγαλώνει, σκέφτεται που υπάρχουν τα καλύτερα χρώματα, που ο ήλιος, η θάλασσα, ο ουρανός σταματούν βαθιά την σκέψη και το βλέμμα χάνεται στο πιο βαθύ απέραντο του γαλάζιου την ημέρα, στην πιο ωραία δύση του φεγγαρόφωτου αργά το βράδυ.

Μνήμη είναι η πράξη που εκκρεμεί, αν γνωρίζει κάτι σε αυτή την ζωή είναι η πάλη με αυτή την μνήμη, με αυτή την εκκρεμότητα απέναντι στον εαυτό του. Αν θυμάται κάτι εκείνη την στιγμή είναι που έχει δει τα καλύτερα χρώματα, πουθενά τα χρώματα δεν αφήνουν την πιο γαλήνια αφή τους όσο στη νήσο της μελλοντικής ανάμνησης, στο νησί της μνήμης. Το αποφάσισε λοιπόν, φέτος θα πήγαινε διακοπές στο νησί της μνήμης, είχε ακούσει και διαβάσει τόσα για αυτό, είχε μόλις τρία τέταρτα της ώρας καιρό για να προλάβει την αναχώρηση.

Γρήγορα έφτασε έξω από το κιόσκι στην προβλήτα του πλοίου, χαρούμενος τρόπο τινά και σίγουρος για την επιλογή του, σύντομα κρατούσε τα εισιτήρια στα χέρια του.

 

Τα κοιτούσε χαμογελαστός και τα έσφιγγε δυνατά. Θυμήθηκε την αντίδραση του πράκτορα, όταν μεταξύ του τετράωρου και του εικοσιτετράωρου ταξιδιού ως τη νήσο της μνήμης, αυτός επέλεξε το δεύτερο.

 

Ο δρόμος για τα Δωδεκάνησα μακρύς,βυθίζετε και πάλι στις σκέψεις του, αναπολεί τις όμορφες στιγμές του έρωτα τους. Έχει αρχίσει να χαράζει, η ζωή στο πλοίο γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι πρώτοι επιβάτες ανεβαίνουν στο πλοίο και καπνός αρχίζει να βγαίνει από το μπροστινό φουγάρο. Οι πρώτες ηλιαχτίδες λούζουν με φως το βαθύ γαλάζιο του αιγαίου. Οι πρώτοι γλάροι ανοίγουν τα ολόλευκα φτερά τους και αρχιζουν να χορεύουν με τα κύματα. Ξημέρωσε για τα καλά, αυτός πάντα χαμένος στις αναμνήσεις του ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο καθώς το βλέμμα του ταξιδεύει βαθιά στον ορίζοντα.

 

Αποφασίζει να καθίσει έξω στο καράβι. Έβαλε τα ακουστικά του για να ακούσει μουσική, άναψε τσιγάρο και χάζευε την θάλασσα με τον αέρα να του δέρνει το πρόσωπο. Πάντα απολάμβανε αυτή την μοναδική αίσθηση ελευθερίας και νοσταλγίας στα καράβια. Οι σκέψεις του πολλές. Άλλες ήταν ευχάριστες και τον έκαναν να χαμογελούσαν και άλλες δυσάρεστες και σκοτεινές που ήθελε να ξεχάσει. Το ένοχο παρελθόν του δεν τον άφηνε ποτέ να ξεφύγει. Ίσως και να του έλειπε στην πραγματικότητα αφού ώρες ώρες η ζωή του θύμιζε σαν αδέσποτος γάτος μέσα σε κλουβί που ήθελε και δεν ήθελε να ξεφύγει. Ένοχο παρελθόν, ένοχες σκέψεις μα έντιμη ζωή.
Είχαν περάσει ώρες που καθόταν εκεί στην θάλασσα του, στην μουσική του και στις σκέψεις του που δεν πρόσεξε την παρουσίας μιας γυναίκας κάπως περίεργης κοντά του, η οποία τον διέκοψε για να του ζητήσει αναπτήρα.
Δεν ήταν εντυπωσιακή αλλά είχε κάτι διαφορετικό πάνω της. Όμορφα και μεγάλα χαρακτηριστικά, χωρίς ίχνος από make up και ρούχα casual σχεδόν αδιάφορα.
-Συγγνώμη..σε διακόπτω..θα μου δώσεις τον αναπτήρα σου σε παρακαλώ;
Βάζει το σιγάρο στο στόμα της και αυτός χωρίς καν να της απαντήσει κάνει την κίνηση να της ανάψει το τσιγάρο. Εκείνη του χαμογέλασε και του πήρε τον αναπτήρα απο τα χέρια και άναψε το τσιγάρο της. Ευγενικά και χαμογελαστά του τον έδωσε πίσω λέγοντας του ευχαριστώ. Εκείνος αναρωτήθηκε γιατί δεν τον άφησε να της ανάψει το τσιγάρο αλλά δεν έδωσε και πολύ σημασία. Συνέχισε να ακούει μουσική και να χαζεύει την θάλασσα. Οι σκέψεις του όμως κρύφτηκαν. Αισθανόταν δυο μάτια πάνω του και μια περίεργη αίσθηση πως ότι και αν σκεφτεί θα μπορούσε να διαβάσει το μυαλό του. Ένα ρίγος τον διαπέρασε...

