Ζήσαμε την ζωή μας "λάθος" κι αλλάξαμε ζωή?

Κατα τα γνωστα ολοι μιλαμε βιωματικα...σωστα?

Επομενως να συνδραμω και γω με τα δικα μου βιωματα.

Μεγαλη διαφορα μεταξυ μακροχρονιας σχεσης και γαμου.
Χαοτικη διαφορα μεταξυ γαμου ανευ παιδιων και γαμου με παιδια.
Το μονο πραγματικο "λαθος" που μπορει να εχει κανει καποιος στην συναψη ενος τετοιου δεσμου (γαμος με παιδια) ειναι να το εχει ξεκινησει γνωριζοντας οτι ο/η συντροφος δεν τον καλυπτει. Αυτοκτονια

Αν υποθεσουμε λοιπον οτι δεν ειμαστε σε αυτο το σεναριο αλλα σε μια σχεση που εξελιχθηκε "ομορφα" και εφτασε 5-10-15 χρονια μετα να εχει βαλτωσει....τοτε συμφωνω 1000% με αυτες τις τελευταιες προτασεις του προλαλησαντα.

Ολα τα υπολοιπα μου ακουγονται σκεψεις ενος κακομαθημενου εγωκεντρικου και ανασφαλους ατομου που πρωτα και κυρια δεν εκτιμαει τον εαυτο του. Και για να μην βγαλω την ουρα μου απ'εξω...ετσι ακριβως σκεφτομουν και γω μεχρι....να χορεψω. Και μαλιστα το χαλασα και το σπιτικο μου. Γεματος γενναιες αποφασεις, γεματος απογοητευση για το "λαθος" και γεματος ορεξη να ρουφηξω το μεδουλι της ζωης που τοσο μου ειχε στερησει αυτο το "λαθος".

Μεχρι που καταλαβα οτι το λαθος σε εναν γαμο εχει να κανει με την παραιτηση. Ειναι ευκολη η παραιτηση. "Δεν με καλυπτει". "Αλλαξε". "Δεν εχουμε πλεον να δωσουμε τιποτα ο ενας στον αλλο" και πολλα πολλα τετοια παρεμφερη. ΠΑΠΑΡΙΕΣ.
Τουλαχιστον μαθε να εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου. Καμια αποφαση δεν ειναι λαθος εκ των προτερων. Καθε μερα, καθε στιγμη, διαμορφωνεις την εξελιξη της αρχικης σου επιλογης. Η ιδια επιλογη που τοτε φαινοταν ιδανικη....σημερα δεν σε καλυπτει. Γιατι? Γιατι ποτε δεν πηρες πρεφα οτι οριζεις απολυτα την ζωη σου και την εξελιξη αυτης. Παρατησες την σχεση σου στο ελεος του Θεου....

Τι νομιζετε οτι ειναι ο γαμος? Ενα πανηγύρι? Εχετε ιδεα ποση δυναμη και αγαπη χρειαζεται ενας γαμος για να στεριωσει 30-40 και βαλε χρονια? Το δυσκολοτερο πραγμα του κοσμου ειναι. Και καπου εδω πεταγεται η σταχτοπουτα και λεει..."ααα αν ειναι δυσκολο δεν αξιζει. η πραγματικη αγαπη δεν θελει κοπο. Τουλαχιστον στο Notebook που το χω κανει ευαγγελιο ετσι δειχνει"...

Οταν λοιπον εμαθα να μαι ειλικρινης με εμενα, τοτε ξαναεφτιαξα φτου και απο την αρχη το σπιτικο. Και παρα τις οσες πληγες-σημαδια δημιουργησε εκεινη η περιοδος στην σχεση μας....ειμαστε καλυτερα απο ποτε. Οχι γιατι καναμε καμια ιδιαιτερη μαγκια. Απλως φροντιζουμε με περισσοτερη προσοχη και αγαπη την μεταξυ μας σχεση.

