Άϊντε και...( Στο πόδι...)

Κατά τη γνώμη μου, αναζήτηση αιτιών και απόδοση ευθυνών δεν είναι διαδικασίες που αποκλείουν η μια την άλλη, το αντίθετο μάλιστα.
Θεωρώ ότι τα αίτια και τα κίνητρα του καθενός δεν είναι παρά η βάση για τις πράξεις και τις επιλογές του καθένα μας, για τις οποίες είμαστε υπεύθυνοι, φέρουμε ευθύνη. Όλα συνδέονται.

Υπάρχει βέβαια μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε απόδοση και ρίξιμο ευθυνών. Το ρίξιμο ευθυνών είναι αναπόφευκτα ακατέργαστο οπότε ανώφελο - ρίχνει, τυφλά, στον απέναντι, κατηγορεί, αμύνεται άρα επιτίθεται, δεν έχει χωρο για συλλογισμό. Αντίθετα η απόδοση, η ανάληψη ευθυνών είναι μια ενήλικη διαδικασία, χρήσιμη ειδικά όταν απευθύνεται στον ίδιο τον εαυτό μας. Αν δεν γίνει απόδοση ευθυνών, παραμένουμε στο "άτιμη κοινωνία", ένα μόλις βήμα μετά το "εσύ φταις".
Όσο δε για το κοινό μερίδιο ευθυνών, κρατάω επιφυλάξεις για περιπτώσεις όπου ο ένας πάρει μια απόφαση που αφορά και τους δυο αλλά ερήμην του άλλου. Ψέματα, ζήλεια, κεράτωμα σκόρπια παραδείγματα. Διαφορετική κουβέντα με πολλές προεκτάσεις.

Προσωπικά αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι δυνατή μια κοινή αναζήτηση με τον άλλον εκ των υστέρων, όσο είμαι πεισμένη για την αναγκαιότητά της όσο διαρκεί η σχέση. Μετά το τέλος της, όταν έχει διαλυθεί η "συμμαχία", είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν κοινές συνιστώσεις και σύμφωνες αποδοχές, ενώ θεωρώ άκρως χρήσιμο τον προσωπικό απολογισμό. Θα έλεγα ότι αν μπορεί να γίνει μια κοινή οφέλιμη συζήτηση, πρόκειται για ευκταία αλλά σπάνια εξαίρεση, πολύ ζεν και hare krishna  

 

Διαφωνώ σχεδόν εξ ολοκλήρου μαζί σου.
Πρώτον, απόδοση ευθυνών. Σε τι ακριβώς μου είναι χρήσιμο να αποδοσω την ευθύνη για το χωρισμό μου πχ, σε κάποιον;
Απόδοση δε, θεωρώ ότι δεν είναι στον εαυτό μας. Είναι στον άλλον.
Κάναμε δλδ δικαστήριο και ρίξαμε την ευθύνη. Και εγω; εγώ δεν φέρω καμιά;
Να με συγχωρέσεις, αλλά ξέρω καλά ότι σε μια σχέση και βάφτισε την όπως θες, φταίνε και οι δύο.
Δλδ να ρίξω την ευθύνη ή να πάρω την ευθύνη με βοηθάει να λύσω προβλήματα;
Ζήλια... Κερατωμα.... Ναι και οι δύο. Γτ με κερατωσε; ήταν απλά μαλακας; εγώ φταίω;
Γτ ζήλεψα; μήπως μου έδωσε αφορμή; μήπως δεν ξεκαθαριστηκε κάτι;

Ακόμα και μετά το τέλος μιας σχέσης, καλό είναι να αναζητούνται οι αιτίες. Οι αιτίες. Όχι οι υπεύθυνοι!
Μας βοηθάει ως ανθρώπους.

Τέλος, στο δικό μου το κεφάλι, η επιρρηψη ευθυνών είναι καθαρά αμυντικός μηχανισμός.

 

Εγώ σε αυτό το νήμα θα ευχηθώ σε όλους Καλή χρονιά και καλά μυαλά.
Επίσης θα συμβουλευσω απο το νέο έτος να μάθουν μερικοι να κοιτάν την καμπούρα τους ή οτιδήποτε άλλο έχουν να κοιτάξουν πάνω τους και να αφήσουν τον κόσμο ήσυχο.
Καλά μυαλά και μακροημέρευση.
Υγεία και ευτυχία
Ειρήνη και Αγάπη σε όλο τον κόσμο.
Ολέ! !!!

 

Γένοιτο..

 

Νομίζα πως ήμουν αρκετά προσεκτική στην διατύπωσή μου, και ότι είχα ξεκαθαρίσει επαρκώς τη διαφορά ανάμεσα σε επίρριψη ευθυνών και απόδοση/ανάληψή τους.
Θα μου επιτρέψεις να επισημάνω ότι η απόδοση δεν ειναι απαραίτητα σε άλλον. Σημαίνει χοντρικά "απονέμω κάτι σε όποιον αντιστοιχεί", άρα και στον εαυτό μου αν χρειαστει, όπως είχα διευκρινίσει. Και κανείς δεν μιλάει για δικαστήρια.  

Επίσης προσωπικά βλέπω μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην αναζήτηση - εντοπισμό αιτιών και την ανάληψη των σχετικών ευθυνών.
Θα κάνω ένα παράδειγμα ηθελημένα ακραίο και απλοϊκό: κάποιος είναι βίαιος. Μπορεί να συνεχίζει να δέρνει, λέγοντας "ξέρω γιατί δέρνω, μικρό με έδερνε ο πατέρας μου", ή να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και να ψάχνει για λύση, θεραπεία, οτιδήποτε. Αν και γελοίο, θεωρώ ότι το παράδειγμα δείχνει, έστω θολά, την διαφορά ανάμεσα στον απλό εντοπισμό αιτιών και την ανάληψη ευθυνών.

