Ζήσαμε την ζωή μας "λάθος" κι αλλάξαμε ζωή?

Ε όταν δει κιανείς ότι το αμάξι δεν τσουλάει κι "έμεινε", μην το σπρώχνει κιόλας και ύστερα γαμωσταυρίζει για την μέση του.

 

επειδη εχω ζησει αυτο το σεναριο(με τον πατερα υπεροχο ανθρωπο αλλα σκατα οικογενειαρχη) μπορω να σου πω θελει μεγαλα @@ απο τη μανα 

 

Aυτό με το καλό πάρκινγκ είναι ανδρικό χαρακτηριστικό πάντως, χωρίς να προβαίνω σε αξιακή κρίση επ΄αυτού, ως παρατήρηση το αναφέρω και ως μία ανθρώπινη ανασφάλεια.
Τρόπον τινά είναι η μετεξέλιξη του ''από κανάρα σε κανάρα''. ok, δε λέω, καλές οι κανάρες (και οι κάναροι άλλο τόσο), αλλά δεν είναι καθόλου κακό, μετά από μία αποτυχημένη κοινή πτήση, να ισιώνεις όσο μπορείς τα φτερά σου και να πετάς και μόνος σου (ισχύει για άνδρες και γυναίκες ομοίως).

[Κλείνει η παρένθεση και το quote].

Πέντε χρόνια σχεδόν μετά τον χωρισμό, με το διαζύγιο να μην έχει βγει ακόμη, η μετασκέψη μου είναι να δω τι έπραξα λάθος και τι σωστά. Σε 84.000 ζωές να μου ξανατύχαινε, πάλι θα΄φευγα. Όχι γιατί εγώ ήμουν η αλάνθαστη, αλλά γιατί σαν ξυπνήσεις ένα πρωί και πας στον έρμο τον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις πια τη φάτσα σου, δεν ξέρεις ποιος είναι ο άνθρωπος που κάθεται εκεί και σε κοιτά σαστισμένος και αποπροσανατολισμένος, πρέπει να πάρεις το μνμ του τιλτ, του game over.

Παιδιά δεν έτυχε να έχω, αλλά και τώρα που το σκέφτομαι και τρία και δεκατρία να είχα, δεν θα άλλαζε την ουσία του πράγματος.

Κατανοώ βαθύτατα όσους δεν φεύγουν και το παλεύουν για συναισθηματικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και κάθε λογής λόγους, αλλά αν ίσχυε η παραπάνω συνθήκη και σκάλες θα καθάριζα και φρούτα θα μάζευα και καπνά θα σπαζα και ό,τι μπορούσα θα κανα.

Η νεο-αστικής (?) κουλτούρας αντίληψη πάλι, από την άλλη επιτάσσει να μην διαταραχθεί ο τρόπος ζωής ο δικός μας και των παιδιών, καταλαβαίνω και το case study της Σοκο, ωστόσο τα χαϊρια του συμβιβασμού, έστω και μίας προσυμφωνημένης διπλής εκατέρωθεν ζωής έχουν ανυπολόγιστο κόστος θαρρώ, σε όλους.

Τα παιδιά απ΄τη μία, φρονώ, δεν χρειάζονται αγγλικά και καράτε, θέατρο και ποδόσφαιρο, πιο πολύ απ΄ότι χρειάζονται υγιή πρότυπα σχέσεων, προκειμένου να αναπτυχθούν με την σειρά τους σωστά, σαν άνθρωποι. Ακούω βερεσέ τα περί τραύματος χωρισμού, σάς καλώ να σκεφτείτε τα τραύματα του μη χωρισμού και των επίπλαστων, βαρετών, συμβιβασμένων, θυμωμένων ή κακοποιητικών σχέσεων γάμου με τα παιδιά παρόντα και μάρτυρες μιάς δειλίας, μιας ατολμίας απέναντι στην ζωή και στην διαχείρισή της, κοινωνούς διηνεκούς ψέμματος.

Απ΄την άλλη πάλι, θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, απ΄το σχολείο ακόμη μου΄χε κάνει τόση εντύπωση αυτό, τόσο που ''έγραψε'' σε συνειδητό, υποσυνείδητο και ασυνείδητο. Γιατί ο Κάλβος, ξεκινούσε έτσι, μην το ξεχνάμε:

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·


Ευκολίκια δεν υπάρχουν, υπάρχει όμως η χαρά της αυτοπραγμάτωσης, τής συνέπειας, τής προστασίας και τής αγάπης προς τον εαυτό και κάποτε, μετά από χρόνια, μπορεί να'ρθει ξανά η ευτυχία, γι΄αυτήν την μικρή πιθανότητα, αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς την μεγάλη έξοδο, μετρώντας πάντα τις δυνάμεις του και εκτιμώντας εκ νέου τις ευλογίες του.

