Ανδρες μονοι, γυναικες μονες....τι φταιει?

Προφανώς παρεξηγήθηκε το θαυμαστικό. Να το εξηγήσω. Για μένα η έννοια της ισότητας δεν καθορίζεται με ένα Νόμο. Είναι κάτι που απορρέει από μέσα μας στα πλαίσια του αλληλοσεβσμού. Αυτό για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις  

 

Την ερωτική μοναξιά αλλά και τους λόγους που την δημιουργούν θα πρέπει να τους εξετάσουμε στο υφιστάμενο κοινωνικό πλαίσιο.

Οι ερωτικές και σεξουαλικές μας επιλογές απασχόλησαν τους μηχανισμούς εξουσίας οι οποίοι μέσω της θρησκείας (και όχι μόνο) καθιέρωσαν το μοντέλο της πατριαρχικής οικογένειας, τις μονογαμικές σχέσεις και τον επακόλουθο πουριτανισμό διότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να γίνει εφικτή η δημιουργία ατομικής ιδιοκτησίας.

Υπήρξαν βέβαια και οι αιρετικοί π.χ. μαρκήσιος Ντε Σαντ, οι οποίοι έδωσαν μία άλλη οπτική στην σεξουαλικότητα.

Στην εποχή μας το μοντέλο της πατριαρχικής οικογένειας, οι μονογαμικές σχέσεις και ο επακόλουθος πουριτανισμός αμφισβητήθηκαν όμως δεν μπορέσαμε να απαλλαχτούμε πλήρως από τον πουριτανισμό, και να διαμορφώσουμε μία «φιλοσοφία της κρεβατοκάμαρας» που να αποδίδει στα σημερινά δεδομένα.

Από την άλλη η οικονομική κρίση αλλά και οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν από την δεκαετία του 80, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες της δύσης, από την μία πλευρά περιόρισαν σιγά – σιγά τις οικονομικές δυνατότητες των ανθρώπων και από την άλλη αύξησαν την εντατικότητα της εργασίας, δημιουργώντας περισσότερη κούραση και σε κάθε περίπτωση περιόρισαν τις δυνατότητές τους για ψυχαγωγία και συνεπώς και για ερωτισμό.

Έτσι καθώς ήταν που ήταν στραβό το κλίμα και καθώς το έφαγε κι ο γάιδαρος και αποστράβωσε, το διαδικτυακό πορνό (και όχι γενικά το διαδίκτυο) έδωσαν την φθηνή διέξοδο η οποία όμως υποκατέστησε (και για καθαρά βιολογικούς λόγους) μία υγιή σεξουαλικότητα και κατ’ επέκταση έναν υγιή ερωτισμό.

Η απομάκρυνση μας από τον κάθε μικρό ή μεγάλο εθισμό στο διαδικτυακό πορνό αλλά και ο προβληματισμός μας στο πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ο ερωτισμός μας και η σεξουαλικότητά μας, χωρίς πουριτανισμούς, κάτι που κατά την γνώμη μου μας παραπέμπει αν όχι απόλυτα αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό στην «Φιλοσοφία του Μποντουάρ» και όλο το πνευματικό έργο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, και σε μια σειρά άλλα έργα, πρέπει να είναι ο προβληματισμός μας.

 

Θα κάνω μια κατά πάσα πιθανότητα μάταια απόπειρα να εξηγήσω.

Δύο άνθρωποι και συγκεκριμένα ένας άντρας και μια γυναίκα είναι ίσοι είτε σέβονται είτε δεν σέβονται ο ένας τον άλλο. Οκ ως εδω;

Άλλο η ισότητα, άλλο ο φεμινισμος, άλλο οι νόμοι, άλλο ο σεβασμός, και άλλο οι προσωπικές απόψεις και πεποιθήσεις του καθένα.
Και σίγουρα εντελώς άλλο το "άντρες μόνοι, γυναίκες μόνες".

Μην τα κάνουμε όλα αχταρμα πλιζ.

 

Να το το επικοινωνιακο.... 

Θελω αντιπροταση ομως...

