Άϊντε και...( Στο πόδι...)

Φόρεσες την ομορφότερη σου μάσκα, εκείνη των μεγάλων περιστάσεων.
Άϊντε και λείανες τις άκρες της Κυριαρχίας/υποταγής/σαδισμού/μαζοχισμού σου, άνοιξες το κασελάκι με τις προβολές και τις προσδοκίες σου και τις βρήκες από γυαλιστερές έως κι εκθαμβωτικές.
Άϊντε και φιλτράρισες καλά τα υπέρ και τα κατά της επικείμενης περιπτύξεως ( chicε ).
Χάρη λόγου ας υποθέσουμε - ξανά -, ότι όλα τα παραπάνω είναι πλέον στις πλάτες σου και ότι τ' όποιο πλαίσιο/αλληλεπίδραση, θα ήταν εδραιωμένο ( όχι όμως αλεξίσφαιρο ).

Και φτάνουμε στο δια ταύτα - μετά πολλών γαρνιρισμάτων -, κάτι πάει στραβά, όμως η παροιμιώδης στερνή γνώση δυστυχώς δεν έχει αναδρομικό αποτέλεσμα. Τουτέστιν, η όποια μαλθακία έγινε και δεν μπορείς να την πάρεις πίσω.

Σε ποιον αποδίδεις την μεγαλύτερη/μικρότερη μερίδα ευθύνης ( αν όχι όλη ) ?
Στον/στην "πανωχερά/ου", που ήταν : Κάφρος/α, άπειρος/η, μωρός/η, ψεύτης/ρα, καθίκι, ψυχάκι, που σε παραπλάνησε, σε κακομεταχείριστηκε, κουλουπού κουλουπού ?

Ή στον εαυτό σου που δεν αξιολόγησε σωστά, βιάστηκε, προτίμησε να εθελοτυφλήσει ?

Άλλες δυο ερωτήσεις, μέχρι ποιο βαθμό θα ήσασταν διατεθειμένοι να ρισκάρετε, για να ικανοποιήστε τ' όποιο συνυφασμένο με τον εναλλακτικό ερωτισμό θέλω σας ?
Και αν - υποθετικά - σας τύχαινε ποτέ κάποια σοβαρή "στραβή", πιστεύετε ότι να επιρρίπτατε τις όποιες ευθύνες στ' άλλο μέρος, θα σας αρκούσε σαν αποκατάσταση της βλάβης ?

* Αυτά τ' απλά, "ξεκοιλιάστε" το νήμα όσο "αγαπάτε" και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας ( είχα καιρό να το γράψω και μου είχε λείψει.   )

 

Πρωτα και κυρια φταιω εγω..στο αλλο προσωπο μπορουσα να πω κατι εφοσον δε μου ειχε πει κατι σοβαρο που θα επρεπε να ξερω..θεματα υγειας π.χ..απο εκει και περα ως νοημων ανθρωπος θα επρεπε να ξερω να προφυλαξω τον ευατο μου ειτε απο σωματικες ειτε απο ψυχολογικες επιπτωσεις..
Στο δευτερο ερωτημα: Για θελω φετιχ κλπ οχι δε θα επερνα το παραμικρο ρισκο..Στο ζυγισμα ικανοποιησης των θελω μου και ασφαλειας υπερτερει η ασφαλεια..
Η αποδοση ευθυνων στο αλλο προσωπο το πολυ πολυ να ικανοποιουσε τον εγωισμο μου τιποτα παραπανω..

 

ενηλικίωση είναι να αναζητάς τι φταίει, αντί ποιός φταίει.
παρόμοια, είναι κι η δυνατότητα να ξεχωρίζεις τις αυθεντικές ανάγκες απ' τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες.

 

Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο και την περιεκτική σου απάντηση.

* Εγώ μ' αυτό το νήμα ή "νήμα" συλλέγω απλά απόψεις, τίποτ' άλλο ( Αυτή η τελευταία φράση δεν έχει συγκεκριμένο παραλήπτη. Απλά, είπα να την αφήσω τώρα, μην και προλάβω παρεξηγήσεις ). Και όπως λέει ο τίτλος "Στο πόδι"...Δεν είναι ότι αναζητά ποιος ξέρει τι δάφνες πρωτοτυπίας/περιεχομένου.  

 

Οι περισσότερες στραβές είναι επιμελώς προγραμματισμένες (από συνειδητά έως υποσυνείδητα)...
Ως στραβές μπορεί να εκπορεύονται ξεχωριστά ή και συγχρόνως από το κάθε συμμετέχον μέλος σε σχέση/σέσιον/χουατέβα...

