Περί κυριαρχίας (προσωπικό)

Προχθές, νομίζω, πριν κοιμηθώ, αναρωτιόμουν γιατί εγώ απορρίπτω τόσο σθεναρά τις σχέσεις εξουσίας. Τι είναι αυτό που με απωθεί τόσο βαθιά στην έννοια της κυριαρχίας; Νομίζω, ξανά, ότι κατέληξα κάπου… προσπαθώ να θυμηθώ τώρα μιας κι οι μέρες μου είναι τρομερά γεμάτες…. Αυτό που υποθέτω με απωθεί στην έννοια της κυριαρχίας είναι η ιδέα ( ή απλώς ο φόβος ) ότι υπάρχει περίπτωση να θυματοποιηθώ. Σε μια συναινετική σχέση έχω πάντα τη δυνατότητα να ζητήσω κάτι ή να επιτρέψω κάτι να συμβεί και ανά πάσα στιγμή μπορώ να αποσύρω την πρότερη επιθυμία μου. Έτσι, θεωρητικά πάντα, διακόπτω κάτι που μου είναι δυσάρεστο ή απλά αθέμιτο. Ας υποθέσουμε όμως ότι είμαι φιμωμένη και δεμένη πισθάγκωνα. Με καμία απολύτως δυνατότητα να αντιδράσω. Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι δε θα συμβεί κάτι που μπορεί να μην επιθυμώ. Είναι ζήτημα απλής εμπιστοσύνης; Η απάντηση αυτή φαντάζει εξαιρετικά απλή κι εύκολη. Κι όμως. Μήπως τελικά η κυριαρχία είναι ζήτημα ωριμότητας;

Είμαι σίγουρη πως αυτό δεν είναι το ίδιο συμπέρασμα με αυτό που είχα καταλήξει προχθές. Κάθε μέρα και μια άλλη σκέψη.

Η πρώτη μου ανοιχτή συζήτηση περί κυριαρχίας μόλις ξεκίνησε.

Είναι αυτοναρκισσιστική. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει τέτοια λέξη, μόλις δημιουργήθηκε οπότε δεχτείτε την. Κατά τ’ άλλα εκφραστείτε ελεύθερα. Αυτό δεν κάνετε άλλωστε πάντοτε; Ή μήπως όχι;

 

Νομίζω το καλύτερο είναι ότι ήδη διαφωνώ με αυτό που έγραψα.

Το ακόμα καλύτερο είναι ότι ήδη διαφωνούσα προτού το δημοσιεύσω (ενώ απλώς το διάβαζα για τυχόν διορθώσεις). Αλλά θεωρώ εξαιρετικά θεμιτό να αυτοαπορρίπτουμε τις ιδέες μας.

Οπότε θα μου επιτρέψετε να το εφαρμόσω και στην πράξη ανά πάσα ώρα.

 

Διότι αν η κυριαρχία είναι η απώλεια ελέγχου... πότε είμαι έτοιμη να αφήσω τον έλεγχο;

Όταν έχω εμπιστοσύνη. Σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Για μικρό συνήθως διάστημα (όχι περισσότερο από μισή ώρα).

και κυρίως όταν έχω η ίδια κυριαρχήσει. Στους άλλους ή στην εαυτή μου;

και τα δύο.

Αμφιβάλλω ακόμα .

 

Ειναι φανερό ότι δεν τις απορρίπτεις. Σε απωθούν άλλα δεν τις απορρίπτεις. Είσαι εδώ και τις συζητάς.

Φαντάσου ότι τα μαλλια σου έχουν δεθεί τόσο άσχημα με κομπο πάνω στον κόμπο χ 10.
Και εσύ προσπαθείς επι ώρες να τα λύσεις με συμβατικούς τρόπους, αλλα δεν.
Και κάπου εκεί έρχεται το Κ, σου, που παιρνει το ψαλίδι και χλάτς. Πάει και το μαλλι και πάνε και οι κόμποι.

Το μαλλί θα ξαναγίνει. Μαλλί ειναι.

 

Θα μπορούσατε να αποφύγετε το εσύ μπλα μπλα μπλα .. κι αντ' αυτού να χρησιμοποιείτε το εγώ μπλα μπλα μπλα... βοηθάει στην έκφραση των προσωπικών απόψεων και στην αυτοκριτική.

