Αμεσότητα επικοινωνίας, εκφράζουμε αυτό που θέλουμε και αν όχι γιατί;

χαχαχα tithon και τα δυο μπορουν να φανε μπαταρια αλλα το ταμπλετ δε θα την χεσει

 

Τι γίνεται στην περίπτωση που ενώ κρατάς στα χέρια σου την αλήθεια,επιλέγεις να ζεις στο ψέμα?

Εμένα προσωπικά,μου έχει συμβεί δύο φορές.
Η αλήθεια ήταν τρομερα επώδυνη κι εγώ καθόλου έτοιμη για να την αντιμετωπίσω.

 

Η απλή και καθαρή αλήθεια ,είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή.

 

Ρε δεν πας να λες για την αλήθεια πως είναι ντρόγκα χρ'σο μου , δεν θένε...

Σκάσε επιτέλους...

Λέω να σκάσω...

Καλά σας γαμίσια με λιπαντικό με σμυριδόσκονη...

 

"Κάθε πρωί για να κερδίσω το ψωμί μου στο παζάρι κατεβαίνω που αγοράζουν τα ψεματα, όλος ελπίδα τη θέση μου παίρνω ανάμεσα στους πουλητές"
(Μπ. Μπρεχτ)…

 

Καθόλου ωραίος!!!
Δεν δέχονται όλοι την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο!

 

Αυτό το σπάνια καθαρή, χωράει μεγάλη συζήτηση βέβαια, για να μην γίνεται η αλήθεια ένα όπλο που στρέφουμε στους άλλους, δεν χρειάζεται κανένα πρόσημο. Είναι λίγο σαν την αγάπη, στέκει μόνη της και είναι λίγο πιο ψηλά απ΄όλους μας.

 

Συγνώμη, έχετε ακόυσει κανέναν να μιλάει για τον θάνατο κάποιου, τετελεςμένου ή επικείμενου,με τον τρόπο που το παρουσιάζετε εσείς ή @zoeleene ; Γιατί συνδέετε τον κυνισμό με την αλήθεια; Κανείς με τα σωστά του δεν θα παει να πει σε κανένα ετοιμοθάνατο αυτά που λέτε.

Εσείς επιλέξατε να πείτε για το ναρκωμένο κατοικίδιο σας στο παιδί σας ότι θα το φορτίσετε και θα συνέλθει. Οκ, επιλέξατε ένα καθησυχαστικό παραλογισμό. Εδώ που τα λέμε και να μην του λέγατε τίποτε αφού πρώτα του εξηγούςατε τί θα πει νάρκωση με λόγια που καταλαβαίνει, να το αφήνατε να βίωσει αυτό που ένιωθε, δεν είναι κακό τα παιδιά να νίωθουν κάποτε δυσφορία. Μετά που το ζώο θα συνερχόταν το παιδί θα έβλεπε πόσο δΊκιο εχετε, θα πήδαγε από την Χαρά του και θα ιςχυροποίοταν ακόμη περισσότερο η εμπιστοσύνη του στα κάθε φορά λόγια του πατέρα. Και την επόμενη φορά που θα δει το κατοικίδιο σας ναρκωμένο δεν θα σας φέρει φορτιςτή και ούτε θα πανικοβληθεί.

Σας δίνω μόνο μια αλλη οπτική των πραγμάτων δε λέω αν κάνατε καλά ή όχι.

Σας λέω λοιπόν με την σειρά μου προσωπικό παραδειγμα. Οταν πέθανε ο πατέρας μου από βαθύ γήρας τον αποτεφρώσαμε , όπως είχε ζητήσει, αμετανόητος άθεος γαρ. Τότε τα τρία εγγόνια του ήταν από 4 μέχρι 12 ετών. Φυσικά όλα ήξεραν τί θα πει θάνατος, στο μικρότερο, το παιδί μου, με πολύ απλά λόγια του είχαμε εξηγήσει οτι ο παππούς ειχε κουραστεί πολύ πια και ότι δυσκολεύονταν πολύ , (το παιδί τον έβλεπε κατακοιτο τα τελευταία χρονια) ότι καποτε το σώμα κουράζεται πάρα πολύ και δεν αντέχει και γι αυτό πέθανε, έκλεισε δηλαδή για παντα τα ματια του, οτι δεν αναπνέει και οτι δεν θα ξανα κινηθεί. Καί όταν ρωτόυσε αν θα τον ξαναδεί, του απαντούσα πάντα ότι δυστυχώς όχι. ´Οταν με ρωτούσε αν στεναχωριέμαι που δεν θα το ξανα έβλεπα έλεγα ,φυσικά και στεναχωριέμαι αλλά και ότι τον εχω στην καρδιά μου και ότι όταν τον σκέφτομαι, νιώθω αγάπη. ΦΥΣΙΚΑ και τα τρία παιδιά στεναχωρέθηκαν και έκλαψαν. Το ίδιο και οι μεγάλοι. Οταν παραλάβαμε την τέφρα του, ξεκινήσαμε όλοι παρέα, γονείς και παιδιά και ανεβηκαμε σε καποιο βουνό, εκδρομή, μαζί και ο παππούς. Κατά το μεσημεράκι ζητήσαμε στα παιδιά να διαλεξουν με την ησυχία τους ένα νεαρό δεντράκι, οποιο θέλανε. Μόλις διαλέξανε, σκάψαμε γύρω από τις ρίζες, ανακατεψαμε τις στάχτες με το χώμα και σκεπασαμε ξανά τις ρίζες, μιλώντας για τον κύκλο της ζωής και πώς ο θάνατος του παππού βοηθάει τοδεντράκι να μεγαλώσει. Ετσι επιλέξαμε οι μεγάλοι να διαχειριστούμε την επαφή των παιδιών για πρωτη φορά με το θάνατο ενός αγαπημένου προσωπου τους. Μπορεί και να σφάλλαμε αλλά τουλάχιστον πράξαμε χωρίς παράλογες θεωρίες και χαζοψεύδη αλλά και χωρίς κυνισμό και σκληρότητα, σεβόμενοι τον θάνατο και το πένθος που προκαλεί σε μικρούς και μεγάλους.