 

.. γύρισε και κοίταξε πίσω του. Αντίκρυσε μια παρέα, με δυο ζευγάρια και μια κοπέλα ακόμη .. τα αγόρια ντυμένα με βερμούδες και μπυφανάκια τζιν κάθονταν παράμερα αραχτοί και χαζογελούσαν με κάτι.
Δίπλα τους ένα από τα κορίτσια φαινόταν κουρασμένη. Είχε ξαπλώσει πάνω στο παγκάκι και προσπαθούσε να βολευτεί ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω στα πόδια του φίλου της.
Τα άλλα δυο κορίτσια κάθονταν απέναντι και ακούγανε μουσική έχοντας μοιράσει δίκαια τα δύο ακουστικά από το κινητό στο αυτί τους.
Το βλέμμα του σταμάτησε στο κορίτσι που του είχε ζητήσει φωτιά πριν. Φορούσε ένα κοντό σορτσάκι και ένα φούτερ μακρύ. Τα δάχτυλα του χεριού της ίσα που εξείχαν μέσα από τα μακρυά μανίκια.
Έχοντας τα μάτια της κλειστά, κουνούσε ελαφριά το κεφάλι της .. μάλλον στο ρυθμό της μουσικής. Και έδειχνε να ταξιδεύει πιο γρήγορα από το πλοίο, σαν να βιαζόταν να φτάσει στο νησί.
Τότε, έκλεισε για λίγο τα μάτια και προσπάθησε να θυμηθεί που την είχε ξαναδεί ..
Πέρασε κάμποση ώρα έτσι, ώσπου τα μάτια του άνοιξαν, μην μπορώντας να κρύψει την έκπληξή του. Ήταν εκείνη! Εκείνη που είχε γνωρίσει ..................

 

Τα πάντα πάγωσαν... Ο Χρόνος χάθηκε... χίλιες σκέψεις πέρασαν απο το μυαλό του... είκονες που τρέχαν μπροστά απο τα μάτια του...
Αναμνήσεις, φωνές ..... Όχι δεν είναι δυνατόν.. αυτή ειναι, αυτή είναι... δεν είναι δυνατόν είναι αυτή.... τρέχα, τρέχα...
Μυρμηγκιασμένος ολόκληρος και σαστισμένος ... καιγόταν όλος... τώρα ήταν σίγουρος... είχε αφήσει τα σημάδια της.
Αναμνήσεις, γέλια και χαρές, λόγια βαθύα, αγάπη, πόνος.

Για μια στιγμή στάθηκε να την κοιτάζει απο απόσταση...Ήταν αυτή, αλλά ήταν άλλη...

(σκέψεις...)

Πόσο μικρή είναι η ζωή; μικρός πιστεύεις τα πάντα... αγάπας... κάνεις όνειρα και οταν πλέον μεγαλώνεις ....

(δεν πρόλαβε να τελείωσει)

-Παύλο; Παύλο; Παύλο;

 

