Ζήσαμε την ζωή μας "λάθος" κι αλλάξαμε ζωή?

Καλα το πας μεχρι τη μεση. Απο τη μεση και μετα ψιλοδιαφωνω οχι σε αυτο που λες αλλα σε αυτο που παίρνεις ως δεδομενο.

Και εξηγω. Σαφεστατα και δεν γινεται κατι τετοιο "για τα παιδια". Ειναι ομως ο βασικος λογος της προσπαθειας που δυνασαι να καταβαλεις. Κοινως, αυτο που βιωσαμε ηταν πααααρα πολυ δυσκολο. Δεν θα μπω σε λεπτομερειες αλλα πιστεψε με ηταν οτι δυσκολοτερο εχω κανει. Δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να το κανω για κανεναν λογο αν δεν υπηρχαν αυτα. Απλουστατα γιατι οταν δεν υπαρχουν αυτα, ειναι πολυ πιο νορμαλ να πας να γραψεις φτου κι απ'την αρχη σε μια λευκη κολλα εχοντας πλεον και τις προηγουμενες εμπειριες προς αποφυγη παρομοιων λαθων. Ξαναλεω ομως....δεν καταβαλεις προσπαθεια για να παιξεις θεατρο μπροστα τους. Αλοιμονο. Κανενας δεν αξιζει να καταδικαζει την ζωη του σε τετοια μιζερια. Καταβαλεις προσπαθεια για να φτιαξεις την σχεση σου. Κι οταν στις αρχες (εκει που ειναι και πιο δυσκολο και ποναει πιο πολυ) ψαχνεις να βρεις τον λογο του να περασεις μεσα απο αυτην την κολαση...τοτε κοιτας τα πιτσιρικια. Ειναι η υπενθυμιση. Το νοημα ομως ειναι να περασεις....οχι να μεινεις μεσα στην κολαση.

Δεν εχει περασει πολυς καιρος απο κεινη την διαολεμενη περιοδο. Ακομα και η γυναικα μου τον πρωτο καιρο ελεγε αυτα που λενε οι περισσοτεροι εδω μεσα. Εσπαγε σε κομματια και την ξαναμαζευα. Μου ελεγε..."με κοροιδευεις...δεν φτιαχνεται αυτο."
Σημερα ειμαστε αυτοκολλητοι καθε βραδυ. Και καθε τοσο μου σιγοψυθιριζει..."σ'ευχαριστω που μας εδωσες αλλη μια ευκαιρια" . Κι ειναι χαζο, γιατι στην πραγματικοτητα την ευκαιρια δεν την δινει ποτε ο ενας. Αλλα ταυτοχρονα ειναι και ολη η ανταμοιβη της πιστης στην προσπαθεια.

 

Στο γενικότερο πλαίσιο της τοποθέτησης σου μπορώ να σου πω μονάχα, ότι με βρίσκεις σύμφωνο. Στο ειδικότερο του αρχικού μου post "πλανιόταν" η ιδέα της χρήσεως του κέρατου/"κέρατου" ή όχι, ως προς διατήρηση/οξυγόνου μιας ημιθανούς ή πεθαμένης - για χ, ψ, ω λόγους - σχέσης. Ή η επιλογή της αποχώρησης απ΄την ζωή του άλλου δίχως να του φορέσουμε το συμπαθές κρανιακό αξεσουάρ - αιθέριο μάλλον στην προκείμενη, αλλά με τις όποιες συνέπειες του στο "μοντέλο" του -.

Ως προς το ερώτημα που θέτεις, θεωρητικά σε μια σχέση που πλαισιώνεται ή εδράζεται - όπως αγαπά ο καθένας - σε bdsmικούς πυλώνες, υπάρχει - ξανά θεωρητικά - μια κάποια κατανομή ρόλων και των συνεπαγόμενων σε κείνους δικαιωμάτων, υποχρεώσεων καθώς και των κωδικών/κανόνων που θα ήταν χρηστικοί για την επίτευξη των πρώτων και την πλήρωση των δευτέρων. Τα θέλω των εμπλεκομένων είναι ισάξια, εκείνο που αλλάζει, είναι το γιατί επέλεξαν να "χτίσουν" κάτι μαζί. Και ότι αυτό το κάτι, θα διέφερε απ' τον παρόντα κοινωνικά σύνηθες τρόπο ερωτικού/συναισθηματικού/σεξουαλικού συσχετισμού.

