Συναίνεση vs κακοποίηση

με συγχωρείς, κατ' αρχήν, απουσίαζα και δεν ευκολύνθηκα.

η ερώτηση αφορούσε στο αν σχέση εξάρτησης προϋπήρχε της συγκρότησης ασύμμετρης σχέσης. Αν προϋπήρχε, δηλαδή, σχέση τέτοια που να εμπόδιζε ουσιαστικά το υ μέλος να αποφασίσει με δική του βούληση να "παραχωρήσει" ή να αρνηθεί συναίνεση. τέτοια που θα υποχρέωνε από πριν σε συναίνεση. έφερα παραδείγματα.

η γνώμη μου είναι πως δεν υφίσταται συναίνεση σε τέτοιο πλαίσιο.

το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι πως προϋπάρχει εξάρτηση έξωθεν, άσχετη με τα πρόσωπα.
η "συναίνεση" στα τρία παραδείγματα δεν "παραχωρείται" απο τον γιάννη στον τάκη αλλά απο τον κρατούμενο στον δεσμοφύλακα. δεν είναι διευθέτηση μεταξυ προσώπων αλλά προϋπάρχουσα ασυμμετρία (εμφανής μάλιστα) μεταξύ ιδιοτήτων. έξωθεν καθορισμένη. ο τάκης απλά διορίστηκε δεσμοφύλακας απ το ασεπ κι εκμεταλεύτηκε αυτό το γεγονός για να εκβιάσει του γιάννη τη συναίνεση, εκ της ιδιότητος, όχι ως πρόσωπο. και στις τρεις περιπτώσεις φρονώ (sic) πως δεν υφίσταται συναίνεση (δε μπορεί να ληφθεί υπ όψιν, δεν έχει αξία).

 

@kinsha no onna

Ώπα, ώπα..! Και επί της διαδικασίας... Για ένα μικρό reset...

Αυτό που λέει η @brenda είναι μια αποτύπωση αντίληψης/λειτουργίας/πρακτικής ενός πολύ συγκεκριμένου ατόμου.
Επιτρέψτε μου:
Αυτό το άτομο λειτουργεί στη βάση "τάνιωσα στο πετσί μου, μπορώ να κάνω τα ίδια".
Αυτό το άτομο έτσι τα έχει αντιληφθεί (άσχετα και με το τι έχει βιώσει ακόμα - ακόμα) και συνεπώς (ακριβώς επειδή η γκλάβα του είναι καραπουτσακλαριό) "νομιμοποιεί" εαυτόν να ανταποδώσει.
Το πώς και τα γιατί του δημιουργήθηκαν αυτά είναι αδιάφορο -έτσι τα αντιλαμβάνεται το συγκεκριμένο άτομο- στην προκειμένη περίπτωση.
Ούτε ενδιαφέρει, στην προκειμένη περίπτωση, η όποια ερμηνεία για το πώς αυτό το άτομο λειτουργεί στη βάση της δικής του δικαιολόγησης/"νομιμοποίησης" του εαυτού του .
Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι είναι δυνάμει επικίνδυνο για κάποιο άλλο άτομο.

Κι εδώ σταματάει το πράμα...
Σαφώς κι είναι θέμα του άλλου ατόμου να αντιληφθεί, αποκωδικοποιήσει, ερμηνεύσει (αν γουστάρει) και αποφασίσει τι σταδιάλα θα κάνει...
Κι αν ερωτηθούμε για τα τι και πώς του "πειραγμένου" απλά περιγράφουμε το σκεπτικό της αντίληψής μας, όσο πιο αποστασιοποιημένα μπορούμε, συνήθως όταν ερωτιόμαστε η απόφαση αυτού που ρωτάει, είναι ήδη ειλημμένη.


Και μερικά πιο χαριτωμένα διαδικασιακά (το διαδικαστικά αφορά στη δίκη, όχι στη διαδικασία, τέρμα το μάθημα γλώσσας)...

Να μη ξεχνάμε πως αυτά που λέμε στον οποιονδήποτε, εφόσον μας ρωτάνε, δεν παύουν να κουβαλάνε τα δικά μας αντιλήμματα...
Πα να πει πως, θέλοντας ή μη, αποτελούμε κι εμείς μέρος του θορύβου στην αντίληψη ενός, κοινωνικά, λιγότερο εκτεθειμένου ατόμου.

