Πού ήμουν και πού έφτασα...

Ή αλλιώς πώς ήμουν και πώς άλλαξα...
Δεν ξέρω αν έχει ανοιχτεί παρόμοιο θέμα στο παρελθόν. Κατά πάσα πιθανότητα ναι.
Ωστόσο θα ήθελα με αφορμή ένα ποστ δικό μου το οποίο διάβασα περίπου 9 μήνες μετά, να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ζήτημα που η αλήθεια είναι με παραξένεψε όταν το συνειδητοποιησα. Όταν αντιλήφθηκα πόσο έχω αλλάξει, όχι στην απόφαση (η οποία παραμένει ίδια) αλλά στο σκεπτικό πίσω από αυτήν.

Θυμάστε με τι "μυαλά" ξεκινήσατε να ασχολείστε και πλέον πώς έχετε αλλάξει/καταλήξει ; σε ποια θέματα/άξονες κλπ έχετε αναθεωρήσει ;
Και αν ναι, τι πιστεύετε ότι έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο; Η εσωτερική αναζήτηση ή κάποιο άτομο στη ζωή σας;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας  

 

είναι αυτό που λεν γλυκιά μου ξεκίνησα απ το μηδέν και κατέληξα στο πουθενά
ωραίο νημα μα την αληθεια αλλα ειλικρινή απαντηση μην περιμενεις απο πολλούς

 

Why not? Όλοι από κάπου ξεκινήσαμε. Φυσικά εννοείται ότι θα γράψω και εγώ (αν όχι πρώτη) απλά αργω γιατί είμαι από κινητό  

 

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας κάνουν να αλλάζουμε κάποιες απόψεις μέσα μας. Είναι τα βιώματά μας στην πορεία των χρόνων,, οι ανάγκες, είναι οι καταστάσεις... Όμως, επειδή - άποψή μου - ο άνθρωπος δεν αλλάζει, απλά διαμορφώνεται στα πλαίσια του χαρακτήρα του, για τις όποιες μεταβολές έχουν επέλθει στον τρόπο σκέψης , αντίδρασης, συμπεριφοράς, έχει να κάνει με το ότι, για να υπάρξει πρόσφορο "έδαφος" να γίνει αυτή η μεταβολή σημαίνει για μένα , ότι ο "σπόρος ¨προϋπήρχε, σε "λανθάνουσα" ενδεχομενως μορφή, είχαμε τη ροπή δηλαδή. Απλά στη δεδομένη στιγμή και με την εύνοια των συγκυριών βγήκε στη νεπιφάνεια. Κοντολογίς , είμαστε δεκτικοί σε κάποιες αλλαγές- μεταβολές μας. Δεν είναι ούτε παρογοξότητα ούτε παράλογο και φυσικά δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει.

 

Προσωπικά έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως η -όποια- υποτακτικότητά μου ποτίζεται αποκλειστικά απο το φετίχ μου.
Η συμμετοχή και οι κουβέντες εδώ μέσα με βοήθησαν να το καταλάβω , αλλά εξ ίσου πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε και η συζυγική μου σχέση.

 

ολοι απο καπου ξεκινήσαμε καλό μου
το κακό ειναι οτι δεν έχουμε καταλήξει  
η πείρα ειναι μια χτένα που την αποκτάς δυστυχώς οταν πλέον εχεις μείνει φαλακρός  
τα αποτελέσματα καλός η κακώς τα βλέπουμε οταν πια ειναι αργά μετα απο χρόνια και βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο  
εκτός απ τους ηλίθιους που μ ενα χαμόγελο ευτυχίας αναπολούν της μαλακίες του παρελθόντος  

 

Αν δεν κάνω λάθος, μάλλον εννοείς την ενασχόληση με το βουδουσουμού. Με τι "μυαλά" είχα ξεκινήσει? Να σου πω την αλήθεια μου, την πετριά την είχα αρκετά πριν ασχοληθώ συνειδητά με τ' "άθλημα". Αλλά λίγο ότι δεν ήθελα, λίγο ότι βαριόμουν, λίγο ότι δεν είχα κατασταλάξει/αποδεχτεί στο κόκαλο κάποια σημεία του εαυτού μου, τα "μυαλά" ήταν ολίγον τι κλούβια. Δηλαδή κάτι που παλινδρομούσε μεταξύ ελεεινά παιχνιδιάρικου και ελεεινά σοβαρού.