Πολλοι βιαστηκανε τοτε να μου τα χωσουν. Οτι και καλα αποφασισα εν τελει να συμβιβαστω. Εγω απαντω πως ο συμβιβασμος ειναι για αυτους που διαλεγουν παντα τον ευκολο δρομο. Αυτον της παραιτησης.

Στο δια ταυτα...θελει ωριμοτητα και αγαπη και απο τους 2.

 

Άτιμη ψυχοθεραπεία...

Έχω πάψει να είμαι απόλυτη και να πρεσβεύω το πνεύμα ανεξαρτησίας και ελευθερίας με το οποίο υποτίθεται έχω γαλουχηθεί. Μπούρδες. Υπάρχουν από πίσω 1002 παράγοντες που υποκινούν τα νήματα μιας συνειδητής/ασυνείδητης απόφασης.

Ούσα παιδί χωρισμένων γονιών (όταν ήμουν 3 ετών) οι οποίοι όμως έχουν και είχαν άριστες σχέσεις μεταξύ τους, μονο τα καλύτερα έχω να πω για ένα συμφιλιωμένο συναινετικό διαζύγιο. Γιατί όπως σε μία σχέση θες συναίνεση, έτσι θες και σε έναν χωρισμό. Σύμπνοια τόσο στην αρχή, όσο και στο τέλος.
Αυτές όμως ειναι ιδανικές καταστάσεις.

Μπορώ να καταλάβω οικονομικές εξαρτήσεις και μπορώ να καταλάβω και τη δύναμη της συνήθειας, πόσο δύσκολα ειναι να ανατρέψεις και τα δύο.
Πιστεύω οτι αυτή η παραμύθα "για τα παιδιά" είναι μία σιχαμένη καραμέλα που τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες μπορούν να πιπιλάνε για αιώνες. Λες και τα παιδιά ειναι χαζά και δεν καταλαβαίνουν.

Στατιστικά οι περιπτώσεις που ξέρω μου υποδεικνύουν οτι άπαξ και η γυναίκα αποφασίσει "τέλος", παιδιά, γατιά, σκυλιά, δεν την κρατάνε και ειδικά αν ειναι και οικονομικά ανεξάρτητη, έχει πει το "γειά" σε χρόνο dt. Οι πιο πολλές παντελώς "στυγνά" και σαν σε ξέσπασμα.
Το στατιστικό μου δείγμα επίσης μου δείχνει πάρα πολλούς άντρες οι οποίοι μένουν σε έναν γάμο - σύμβαση. Καθαρά από συνήθεια και βολή. (οι πιο πολλοί λένε βέβαια "για τα παιδιά") Κάνουν τη ζωή τους εκτός γάμου και απλώς "συνκοιμίζονται" με τη σύζυγο. Είναι αυτοί οι ίδιοι άντρες που ΑΝ τελικώς το αποτινάξουν όλο αυτό θα είναι επειδή βρήκαν νέα σύντροφο/σύζυγο με την οποία νιώθουν οτι η συνήθειά τους θα μπορέσει να συνεχιστεί απλά αλλάζοντας το πρόσωπο που'ναι δίπλα τους. Επιζητούν τη σιγουριά της συνήθειας, του σπιτιού, της συντροφικότητας.

Η προσωπική μου εμπειρία δεν συμπεριλαμβάνει γάμο, αλλά πιστεύω και αυτό που βλέπω και μέσα από την ψυχοθεραπεία, οτι θα εγκλωβιζόμουν ενδεχομένως στον ανουσιο αγώνα μου να κάνω λειτουργικό και βιώσιμο κάτι το οπόιο θα είχε πλέον εκπνεύσει. Συνήθως δε με σοκάρουν οι χωρισμοί. Με λυτρώνουν. Γιατί με απελευθερώνουν από το "task" που μόνη μου μου αναθέτω. Αυτό της αναστήλωσης.