Με πολλά λόγια, τ' ότι δυο εραστές/σύντροφοι/πείτε τους όπως θέλετε, θα είχαν δημιουργήσει - όπως και θα λειτουργούσαν - μέσα σε κάποιο πλαίσιο. Μάλλον δεν τους κάνει "αδιάβροχους" σε κάποια ίσως "κλασικά" τριξίματα. Αν δεν είχε προσυμφωνηθεί η πολυερωτία ή αν ένας απ' τους δυο βαρεθεί/κουραστεί ή ακόμη κι αν καταλάβει, ότι ο έτερος δεν θα τον/την κάλυπτε πια ( ο βαθμός κάλυψης και το συνεπαγόμενο σημείο ρήξεως είναι θέμα προσωπικών κριτηρίων του καθενός μας ), συνεχίζει να έχει τις - κατ' εμέ πάντα - δυο εναλλακτικές. Ή να κερατώσει - το γιατί τ' ονομάζω κέρατο, τ' ανέλυσα κάποιες γραμμές πιο πάνω - μην και διατηρήσει το πλαίσιο/σχέση του ( με όλα τα συν και τα πλην της επιλογής του, που ξανά θα ήταν υποκειμενικά ) ή ν' αποχωρήσει και να κάνει την ζωή του "αλλού".
Αφού το δικαίωμα επιλογής είναι αναφαίρετο, όσο κι αν έχεις εκχωρήσει τον όποιο έλεγχο πάνω σου στον οποιονδήποτε - ξανά θεωρητικά/υποθετικά αυτό το τελευταίο -.

Τα περί ύπαρξης παιδιών, περί οικονομικών δυσχερειών, περί χρόνων περισσότερο ή λιγότερο κοινής ζωής, τα παραβλέπω συνειδητά. Μεγάλα παιδιά είμαστε, γνωρίζουμε ότι κάποιες αποφάσεις είναι προϊόν πολλών παραγόντων. Κι εγώ τουλάχιστον, δεν είχα διάθεση να τους "ψαχουλέψω". Πιστεύω, ότι το εισαγωγικό μου post ήταν - παραδόξως για μια φορά - αρκετά ξεκάθαρο. Μίλαγε πάνω κάτω για "πνιγμό", άρα για μια σχέση που πλέον θα ήταν "κελί" κι όχι "λιβάδι".

Κλείνοντας, εννοείται ότι η έννοια του λάθους ή "λάθους" όταν έχει να κάνει μ' ανθρώπους - και σχέσεις -, αυτή κι αν είναι υποκειμενική σαν "ποιότητα".
Απλά, λατρεύω εκείνη τη στροφή της "Άρνησης" του Σεφέρη και μου φαινόταν αρκετά κοντινή τόσο σαν βίωμα, όσο και σαν "ρούχο" για την σκέψη που είχε δώσει το έναυσμα γι' αυτό το νήμα.

* Εύχομαι να μην ξέφυγα τελείως απ' το νόημα του ερωτήματος σου.  

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου στο οτι υπάρχει μια ιστορία απο πίσω ίσως ορμόμενη απο το "μια ωραια πρωία" που αναφερεται στην εισαγωγή παρασύρθηκα...όσον αφορα το δεύτερο σκελος δηλαδή το ότι κάνεις σχέση που δεν σου έφτανε απτην αρχή και αυτό απτο εισαγωγικό του νηματοθέτη το πήρα.Και δεν το θεωρώ απίθανο να συμβαίνει...σωστό δεν το θεωρώ σίγουρα.

 

Οι σχέσεις της ζωής μας,είτε πρόκειται για γάμο είτε για απλή συμβίωση,είναι λογικό και επόμενο να περνούν από πολλές διακυμάνσεις με το πέρασμα των χρόνων.
Η καθημερινότητά,ή ρουτίνα,οι υποχρεώσεις,θέλοντας και μη,φθείρουν από ελάχιστα έως πολυ,το αρχικό συναίσθημα του ενθουσιασμού .
Το όλο θέμα είναι εάν ξυπνώντας μια ωραία πρωία και καταλαβεις πως δεν καλύπτεσαι πια,να καθίσεις παρέα με τον εαυτο σου και να κάνεις την αυτοκριτική σου.
Πως έφτασα έως εδώ?Που έφταιξα?
Υπάρχει ακόμη μεσα μου κατι για το οποίο θα έπρεπε να προσπαθήσω να σώσω την σχέση μου?
Δεν καλυπτομαι...Αλλά φρόντισα επαρκώς να καλύψω και εγώ τον συντροφο μου?

