Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

για ανθρώπους με χιούμορ!

Αναμέτρηση
Ίγκορ Ιρτένιεφ

Οι γυναίκες φοράνε γόβες και σουτιέν,
Κι είναι αδιάφορες για τη φιλοσοφία.
20% απ’ αυτές είναι της ηλιθιότητας το ρεφρέν,
30% διακρίνει η αλαφρομυαλία.
Άλλες 30% είναι ψυχοπαθείς.
Αυτό το άθροισμα μας δίνει ογδόντα,
Μες στις υπόλοιπες, που και αυτές είναι ημιμαθείς,
Αν είσαι τυχερός θα βρεις άξια όντα.
Η Ταμάρα Πανφέροβα απαντάει στον Ιρτένιεφ

Οι άνδρες φοράνε μουστάκια και πέη,
20% απ’ αυτούς είναι γκέι,
40% είναι μαλάκες, που έχουν την κούτρα τους
στην εφημερίδα χωμένη, οι βλάκες.
30% το κάνουν με άκρα,
Ακόμη κι όταν παίρνουν Viagra,
Στους 10% καθόλου δεν σηκώνετε,
Δηλαδή, όλο το σύνολο μουντζώνεται.
Ερνστ. Απάντηση στον Ιρτένιεφ και στην Πανφέροβα

40% απ’ αυτές που σουτιέν φοράνε,
Τους μαλάκες αγαπάνε,
Συχνά τους γκέι οι ψυχοπαθείς προτιμάνε,
Οι πουτάνες τους ανίκανους παρηγοράνε.
Οι ηλίθιες τους πότες πάντα λυπούσαν,
Ενώ τις αλαφρόμυαλες οι βλάκες ποθούσαν,
Στο σύνολο, βεβαίως, είμαστε 100%:
Βλάκες, μαλάκες, πουτάνες …, όλοι λοιπόν

 

 
Κρυβει μιαν καποια αληθεια
Σε σημεια...

 

και μια και δυο μη σου πω !!   

 

Μ.λουντέμης
Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν
ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:
«Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ...
ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...»

Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν
τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

 

Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.
Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.
Θά ’θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.
Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…
Τασος Λειβαδιτης

 

Ιερό και σφαγή της Αγάπης, Νο 6

Μα ποιος θα μπορούσε να διαρρήξει τη μάσκα του προσώπου σου
και το θαμπό σύνορο του δέρματος.
Να φτάσει στο τιποτένιο σημείο που πάλλεται από μόνο του.
Το νεκρό σημείο στο κέντρο και πατέρας των ταραχών
που κινούν στ' άπειρο τα κυκλικά τους κύματα.
Ακίνητο στο βάθος της καρδιάς τ' απόλυτο άστρο,
τ' άδειο σημείο, στήριγμα της ζωής και των φορμών
που γίνονται στον κύκλο των βασάνων,
το μυστικό των τυφλών μεταμορφώσεων.

Από που έρχεται η απελπισμένη ελπίδα
της εκμηδενισμένης αγάπης σε μια διπλή απουσία,
στο κατακεραυνωμένο ζενίθ του ντελίριου.
Ανδρόγυνη ενώσεως πράξη,
που ο άνθρωπος για πάντα είχε ξεχάσει
πριν την γέννηση του κόσμου.

Πριν την αιμορραγία,
πριν το κεφάλι.

( Roger Gilbert-Lecomte )

* Απόδοση στα ελληνικά T_S

 

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρροῦσα ὡς τώρα...
πῶς ὅλα τὰ πράματα
βαδίζουν στὴ γῆ
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.
Ἡ Θλίψη χλωμή.
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος
Ο Θάνατος μαῦρος.
Ἔτσι θαρροῦσα...

Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα.......

Μ.λουντέμης

 

Ένα απ' τα Μικρά Ποιήματα

Ξόδεψα μακρινούς περίπατους για να καταλάβω:
Η ζωή δεν έχει τόση ζωή μέσα της.
Όλο το ζήτημα είναι, να δούμε μονάχα
που βγάζει τις φλόγες.
Τότε προσεχτικά πλησιάζουμε
κρατώντας μια χαρτοσακούλα
και τη γεμίζουμε.

( Νίκος Καρούζος )

 

Κανέναν δε φοβόταν
Τίποτε δε φοβόταν
Αλλά ένα πρωινό
ένα όμορφο πρωινό
Του φάνηκε πως είδε κάτι

Όμως είπε «Δεν είναι τίποτε»
Και είχε δίκιο
Με τη δική του λογική
χωρίς αμφιβολία
Δεν ήταν τίποτε
Όμως το ίδιο εκείνο πρωινό
Του φάνηκε πως κάποιον άκουσε
Και του άνοιξε την πόρτα
Μα την ξανάκλεισε

«Κανένας είπε»
Και είχε δίκιο

Με τη δική του λογική
χωρίς αμφιβολία
Δεν ήτανε κανείς
Και ξαφνικά φοβήθηκε
Κατάλαβε πως ήταν μόνος
Ή μάλλον όχι μόνος εντελώς
Και τότε είδε
Το Τίποτε μπροστά του
Αυτοπροσώπως.

ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ «Θέαμα και Ιστορίες»

 

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

Η πένθιμη μοναξιά της Κυριακής
Τζιοκοντα μπελι

Είμαι εδώ —
γυμνή,
πάνω στα μοναχικά σεντόνια
τούτης της κλίνης όπου σε ποθώ.

Το κορμί μου κοιτάζω,
ροδαλό και λείο στον καθρέφτη,
το σώμα μου
που υπήρξε η ακόρεστη γη των φιλιών σου,
αυτό το σώμα το γεμάτο αναμνήσεις
απ’ το ανήμερο πάθος σου,
που πάνω του πάλεψες μάχες όλο ιδρώτα
σε ατέλειωτες νύχτες στεναγμών και γέλιων
και αχών σπηλαίων μου εσωτάτων.

Τα στήθη μου κοιτάζω
που χαμογελώντας τα συνταίριαζες
στην παλάμη του χεριού σου,
και που σαν μικρά πουλιά τα πίεζες
στα κλουβιά σου από πέντε σιδερόβεργες,
ενώ ένα λουλούδι εκρηγνυόταν
προσκρούοντας με την στεφάνη του
στη γλυκειά σου σάρκα.

Τα πόδια μου κοιτάζω,
απαλούς κι ατέρμονους ειδήμονες των χαδιών σου,
που νευρικά και γρήγορα στις κλειδώσεις σου τυλίγονταν
για να σ’ ανοίξουνε τους δρόμους της απωλείας
προς το ίδιο κέντρο το δικό μου
και την χλοερή βλάστηση του όρους
όπου εξύφανες μάχες βουβές
εστεμμένες ηδονή,
προανηγγειλμένες από εκπυρσοκροτήσεις
και πρωτόγονους κεραυνούς.

Με κοιτάζω, μα δε με βλέπω,
καθρέφτης δικός σου είναι αυτός που πένθιμα ξαπλώνει
πάνω σ’ αυτήν τη μοναξιά της Κυριακής,
ένας καθρέφτης ροδαλός,
εκμαγείο κενό που αναζητά το άλλο του ημισφαίριο.

Βρέχει — αλύπητα βρέχει
στο πρόσωπό μου
και σκέφτομαι μονάχα τη μακρινή αγάπη σου
καθώς σκεπάζω
με τις δυνάμεις μου όλες
την ελπίδα.