 

Ένα χαρτί, γτ στη σχέση όλα μέλι γάλα και στο γάμο μέσα σαπίζουν τα θεμέλια;

 

Πιάνομαι απο αυτό , χωρίς να θέλω να το κρίνω  

Δεν τελειώνει ξαφνικά. Ποτέ των ποτών! (ας ισχυριστεί ο καθένας το αντίθετο   ).
Το οτι μια σχέση, μακροχρόνια ή μη, ή ένας γάμος, φτάνουν στο τέλος τους, δεν σημαίνει ούτε οτι ξύπνησα ενα ωραίο πρωί και επειδή δεν είχα τι να κάνω, χώρισα. Ούτε οτι τσακώθηκα και του είπα "αει στα διαλα"΄.
Το να έχεις λιμπιστεί κάτι άλλο υπάρχει ως ενδεχόμενο. Αλλά και αυτό δεν γίνεται, έτσι ξαφνικά!

Το θέμα είναι τι οδηγεί στο να επέλθει ενας χωρισμός. Κατά αρχάς, σχεδόν πάντα φαίνεται. Ο καθένας το δείχνει με το δικό του τρόπο. Απομάκρυνση, γκρίνια, οικονομικές δυσκολίες, περίεργα ωράρια δουλειάς. Όλα παίζουν. Με τα δυο τελευταία κατα τη γνώμη μου, να παίζουν μπάλα πρώτα! Φέρνουν φθορά, προβλήματα.

Εχω υπάρξει σε μακροχρόνια σχέση (οχι D/s). Ξέρω καλά οτι όσο περνάει ο καιρός, θα υπάρξουν και προβλήματα και γκρίνιες και απόσταση κάποιες φορές. Για μένα, όταν θες να έχεις μια μακροχρόνια σχέση, γτ θες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο και οχι απο ανασφάλεια μη και μείνεις μόνος, μένεις και παλεύεις. Προσπαθείς και συζητάς. Προσπαθείς απο κοινού όμως με τον σύντροφο σου να βρείτε λύσεις. Όχι όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Αν απο κοινού καταλήξεις οτι "δεν παει άλλο ρε αδερφέ" (ναι ναι συμβαίνει και καθόλου εγωιστικό δεν είναι), φεύγεις. Φεύγεις χωρίς τσακωμούς.

Το παραμυθάκι με τα παιδιά, παραμυθάκι για μένα.....Έχεις παιδιά, αλλά είσαι και άνθρωπος. Πόσο υγιές είναι να μεγαλώνει ενα παιδί σε ενα περιβάλλον που οι γονείς του "σκοτώνονται" όλη μέρα? Πόσο υγιές είναι να βλέπει το παιδί τους γονείς του να είναι δυο ξένοι στο ίδιο σπίτι? Κατ εμέ, καθόλου! Τα παιδιά δεν είναι χαζά. Εξηγείς και προσπαθείς να είσαι "εκεί" και να είσαι καλά!

Αυτό δεν υφίσταται αν μιλάμε για μακροχρόνια σχέση. Δεν μπορεί νομίζω να υπάρξει μακροχρόνια σχέση, αν απο την αρχή ξέρεις οτι δεν σε "καλύπτει".

 

Ένα βασικό αξίωμα της κοσμοθεωρίας μου, υπαγορεύει ότι:

"η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος"

Έτσι, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τους @Elune ; @sweet_release και όλους όσους υποστηρίζουν ότι μαχόμαστε μέχρι τέλους για τους ανθρώπους μας, για τις σχέσεις μας ..

Αν όμως από το ευρύτερο πλαίσιο του νήματος (ελπίζω να μην διαφωνεί ο @Tenebra_Silente), αφαιρέσουμε το μοντέλο: (γάμος - παιδιά), και επικεντρωθούμε στις μακροχρόνιες σχέσεις άνευ τέκνων ..
και ειδικότερα στο μοντέλο των σχέσεων ασυμμετρίας .. (στις οποίες το επίπεδο παράδοσης ελέγχου μπορεί να κυμαίνεται από 51%-49% μέχρι και 99%-1%, πλην όμως είναι σταθερό) ..