 

'Ολα έχουν μια αλληλουχία. Τίποτε δεν είναι ανεξάρτητο απ το άλλο. Και όλα αυτά αναφέρθηκαν για να εξηγηθεί το φαινόμενο. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Όλα καλά   

 

Αγαπητέ άγνωστε συμφορουμιτη. Ξέρω τι διάβασα παραπάνω και δεν είναι όλα καλά. However, επειδή είμαστε εκτός νηματος εντελώς θα σταματήσω εδώ. Την καλησπέρα μου.

 

Το κάθε άτομο έχει τη δική του μοναδική πορεία στη ζωή, τη δική του αντίληψη, το δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του και το δικό του τρόπο να επεξεργάζεται εμπειρίες και καταστάσεις.
Σαν άνθρωποι είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο και τα δακτυλικά μας αποτυπώματα.
Ακόμα κι όταν βιώνουμε τις ίδιες συνθήκες ή ακόμα και όταν ακούμε ή λέμε τις ίδιες λέξεις άλλη επίδραση δημιουργείται στο μυαλό του κάθε ατόμου.

Για μένα η μοναξιά και η συντροφικότητα δεν υπήρξαν ποτέ χώρια μέσα στο μυαλό μου.
Ακόμα και όταν είμαι μαζί με κάποιον σύντροφο νιώθω και μόνη, ακόμα και όταν είμαι χωρίς σύντροφο νιώθω συντροφικότητα.
Πέρα από την όποια φυσική παρουσία κάποιου ατόμου στη ζωή μου πάντα μέσα μου στην ψυχή στο μυαλό και στην καρδιά μου υπάρχουν συναισθήματα και σκέψεις για ανθρώπους που ήταν, είναι ή θα ήθελα να είναι μέρος της ζωής μου και για μένα προσωπικά αυτό είναι συντροφικότητα, υπάρχει όμως και μοναξιά.
Αυτό όμως είναι ο καθαρά προσωπικός μου τρόπος αντίληψης και έχει να κάνει με το πως λειτουργώ σε σχέση με τους γύρω μου.
Το ίδιο πράγμα νιώθω και σε μια φιλική σχέση, στη σχέση μου με την οικογένεια μου, στις σχέσεις μου με γνωστούς ή άγνωστους ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο μου ή σε σχέση με έναν σύντροφο.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι με σπρώχνει να σχετιστώ με τους ανθρώπους γύρω μου ή να μένω μόνη.
Ειλικρινά δεν έχω καμία σοβαρή απάντηση να δώσω. Ανάγκη; Ίσως. Επιθυμία; Ίσως. Φόβος; Ίσως.

Σε ότι αφορά το πως εγώ αντιλαμβάνομαι το διαχωρισμό γυναικοπαρέες και ανδροπαρέες αυτό που εγώ νιώθω τις φορές που επιλέγω να είμαι σε τέτοια κατάσταση και αντίστοιχα πως νιώθω όταν υπάρχει απέναντι μου η αντίστοιχη κατάσταση είναι σε ένα βαθμό λίγο διαφορετικός ο τρόπος που σκέφτομαι τα πράγματα.
Όταν επιλέγω την φιλική γυναικοπαρέα σε μια έξοδο μου, το κάνω γιατί νιώθω ότι βρίσκομαι σε πιο προστατευμένο περιβάλλον. Προστατευμένο με την έννοια ότι εγώ σε αυτή την κατάσταση έχω στο μυαλό μου ότι δεν θα σκεφτώ το πόσο και αν υπάρχει πιθανότητα να κριθώ ή να πρέπει να δικαιολογηθώ με βάση το αν είμαι διαθέσιμη ερωτικά. Αυτή είναι μόνο η δική μου οπτική. Δεν ξέρω πως το νιώθουν οι φίλες μου. Δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος η σκέψη μου απλά έτσι το νιώθω. Αυτή η συνθήκη στο μυαλό μου είναι σαν προστατευτικός κλοιός όταν δεν θέλω ή δεν μπορώ να σχετιστώ προσωπικά σε ένα ερωτικό πλαίσιο. Σε αυτή την κατάσταση εγώ δεν επιθυμώ την εισβολή ή την είσοδο κάποιου με ερωτικές προθέσεις προς εμένα.
Όταν από την άλλη δω μια ανδροπαρέα μπορεί το εγωιστικό κομμάτι του εαυτού μου ν' αναρωτηθεί για το αν θα μπορούσε να υπάρξει ερωτικό ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Αυτό βέβαια δημιουργεί μια μεγάλη αντίφαση, αλλά έτσι το σκέφτομαι. Αλλά στο τέλος και πάλι θα επικρατήσει στο μυαλό μου, η άποψη μου ότι αυτή η συνθήκη δηλώνει απόσταση και από την άλλη μεριά. Θα ένιωθα ότι πρέπει να κρατήσω απόσταση γιατί απλά το αντίθετο θα ήταν άδικο.
Θα ξαναπώ ότι όλο αυτό δεν στηρίζεται σε κάποια θεωρία του πως πρέπει να είναι τα πράγματα, αλλά στο πως εγώ το αντιλαμβάνομαι.

