Χριστουγεννιάτικη Session

εμενα το μονο που μ' αρεσει στα μακ ειναι το μηλαρακι που φωταει.

 

Για την συμβατότητα με άλλα λειτουργικά δεν μιλάει κάνεις;

 

 

Δεν ισχύει αυτό που λες

 

Γιατί, τι λέω;

 

Εντάξει είμαι λίγο τραγική...δεν είχα δει την φωτογραφία!!!!!!!!!!  
Παω να πιω καφε μπας και....σορρυυυυυυυυυυυυυυυ 

 

No harm done  

 

"...Eίναι γεγονός, γράφει ο Eκο, ότι ο κόσμος χωρίζεται σε χρήστες Macintosh και MS-DOS. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Macintosh αντιστοιχεί την Kαθολική εκκλησία και το DOS στην Προτεσταντική. Πραγματικά, ο Macintosh είναι αντιμεταρρυθμιστής και επηρεασμένος από την αρχή "ratio studiorum" (Aλήθεια δια της μελέτης των γραφών) των Iησουϊτών. Eίναι χαρούμενος, φιλικός, διαλλακτικός. Λέει στον πιστό του πως ακριβώς να προχωρήσει, βήμα - βήμα να φτάσει --αν όχι στη βασίλεια των ουρανών -- στην στιγμή που θα εκτυπώσει το έργο του. Eίναι κατηχητικός: η αποκάλυψη της αλήθειας έρχεται με απλές συνταγές και πολλά εικονίδια. Kάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην σωτηρία.

Tο DOS είναι Προτεσταντικό, ή ακόμη καλύτερα Kαλβινιστικό. Aφήνει ελεύθερη την μετάφραση των Γραφών, απαιτεί επίπονες προσωπικές αποφάσεις, επιβάλλει στον χρήστη να κάνει τις λεπτές ερμηνείες, και θεωρεί δεδομένο ότι η "σωτηρία" δεν είναι δικαίωμα όλων. Για να δουλέψει κάποιος μ' αυτό το σύστημα πρέπει να φτιάξει το πρόγραμμα μόνος του: μακρυά από την κοινότητα, ο χρήστης είναι κλεισμένος στην μοναξιά του δικού του εσωτερικού μαρτυρίου.

Mπορεί να αντιλεχθεί ότι με την έλευση των Windows, το DOS άρχισε να έχει την αντιμεταρρυθμιστική ανοχή του Macintosh. Aυτό είναι αληθές: Tα Windows αντιπροσωπεύουν ένα Aγγλικανικού τύπου σχίσμα, με τις μεγάλες τελετές στους καθεδρικούς ναούς. Πάντα όμως δίνεται η δυνατότητα σε κάποιον να επιστρέψει στον πυρήνα για να αλλάξει διάφορα πράγματα. Aφού γυρίσει κάποιος στο DOS, μπορεί να επιτρέψει π.χ. σε γυναίκες και ομοφυλόφιλους να χειροτονηθούν.

Kαι ο κώδικας μηχανής που υπάρχει πίσω από αυτά τα συστήματα; ρωτάει ο Eκο. Aυτός έχει σχέση με την Παλαιά Διαθήκη, είναι απόκρυφος, θεοσοφικός όπως το Tαλμούδ...»

From an English translation of Umberto Eco's back-page column, "La bustina di Minerva," in the weekly Espresso (30 September 1994).


Αυτή είναι η, εν πολλοίς ορθότατη, άποψη του Ουμπέρτο Έκο για τον "Πόλεμο των Πισιών" (προσωπικοί υπολογιστές), όσον αφορά στο αντιλαμβανόμενο των χρηστών.
Ένα αντιλαμβανόμενο στο οποίο επένδυσε η Apple στα χρόνια που ακολούθησε, το ενίσχυσε και το προώθησε για προφανείς λόγους.
Δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του λειτουργικού της ή την αντιλαμβανόμενη ποιότητα των συσκευών της, κάθε άλλο.
Έχει να κάνει με την παγίωση της αντίληψης "πατάς το κουμπί και βγαίνει η χοντρή", απλά πράματα -μη σκας, που ως γεγονός στην πραγματικότητα δεν ίσχυσε ποτε, οι αστοχίες από την πρώτη γενιά χρηστών είναι πρακτικά οι ίδιες. Δηλαδή έχει να κάνει με την παγίωση της αντίληψης πως "είμαι εδώ εγώ για σένα", μην ασχολείσαι, μην τη ψάχνεις, μείνε στην χρήση και πέρνα καλά.
Το "πέρνα καλά" συμποσώνεται και στην ενίσχυση της τσαχπινιάς μέσω του κομψού σχεδιασμού, δηλ. το άλλοθι στην προτίμησή σου, και άλλα υψηλού επιπέδου "κόλπα", που εκφεύγουν του παρόντος.
Έτσι λοιπόν σού προσφέρεται μια "ποιότητα" που κοστίζει από 3 έως 4 φορές ακριβότερα για κάτι που στην "αντίπαλη" ίδια διαμόρφωση υπολείπεται κατά 20-25% κι επιπλέον το επίπεδο παρέμασής σου στην συσκευή περιορίζεται στο να της βάλεις κάποιο αυτοκόλλητο, τελεία και παύλα, αν πάθει κάτι το κόστος επέμβασης είναι από 4 έως 8 φορές ακριβότερο απ΄ότι ο ανταγωνισμός. Και μάλιστα με την ίδια λογική "πατάς το κουμπί και βγαίνει η χοντρή", δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Ας μείνουμε όμως στην ουσία: την εποχή που η χρήση της πληροφορικής εξαπλώνονταν ραγδαία, δημιουργείται μια ράτσα "μη σκεπτομένων" , που στην αγωνία τους μη χάσουν το τραίνο, πληρώνουν όσο-όσο για να ανεβούν και μάλιστα με στιλ, χάνοντας στην πραγματικότητα τα ίδια τα οφέλη που προσφέρει η πληροφορική ως σκεπτικό και διαδικασία προσέγγισης, ευνουχίζοντάς τους αριστοτεχνικά δημιουργώντας έναν ιό σε αυτό που λέμε ανθρωποκοινωνία, εν ονόματι μιας κάποιας αντιλαμβανόμενης "ευκολίας".

