Ο φόβος είναι γένος υποτακτικου?

Το bdsm κατά γενική ομολογία έχει να κάνει με την ασσυμετρια στην πλειονότητα των τάξεων του..
Υπάρχει το Κυριαρχο μελος που οδηγει και το υποτακτικο που ακολουθει.
Λογικά σκεπτόμενη και από προσωπική εμπειρία,φρονώ πως ο "φοβος" είναι ένα γνώριμο (καποιες φορες) συναισθημα για το υποτακτικο μέλος.σε μια τέτοια σχέση λοιπόν,το υ καλείται να ξεπεράσει τους φόβους του,να παραδοθεί,να εμπιστευθεί και να αφεθεί στα χέρια του Κυρίαρχου μέλους..
Και αναρωτιέμαι.ο φόβος είναι γένος υποτακτικου?
Φοβούνται οι Κυρίαρχοι?
Αν ναι,τι?Τις ευθύνες που μια τέτοια σχέση συνεπάγεται?
Τι είναι αυτό που τους φοβίζει,αν τους φοβίζει κάτι?
Το μοιράζονται με το υ ή το θεωρούν ένδειξη αδυναμίας?
Και πως το αντιμετωπίζουν?κάνουν κάτι γι αυτό ή απλα το αγνοούν?

 

Ολοι εχουμε φοβους ανεξαρτητα απο στατους ηλικιες κλπ.Αλλά θεωρω οτι οι υποτακτικοι ειναι οι πιο ατρομητοι βασικά.Θελει κοτσια να παραδωθεις στον αλλον και πνευματικα και σωματικα.

 

Πρέπει άλλωστε να γνωρίζεις την δύναμη σου για να την παραδώσεις..να ξέρεις να στέκεσαι στα πόδια σου για να γονατισεις!
+like!

 

Κατ΄αρχήν μου άρεσε πολύ ο τρόπος που χρησιμοποίησες την λέξη ασυμετρία!

Τώρα στο θέμα: Χωρίς να θέλω να μπω σε διαδικασίες ανάλησης λέξεων θα έλεγα ότι είναι απαραίτητο να κάνουμε ένα διαχωρισμό: Ανάμεσα στην αναστολή και στο μεγαλείο του φόβου. Το να έχεις αναστολές - για τις οποίες χρησιμοποιέιται συχνα και καταχρηστικά η λέξη φοβος για να τις χαρακτηρίσει - για μία συγκεκριμένη συμπεριφορά ή την εκτέλεση μίας συγκεκριμένης εντολής δεν είναι ισοδύναμο του πραγματικού φόβου. Επί συγκεκριμένου - για να μην αερολογούμε!- οι αναστολές για συγκεκριμένο ερωτικό παιχνίδι που δεν έχεις δοκιμάσει ή για την εκτέλεση κάποιων συγεκριμένων τρόπων καθημερινής συμπεριφοράς (π.χ. τρόπου ένδυσης - τρόπου με τον οποίο απευθυνεσαι στον Κ κτλ) δεν ταυτίζονται με το απόλυτα παραλυτικό άισθημα του πραγματικού φόβου αλλά με άλλα συναισθήματα όπως η ντροπή κ.α.. Στην αντιμετώπιση αυτών των αναστολών νομίζω ότι ο ρόλος του Κ έιναι καταλυτικός και επιβεβλημένος.

