Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Καΐκια

Ακόμη και η σάρκα σε κάποιο τόπο
επιδιορθώνεται, σ' ένα μέρος που ούτε
τα νύχια να βυθιστούν τα καταφέρνουν.
Να, το φουρνάκι θα 'μουν που ταξιδεύει στην
τσέπη του λοστρόμου, τρίξιμο φίλων ξεχασμένων, λιμάνια
που ξέρουν πως να φτιάχνουν απ' το σκοτάδι ρότες.
Πολλαπλές να παραβιάζουν κλειδαριές, μιας παγερής μιγάδας
πυρακτώνοντας του οργασμού τ' αμπάρια,- κάβος αναρχίας βελούδινης, ασέβειας
μπράντι που τους λυγμούς της αλμύρας καταπίνει -. Ίσως πέλαγο είμαστ' αιχμηρό, που
διασκεδάζει αγάπες να εμβολίζει, σειρήνες από λαχτάρα κορεσμένες - μαΐστρα
τεντώνοντας τα ρίγη κι ανέμους υφασμάτινα καπρίτσια -.
Με προορισμό τη νοσταλγία που θαλασσοδέρνονται καΐκια, πριν
να εκφυλιστεί σε βίτσιο.

( T_S )

* Φουρνάκι = το μέρος της πίπας όπου τοποθετείται ο καπνός.

 

Καλή σου νύχτα, χίλιες φορές καλή σου νύχτα.
-Χίλιες φορές κακή χωρίς το φως σου.
-Καληνύχτα καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει.
-Ύπνος να ‘ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη.
-Ύπνος και ειρήνη θα θελα για σένα να ‘χα γίνει.

Σαίξπηρ: Ρωμαίος και Ιουλιέτα

 

Θάλασσα
Κώστας Καρυωτάκης

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δε θα γαληνέψουν.

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως
σαν τα χτυπά ο αγέρας φεύγουνε πίσω απ’ το βουνό.

Κι είναι θερίο η θάλασσα.
Το παρδαλό της χρώμα δίνει της
μπλάβο εκεί μακριά,πιο δώθε ανοιχτοπράσινο
κι ακόμα δώθε γκρίζο—κάποια παράξενη θωριά.

Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,
πέρα, απ’ του πέλαου τα φαρδιά,τα φέρνει ρήγας ο βοριάς,
μπατσίζουνε τα βράχια,μπατσίζουνε την αμμουδιά.

Τις βάρκες, τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης
μες στο λιμάνι τις κρατεί
μα η σκέψη μου όλο σέρνεται
στα γαλανά τα πλάτιαμ’ ένα χρυσόνειρο δετή.

Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου,
σμίγειμε την ψυχούλα του νερού και την ε πάει ο άνεμος
και την ε πάει το κύμα κι είναι παιχνίδι του καιρού.

Κι ενώ πονώ τον πόνο σου
και πάω προς το βυθό σου
και χάνομαι με τον αφρό,
ύστερα, στο γαλήνεμα, την ηλιακή χαρά σου,θάλασσα, δε θα τη χαρώ.

 

Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το "σ' αγαπώ" που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.

Νίκος Εγγονόπουλος

 

Άσε με να παίξω λίγο ακόμα,
περνάει η ζωή και μεγαλώνω…

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα,
υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω…

Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα,
σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει…

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα,
στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν…

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα,
φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι…

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα,
πως θα’ ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει…

Άσε με
Λίγο ακόμα
Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω …

Στέβη Σαμέλη