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο βέβαια, το Dos (διάβαζε Microsoft) παίζει ακριβώς στο ίδιο γήπεδο, με άλλα κόλπα.
Και οι δυο μαζί εξανδραποδίζουν και καταστρέφουν οποιαδήποτε άλλη "φωνή βοώντος" (διάβαζε προσέγγιση Amiga -στην αρχή- και Alpha στη συνέχεια, που μπροστά στις υλοποιήσεις της και οι δυο τους ήταν και είναι ακόμα ντενεκέδια, ακόμα και σήμερα συγκρινόμενα με τις τελευταίες υλοποιήσεις της κάπου το 2001, όπου και ψόφησε επισήμως)...
Μπότομ λάιν: για κάτι που σήμερα θεωρείται ως βασικό εργαλείο πληρώνετε από $500 έως $1200, ενώ κοστίζει από $50 έως $90. Ο νόμος του Moor παραμένει αδυσώπητος, γιου νόου...
Φτάνει ως εδώ...
Άντε, και του χρόνου...

 

 

Αυτό που μόλις έγραψες μου θύμησε αυτό το απόσπασμα:

"Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν: οι φωτογραφίες, όπως όλες οι τεχνικές, είναι έννοιες που έχουν κωδικοποιηθεί σε καταστάσεις,
έννοιες που εκδηλώνονται τόσο μέσα από τις προθέσεις του φωτογράφου, όσο και μέσα από το προπγραμμα της συσκευής.
Αυτό δείχνει ότι το έργο της κριτικής φωτογραφιών είναι να ερμηνεύσει σε κάθε φωτογραφία αυτές τις διαπλεκόμενες κωδικοποιήσεις.

Ο φωτογράφος κωδικοποιεί τις έννοιές του σε φωτογραφικές εικόνες,
προσφέροντας πληροφορίες στους άλλους και παράγοντας πρότυπα για να μείνει αθάνατος στη μνήμη τους.
Η συσκευή κωδικοποιεί τις έννοιες που εμπεριέχονται στο πρόγραμμά της σε εικόνες,
που στη συνέχεια προορίζονται να προγραμματίσουν την κοινωνία σαν μηχανισμό ανάδρασης με σκοπό τη συνεχή βελτίωση των συσκευών.

Όταν η κριτική της φωτογραφίας πετυχαίνει να ξεδιαλύνει τις δύο αυτές προθέσεις που περιέχονται σε κάθε φωτογραφία
μπορούμε να θεωρήσουμε πως το φωτογραφικό μήνυμα έχει ερμηνευθεί.
Όσο η φωτογραφική κριτική αποτυγχάνει σε αυτό, οι φωτογραφίες παραμένουν ανερμήνευτες
και μοιάζουν σαν απεικονίσεις καταστάσεων του κόσμου "εκεί έξω" και μάλιστα σαν να έχουν εντυπωθεί "από μόνες τους" πάνω σε μία επιφάνεια.

Βλέποντας τις φωτογραφίες χωρίς την κατάλληλη κριτική, τους επιτρέπουμε να εκπληρώσουν τέλεια το σκοπό τους:
να προγραμματίσουν μαγικά τη συμπεριφορά της κοινωνίας προς το συμφέρον των συσκευών."

(Vilem Flusser, "Προς μία φιλοσοφία της φωτογραφίας", Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 1998)​

 

Αξιοσημείωτη προσέγγιση στο αντικείμενο "τέχνη και τεχνική". Αλλά ως εκεί...
Βεβαίως και μπορεί να "τρέξει" παράλληλα με το σκεπτικό του Έκο, ως ερμηνευτικό εργαλείο σε κάποιο βαθμό.
Γενικότερα, θα έλεγα πως όταν η όποια φιλοσοφική προσέγγιση προσπαθεί να ορίσει μηχανιστικά το χαρμάνι μορφής και περιεχομένου, πέρα από μια ad extremis υπόθεση εργασίας, μόνο θόρυβο μπορεί να δημιουργήσει, άσχετα αν αυτόν τον θόρυβο τον θεωρώ καλοδεχούμενο για μελέτη.

 

Γι' αυτό, unix και linux και ξερό ψωμί. Είναι και bdsm αν κατέβεις πιό κοντά στο μέταλλο - τα παράθυρα είναι για lusers: έχει εντολή top, mount, touch, yes, finger, head. Εχει pipes. Για να να μην μιλήσουμε για την όλη φιλοσοφία master-slave που χρησιμοποιεί το bind, η οποία αναπτύχθηκε σε περιβάλλον unix. 'nuff said.  

 

Θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία μάνα μ'..!

 

Εμενα θα μου λες απλα σαγαπαω? και θα μου φτιαξεις την τσαντα μου   ?
Δεν καταλαβαινωωω τιποτα απο τέτοια