Ο πραγματικός φόβος είναι διαφορετικός: είναι το αίσθημα που σε παραλύει ψυχοσωματικά, η αίσθηση αδυναμίας να αντιμετωπίσεις πραγματικά και ρεαλιστικά τις καταστάσεις γύρω σου. Αν π.χ. έχεις φόβο για τις αράχνες ή για τα ύψη αναλογήσου το άισθημα που θα είχες αν θα έπρεπε να ακολουθήσεις μία εντολή κατά την οποία θα άφηνες δύο μεγάλες ταραντούλες να περπατήσουν στο σώμα σου ή αν έπρεπε να σταθείς για κάποια στιγμή στην άκρη ενός πολύ υψηλού σημείου! Αυτός είναι φόβος! Και ο καθένας ας το προσωποποιήσει σε πραγματικές ανάλογες συνθήκες που τον παραλύουν για να "πιάσει" την πραγματική ένοια του φόβου.
Απεναντι σε αυτό το φόβο πραγματικά δεν ξέρω αν έχει ρόλο ο Κ! Με βάση το αξίωμα (κατά τη γεωμετρική- μαθηματική του έννοια) που θέλει μία υγειή σχέση Κυριαρχίας - υποταγής να βασίζεται στα όρια που έχει αναμφισβήτητα δικαίωμα να θέσει η υ αλλά και ο Κ (ένας Κ χωρίς όρια που αποδέχεται το οτιδήποτε και ισχυρίζεται ότι θέλει και μπορέι να κάνει και να επιβάλλει τα πάντα είναι πιθανά ένας επικύνδυνος Κ ή τουλάχιστον ένας Κ χωρίς χαρακτήρα και χαρακτηριστικά) θα έλεγα ότι ο Κ δεν έχει δικαίωμα να επιχειρήσει να παρέμβει σε αυτούς τους καταλυτικούς φόβους μονομερώς. Στην περίπτωση που η υ επιλέξει από μόνη της να εμπιστευτεί έναν Κ να τη βοηθήσει στο να δοκιμάσει να ξεπεράσει τους φόβους της, τότε με μεγάλη προσοχή και με διαρκή συζήτηση και συνδιαλλαγή και εξω από τους όρους της Κυριαρχίας - υποταγής αλλά εντός των ορίων της ανθρώπινης κατανόησης και παρακίνησης ίσως ο Κ μπορεί να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Και το ίσως με Κεφαλαία γράμματα καθώς πρώτα απ΄όλα θα πρέπει να αποδεχθεί ό ίδιος ότι θέλει άλλα και ότι μπορέι. Ο Κ δεν είναι υπεράνθρωπος, παντογνώστης. πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Έίναι άνθρωπος - με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά άνθρωπος. Δεν μπορέι να κάνει τα πάντα και δεν έχει την πληρότητα των γνώσεων για να κάνει τα πάντα. Πιο έυκολα θα βοηθήσει την υ ένας εξειδικευμένος άνθρωπος που δεν είναι Κυρίαρχος να ξεπεράσει τους φόβους της παρά ένας Κυρίαρχος χωρίς γνώση.

Στο άλλο σκέλος του θέματος για το άν οι Κ φοβούνται η απάντηση είναι έυκολη και απόλυτα καταφατική. Ναι φοβάται όπως ο οποιοσδήποτε άνθρωπος και η Κυριαρχική του συμπεριφορά δεν αναιρεί την ανθρώπινη αδυναμία του φόβου. Φυσικά και δεν είναι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι αλλά δεν είναι το ατρόμητο του χαρακτήρα του που τον διαχωρίζει από τα υ! Και αντίστροφα δεν έχω γνωρίσει κανένα υ που να είναι φοβισμένο ανθρωπάκι. Αν ηταν φοβισμένο ανθρωπάκι δε θα ήταν υ αλλά ένα ανέραστο άτομο. Για αυτό και οποιαδήποτε ταυτιση της/ του υποτακτικού με ένα φοβισμένο ανθρωπάκι κατά τη γνώμη μου είναι αδόκιμη και εντελώς άστοχη. Ισα ισα μερικές φορές τα υ είναι τόσο ατρόμητα στο τι επιθυμούν να δοκιμάσουν που μπορέι να φέρουν έναν Κ σε δύσκολη θέση......!!! (Ναι αγαπητά υ αυτά που μερικές φορές θεωρέιτε δεδομένα ότι θέλετε να δοκιμάσετε - κατά αντίφαση φυσικά των εννοιών θέλησης - υποτακτικότητας και ρέποντας προς τον φετιχισμό....- μπορέι να τρομάξουν έναν Κ)

Δεν ξέρω αν είναι εκτός του κεντρικού θέματος του νήματος αλλα μπρορουμε να συζητήσουμε και μία άλλη διάσταση της λέξης φόβου η οποία αναφέρετε στον φοβο απέναντι στο πρόσωπο. Ο φόβος (και ως επιφυλακτικότητα) του υ απέναντι στο Κ αλλά και αντίστροφα του Κ απέναντι στο υ. Αναφέρομαι το γνωστό δημώδες: "Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη"

 

Καταρχας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε προκειμένου να απαντήσετε στα ερωτήματα μου!
Ο διαχωρισμός φοβου-αναστολών είναι εύστοχος καθώς πολλές φορές τα όρια μεταξύ αυτών των 2 γίνονται δυσδιάκριτα με συνέπεια αλλα να πιστεύουμε κ αλλα να ισχύουν.
Έπειτα,οι φόβοι,οι πραγματικοί φόβοι,είναι βαρίδια τα οποία οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας κ έπειτα στους άλλους,να αποτινάξουμε από πάνω μας.
Κ πολλες φορες αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την συμβολή ενός αγαπημένου προσώπου,είτε Κ είτε φίλου,και όχι απαραίτητα μέσω ενός "ειδικου"..
Κλείνοντας ως προς το σκέλος των φόβων (υπαρκτών και μη) των Κυρίαρχων μελών,συμφωνείτε με την άποψη του αυτοί να μοιράζονται με το υποτακτικο μελος ή αυτο ενδεχόμενων να δημιουργήσει ρήγματα στην σχέση,οπότε και το αποφεύγουμε?

