Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Πολύ όμορφο νήμα.

Ψυχώσεις έχουμε όλοι μας ανεξαιρέτως. Με την έννοια οτι υπάρχουν συμπλέγματα μέσα στην ψυχολογία μας που έχουν δημιουργηθεί. Αυτό δε σημαίνει όμως οτι οι ψυχώσεις του κάθε ατόμου έχουν την ίδια βαρύτητα σε αυτό.
Αν σε κάνουν δυσλειτουργικό, τοτε χρήζουν φροντίδας.
Αν σε κάνουν επικίνδυνο (προς εαυτόν ή άλλους), τοτε παλι.

Καταλαβαίνω πλήρως τι εννοείς για το κατά πόσο θα έπρεπε να βρίσκουμε τα "επειδή" στα "γιατί" μας... Όμως και εκτός BDSM, πόσοι μπαίνουν στη διαδικασία μίας ψυχοθεραπείας ώστε να βρουν τα "επειδή" τους; Λίγοι.

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτουν ψυχοθεραπεία, καλύπτουν ψυχιάτρους, φυσικά. Οι ψυχίατροι βέβαια δεν ειναι αυτομάτως και ψυχοθεραπευτές.

Το πρώτο βήμα ειναι η ενδοσκόπηση, η αναζήτηση της ενσυναίσθησης, μετά η αναγνώριση της ανάγκης για βοήθεια και τέλος η αναζήτηση βοήθειας.
Αυτά, όσο και αν κάποιος προσπαθήσει να τα κάνει σε κάποιον άλλον, ή να του "μιλήσει", δεν γίνονται. Πρέπει μόνος ο άνθρωπος να επιλέξει να μπει στο ρόλο του θεραπευόμενου.

 

Οφείλει όμως?
Και πόσο εφικτό είναι να βρούμε τα κίνητρα?

Ρωτάω γτ σκεφτόμουν το εξής, πες μία γυναίκα, που επειδή έχει μεγαλώσει σε μία μέση οικογένεια, κ επειδή θεωρεί ότι το φυσιολογικό κ το αναμενόμενο είναι να παντρευτεί κ να κάνει παιδιά το κάνει. Όμως κατά βάθος ο λόγος που το έκανε ήταν διάφορες ανασφάλειες, διάφορες φοβίες, διάφορα διάφορα εκτός από το ότι το ήθελε όντως κ το έκανε γτ ήταν δική της απόφαση. Εκεί τι γίνεται? Οφείλει πάλι να εξεταστεί η κατάσταση ή όχι κ τόσο επειδή αυτό που κουκούλωσε τα πράγματα είναι "ακίνδυνο" κ "αποδεκτο"?

Το ίδιο μπορεί να ισχύει για άπειρα πράγματα.

 

Δεν θεωρώ ότι η κατάθλιψη κουβαλάει κάποιο στίγμα κυρίως γιατί έλεος 2017 σχεδόν.
Εαν ακόμα κουβαλάει κάποιο στίγμα η απάντηση είναι πάλι ότι έλεος 2017 σχεδόν.

 

Μα δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα. Βασικά ίσως αυτό να ήταν ένα έξτρα αόρατο ερώτημα...

Επίσης θα ήθελα εδώ να συνταχθώ με την @brenda και να πω ότι ούτε κ εγω ξέρω κατά πόσο οι ψυ είναι η λύση (ειδικά αν δεν έχουμε ορίσει το πρόβλημα) ειδικά όταν μπαίνουν διακριτικά στην εξίσωση χάπια και άλλοι δαίμονες.
Μου έκανε φοβερή εντύπωση δε αυτό που έγραψε ο @MindFeeder ! Να είσαι καλά για τα λινκς!

 

Kάποιο λάθος υπάρχει στην διατύπωση, προφανώς.
Όχι, δεν ''έχουμε όλοι ψυχώσεις''. Είναι μία απαράδεκτη γενίκευση αυτό.
Αλλιώς θα είχαμε έναν κόσμο ψυχωσικών. Ας προσέχουμε τι λέμε, θα πρότεινα.

 

Έχεις δίκιο αν κ νομίζω οτι χρησιμοποιησε λάθος λέξη αναφερόμενη σε ψυχολογικά συμπλέγματα.