 

Δε πειράζει, θα τους περάσει η αλήθεια δεν λέγεται "γυρω-γυρω" ( όλοι) , με πλάγιους τρόπους, δεν υπάρχει τρόπος ωραιοποίησης, το ψέμμα το έχει αυτό. Λέγεται μπαμ! αν δε μπορεί να το χωνέψει, τον/ην χτυπάς στην πλάτη.

Ναι είναι κυνικό, μα φέρνει αποτελέσματα.  

 

Το να πούμε αυτό που θέλουμε, άλλες φορές είναι πολύ δύσκολο, άλλες λιγότερο. Εξαρτάται κάθε φορά ποιος το λέει σε ποιον και τι είναι αυτό που θα ειπωθεί.

Σε συνδιασμό με το παρακάτω ερώτημα, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο.

Ηδη ο ενας εχει κάτι στο μυαλό του και αυτό θέλει να ακούσει. Αν ο δεύτερος του δώσει κάτι διαφορετικό, απλά δεν θα το αποδεχτεί. Θα χρειαστεί να γίνει συζήτηση για να το αποδεχτεί, ίσως. Και όταν μιλάμε για διαδυκτικές συνομιλίες, αυτό είναι ανέφικτο (εφόσον δεν υπάρχει προσωπική επαφη).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που διατύπωσε η @dina

Είναι λίγοι οι άνθρωποι που προτιμούν το ψέμα? Είναι λίγοι αυτοί που εχουν πει, έστω και μια φορά στη ζωή τους, "καλύτερα να μην ακούσω την αλήθεια"?

Η απόκρυψη της αλήθειας, το "αμπαλάρισμα" της, κτλ, δεν γίνεται πάντα για να μας πληγώσει, απο ιδιοτέλεια ή για να παραπλανήσει. Εξ άλλου όταν δεν είναι έτοιμος ο δέκτης να ακούσει την αλήθεια και έχει ήδη στο μυαλό του κάτι, δεν υφίσταται παραπλάνηση. Μπορεί να γίνεται γτ ο ένας δεν ξέρει τον τρόπο να το πεί ή φοβάται την αντίδραση του άλλου.

Γνώμη μου, η αλήθεια για να ειπωθεί, πρέπει να είναι έτοιμοι και οι δύο να την αντέξουν (ας μην σκεφτούμε παραδείγματα με θανάτους και παιδάκια. Εδω μιλάω για ενήλικες...). Σωστό ή λάθος, δεν είμαι σε θέση να κρίνω τα κίνητρα του καθενός. Το μόνο γενικό που μπορώ να πω (και ας διαφωνήσουν πολλοί), είναι πως καμιά φορά το ψέμα βοηθάει ή καλύτερα η ωραιοποίηση της αλήθειας(το προτιμώ ως έκφραση), αλλά πάντα θα πρέπει να έπεται απο την αλήθεια όταν ο δέκτης είναι σε θέση να την ακούσει ήρεμα και να την σκεφτεί.
Προσωπικά, εχω ωραιοποιήσει την αλήθεια, εχω πετάξει στα μούτρα του άλλου οτι σκέφτομαι, εχω πεί ψέματα. Τα κίνητρα κάθε φορά πολύπλοκα (οπως εξηγώ παραπάνω). Ως δέκτης τώρα, παραδέχομαι οτι κάποιες φορές προτιμώ την ωμή αλήθεια και κάποιες την ωραιοποιηση της. Το ψέμα? Αν έπειτα καταλάβω το κίνητρο, δεν θα με πληγώσει. Μάλλον θα δω εγω που έκανα το λάθος και οδήγησα εκεί τον άλλον.

 

Tο είχα "αφήσει" σε λάθος νήμα, ευτυχώς το πήρα χαμπάρι γρήγορα και το βάζω στο κατάλληλο μέρος...

Η τιμωρία του ψεύτη δεν είναι ότι δεν τον πιστεύουν, αλλά ότι αυτός δεν μπορεί να πιστέψει κανέναν.

( George Bernard Shaw )

 

Μεγάλο ξενέρωμα η αλήθεια. Παραμύθι και πάλι παραμύθι.