 

Νομιζω πρεπει να υπαρχει ειλικρινεια σ αυτα.Και αν κρυβεις συναισθηματα κι ανησυχιες κλπ,ειναι σαν μισο ψεμα.Πως θα απελευθερωθεις καπου που κρυβεις τον εσωτερικο σου κοσμο;Αυτο ισχυει πιστευω για ολα τα στατους και ισως περισσοτερο σε μια τετοια σχεση κ με υ.

 

Έστω δή φόβος, λύπη τις ή ταραχή, εκ φαντασίας μέλλοντος κακού, ή φθαρτικού, ή λυπηρού.
Βασικός ορισμός του φόβου από τα σωζόμενα του Αριστοτέλους.

Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται και φυσικά και τα Κυριαρχικά άτομα φοβούνται.
Φοβούνται να μην παρεκτραπούν, να μην προκαλέσουν, ούτε να πάθουν κακό.

 

Αυτόν τους τον φόβο όμως...Τον μοιράζονται?

 

Κατά τη δική μου γνωμη οι φόβοι δεν είναι πάντα βαρίδια. Δε συμφωνώ με αυτό καθώς πιστευω ότι η διάσταση του φόβου είναι πραγματικό χαρακτηριστικό κάθε ανθρώπου και ίσως μερικές φορές και υγειές κίνητρο. Η υπερβολή του φυσικά όπως η υπερβολή στο οτιδήποτε είναι προβληματική. Ασε που το να ξεπεράσεις όλους τους φόβους σου είναι κάτι μάλλον ουτοπικό!

Ο συνδυασμός ειδικού και φίλου, εραστή ή οποιοδήποτε ανθρώπου ανθρώπου εμπιστέυσαι έιναι μάλλον η ιδανική.

Τώρα στο θέμα που θέτεις: Ο Κυρίαρχος συνήθως έχει την τάση να αποφέυγει τους φόβους του και γι αυτό βρίσκεται σπανιότερα στην δυσχερή θέση να τους αντιμετωπίσει. Γι αυτό και δεν είναι σύνηθες να ανοίγεται. Ομως η ειλικρίνια έιναι ένα στοιχείο που όπως σε κάθε σχέση έτσι και σε μία σχέση Κυριαρχίας και υποταγής δίνει εχέγγυα μεγαλύτερης απόλαυσης και για τα δύο μέρη και φυσικα εχέγγυα διάρκειας.

Το να μην παραδεχεσαι τους φόβους σου και να μη θες να μιλήσεις για αυτούς είναι και αυτό μία μορφή κόμπλεξ (ίσως υπερβολική η έκφραση-δεν μου έρχετε όμως κάποια άλλη λέξη!). Ποιος σου είπε ότι οι Κυριάρχοι είναι πλήρως απαλλαγμένοι από τα ανθρώπινα κόμπλεξ?

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τις παραπάνω αναρτήσεις. Όλα τα άτομα φοβούνται. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Φόβος δεν είναι αναγκαία μια φοβία ως προς κάτι (πχ ύψος).
Εγω πχ φοβάμαι το σκοτάδι. Φυσικά και το έχω συζητήσει μαζί του. Το φοβάμαι επειδή είμαι υποτακτική? Μπααααα δεν νομίζω..... 
Τώρα φόβοι που έχω απο τη θέση της υποτακτικής.....Ο φόβος που πρέπει κατ εμε να υπάρχει και αντικαθίσταται απο την εμπιστοσύνη. Όσο δλδ εμπιστεύεσαι τον άλλο, τόσο λιγότερο φοβάσαι. Και πάλι το ξέρει.

Αδυναμία δεν είναι να μου εκφρασει τους φόβους του. Αδυναμία για εμένα θα είναι να πάει να μου το παίξει ατρόμητος, αλάθητος, κάτι που δεν υπάρχει. Εχω ξαναπεί, εχω σταματήσει να πιστεύω σε σούπερ ήρωες  

 

Φοβούνται μωρέ οι υπό;  

 

Ατρόμητα ώντα....