 

Θα έχει κάποιο νόημα η απόδοση ευθυνών;
Μάλλον όχι.
Θα είχε κάποιο νόημα η αναζήτηση της αιτίας από τα εμπλεκομενα μελη;
Μάλλον ναι.

Εν ολίγοις, πουθενά δεν βρίσκω το νόημα του να ρίξω την ευθύνη για ότι πάει στραβά. Κάπου θα έφταιξα και εγώ και κάπου θα έφταιξε και αυτός.
Βέβαια είναι δύσκολο να αποδεχτεί ο καθένας μας ότι τα έκανε σκατα. Πρέπει να βρει και το γτ. Και αυτό προϋποθέτει ριξιμο του εγωισμου και συζήτηση, πρώτα με τον εαυτό του και μετα με τον άλλον. Είναι εύκολο λοιπόν, να πει κάποιος "εσύ φταις" και όλα καλά. Εγώ είμαι γαματος. Αλαθητος.
Και κάπως έτσι θεωρούμε ότι δεν κάναμε τίποτα και μένουμε πάντα παιδιά  

 

Κάθε "μουχλιασμένο" δείγμα είναι ... κι αν δεν είναι, οφείλει να γίνει ..... ευκαιρία για να ανακαλυφθεί η πενικιλλίνη.

 

Αν μη τι άλλο, κάνω χάζι του εντελώς προσωπικού σου τρόπου γραφής ( ενίοτε και περιεχομένου ).
Όπως αυτή τη φορά καλή μας ώρα ( και το λέω ειλικρινά ).

Αμήν ( που κάνει και holy μέρες που είναι ).  

 

Δεν θεωρείς ότι έχει νόημα να βρεθεί που έφταιξε ο καθενας;

Δεν έχει αρκετή σημασία για την προσωπική ανάπτυξη των εμπλεκομενων να αναγνωρίσουν πχ:
Μήπως ήμουν πολύ ζηλιάρα (ή οτιδήποτε αλλο) ;
Μήπως ήμουν αδιάφορος ( ή οτιδήποτε άλλο);

Ενώ καταλαβαίνω τι λες με το "οκ φταιξαμε και οι δύο " που προφανώς ισχύει, νομίζω ότι βοηθάει ειδικά τις μελλοντικές σχέσεις να αναγνωρίσουν αμφότεροι ίσως πατερνς ή συμπεριφορές που μπορούν να βελτιωθούν στο μέλλον.  

 

Αυτό λέω καλή μου
Αναζήτηση αιτιων και όχι να ρίξουμε απλά ευθύνη.

Αλλά θα στο πω και αλλιώς, φταίω μόνο εγώ που ήμουν πολύ ζηλιαρα όπως αναφέρεις; μήπως κάτι δεν κάναμε καλά από κοινού;

 

Η αναζήτηση ευθυνών έχει νόημα μόνο αν πρόκειται να βοηθήσουν στον εντοπισμό του προβλήματος και με μια θετική διάθεση επίλυσης του.
Συνήθως βέβαια χρησιμοποιείται σαν αμυντικός μηχανισμός...

 

Η σκέψη που με ώθησε να εκπονήσω αυτό το "πρωτότυπο νήμα", ήταν η πιθανότητα κάποιος να έκλαιγε πάνω απ' το χυμένο γάλα.
Το ζήτημα είναι ότι κάποια γάλατα, όσο κι αν κλάψεις, άπαξ και χυθούν στο πάτωμα, μπορεί μέχρι και να το διαβρώσουν.
Δηλαδή, αν δεν υπάρχει πρόληψη ακόμη και εις βάρος πραγμάτων που θα μας ιντρίγκαραν...πάπαλα...μετά θα ήταν πολύ αργά.
Τώρα κάποιος ίσως και να πει, ζεις μονάχα μια φορά κι άλλα "ευφάνταστα". Του εύχομαι μονάχα - και ειλικρινά - να μην βρεθεί ποτέ του στην θέση των άλλων.
Δηλαδή δις, στην θέση εκείνων στους οποίους κάποια στραβή έτυχε ή "έτυχε". Γιατί ίσως και κείνοι πριν τους τύχει η κουτσουκέλα, πίστευαν ότι στους κύκλους των "άλλων" δεν θα βρισκόντουσαν ποτέ.

* Τεσπα, "νήμα" του κουβέντα να γίνετε. Εγώ τουλάχιστον μ' αυτό το κίνητρο το άνοιξα.