ΥΓ Είχα σκεφτεί να μην γράψω, μόνο και μόνο γιατί θεώρησα ''ιεροσυλία'' την χρήση του στίχου στο νήμα, αλλά είπα να μην είμαι τόσο απόλυτη πια, καθώς διάβασα και τις παρέμβασεις-τοποθετήσεις της ερίτιμου @jasmin sg , όπως και τον διάλογο που επακολούθησε. Η ''Άρνηση'' λοιπόν, με την οποία συνόδεψε η χορωδία του κόσμου τον Σεφέρη στην κηδεία του, που συνδυάστηκε απόλυτα με τις δηλώσεις του ποιητή κατά τής δικτατορίας, κι ο συγκεκριμένος στίχος ειδικότερα ακόμη, δεν είναι ένας στίχος εύπεπτος προς πάσα χρήση, έχει μία εννοιολογική βαρύτητα, μία καθαρά προσωπική ερμηνεία για μένα, αλλά, καθώς ήταν από τα ποιήματα που έμαθα μέσα από τα υπέροχα τραγούδια του Θεοδωράκη και λάτρεψα από μικρή και ο συγκεκριμένος στίχος μαζί με με έναν άλλο στίχο, από το ''Παράπονο'' του Ελύτη αποτέλεσαν υψηλά κίνητρα για να ανοίξω απλά την γαμημένη την πόρτα και να φύγω, τα επανέφερα όλα αυτά στη μνήμη μου απνευστί και είπα να καταπιώ την ξινίλα μου (brenda-θυμικό=1-0) και θεώρησα εν τέλει ότι καλά έκαμες και τον έβανες ως τίτλο νηματοθέτη, μαγκιά σου.

 

Απλά αφήνω τα πράγματα να συμβούν. Επειδή σέβομαι το ταίρι και επειδή με το ταίρι η επικοινωνία είναι αφιλτράριστη και η αλληλεπίδραση πολύ στενή, ξέρω πως ό,τι νιώθω εγώ νιώθει και το ταίρι. Κάνω ό,τι μπορώ καλύτερο, νιώθω μόνη μου, λέω μέσα μου πως "όπως έρθουν τα πράγματα" και κάπου ελπίζω να ξανάρθουν οι καλές ημέρες αν είναι τέτοια η περίπτωση. Αν οι δρόμοι έχουν ουσιαστικά χωρίσει αυτό δεν συμβαίνει, και υπάρχουν σχέσεις που οτιδήποτε συμβαίνει από ένα σημείο και έπειτα απλά τροφοδοτεί το χάσμα. Και πάλι αφήνω τα πράγματα να συμβούν.

 

Αυτή σου η παρέμβαση μου είχε ξεφύγει. Δεν είναι θέμα ηδονοβλεψία, απλά θα είχα ελάχιστα να πω.
Άσε που ήδη 2-3 από σας θα με είχαν ήδη καλύψει. Μετά, κουράστηκα να παρεξηγούνται τα λόγια μου, αφού μάλλον οι σκέψεις μου θα ήταν "αντιτουριστικές".
Μέχρι σήμερα όταν μια σχέση έπαυε να με καλύπτει και συνειδητοποιούσα, ότι δεν θα υπήρχε "γιατρειά", έφευγα.
Δεν πέταγα πετσέτα στην πρώτη δυσκολία, αλλά με τα χρόνια και τις εμπειρίες έμαθα, ότι κάποια πράγματα δεν διορθώνονται.
Και ότι τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι σε μένα τουλάχιστον δεν λεν τίποτε.
Προτιμούσα πάντα να μην μένω στο "σίγουρο", αλλά που θα μ' έκανε να αισθάνομαι, ότι θα μου έλειπε κάτι σημαντικό, όποιο κι αν ήταν το κόστος της επιλογής μου αυτής.

Για μένα υπήρξαν και λάθος σχέσεις, ίσως και λάθος άνθρωποι - όχι λανθασμένοι σαν άνθρωποι -, όταν το καταλάβαινα ή το παραδεχόμουν στον εαυτό μου, χώριζα παντελώς τον δρόμο μου απ' τους δικούς τους.

Αν κάτι δεν επιστρέφεται σε κανέναν, εκείνο είναι η ζωή του. Κι εγώ ίσως έχω ήδη σπαταλήσει περισσότερη, απ' όση θα μου είχε δανειστεί. Ποιος ξέρει.

* Αν η γραφή μου ήταν πυκνή και δύσκολη στο διάβασμα, ζητώ συγνώμη.
Δεν τα πάω καλά με τα κινητά τηλέφωνα.  

 

Απελθέτω εκ του θανασσοπόστ η cosmoσύνη, περικαλώ. Να διευκρινίσω οτι το "πάρκινγκ" αναφερόταν σε μεταβίβαση της κυριαρχίας σε άλλον Κ και αναφερόμουν σε ντιεσοσχέσεις. Οπότε ούτε "ανδρικά χαρακτηριστικά", ούτε βλαχομπαρόκ μπουζουκοπαραπομπές προσήκουσιν. Φυσικά, έχεις δίκιο να παρανοήσεις, μιας και το νήμα βρίσκεται στη θεματικιά ενότητα "σεξ και σχέσεις", αλλά θα προτιμούσα να ρωτούσες πρώτα.

