Αμεσότητα επικοινωνίας, εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και αν όχι γιατί;

Συμφέρον, έλλειψη κουράγιου ( άρα πάλι συμφέρον αν και πλαγίως ).

Η παραπλάνηση είναι πάντα ηθελημένη, τουλάχιστον ως προς το αποτέλεσμα της. Αν το αποτέλεσμα πληγώνει ή όχι, είναι υπό αίρεση.
Αρκετές ή πολλές ή λίγες φορές ( δεν δύναμαι να δώσω ποσοστό για όλους ) πάλι αρκετοί/πολλοί/λίγοι από μας θελήσαμε ή θέλουμε ακόμη να φάμε την παραμύθα.
Άρα, εκείνες τις φορές η μισή "ντροπή" είναι δική μας και η άλλη μισή του "δράστη" ( μπορεί και λιγότερη του τελευταίου ).

Κλείνοντας, ότι θα ίσχυε εκτός "χώρου", ισχύει κάλλιστα κι εντός. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες ζωής ( όχι τις βουδουσουμικές, "μάτι" ) κάποιος/α ίσως και να το κάνει κτήμα του/της. Τόσα δίνω, πόσα θες, στα βανιλλο/βουδουσουμάδικα "πουλάν" αυτά που θες. Για να παραφράσω τον αοιδό Δημήτρη.

Κάποιες φορές θα πάρεις όσα δώσεις, κάποιες άλλες θα πάρεις λιγότερα, κάποιες άλλες περισσότερα. Αλλά αν δεν ξέρεις/μπορείς να "εκφράσεις" τα θέλω σου, οι πιθανότητες να μην ικανοποιηθείς, μάλλον δεν θα ήταν αμελητέες. Δική μας υπόθεση είναι να διεκδικήσουμε/ζητήσουμε, δεν είναι των άλλων να διαβάσουν την κρυστάλλινη σφαίρα, για να τα διακρίνουν. Ούτε να μας τα χαρίσουν.

Άποψη.  

 

Συμβαινει συχνα αλλά όποτε συμβαινει,γινεται αντιληπτο απ τον καθεναν εκτος αν εχει αναγκη να εθελοτυφλησει.Δεν ευνοει κανεναν απ τις δυο πλευρες,και η μια πλευρα καταπιεζεται και η αλλη τελικως απογοητευεται.Ασε που κατι τετοιο δε μπορει να εχει διαρκεια και αρα καποτε γινεται η εκρηξη....Εγω προτιμω να λεω αυτο που θελω με τροπο που θα αρεσει στον αλλον.Το παν ειναι το πως θα το σερβιρεις δηλαδη,σα το φαι ενα πραγμα,αν ειναι υπερπαραγωγη στο ματι,σε βαζει στο mode να δοκιμασεις.

 

Α και για να απαντησω στο νημα...
Συνηθως το κανει καποιος για να μη κακοκαρδισει τον αλλον αλλα πιο συχνα πιστευω το κανει καποιος γιατι καταλαβαινει οτι αυτο ειναι που θελει να ακουσει ο αλλος τη δεδομενη στιγμη κι ας ξερουν κι οι δυο οτι δεν ισχυει.

 

Οι περισσότεροι-ες αρέσκονται να "χαϊδεύουν αυτιά. Αν αυτό είναι το ζητούμενο του καθενός , να εισπράττει ψεύτικα εύσημα , ας ψαχτεί. Αν κάποιος θέλει να

Και εθελοτυφλούν αμφότεροι.... μέχρι να δουν την αλήθεια κατάματα. τότε; τι γίνεται;

 

Ε ειναι της στιγμης ντε...τιποτα δε γινεται,ενα στιγμιαιο ψυχολογικο στηριγμα απλως και συνεχιζουν ως εχουν,ξερω γω;

 

Δύσκολο και οδυνηρό να είσαι ο εαυτός σου. Οδυνηρό γιατί οι αλήθειες δεν αντέχονται από πολλούς.
Εκτός τούτου, επειδή οι περισσότεροι-ες επειδή έχουν ακούσει πολλές αναλήθειες (δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ψέμματα), δεν πιστεύουν πια ούτε την αλήθεια. Σαν το βοσκό με το λύκο......