Θέλω να παλέψω?ειλικρίνεια θέλει και αυστηρή κριτική απεναντι στον εαυτό μας πρώτα και έπειτα στους άλλους...

Έχω βρει τον εαυτο μου να μένει σε μια τέτοια σχέση η οποία είχε τελειώσει από καιρό,όχι για να μην χάσω τα οποία προνόμια ενδεχομένως ειχα,αλλά από κεκτημένη ταχύτητα..έμεινα για να μείνω δλδ.
Έπρεπε να φάω τα "χαστουκια" μου για να ξυπνήσω και να φύγω από κάτι που έβλαπτε και εμένα αλλα και τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου.
Τι κατάλαβα?Πως ολα είναι θέμα επικοινωνίας.οφείλουμε να μιλάμε με τον εαυτο μας που κ που και να μην κλείνουμε ματια και αυτιά στα προβλήματα.
Εάν το κάνουμε αυτό,τότε και η επικοινωνία με τους γύρω μας θα περάσει σε άλλο επίπεδο,αποφεύγοντας έτσι δυσάρεστες καταστάσεις.

Αν θα το ξαναεκανα?να μείνω απλα για να μείνω?
Όχι..

 

Συμφωνώ με όλα όσα έγραψες. Αναφορικά με το κέρατο τι λες? Αν θα το "χρησιμοποιούσες"/είχες χρησιμοποιήσει βέβαια και αν πάντα θα ήθελες, να γράψεις κάτι επ' αυτού.
Το νήμα δεν έχει να κάνει, μόνο με το αν θα μέναμε ή θα φεύγαμε. Τεσπα, δεν ήθελα να τραβήξω κανένα "αυτί" σε κανέναν. Βλέπω απλά, ότι αρκετοί/ες αποφεύγουν να τοποθετηθούν επί του ειδικού - και ίσως πυρήνα - του "νήματος". Ένιγουέϊ, γι' άλλη μια φορά σας άφησα απλά μια ιδέα, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Ελεύθεροι - όπως εξ αρχής - να πάτε την βαρκούλα σε όποια νερά θα σας άρεσε - ή να της αλλάξετε χρώμα, καρίνα ακόμη και να της αφαιρέσετε τα ξάρτια -.

Ευχαριστώ και σένα για τον χρόνο και τις σκέψεις σου.  

* Το μια όμορφη "πρωία" ήταν μεταφορικό. Θέλω να πιστεύω, ότι δύσκολα "ξυπνάει" κάποιος και τα κάνει "λίμπα", δίχως να έχει προηγηθεί ένα ελάχιστο προεργασίας.

 

Το κέρατο είναι μια από τις συχνότερες αιτίες διάλυσης ενός γαμου-σχέσης.
Αν θα μπορουσα να το συγχωρήσω στα πλαίσια μιας μονογαμικης σχέσης?
Δεν ξέρω...Μεγάλη κουβέντα κ εχω μάθει να μην λέω μεγάλες κουβέντες.

Αν και εφόσον συμβεί,πιστεύω πως πρέπει να αναρωτηθούμε τους λόγους και τις συνθήκες οι οποίες οδήγησαν τον έναν εκ των δύο προσωπων της σχέσης σε αυτή την πράξη...
Τι συνέβη?Γιατί συνέβη?

Οι οποίες ευθύνες πρέπει να αναληφθούν και από τους 2,καθώς και αν υπάρχει η διάθεσή να δουλέψουν πάνω σε αυτό το κομμάτι,να ανοίξουν την πληγή και να την καθαρίσουν καλά προτού προχωρήσουν,όχι να την καλύψουν με μια "γαζα" ευελπιστωντας αυτή να κλείσει από μόνη της.