 

Η σημασία τής λύσης τής εξίσωσης δεν είναι η ίδια για όλους.
Άλλος θέλει να μάθει τα αίτια, να λύσει τον γρίφο κι άλλος ουδόλου.
Δεν είναι δα και εντελώς ανώδυνο. Καμμιά φορά η λύση της εξίσωσης ισοδυναμεί με άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας. Άλλοι και να λύσουν την εξίσωση, παραμένουν στον χώρο, γιατί συνεχίζει να τους είναι απολαυστικό, έτσι πλέον έχουν μάθει να σχετίζονται.

 

Δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν και δε θα το κάνει επειδή το οφείλει αλλά επειδή αρχίζει και γίνεται η κατάσταση πρόβλημα.
Το πόσο εφικτό είναι εξαρτάται από το άτομο στον χωροχρόνο  

 

Συμφωνω απόλυτα νομίζω.

Ο λόγος που ρώτησα όμως ήταν επειδή σε πολλά ποστ αναφέρθηκε αυτό το "λύνω τα προβληματα μου για να είμαι στο χωρο ή για να παραμείνω στο χωρο" ήθελα να διαβάσω τη γνώμη σου περί της σημασίας του λυσιματος.

EDIT - γιατί λείπει το μισό ποστ γαμω το κινητό γαμω.

Έλεγα λοιπόν ότι θα κρατήσω την τελευταία πρόταση γτ νομίζω αυτό απαντάει να στην ερώτηση που έκανα. Ευχαριστώ!

 

Βερι ναις ^_^

 

καλά τα λες, δε πιστεύω στην απομάκρυνση από τον χώρο, ειδικά από τα άτομα που τον έχουν γευτεί έμπρακτα. Η αποστασιοπήση κατά την διάρκεια της ενδοσκόπησης είναι σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενη αλλα σε γενικότερο πλαίσιο μπορεί να είναι αναθεώρηση, να είναι προσέγγιση από μία διαφορετική οπτική γωνία(και δεν εννοώ αλλαγή status). Βλέπεις είναι ισχυρός μηχανισμός παραγωγής συναισθηματικών εμπειριών σε άτομα που πολύ εύστοχα περιέγραψες στο άλλο post, και ενίοτε και ο μακράν καλύτερος από άλλους μηχανισμους που μπορει να διαθέτουν.

 

Το τι θέλουμε να λύσουμε έχει να κάνει πολλές φορές-όχι πάντα- με το τι είναι δυσλειτουργικό στη ζωή μας. Αν π.χ. εγώ φοβάμαι τα αεροπλάνα και γι'αυτό το λόγο δεν ταξιδεύω μπορώ να το αποχεχτώ και έτσι να πορευτώ στη ζωή μου. Αν όμως το δω ως κάτι που με περιορίζει από το να ζήσω μεγάλες χαρές στη ζωή μου, όπως είναι αυτές που μπορεί να μου προσφέρει ένα ταξίδι, τότε θα προσπαθήσω να το λύσω. Με ειδικό ή χωρίς. Όντως δεν χρειάζεται να λύσουμε τα πάντα, δεν γίνεται κιόλας αλλά αυτά που μας δυσκολεύουν ή αυτά που μας περιορίζουν, σε υποκειμενικό πλαίσιο, καλό είναι να προσπαθούμε έστω, να τα ξεπεράσουμε.

Αν λοιπόν εγώ θέλω στο βδσμ να απαρνηθώ τον έλεγχο επειδή με πιέζει η ευθύνη του, μπορώ μία χαρά να το κάνω αλλά κατά την άποψη μου θα συντηρίσω απλά ένα πρόβλημα μου. Ένα πρόβλημα που σε άλλες πτυχές της ζωής μου θα συνεχίσει να υφίσταται. Τι καταφέρνω λοιπόν; Παράταση του προβλήματος και διαιώνιση του. Γιατί όχι απλώς το συντηρώ αλλά το ενισχύω κιόλας. Έχει να κάνει με τις απαιτήσεις που έχει ο καθένας από τον εαυτό του και τι τελικά θέλει να αποκομίσει από τη βδσμοπορεία του.