Για μένα δεν έχει να κάνει με το αν υπάρχει το ίντερνετ, οι τσόντες και οτιδήποτε άλλο. Φανταστικά ερωτικά σενάρια το μυαλό μου μπορεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε ώρα και στιγμή της μέρας, σε όποιο περιβάλλον κι αν βρίσκομαι και άσχετα από τις συνθήκες που υπάρχουν. Φυσικά και τα υπόλοιπα παίζουν ανάλογα τη διάθεση.

Δυσκολία στο να επικοινωνήσω με έναν πιθανό ερωτικό σύντροφό είχα πάντα. Ενδεχομένως και να συνεχίσω να έχω. Είναι ο τρόπος μου να σχετίζομαι, συχνά μέσα από ένα φορτισμένο πλαίσιο.
Μένω για πολύ μεγάλα διαστήματα μόνη και αυτό σε κάποιους μπορεί να φαντάζει κατάντια και κάποιες φορές το νιώθω έτσι κι εγώ.
Αλλά στο βάθος δεν επιθυμώ να αλλάξει, γι' αυτό και φροντίζω να το συντηρώ. Κάποιες ανάγκες μου καλύπτει προφανώς.

Δεν ξέρω αν έχει σταματήσει το κυνήγι των αντρών ή αν οι γυναίκες τους ευνουχίζουμε ή αν εκείνοι θέλουν να ευνουχιστούν ή αν υπάρχου άλλοι λόγοι. Δεν ξέρω αν αυτό που με/μας κρατάει είναι ο φόβος της απόρριψης. Δεν ξέρω αν φταίει ο τρόπος που μεγαλώσαμε ή αν φταίει η ανασφάλεια που μας γέμισε ή οικογένεια ή το περιβάλλον.
Ξέρω μόνο ότι στην περίπτωση μου έχει να κάνει με αυτά που νιώθω και το πως λειτουργώ. Αν αυτό έχει δημιουργηθεί λόγο του χαρακτήρα μου ή του τρόπου που μεγάλωσα ή των εμπειριών και των καταστάσεων που βίωσα ή όλων αυτών μαζί ναι και πάλι δεν το ξέρω. Ίσως.

Έχω διαπιστώσει ότι όταν δεν είμαι σε θέση να σχετιστώ ερωτικά αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό. Σπάνια με πλησιάζει άνθρωπος ή επιτρέπω με τη συμπεριφορά μου σε άνθρωπο να με πλησιάσει.
Όταν είμαι όμως ανοιχτή συναισθηματικά και επιθυμώ κάτι τέτοιο είναι αρκετά φανερό ακόμα και από τον τρόπο που θα πω μια καλημέρα σε ένα άτομο που με ενδιαφέρει ή απλά στον τρόπο που θα κοιτάξω ή δεν θα κοιτάξω κάποιον. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν σχεδόν πάντα θα τραβήξω ερωτικά την προσοχή κάποιου ατόμου.
Οπότε η όλη κατάσταση ξεκινάει από εμένα προσωπικά και όχι από το αν έχει σταματήσει το φλερτ. Με έχουν φλερτάρει και face to face και μέσω ίντερνετ, όταν είμαι ερωτικά διαθέσιμη ή σε φάση αναζήτησης.