Τότε, προκύπτει το εξής ερώτημα:

Σε αυτές τις περιπτώσεις, η μάχη (προσπάθεια) του καθενός πως μεταφράζεται?
Με εκατέρωθεν υποχωρήσεις από το Κ και το υ μέλη?
Και αν ναι, οι υποχωρήσεις γίνονται ποσοτικά το ίδιο ή αναλογικά ακολουθώντας την ήδη διαμορφωθείσα ασυμμετρία?

 

Σε ποια σχεση ολα μελι γαλα? Στη σχεση του τριμηνου? Στη σχεση του κουραστηκα....αιντε στη μαμακα σου? Γιατι εγω μονο αυτο αντιλαμβανομαι ως διαχωρισμο. Γνωριζω ανθρωπους 70 χρονων που ειναι 30 χρονια μαζι χωρις γαμο. Παντρεμενους τους θεωρω.

 

Μα δε διαφωνώ και η συμβίωση, τύπου γάμος είναι. Το αν κουράστηκε / παραιτήθηκε και και και κάτι φταίει γαμώ κ όχι μόνο ο ένας. Το να χωρίζεις δεν είναι απαραίτητα κακό όπως και να θες να σώσεις το γάμο ή μια σχέση, το καλύτερο όλων θέλουμε.

 

Προφανως και δεν ειναι κακο να χωριζεις. Πολλες φορες ειναι και απολυτα σωστο. Αλλο πραγμα λεω ομως. Λεω οτι στο βωμο του κακομαθημενου ο χωρισμος εχει γινει η μια και μοναδικη λυση σε πλειαδα περιπτωσεων.

Δεν λεω κατσε να υποφερεις ετσι σκατα που τα κανες. Λεω διορθωσε τα κακως κειμενα και κανε τα καλως κειμενα. Αυτο ειναι που αξιζει. Οχι το να παραμεινεις σε μια αρρωστημενη κατασταση γιατι δεν εχεις το κουραγιο να κανεις αλλιως.

 

@artemismatsas νομίζω οτι αυτό που λες ειναι αυτό που η μειοψηφία τελικώς δύναται να πράξει.
Γιατί απαιτεί δύο συμμετέχοντες ώριμους που έχουν όρεξη να κάνουν την ενδοσκόπησή τους, να παραδεχτούν, να συμβιβαστούν, να αλλάξουν. Δύο ανθρώπους που έχουν κοινό όραμα και πιστεύουν σε αυτό και ο ένας μπορεί να τροφοδοτήσει τον άλλον με ενέργεια.
Παρόλα αυτά, στο υπέροχη και συνάμα άκρως δύσκολη κατάσταση που περιέγραψες δε δέχομαι ως υγιή προσέγγιση το να γίνει κάτι τέτοιο "για τα παιδιά". Γιατί πολύ απλά δε θα πετύχει. Βασικό συστατικό της επιτυχίας ειναι η ειλικρίνεια, ο διάλογος, η επικοινωνία, η σύμπνοια!
Δύο άνθρωποι πόσο πειστικό θέατρο και για πόσο να παίξουν προκειμένου να μη χαλάσουν την ουτοπική πραγματικότητα που εκείνοι επέλεξαν "για τα παιδιά"; (λες και αυτά ειναι χαζά, δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται από ένα σημείο και έπειτα).