 

Εκτιμώ ειλικρινά το γεγονός, ότι απάντησες στο ερώτημα μου. Κατά τα λοιπά, απλά κρατώ την σκέψη σου δίχως περαιτέρω "κοσκίνισμα".
Εγώ το "στίγμα" μου επί του θέματος το έδωσα. Το "σκούντηξα" όσο πίστευα ότι θα χρειαζόταν, δίχως να το "πνίξω". Από δω και πέρα, ειλικρινά δικό σας.

* Να έχεις ένα καλό απόγευμα...ή βράδυ ( δεν ήμουν ποτέ καλός με τις ευχές   )

 

Ερώτηση: Γιατί να υπάρξει ''κέρατο'' σε μια ασύμμετρη σχέση αφού είναι όλα προσυμφωνημένα; Νομίζω πως η ασυμμετρία διατηρείται από τον Κ, όχι;

 

Είθισται ο καθένας μας να βλέπει τις καταστάσεις από τη δική του πλευρά. Όπως αυτή/αυτός τις βιώνει και όχι όπως η κάθε "μαμή" έξω από το συγκεκριμένο "χορό". Όσους ρωτήσουμε τόσες γνώμες θα πάρουμε. Μένει λοιπόν στο καθέναν εξ'ημών να κρίνουμε και να αποφασίσουμε για κάποια πράγματα.

Προσωπικά δεν ασπάζομαι απόλυτα τον τίτλο του νήματος. Από την άποψη ότι δε θεωρώ λάθος την αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων ή το να ανακαλύψουμε κάτι, που απλά θέλουμε να δοκιμάσουμε και να ζήσουμε όπως και όσο πάει. Ενδεχομένως και στο "κόκκινο"... Ειδικά από τη στιγμή, που οι προκλήσεις και οι νέες ιδέες μας ξαφνιάζουν συχνά ευχάριστα. Αλλά και αμήχανα καμιά φορά.

Ας μην (ξε)γελιόμαστε. Η διπλή ζωή σε κανέναν δεν αρέσει. Και για κανέναν δεν αποτελεί διακαή πόθο. Όλοι θέλουμε να ζούμε "καθαρά" και να βιώνουμε χωρίς άγχος, πίεση και φόβο τις στιγμές μας. Να κυκλοφορούμε άνετα χωρίς αρνητικές σκέψεις αν μας δουν, αν, αν, αν...

Τι γίνεται όμως, όταν η μία πλευρά ανακαλύπτει μία νέα συνταγή και η άλλη δε θέλει ούτε καν να μυρίσει το φαγητό αυτό; Ή όταν η μία πλευρά βιώνει ως επιθυμία μα και ανάγκη κάποιες καταστάσεις και η άλλη σφυρίζει αδιάφορα;

Θα μου πείτε "μα καλά, δεν ήξερες ποια/ποιον επέλεξες για σύντροφο"; Προφανώς και ξέραμε. Όταν όμως υπάρχουν νέα ερεθίσματα και σκέψεις, δυστυχώς δεν είναι καλό και ενδιαφέρον για όλους να ενδώσουν και έστω να δοκιμάσουν. Και κάπου εκεί τίθεται το ερώτημα "και τώρα τι κάνω, χωρίζω ή μένω; Και τα παιδιά";..."

Οι παράμετροι είναι αμέτρητες... "Είμαι καλός σύζυγος και γονιός όσο μένω στη γάμο και την οικογένεια, αντέχω την κατάσταση αυτή και να πληρώνω μόνος το τίμημα, το αντέχω, προσπαθώ να ισορροπώ σε τεντωμένο σχοινί παλεύοντας να προσφέρω κάτι και στον εαυτό μου, φεύγω αλλά επιδιώκω να είμαι και σωστός γονιός... τι κάνω τελικά";

Όποιος μπορεί να απαντήσει ακλόνητα και αβίαστα στους πιο πάνω προβληματισμούς και κυρίως έχοντας βιώσει καταστάσεις του είδους, έχει κερδίσει το τζόκερ της ζωής. Ίσως όχι τζακ-ποτ, σίγουρα όμως μία γενναία δόση ευτυχίας και χαμόγελου  

Κάποιες εικασίες και σκέψεις τρομάζουν... πόσο μάλλον τα ίδια τα γεγονότα.

 

Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.  
Θέμα επιλογών και ρίσκου.

 

Αυτη σου η φραση ειναι ολο το ζουμι.

 

Για αυτό είπα στην αρχή ότι απλά πιάστηκα από την τοποθέτηση σου.