Θέλω να ζητήσω την κατανόηση όσων μπουν στον κόπο να με διαβάσουν, για το μεγάλο κείμενο, για το χάος που υπάρχει στο μυαλό μου και για τα ορθογραφικά μου λάθη μιας και είμαι ανορθόγραφη (ελπίζω να μην είναι τραγικά και πολλά).

 

Πιστεύω πως πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ της "μοναξιάς" και της "μοναχικότητας".
Γιατί κάποιος που δεν έχει μια σταθερή και καθορισμένη σχέση δεν είναι απαραίτητα "μόνος", μπορεί απλά να είναι "μοναχικός".
Δλδ να μην επιθυμεί να έχει κάποια σχέση, στην οποία θα κάνει "εκπτώσεις" των θέλω του ..

Επί προσωπικού, πριν από χρόνια και μετά από αρκετές προσπάθειες να ξεκινήσω - διατηρήσω εκτός του "χώρου" σχέσεις, και γνωρίζοντας ότι οι Κ/υ σχέσεις είναι by default δυσκολότερες,
αποφάσισα ότι αξίζει να προσπαθήσω να βρω το ιδανικό μου, κι ας μην το βρω ποτέ.

Γιατί είναι προτιμότερο να είμαι "μοναχικός" bdsmer .. παρά σε μία ημι-vanilla σχέση, μόνο και μόνο για να μην είμαι "μόνος" μου ..

Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί κανείς, πόσοι νιώθουν πραγματικά μόνοι μέσα στις σχέσεις που υπάρχουν γύρω του?

 

Συμφωνώ απόλυτα αγαπητέ @MindFeeder
Στοχεύουμε ψηλά. Αλλιώς καλύτερα μόνοι.

 

Είτε λέγεται μοναξιά είτε μοναχικότητα (που σαφώς έχει διαφορά ) τελικά το να είναι κάποιος μόνος του συνηθίζεται. Πχ μπορεί δύσκολα να δεις έναν άνθρωπο 50 χρονών που ζει κάποια χρόνια μόνος να κάνει αρκετές υποχωρήσεις κ αλλαγές στον τρόπο ζωής του όταν θα μπει σε σχέση. Γιατί έτσι έχει μάθει - βολευτεί.
Αλλά γενικά κ φυσικά : life begins at the end of your comfort zone, οπότε καλό είναι αν κρίνουμε ότι κάτι αξίζει να προσπαθούμε, αλλάζουμε, υποχωρούμε, υπομένουμε κ αντέχουμε  

 

Είναι πολύ δύσκολο σε μια κοινωνία που ο ατομισμός αποτελεί έναν από τους κύριους πυλώνες της, τα μέλη της να γνωρίζουν πώς να σχετιστούν. Η οικονομική κρίση, οι πορνοταινίες, το διαδίκτυο είναι απλώς η επίφαση, η δικαιολογία. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της ζωής του, ένας άνθρωπος το πιθανότερο θα γνωρίσει περιόδους μοναχικότητας, συντροφικότητας και μοναξιάς. Αν είναι τυχερός θα ζήσει όλες αυτές τις περιόδους και θα αποθάνει πλήρης.

Σήμερα, αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που μέχρι μια μεγάλη ηλικία δεν έχουν ουσιαστικά συντροφευτεί. Έχουν ζήσει μόνοι είτε ικανοποιημένοι από αυτό είτε νιώθοντας μοναξιά. Αυτό νομίζω θα εντείνεται μέσα στο χρόνο, μιας και οι άνθρωποι από την μα δεν υποχρεώνονται να σχετιστούν όπως παλιά λόγω κοινωνικής επιταγής, (αυτό είναι θετικό) από την άλλη δεν γνωρίζουν πώς να σχετιστούν ουσιαστικά.

 

Ένα ερώτημα όχι μόνο προς εσένα: Να φταίει η ελαχιστοποίηση του ρομαντισμού ;