ΥΓ. Λόγω διασκεδαστικότητας:

Ευτυχώς, όμως, δεν προέβης σε αξιακή κρίση, άγιο είχα.

 

Η γραφή σου ήταν υπέροχη όπως πάντα. Ντόμπρα και σταρατη χωρίς πολλά φρου φόρου όπως συνηθίζεται (Όχι από εσενα)
Με συγχωρείς για την χρήση της λέξης "ηδονοβλεψιας".... Την χρησιμοποίησα χαριτολογώντας και για να σε τσιγκλισω φυσικά να γράψεις   Καλή σου μερα και καλή εβδομαδα ευχομαι

 

Δεν είχα πάρει μαζί μου το θανασολεξικό, σχώρνα με, ζητώ ταπεινά συγνώμες πολλές. 
Παρερμήνευσα κι ας πρόσεχα, ή όπως λες συ, ας ζητούσα διευκρινίσεις.
Έχω άποψη και για την προσωπική σου εκδοχή, αλλά σιγά να μην στην πω, θα με χιουμοροκατηγορήσεις πάλι ότι σου την ''λέω'' και δεν το θέλω, δευτεροπρωϊνιάτικα.
Λέω να πιω δεύτερο καφέ, μπονζούρ επαναληπτικώς και όλα καλά, όλα ανθηρά. 

 

είναι, αντρικό χαρακτηριστικό, και αντρική ευκολία ταυτόχρονα. λειτουργεί, με άλλους, ανάλογους, όρους και σαν χαρακτηριστικό στη γυναικεία πλευρά. ανασφάλεια δεν βλέπω πώς μπορεί να χαρακτηριστεί.

ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς το τέλος μιας σχέσης είναι ενδεικτικός και χαρακτηριστικός του πως έχει αντιμετωπίσει την ίδια τη σχέση και τον εαυτό του μέσα σ' αυτήν. αν μια σχέση συγκροτήθηκε σαν μηχανισμός ολοκληρωτικής αυτοεπιβεβαίωσης, σαν καταφύγιο, αν στην σχέση επενδύθηκε μονολιθικά ολόκληρο το "είναι" του κάθε συμμέτοχου, τότε η αποχώρηση λαμβάνει τα δραματικά χαρακτηριστικά που έχουν περιγραφεί. σε κάθε άλλη περίπτωση, όπου οι μετέχοντες έχουν ξεκαθαρίσει για ποιούς συγκεκριμένους λόγους προσήλθαν στη σχέση, τι πραγμάτωσαν και τι έπαψε να λειτουργεί, τα περιθώρια ψυχραιμίας είναι μεγαλύτερα και επιτρέπουν σαφέστερη διαχείριση. το τέλος της σχέσης δεν υποχρεώνει ούτε σε πόλεμο ούτε καν σε διακοπή κάθε συσχέτισης ή συνεργασίας μεταξύ των πρώην στενά συσχετιζομένων. η διακοπή μιας ερωτικής σχέσης δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε απέχθεια μεταξύ των ανθρώπων. δεν υποχρεώνει σε διάρρηξη κάθε δεσμού ή κοινού ενδιαφέροντος, εφ όσον υπάρχουν τέτοια.

 

Μπράβο συμφωνώ απόλυτα...πως γίνεται ο άνθρωπός σου να σου τελειώσει ξαφνικά? ή έχεις λιμπιστεί κάτι άλλο και συγκρίνεις ή φτάνουμε στο δεύτερο σκέλος που λέει ότι απ' την αρχή ήξερες ότι δεν θα σου φτάνει...κάτι το οποίο πιστέυω το κάνει ευκολότερο να φύγεις.
Μου φαίνεται πολύ εγωιστικό το" δεν με καλύπτει πια " πάιρνω το καπελάκι μου και φεύγω σε μια συνειδητοποιημένη μακροχρόνια σχέση...Καλό είναι να κάνουμε και λίγο αυτοκριτική και προσπάθεια με τους εαυτούς μας και να στηρίζουμε τις επιλογές μας.

 

Επειδή ήταν δικό μου το νοητικό άλμα και έχω ήδη απολογηθεί γι΄αυτό, δεν σκοπεύω να επανατοποθετηθώ επ΄αυτού. Κατά βάση συμφωνώ με όσα λέτε. Οι ενστάσεις μου αντέχουν να πάνε στις καλένδες.

 

Όλα ξαφνικά αρχίζουν και όλα ξαφνικά τελειώνουν, συμβαίνει και αυτό. Γιατί είναι εγωιστικό το '' δεν με καλύπτει'' , αν δεν με συνδέει/κουμπώνει με αυτό που γνώρισα αρχικά, ναι και την αυτοκριτική μου θα κάνω και όλα θα τα βάλω κάτω, ο άνθρωπός μου είναι κοιτώ υπέρ και κατά και βλέπουμε.
Δύσκολα και εγώ απομακρύνομαι από μια σχέση, πόσο μάλλον σχέση ζωής το παλεύω αν όμως νιώσω κενό μέσα μου, παύει και να υπάρχει, φυσιολογικό είναι.