 

Το να λες ψέματα και το να "αμπαλάρεις" πιο εμφανίσημα την αλήθεια είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Τα πάντα έχουν την ώρα τους και το κατάλληλο άτομο και το κατάλληλο μέρος για να ειπωθούν.
Προσπαθώντας να είμαι διπλωματική και να μη λέω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι με τον τρόπο που το σκέφτομαι τη στιγμή που το σκέφτομαι, έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι που κομπάζουν για το πόσο στυγνά και σκληροπυρηνικά ειλικρινείς είναι με τους άλλους, είναι αυτοί που τσινάνε και στραβώνουν και θυμώνουν όταν κάποιος εφαρμόζει την ίδια πρακτική επάνω τους.

Για να απαντήσω λοιπόν στο γιατί λέμε αυτό που οι άλλοι θέλουν να ακούσουν. Υπάρχουν τόσοι λόγοι όσα και τα ουσιαστικά που εξηγούν ανθρώπινες συμπεριφορές.
Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι πάντα ζητάμε κάτι από τους άλλους και οι άλλοι πάντα ζητούν κάτι από εμάς. Άλλοι ζητούν αλήθεια, άλλοι παραμύθια. Σε όλους μας αρέσει να ακούμε ιστορίες.
Πάει ανάλογα με την ανεκτικότητα του καθενός, τόσο στο να πει αυτό που ο άλλος θέλει να ακούσει όσο στο να ακούσει αυτό που θέλει ξέροντας ότι κατά πάσα πιθανότητα ο άλλος δεν το εννοεί.

Υπάρχουν και οι εξαίσιοι παραμυθάδες που παραπλανούν με τις ιστορίες τους. Εκεί απλά θέλει προσοχή, τίποτα άλλο.

Νομίζω. Πιστεύω. Θεωρώ.

 

Γιατί πρέπει να μπαίνουμε σ αυτη τη διαδικασία; Είμαστε αυτοί που είμαστε, λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και σ όποιον αρέσουμε. Σίγουρα κάποιοι θα ενοχληθούν όπως το ίδιο , οι ίδιοι πάλι, θα ενοχληθούν και στην αντίθετη περίπτωση: "γτ δεν μου είπες την αλήθεια" θα σου πουν Οπότε τους προσπερνάς.  

 

Ξαναλέω: Άλλο το ψέμα και άλλο το αμπαλάρισμα της αλήθειας.  

 

πώς "αμπαλάρεις μια αλήθεια; Ειλικρινά με έβαλες σε σκέψη. Μεγαλοποιώντας το;

 

Ανάλογα το χρόνο, το χώρο, το πρόσωπο και την ίδια την αλήθεια.
Απλούστατα, όταν πχ. ένα παιδάκι έχει ένα πολύ αγαπημένο κουταβάκι, και το κουταβάκι παθαίνει και ξέρουμε όλοι την κατάληξη, γιατί λέμε στο παιδάκι ότι το σκυλάκι "πήγε ταξίδι" ή κάτι παρεμφερές? Γιατί δε λέμε "το σκυλί ψόφησε, και οι γονείς σου θα είναι επόμενοι, θα δεις όλα όσα αγαπάς να χάνονται"?
Αφήνουμε το παιδάκι να μεγαλώσει και να το συνειδητοποιήσει μόνο του. Θα τσούξει η συνηδειτοποίηση, πάρα πολύ. Αλλά αυτό που του είπαμε ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Νομίζω. Πιστεύω. Θεωρώ.

 

Το παράδειγμά σου είναι ατυχές . Εδώ μιλάμε για άτομα ώριμα και όχι για παιδάκια που δεν αντιλαμβάνονται κάποι α πράγματα