Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Αφιερώσεις «εμού του ιδίου»

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος wanderer, στις 6 Νοεμβρίου 2007.

  1. Siren_Peisinoe

    Siren_Peisinoe Ανενεργή επί του παρόντος.

    Hell yeah... it's my fucking birthday!
     
  2. VickyS

    VickyS Sneaky



    Η τρέλα στο βλέμμα του μπορούσε να με στείλει!!!! <3
     
  3. íɑʍ_Monkeץ

    íɑʍ_Monkeץ Contributor

  4. Brigitte

    Brigitte Contributor

  5. Xarhs

    Xarhs Hard limits: Μπουζούκια, Δράκοι και Μονόκεροι

  6. Brigitte

    Brigitte Contributor

  7. D Q Juls

    D Q Juls Αρχή...Διαδρομή...Ηδονή...

  8. íɑʍ_Monkeץ

    íɑʍ_Monkeץ Contributor

  9. Brigitte

    Brigitte Contributor

  10. open_mind

    open_mind Regular Member

    Κομματάρες και τα δύο....  
     
  11. aenaosss

    aenaosss Regular Member

  12. open_mind

    open_mind Regular Member



    Δάρνακες - Παραισθήσεις

    Οι αισθήσεις σου δεν λειτουργούν
    μα λειτουργούν καλά οι παραισθήσεις σου.
    Βαρέθηκα τη μαύρη αλήθεια
    θέλω να γυρίσω σε παραμύθια.

    Κλείνουν τα μάτια και αυτά που βλέπω
    δεν είναι κάστρα, δεν είναι παλάτια.
    Βλέπω έναν πίνακα, ένα άδειο κάδρο
    που δε δείχνει τίποτα, είναι όλο μαύρο.

    Νιφάδες ήλιου πέφτουν στο χώμα
    δεν ξέρω πώς θα τη βγάλω ακόμα έναν χειμώνα.
    Στα δόντια κρατάω τη λέξη ουτοπία
    σ’ αγαπώ μα αυτό δεν έχει σημασία.

    Γύρω μας βουίζουν αόρατα έντομα
    τα κορμιά μας λυγίζουν σε ένα περίεργο τέντωμα.
    Μαριονέτες του ανέμου του κενού διαστήματος
    ίσως να’ ναι οι ζωές μας στίχοι κάποιου ποιήματος.

    Το φεγγάρι έχει εκτροχιαστεί
    και στη θέση του μένει μια τρελή μουσική.
    Έλα μαζί μου στου μινόρε τη χώρα
    κάθε πρωί θα μας ξυπνάει η μπόρα.

    Αέρα φύσα να φύγει η νύχτα
    απάντηση δεν βρήκα στα όνειρά μου.
    Με την βάρκα των ίσκιων τώρα θα φύγω
    και μπορεί σ’ ένα δρόμο να με δεις για λίγο...