Με τους καιροί γινόμουν όλο και πιο ακραίος, αχόρταγος, ψείριζα τ' "αψείριστα", έσπρωχνα τα όρια μου όσο γινόταν πιο μακριά. Έως ότου μιαν "ωραία πρωΐα" ( πριν 4-5 χρόνια αν δεν απατώμαι ) κάπου το παράκανα, σχεδόν έχασα τον έλεγχο μου με κάποια που τότε για μένα ήταν πολύ σημαντική και έκοψα κατά πολύ "ταχύτητα".
Πέρασαν και κάποιοι μήνες αναγκαίας για μένα ενδοσκόπησης καθώς και αξιολόγησης θέλω/καταστάσεων και άρχιζα να βάζω το "ζήτημα" στην δέουσα πια για μένα διάσταση. Δηλαδή, άρχισα ν' αναθεωρώ κατά πολύ τα περί Κυριαρχίας και υποταγής, έγινα πολύ πιο "μαζεμένος" από πριν. Συνέβαλε σίγουρα και το γεγονός ότι πολλές απ' τις φαντασιώσεις μου ( αν όχι όλες ) τις είχα πια ικανοποιήσει. Ότι με τον εαυτό μου είχα πια γίνει ένα ( που έλεγε και ο Άσιμος ). Ότι πια ίσως και να είχα ακουμπήσει την ωριμότητα ( κυρίως λόγω βιωμάτων και εμπειριών που δεν θα είχαν να κάνουν με την σεχουαλική σφαίρα ).

Έπαψα εντελώς ν' ασχολούμαι με την ιδέα που θα είχε ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε άλλος/η για μένα - πριν ασχολούμουν ελάχιστα, αλλ' ασχολούμουν -.
Έπνιξα τελείως τις όποιες ντροπές/ενοχές/δισταγμούς και με σφιχταγκάλιασα. Και πάν' απ' όλα αποσύνδεσα παντελώς την όποια αξία μου κι απ' αυτήν την "ετικέτα".
Τον μεγαλύτερο ρόλο τον έπαιξε η εσωτερική μου αναζήτηση - που μάλλον δεν θα σταματήσει, μέχρι να τινάξω τα πέταλα -. Τ' άτομα που βρέθηκαν στο δρόμο μου, ήταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό "χρηστικά", σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σημαντικά. Αλλά κανένα δεν ήταν καταλυτικό στην όποια διαδρομή μου.
Βλέπεις, αυτό το κουσούρι το είχα από παιδί, να προσπαθώ να χαράζω την όσο γίνεται δική μου ρότα στο χάρτι, όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες που θα με "πλαγιοκοπούσαν".

Που "βρίσκομαι" σήμερα? Στο σημείο που ναι, για μένα είναι σημαντικό το βουδουσουμού αλλά όχι σε σημείο που να μην μπορώ να ζήσω δίχως.
Σε σημείο που δεν κάνω καμία έκπτωση για κανέναν λόγο. Που δεν σπαταλάω χρόνο κι ενέργεια με ανθρώπους και καταστάσεις που στα μάτια μου μοιάζουν ανούσιες. Πόσο μάλλον για λόγους που έχω ήδη όχι μόνο πιάσει, αλλά και που έχω πια τελείως απομυθοποιήσει.

* Εύχομαι να μην βγήκα τελείως εκτός θέματος. Μια καλή συνέχεια τόσο σε σένα, όσο και στο νήμα σου.
Your friendly neighbour, Μπαρμπά Σκοτάδιας.   