Γύρισε και την είδε να του χαμογελάει και να πηγαίνει κοντά του. Αυτό το μικρό κοριτσάκι που ήξερε, είχε γίνει πια δεσποινίς με τα όλα της.
Δεν πίστευε στα μάτια του. Η μικρή αυτή κοπέλα με τα μεγάλα μάτια, ο κρυφός του πόθος ήταν εκει, κοντά του και του χαμογελούσε.
Πέρασαν τουλάχιστον δέκα χρόνια απο την τελευταία φορά που την είδε. Αυτή πλέον στα είκοσι πέντε της και εκείνος πατημένα τα σαράντα.
Δεν είχε αλλάξει πολύ. Τα ίδια μεγάλα, εκφραστικά και θλιμένα μάτια, εκείνο το μεγάλο χαμόγελο, αυτά τα μαλλιά τα σκούρα να χαϊδεύουν τον λαιμό της και η όμορφη σιλουέτα που τώρα στεκόνταν στο ένα μέτρο και τον φώναζε.
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων μέχρι να της απαντήσει, ξύπνησαν μέσα του μνήμες απο εκείνη την εποχή που ζούσαν στην ίδια γειτονιά και έκανε παρέα με την οικογένεια της. Στην πραγματικότητα αφορμ3ς έψαχνε να είναι κοντά της για κάποιον περίεργο λόγο.
Της χαμογέλασε εμφανώς συγκινημένος και πήγε κοντά της.
- Εύα!!! Εσυ; Μα εσυ έχεις γίνει ολόκληρη γυναίκα..
- Πέρασαν και μερικά χρόνια Παύλο..μεγάλωσα...μεγαλώσαμε!
- Μεγάλωσες όμορφα. Πες μου τι κάνεις; Που βρίσκεσαι; Με τι ασχολείσαι; Τώρα πρέπει να είσαι κάπου στα 25-26 σωστα;
- Παύλο...γιατί εξαφανίστηκες;
- Τι; Τι θες να πείς; ( Ήξερε πολυ καλά τι ήθελε να πεί αλλά δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση τόσο απότομα και τόσο γρήγορα. Τον είχε πιάσει απροετοίμαστο και δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί.
- Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ..Γιατί εξαφανίστηκες; Γιατί έφυγες σαν τον κλέφτη χώρις να αφήσεις πίσω σου ίχνη;
- Εύα..πάνε χρόνια. Θα είχα τους λόγους μου..
-Παύλο εγω...
-Μην συνεχίζεις! Χάρηκα πολύ που σε είδα αλλά αυτό είναι κάτι που δεν σε αφορά.
Επιθετικός και επιβλητικός. Κλασσικό χαρακτηριστικό του όταν ερχόταν σε δύσκολη θέση και αισθανόταν ευάλωτος. Έπρεπε να προστατεύσει τον εαυτό του. Ο ανόητος! Δεν είχε ιδέα πόσο πόνο είχε προκαλέσει τόσο στον εαυτό του όσο και σε εκείνο το μικρό κορίτσι.
Μέσα του πάλευε με την λογική. Μα είναι τόσο φυσιολογική η ερώτηση της..και γιατί την έκοψα..κάτι ήθελε να μου πει. Μα πόσο ηλίθιος είσαι Παύλο. Την έχεις μπροατά σου. Σου μιλάει. Σε κοιτάζει και σου χαμογελάει και εαυ συμπεριφέρεσαι αδιάφορα. Φοβάσαι ε; Χμμ ναι φοβάσαι.

 

.....Μετά από λίγες ώρες επιτέλους έφτασε στον προορισμό του....
Κατεβαίνει από το πλοίο στέκεται για λίγο κοιτά τα πλήθος....τα μάτια του πέφτουν πάνω σε ένα γραφείο ενοικιαστών αυτοκινήτων...Θα γυρίσω το νησί όλο...παρέα μόνο με τις σκέψεις και την μουσική μου σκέφτηκε....Και αυτό έπραξε...
Κάθε μέρα σε μια απομακρυσμένη παραλία...τσιγάρα και μπύρες....Και το βράδυ σε διαφορετικό μπαράκι με πολύ αλκοόλ.....χωρίς να έχει σταυρώσει κουβέντα με κανένα.......
Αυτό το βράδυ είπε θα μείνει μέσα.....έτσι είπε....
Καθισμένος στην μικρή αυλιτσα του δωματίου του...ο συνδυασμός...ζέστης,κουνουπιών και βαρεμάρας τον κάνει να πλήττει...
Πιο δίπλα υπάρχει ένα 24ωρο μίνι μάρκετ....μπαίνει και παίρνει ένα μεγάλο μπουκάλι γλυκό κρασί.....μπαίνει στο αυτοκίνητο και πηγαίνει στο άγνωστο......
Μετά από 40 λεπτά διαδρομής βρίσκεται σε ένα μέρος με πολύ κόσμο....προχωρά μόνος ανάμεσα τους και απομακρύνεται....
Πέφτει σε αδιέξοδο δρόμου....ησυχία...με θέα την θάλασσα....κοίτα χαμηλά και βλέπει μια πολύ μικρή παραλία και αποφασίζει να κατεβεί και να αράξει εκεί....
Βάζει την τσάντα του στην άμμο και κάθεται.....σερβίρεται και ανάβει ένα τσιγάρο.....κοιτώντας την θάλασσα και απολαμβάνοντας το δροσερό αέρα......
Ξαφνικά ακούει μια φωνή γνώριμη να του λέει......θες παρέα...?
Δεν προλαβαίνει να απαντήσει και είναι είδη καθισμένη δίπλα......
Σε είδα και σε ακολούθησα του λέει η Εύα....
Ξαφνιασμένος άλλα χαρούμενος...
Αρχίζει να του μιλά αλλά αυτός κοιτά την θάλασσα...ξαφνικά τον ρωτά γιατί χάθηκες........?
Δεν απαντά την βουτάει από τα σγουρά πυκνά μαλλιά της και αρχίζει να την δαγκώνει στον λαιμό....Να χαϊδεύει τα μπούτια της.....να τσιμπαει με πολύ δύναμη τις ρόγες της....Και αυτή να ενδίδει....λέγοντας του.....με καυλωνεις πολύ......της σηκώνει το κοντό της φόρεμα και χουφτωνει με τα δύο του χέρια τον κωλο της....Και με πάθος αρχίζει να χαστουκιζει τα κωλομαγουλα της ....Την ανεβάζει πάνω στον πούτσο του και τον τρίβει στο μουσκεμένο μουνί της πιέζοντας την πάνω του....
Η Εύα αρχίζει να τρέμει από καυλα.....Κατεβαίνει και αρχίζει να χαϊδεύει τα αρχιδια του....να παίζει μαζί τους.....να φτύνει την παλάμη της και να του τον υγραινει....μέχρι που την βουτά από το μαλλί και της τον δίνει βαθιά στο στόμα.....Την πιέζει.....
Την τραβά για λίγο και μια ανάσα βαθιά την λυτρώνει.....και την χαστουκιζει δυνατά στα μάγουλα.....Δεν αντιστέκεται όμως.....τα σάλια της τρέχουν τον κοιτά και τον ξαναβαζει πιο βαθιά κρατώντας την από τα μαλλιά και με τα δύο χέρια.............