 

@MindFeeder είστε ελεύθεροι, να πάτε το νήμα όπου θέλετε. Εγώ έβαλα σαν παραμέτρους κάποια ενδεικτικά "είδη" σχέσεων ( γάμος και μακροχρόνια σχέση ).
Η ύπαρξη παιδιών ή όχι γνώριζα ήδη, ότι θ' ανέκυπτε απ' τις όποιες συμμετοχές. Αν κάποιος/α θα ήθελε να μιλήσει και για bdsmικά πλαίσια σχέσεων, είναι ξανά ελεύθερος να το πράξει.
Είχα διαλέξει σαν ενότητα το "σεξ και σχέσεις", για να δώσω μεγαλύτερο περιθώριο "κινήσεων"/έκφρασης στους ανήκοντες σ' όλα τα status.
Ένα μόνο νιώθω να επαναλάβω, η ιδέα πίσω απ' αυτό το νήμα - που είναι τετριμμένο σαν τον χάρο - ήταν ειλικρινά η απλή συζήτηση, όχι η ηθική επικύρωση κάποιων επιλογών σ' αντίθεση με κάποιες άλλες. Συγνώμη αν δεν απαντώ στα ερωτήματα που έθεσες, θα φταίει ότι για μένα όλες οι σχέσεις - ακόμη και οι βουδουσουμικές - έχουν ως επί το πλείστον "βαθύτερα" θεμέλια, που δεν θα ήταν διαφορετικά απ' τις βανιλλιάρικες.

@Soraya - και με την ανοχή του @MindFeeder αφού καταχρώμαι του "χώρου" του - να έχεις μια καλή εβδομάδα κι εσύ και σ' ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια.
Είχα καταλάβει ότι ο χαρακτηρισμός "ηδονοβλεψίας" ήταν χιούμορ χαχα. Και πια μπαίνω για τα καλά στην "άκρη" και διαβάζω τις σκέψεις σας.
Όλο και κάτι θα πάρω - που να συμφωνώ ή να διαφωνώ μαζί τους - και αυτό ήταν το ζητούμενο μου.  

 

Εννοείται πως δεν υπάρχει κανένα θέμα ηθικής ή άλλης επικύρωσης ..
Γιατί όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις (bdsm-ικές ή vanilla) δομούνται σε κοινά (και βαθιά) θεμέλια .. (αυτά για μένα είναι: αλληλο-εκτίμηση/σεβασμός/θαυμασμός, κ.ο.κ.)

Εστιάζω όμως στις bdsm-ικές σχέσεις, καθώς οι επί το πλείστον στο Forum διατηρούμε ασύμμετρες σχέσεις (με διαφορετικό ίσως ποσοστό ασυμμετρίας η μία από την άλλη).

Μπορώ λοιπόν να διακρίνω ένα υπο-ερώτημα (του ευρύτερου ερωτήματος του νήματος), που αφορά στις bdsm-ικές σχέσεις, και είναι το εξής:
Δεδομένου ότι ο καθένας από μόνος του είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει (να παλέψει, να δώσει μάχη, να κάνει υποχωρήσεις, κλπ) για τη σχέση του ..
πως εκφράζεται αυτή η προσπάθεια εντός μίας ασύμμετρης σχέσης? το ίδιο και από τις δύο πλευρές? ή περισσότερο από την μία πλευρά, π.χ. του υ ή του Κ μέλους?

Η δική μου απάντηση σε αυτό, είναι πως πρέπει να υπάρχει ακριβώς ίση (και όχι αναλογική) προσπάθεια και από τις δύο πλευρές ..
Με απλά λόγια, το Κ μέλος θα πρέπει να καταβάλλει εξίσου τις ίδιες ακριβώς προσπάθειες με το υ του/της, προκειμένου να διατηρηθεί η ασυμμετρία που υπήρχε ..

Θα με ενδιέφεραν όμως και οι απόψεις των άλλων πάνω στο υπο-ερώτημα αυτό.

 

Όπως είπαν κάποιοι, είναι το σημαντικότερο να παλεύεις για το καλύτερο, ειδικά αν "βαλτώσουν" τα πράγματα.
Όχι όμως όταν παλεύεις μόνος.