 

Με συγχωρείτε που δεν πρόλαβα να απαντήσω πριν από εσάς (τους πολλούς).
Στο μυαλό μου είχα ένα ποστ από τον Φλεβάρη όπου δήλωνα ότι ο λόγος που δεν θα ήθελα να δω τον υ μου σε παρτούζα είναι πολύ απλά η... ζήλια  
Έτυχε και ο αγαπητός @Μυθοπλαστης έκανε Like στο συγκεκριμένο ποστ και το θυμήθηκα.
Ξαναδιαβάζοντας την απάντηση μου θυμήθηκα τον τρόπο με τον οποίο το είχα γράψει, τι σκεφτόμουν, τι ένιωθα.
Ο τρόπος λίγο "παιδιάστικος", θυμάμαι ότι είχα ξινίσει τόσο και η ιδέα και μόνο όχι απλά με απωθούσε...

Και λέω "πόσο έχω αλλάξει από τότε; Ναι, η απάντηση παραμένει η ίδια, και πάλι δεν θα ήθελα να τον δω σε παρτούζα (αν και υπό τους όρους μου, ίσως και να το έκανα πλέον) αλλά κυρίως, δεν ζηλεύω. Είναι απλά μια συνειδητή επιλογή μου και ο λόγος δεν είναι ο φόβος μήπως και τον χάσω ή τίποτε παρόμοιο.
Ο λόγος που έχει αλλάξει το σκεπτικό μου;
Εκτός από την εσωτερική αναζήτηση, την σκέψη και τον διάλογο με τον εαυτό μου, συνεπώς μια σχετική ωρίμανση, μεγάλο ρόλο έπαιξε ένα άτομο στην ζωή μου.
Ένα άτομο που με έμαθε να αγαπώ αλλά κυρίως να μην ζηλεύω, να έχω μια σιγουριά που μου έλειπε. Και να θέλω το γενικότερο καλό του ανθρώπου με τον οποίο ασχολούμαι.
Είναι δυνατόν να μάθεις να μην ζηλεύεις; Δεν ξέρω ακριβώς τι συνέβη και πώς, απλά ξέρω πλέον ότι γενικά η ζήλια έχει σχεδόν εκλείψει από την ζωή μου. Και στον επαγγελματικό αλλά κυρίως στον προσωπικό τομέα.

Επομένως, η αλλαγή τελέστηκε στο σκεπτικό πίσω από την απόφαση.  

 

Αλοίμονο αν μέναμε αναλοίωτοι ........

 

Αγαπητέ @Tenebra_Silente , και γενικά και ειδικά, δεν με πειράζει, είναι άλλωστε και ο λόγος που μπήκε στην θεματική του Off Topic Discussion.
Άλλωστε για κάποιους, η ενασχόληση τους έχει κάνει να αναθεωρήσουν πράγματα στην ζωή τους (πώς σκεφτόντουσαν πριν ασχοληθούν και πώς μετά)
Άλλοι με την πορεία του χρόνου αναθεώρησαν πάνω στο ίδιο το BDSM ή το πώς το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, ή το πώς αιτιολογούν και σκέφτονται πίσω από τις πρακτικές που εφαρμόζουν  

 

Η στασιμότητα για εμένα σημαίνει θάνατο, έστω πνευματικό.

 

Φίλτατη @~YKB~ όπως έγραψε και ο @aenaosss, αλίμονο αν μέναμε αναλλοίωτοι. Δεν ξέρω αν η ζωή είναι κύκλος, ευθεία ή τετράγωνο.
Αλλά για μένα τουλάχιστον, είναι σίγουρα δρόμος και το πιο γλυκό της δώρο είναι, ότι δεν ξέρεις που σε πηγαίνει.
Ίσως και να έχεις κάποια ιδέα, αλλά...αλλά...Κάποτε σταματάς έστω για λίγο, καθρεφτίζεσαι σε δυο χούφτες με νερό και μπορεί και να εντυπωσιαστείς, απ' το που ήσουν και το που βρέθηκες. Είναι όμορφο πράγμα η έκπληξη, πόσο μάλλον όταν δύσκολα εντυπωσιάζεσαι απ' τ' οτιδήποτε.
Και είμαστε τ' "απόλυτο" ταξίδι εμείς και οι εαυτοί μας.