Το ότι κάποιοι, έχουν καταφέρει κι έχουν ένα μπούσουλα αντίληψης/λειτουργίας των πραγμάτων, δεν τους δίνει αυτόματα κάποιο δικαίωμα να λένε το κάτι τις παραπάνω, άνευ σημαντικότατης αιτίας. Υπάρχουν άπειρες στρατιές ηλιθίων που έχουν αναλάβει το έργο αυτό, οι οποίες δεν χρειάζεται να αντιμετωπιστούν όταν οι "like minded" (αλλά από την άλλη μπάντα) ηλίθιοι έχουν ειλημμένες αποφάσεις.
Και αυτό διότι ο "like minded" ηλίθιος (είπαμε η βλακεία είναι συμπεριφορά, να ξηγιόμαστε) χρειάζεται να καταβάλει προσωπικά το όποιο τίμημά του, με μια κάποια πιθανότητα να παύσει να είναι ηλίθιος και συνεπώς να καλωσοριστεί στη παρέα αυτών, που έχουν διαμορφώσει έναν κάποιο μπούσουλα.

Να τονίσω πως ο καθένας δίνει το στίγμα του με σαφήνεια, από την στιγμή που γράφει έστω και μιαν αράδα. Αν δεν αρκεί αυτό, δεν ξέρω τι άλλο θα αρκούσε..!

 

Exactement!
Να και κάποιος που κατάλαβε ακριβώς τι είπα και γιατί τοποθετήθηκα τοιουτοτρόπως.
Αυτό που διατύπωσα, είναι ότι συχνότατα οι κακοποιημένοι αλλάζουν μεριά και γίνονται κακοποιητές.
Δεν το εμβάθυνα ως προς τα αίτια, ούτε ως προς το ποιόν τους, εσύ τα λες εκτενέστερα, απλά το ανέφερα σαν τροφή για σκέψη, για να κατανοήσω πρωτίστως εγώ για μένα και να καταθέσω και τις απόψεις μου για κάποια από τα πιθανά αίτια για τα οποία ένας άνθρωπος οδηγείται στα σκοτεινά μονοπάτια της μη συναινετικής κακοποίησης, σωματικής ή ψυχολογικής.
Αβρόχοις ποσί σ΄αυτήν την ζωή δεν επιτυγχάνεται σχεδόν τίποτα, καμία σοβαρή προσπάθεια. Ενίοτε βουτάμε σε μαύρα νερά για να πιάσουμε κανά ψάρι. Άλλες φορές δεν το επιλέγουμε, απλά η ζωή μάς το πετάει στα μούτρα και πρέπει να το κάνουμε ζάφτι, οφείλουμε όμως να έχουμε μία δομημένη μετασκέψη για ορθή αφομοίωση και εμπέδωση του βιώματός μας, ώστε να μην περάσουμε στην αντίπερα όχθη. Μάλλον όμως εγώ τα λέω σύνθετα ή όχι αρκετά καθαρά, εξ΄ου και οι παρερμηνείες ένθεν κι εκείθεν. Δεν πειράζει, γκουντ χάρτ εντ ε νάις γουικέντ του έβριουάν... 

 

Ακόμη και μετά την διευκρίνηση δεν βλέπω να αλλάζει κάτι σε αυτά που πιστεύω.

Αναλύοντας το λίγο περισσότερο βλέπω μόνο τέσσερις καταστάσεις συναίνεσης, άσχετα με στάτους ή τύπο σχέσης.

Αυτή που ο καθένας μας δίνει την συναίνεση του να του κάνουν ή να γίνει κάτι επειδή θέλει/του αρέσει.
Αυτή που ο καθένας μας δίνει την συναίνεση του να του κάνουν ή να γίνει κάτι επειδή πιστεύει ότι έτσι πρέπει άσχετα με το αν του αρέσει, επειδή στην συνείδηση του ζυγίζει καταστάσεις και ή αναγνωρίζει υποχρέωση ως προς την συγκεκριμένη ενέργεια ή η συγκεκριμένη ενέργεια θα προκαλέσει το μικρότερο κακό σε σχέση με τις διαθέσιμες επιλογές σύμφωνα πάντα με την κρίση του.
Αυτή που ο καθένα μας αρνείται να κάνει ή να δώσει συναίνεση να του κάνουν ή να γίνει κάτι.
Και αυτή που η συναίνεση δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο ούτε είναι προυπόθεση. Σχέσεις τέτοιες είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους οι σχέσεις κρατούμενου-δεσμοφύλακα.

Εξαιρώντας τις σχέσεις που η βάση και πηγή της ασυμμετρίας είναι ο εκφοβισμός, που χρησιμοποιούνται οι όποιες εξαρτήσεις για την δημιουργία εκφοβισμού ή που η ασυμμετρία περιορίζεται στο σύνολο της στο πλαίσιο των εξαρτήσεων, για σχεδόν όλες τις άλλες περιπτώσεις θεωρώ ότι οι εξαρτήσεις μπορεί να αποτελέσουν ένα καλό εργαλείο ενδυνάμωσης της ασυμμετρίας ή και πραγμάτωσης της. Μεταλλάσσοντας μία σχέση ισότητας σε σχέση ασυμμετρίας, το να υπάρχει πρότερο εξαρτησιακό πλαίσιο είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα στα χέρια του κυριαρχικού και δεν βλέπω που το λάθος να την χρησιμοποιήσει όταν ο σκοπός του κυριαρχικού μέλους είναι το αμοιβαίο καλό και κέρδος.