 

Η κυριαρχία είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται και καθημερινά (πολιτική, εμπόριο, επιχειρήσεις, αλλά και σε όλα τα κοινωνικά θέματα, λίγο ή περισσότερο συνεκδοχικά).
Σημαίνει πως κάποια οντότητα ασκεί μέρος ή το σύνολο των μέσων της προκειμένου να επιβάλλει τους όρους της, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο και τις μεθόδους επιβολής.
Αποδέκτες της κυριαρχίας εν προκειμένω δεν μπορεί να είναι παρά μόνον κάποια άλλη οντότητα (διάβαζε άνθρωποι).

Στα καθ' ημάς η διαφοροποίηση έγκειται στο γεγονός πως η όποια αποδοχή, για τους όποιους λόγους της κυριάρχησης ενός ατόμου σε κάποιο άλλο, γίνεται σε ορισμένο πεδίο ή πεδία, σε ορισμένο ανά περίπτωση βαθμό ως αποτέλεσμα συναίνεσης ή και προσυμφώνου ενίοτε. Ουσιαστικά είναι η συναίνεση που θεμελιώνει την δυναμική της ανταλλαγής ενέργειας/ισχύος.
Το άνυσμα της εξ αντικειμένου διαρκώς μεταβαλλόμενης εντάσεως της δυναμικής αυτής της ανταλλαγής, σε αυτή την βάση, έχει σαφέστατα ορισμένο προσανατολισμό, που συμποσώνεται στην αύξηση του δυναμικού των μελών στην διάρκεια της σχέσης.

Παρατήρηση: Ελαχιστότατοι άνθρωποι μπορούν στοιχειωδώς να κατανοήσουν σε βάθος τα παραπάνω, όσο κι απλά αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Σαντ μπατ τγου...

Αυτάαααα...

 

Αποζήτησα από πολύ νωρίς την σχεδόν συνειδητή Κυριαρχία του άλλου σε μένα ως μορφή προσωπικής και πιθανότατα ερωτικής σχέσης γιατί στην ψυχή μου αυτό απέκλειε την θυματοποίηση. Αντίθετα φοβόμουν την κατά περίπτωση θυματοποίηση σε σχέσεις όπου δεν είναι ξεκάθαρο που βρίσκεται η κυριαρχία με αποτέλεσμα να επικρατεί μια διαμάχη χωρίς τέλος γι αυτήν.

Ένα ήταν αυτό. Το άλλο είναι ότι λατρεύω να μαθαίνω, ιδίως με συνειδητή μεταβίβαση γνώσης του άλλου προς εμένα, στο πλαίσιο μιας προσωπικής - ερωτικής σχέσης.

Ένα ακόμα είναι ότι με ελκύει αισθητικά και σεξουαλικά ο τρόπος με τον οποίο αναζητά την ικανοποίησή του ο σαδισμός του Κ. Εκεί, στο παιχνίδι του σαδισμού και της υποταγής, μπορώ να κρύψω, λίγο, όση συγκρουσιακότητα μου έχει απομείνει / παραδέχτηκα να κρατήσω.

Για όλα αυτά ευχαρίστως απεμπολώ σωματική ελευθερία, την οποία άλλωστε δεν χάνω μόνο αν είμαι δεμένη πισθάγκωνα κλπ, την χάνω και την ώρα του σεξ, την δίνω για να πάρω σεξουαλική απόλαυση, έτσι από το δέσιμο (δεν μιλάω για την σωματική ταλαιπωρία του "πισθάγκωνα" προς το παρόν) αντλώ την απόλαυση της αγκαλιάς των σκοινιών, την συναισθηματική ασφάλεια της μη επιλογής, την απλότητα του να μην έχω πια τίποτα δικό μου αλλά όλα να τα έχει πάρει η αγκαλιά των σκοινιών που με κρατάει δεμένη.

Δεν απεμπολώ ευχαρίστως ελευθερία λόγου και σκέψης, αλλά από τον περιορισμό της αντλώ την ηδονή της ταπείνωσης. Αν είναι για λίγο και το ξέρω. Αλλιώς, το βρίσκω κακό.

Ω, και κάτι τελευταίο. Πάντα κρατούσα για μένα, χωρίς να το λέω, την ευχέρεια να φεύγω όποτε ήθελα … και, αν ήθελα, να επιστρέφω. Μέχρι που γνώρισα Τον που με έχει και με κατέχει και αυτή η παιδική σχεδόν νιότη του να μπορώ να φεύγω και να έρχομαι, απλά τελείωσε.