 

Δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια της, ένιωθε να πνίγεται, τραβιόταν πίσω με μανία αλλά εκείνος δεν την άφηνε, συνέχιζε να την κρατά απ' τα μαλλιά, να την πιέζει, όλο και περισσότερο. Δεν της έδινε το οξυγόνο που απεγνωσμένα αποζητούσε. Δεν θα περνούσε το δικό της.
- Μη ξεράσεις πάνω στα παπούτσια μου, δεν θα' ναι κομψό! Της αποκρίθηκε μ' ένα σαδιστικό χαμόγελο όσο εκείνη πάλευε να επαναφέρει τον εαυτό της.
- Είσαι άθλιος, σταμάτα, ανταπάντησε, γυρνώντας του την πλάτη από ντροπή.
Της έπιασε απλά τα μαλλιά με το δεξί του χέρι και το λαιμό της με το αριστερό σηκώνοντας την πάνω. Ακούμπησε το στήθος του στην πλάτη της κι άρχιζε να της χαϊδεύει το λαιμό και το στήθος.
- Μυρίζεις υπέροχα, της είπε, φόβο, αγωνία και καύλα μαζί κι έπιασε με τα δάχτυλά του τα περίσσια σάλια που είχαν μείνει στο σαγόνι της, ξεκινώντας ρυθμικά με αυτά να της τρίβει την κλειτορίδα. Όχι πως το είχε ανάγκη, ήταν τόσο μουσκεμένη εκεί κάτω, που τα υγρά της άρχισαν να στάζουν στα μπούτια της.
Ένιωθε το κορμί της να καίει, την καυτή του ανάσα να της τσακίζει το δέρμα. Μόνο βογγητά έβγαιναν απ' το στόμα της, στην αρχή γρήγορα, ατίθασα, παθιασμένα, μα όσο περνούσε η ώρα μαλάκωναν, ήταν πιο βαθιά, πιο ρυθμικά, πιο αποφασισμένα.
- Γάμησε με, σε παρακαλώ, του αποκρίθηκε χαμηλόφωνα, - Σε παρακαλώ, κι έπιασε με την παλάμη της το χέρι του, ακολουθώντας τον ρυθμό του καθώς της χάιδευε όλο και πιο έντονα την κλειτορίδα.
- Σσσσσςςςς, είναι μεγάλη η νύχτα μικρούλα.... της απάντησε καθώς βύθιζε τα δάχτυλα του και την γλώσσα του μέσα της ακόμα πιο πολύ..

 

Πνιγεται μεσα στη ζαλη της νιωθει ετοιμη να τελειωσει εκεινο το κυμα μουδιασματος σχεδον εκει.. σχεδον καθως ξαφνικα παιρνει τη θεση του ενας πονος δυνατος και οξυς.. το χερι του τυλιγει τα χειλη της να μην ακουστει η κραυγη απογνωσης καθως χαστουκισε με δυναμη τη κλειτοριδα της.. δαγκωνει το λαιμο της και της ψιθυριζει.. οχι ακομα μικρη.. οχι μεχρι να το πω εγω.. την απελευθερωνει αργα πασαλειβοντας το προσωπο της με τα δακρυα που ετρεξαν..
Εγκλωβισμενη στα χερια του συνεχιζει το βασανιστηριο της με μικρα χτυπηματα να της θυμιζουν πως πρεπει να κρατηθει.. ειδαλλως..