Το μόνο πρόβλημα που βλέπω είναι το κυριαρχικό μέλος οικονομικά/κοινωνικά/αισθηματικά εξαρτημένο από το υποτακτικό μέλος. Εκεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποδειχθεί κακά μαντάτα για την διανυσματική φορά της ασυμμετρίας.

Το του/της κάνω κέφια για να μη τον/την χάσω δεν είναι συναίνεση κατα την γνώμη σου?
Ούτε το ότι καλά είναι να μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταίζει είναι ?

Το να επιβάλει ένας μέντορας κάτι στην μαθήτρια του που ξέρει ότι θα την δυσκολέψει πολύ αλλά πρέπει να γίνει και εκείνη να το δεχτεί παρόλα που αμφισβητεί την αξία του επειδή ξέρει ότι η άρνηση της θα μπορούσε προκαλέσει σημαντικά προβλήματα σε μία σχέση την οποία έχει μεγάλη ανάγκη, είναι 'κακή' συναίνεση ή δεν είναι συναίνεση καθόλου ?

Και μία σχέση μέντορα-μαθήτριας την θεωρώ στο μεγαλύτερο μέρος της εξαρτησιακή ειδικά από την πλευρά της μαθήτριας, αλλιώς θα ήταν D/s.

Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν αυτό που έχεις στο μυαλό σου είναι το ότι είμαι κυριαρχικός και αφεντικό κάποιας υποτακτικής την οποία την εξαναγκάζω σε σχέση μεταξύ μας υπό την απειλή της απολύσεως, πράγμα το οποίο είναι παράνομο και εκτός συζήτησης πιστεύω.

 

Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μου.

~~ Mahatma Gandhi ~~

 

 

αυτό που διακρίνει και καθορίζει αυτόν τον τύπο σχέσεων είναι η έξωθεν δεδομένη ασυμμετρία. αυτή δηλαδή που προϋπάρχει και δεν καθορίζεται απ τα εμπλεκόμενα προσωπα, δεν είναι διαπραγματεύσιμη μεταξύ των προσώπων. έχει ήδη παραχθεί και εδραιωθεί ερήμην των προσώπων. κατι τέτοιο ακυρώνει οποιαδήποτε συναινεση και καθιστά τη σχέση σχέση εκμετάλευσης. δεν περιορίζεται στη σχέση κρατούμενου-δεσμοφύλακα αλλα αφορά και τα τρία παραδείγματα που σου είχα στείλει.

αυτό που ονομάζεις "εκφοβισμό" είναι αυτό που περιγράφεται παραπάνω. η εκμετάλευση προϋπάρχουσας εξάρτησης που δίνει τη δυνατότητα "εκφοβισμού" ή εκβιασμού, ανεξάρτητα απο τα πρόσωπα. η διαπραγμάτευση μεταξύ προσώπων ίσως αφήνει περιθώρια για συγκρότηση εξαρτήσεων που παράγονται απ τη σχέση. είναι ποιοτικά διαφορετικό να παράγεται η σχέση απ τις εξαρτήσεις. είτε ειναι οικονομικές είτε άλλης μορφής αν προηγούνται της σχέσης ακυρώνουν τη συναίνεση.

πρωθύστερη μου φαίνεται η ανάγνωσή σου.

ξαναδιευκρινίζω: η εκμετάλευση προϋπάρχουσας ασυμμετρίας έξω απ την διευθέτηση ή διαπαραγμάτευση μεταξύ προσώπων συνιστά κακοποιητική συνθήκη.
η αναπτυξη ασυμμετρίας μέσα στη σχέση δεν συνιστά κακοποιητική συνθήκη από μόνη της.

το τι γίνεται παράνομο είναι αποτέλεσμα παρόμοιων αναλύσεων (μεταξύ άλλων), η πρόνοια παράγεται απ τη διαπίστωση και τη στόχευση. όχι αντίστροφα.
η συζήτηση είναι συγκεκριμένη: συναίνεση vs κακοποίση

 

Συναίνεση λοιπόν ενάντια κακοποίησης. Μας αρέσει να κάνουμε το μυαλό μας πουρέ εδώ μέσα ? τι δεν πάει καλά ρε συνάνθρωποι. Θα ήθελα πάρα πολύ να συμφωνήσω με τον-την @ i do , σχεδόν με κάλυψε, χωρίς σεντόνια και παπλώματα , το θέμα δεν είναι η κακοποίηση τελικά, σε οτι έχει να κάνει τα του εν οίκο , αλλά πόσο " συναίνεση " έχει το υποκείμενο που παθητικά δέχεται την όποια βια , και οχι με τι τρόπο, και σε ποιο βαθμό , αλλα αν τελικά είμαστε υποχείρια ή μι στο " υ " αφού το θέλει δεν ειναι βια, αλαλ αφου το θέλει δεν το επιβάλω, άρα χάνω μέρος της Κυριαρχίας μου πάνω του . πριν κράξετε είπα " μέρος" και όχι το " όλο " .
Η κακοποίηση ειναι κακοποίηση .+- , με τεχνάσματα τύπου " ο αστυνομικός ειναι όργανο, και το βιολί ειναι όργανο, άρα ο μπάτσος παίζει μουσική, δεν πας πουθενά . Το αν μας ενδιαφέρει ( προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου ) ας συλλογιστούμε την επόμενη φορά πόσο το θέλει το " υ" μας. Αν πάλι δεν μας ενδιαφέρει , ασ κάνουμε ακόμα ενα τσιγάρο ρε αδερφέ.Τα θελουμε ολλα δικα μας οι ανθρωποι , και τα μαυρα και τα ασπρα στο ιδιο το κουτι, ανακατα , αλλα πιτσα με με σοκολατα και χυμο απο μπριζολα δεν τρως παρεα.

 

Κάποτε ένας σημαντικός μου έκανε ένα από τα πολυτιμότερα για μένα δώρα, ένα μικρό βιβλίο.
Μέσα εκεί ορίζεται ο κακοποιός. Ορισμός με τον οποίο και συμφωνώ.
Αντιγράφω λοιπόν:

"Ο απόλυτος κακοποιός είναι αυτός, που με τις πράξεις του, προκαλεί σε άλλα άτομα ζημιά ίση με τα κέρδη του. Η απλούστερη μορφή απάτης είναι η κλοπή. Ένα άτομο που σου κλέβει 100 λίρες, χωρίς να σου προκαλεί άλλη ζημιά ή βλάβη είναι ο απόλυτος κακοποιός - εσύ ζημιώνεσαι 100 λίρες και αυτός κερδίζει 100 λίρες."
Μάλιστα παρακάτω το πάει ένα βήμα παραπέρα και χωρίζει την κατηγορία αυτή σε 2 υποκατηγορίες. Τον ευφυή κακοποιό, που με τη μικρότερη ζημιά λαμβάνει τα μεγαλύτερα κέρδη, και τον ηλίθιο κακοποιό, που προκαλεί μεγάλη ζημιά, αλλά αποκομίζει μικρά κέρδη για τον ίδιο.

Κάνοντας την αναγωγή στις διαπροσωπικές σχέσεις, αν υπάρχει οποιοδήποτε κέρδος για τον "κακοποιημένο", μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για κακοποιήση;

(Η ερώτηση ρητορική, τα συμπεράσματα προσωπικά -όπως πάντα άλλωστε.)

 

Aπό την στιγμή που δεν μπορεί κάποιος να ποσοτικοποιήσει με κάποια συνθήκη, ακόμα κι αν είναι λανθασμένη η συνθήκη αυτή, το κέρδος ή την ζημία σε κάποια διαπροσωπική σχέση -όποια κι αν είναι αυτή, καλό είναι να αποφεύγονται τέτοιου είδους αναρτήσεις.
Το μόνο που προκαλούν είναι σύγχυση σε άτομα που για κάποιο λόγο βρίσκονται μόνιμα ή περιστασιακά σε καθεστώς αδυναμίας επεξεργασίας της πληροφορίας για οποιοδήποτε λόγο.
Ακόμα και ένα άτομο αν μπεί σε αυτήν την συλλογιστική, πρακτικά άοπλο στην αντιμετώπισή της, δημιουργείται ζημιά εξ ορισμού.
Ο ανοιχτός διάλογος εξ αντικειμένου έχει περιορισμούς.
Εν προκειμένω ο περιορισμός σχηματοποιείται από τα παραπάνω.
Πρότασή μου είναι να κατεβάσεις το ποστ, και ακολούθως θα διαγράψω το σχόλιό μου...

 

Μπορώ να αναφέρω ορισμένα παραδείγματα του τί εστί κέρδος, αν σας ενδιαφέρει.

 

Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει, έχω εργαλεία για να ποσοτικοποιήσω πρακτικά οποιαδήποτε σχέση.
Αλλά κάνε μια προσπάθεια, ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει την προσπάθειά του.
Δεν κάνω δίκη προθέσεων, οι όποιες προθέσεις αποκαλύπτονται με τον λόγο (με κεφαλαίο Λ).
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα...
Παρακαλώ...

 

Υπαρχουν πιο επικινδυνα post και ακομα πιο επικινδυνοι ανθρωποι εδω μεσα. Ευτυχως ειναι λιγοι.