Όσο για ζήλεια και κεράτωμα, επίτηδες ανέφερα ότι είναι ξεχωριστή κουβέντα. Αλλά ως αφορμή για σκέψη, και αν δεν έδωσες καμία αφορμή για ζήλεια και ο άλλος αποδειχθεί παθολογικά ζηλιάρης; Και αν το κεράτωμα γίνει λόγω ανεπεξέργαστης ανάγκης επιβεβαίωσης, λόγω κρίσης μέσης ηλικίας παράδειγμα; Γι' αυτό ανέφερα αποφάσεις που παίρνονται μονομερώς, ερήμην. Και εδώ η απόδοση ευθυνών έστω στον εαυτό μου, ότι λάθος μπήκα ή παρέμεινα σε μια σχέση, έχουν ουσιαστικό νόημα. Θα με βοηθήσουν - μαζί με την επεξεργασία των αιτιών τους - να κάνω μελλοντικά καλύτερες επιλογές.
Και πάλι, με την επιφύλαξη ότι είναι άλλο, και περίπλοκο, θέμα.

 

Τα δικαστήρια ήταν τρόπος του λέγειν.

Για μένα η απόδοση ευθυνών από την ανάληψη ευθυνών, έχει τεράστια διαφορά. Πουθενά δεν ανέφερα να μην αναλαμβανουμε ευθύνες. Ίσα ίσα.
Στο αρχικό μου ποστ, αυτό που είπα είναι ότι θέλει κόπο να βρεις που έχεις φταιξει. Να αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του. Αυτό είπα.
Θα μου επιτρέψεις ωστόσο για παθολογικά παραδείγματα να μην εκφέρω άποψη.
Παθολογικες καταστάσεις υπάρχουν και έχουν αίτια. Τα οποία αν απλά αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων χωρίς αναζήτηση των αιτιων, δεν θα καταλήξει πουθενά. Αν ψάξουμε όμως να βρούμε την αιτία πριν ή και χωρίς να πούμε "φταις", τότε ίσως βοηθήσει.

Προσωπικά δεν μου άρεσε ποτέ να κατηγορώ κανέναν. Ούτε τον εαυτόν μου. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και λουζομαι ότι μαλακια έχω κάνει ή θα κάνω. Ποτέ ως τώρα δεν είπα εσύ φταις ή εγώ φταίω σκέτο. Ακόμα και σε λογομαχιες δεν ψάχνω να βρω τον υπαίτιο, αλλά το αίτιο.
Λάθος; ίσως.... Εμένα αυτό με βοηθάει ως άνθρωπο. Ο καθένας από εκεί και πέρα έχει τον δικό του τρόπο.
Περί ορέξεως λοιπόν....
Καλή Χρονιά

 

Επίσης, να έχεις μια υπέροχη χρονιά  

 

Το ελπίζω

 

Μην σου τύχει τέτοια τύχη....
Ο κλωτσών την καρδάρα έχει πολύ εγωισμό κι ο γεμίζων την καρδάρα πολύ στρουθοκαμηλισμό....
Καλή χρονιά να έχουμε με την καρδάρα γεμάτη και αντί για κλωτσοσκούφια να απολαμβάνουμε το περιεχόμενο της κάθε καρδάρας γιατί έχουμε συμβάλλει κι εμείς με τις σταγονίτσες μας οπότε να ας το πράξουμε έτσι ώστε να έχουμε καλές απολαύσεις.

Υ.Γ. (κατά προτίμηση ΟΧΙ γάλα και δη άσπρο... μπλιάχ... στην καρδάρα)

 

Ενοχικότητα αγαπητές φίλες και φίλοι – ενοχικότητα πριν από όλα.

Γιατί να ενοχοποιείτε ένας χωρισμός ?

Μερικές στατιστικές λένε ότι ο μέσος άνθρωπος κάνει κατά μέσο όρο μέχρι και δεκαπέντε ερωτικές σχέσεις άρα σε μία σχέση ο χωρισμός είναι ο κανόνας (στατιστικά τουλάχιστον).

Υπάρχει ευθύνη ? – με άλλα λόγια πριν κάποια πρόσωπα δημιουργήσουν μία ερωτική σχέση κάθονται να υπολογίσουν όλες εκείνες τις παραμέτρους που θα μπορούσαν να αξιολογήσουν το εάν ή όχι μια ερωτική σχέση θα κρατήσει για πάντα ?

Όχι βέβαια.

Παρόλα αυτά δεν λέμε στον εραστή/ερωμένη μας ότι κοίταξε να δεις επειδή το πιο πιθανό (στατιστικά τουλάχιστον) είναι να χωρίσουμε, όταν χωρίσουμε θα μείνουμε δύο καλοί φίλοι.

Λένε ότι θα αγαπιόμαστε για πάντα και αυτό γιατί υπάρχει η Πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.

Και βέβαια χωρίς μια τέτοια πίστη δεν γίνεται μία ερωτική σχέση.

Όμως η πίστη είναι η όχι-γνώση γιατί τότε αυτή η ισχυρή πεποίθηση θα ήταν βεβαιότητα δηλαδή γνώση.

Κατά την γνώμη μου η Χριστιανική εκκλησία έχει ενοχοποιήσει μέσα μας τον ερωτισμό μας εκτός εάν μπει στα κανάλια που αυτή ορίζει δηλ. Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω… μη χωριζέτω… μη χωριζέτω.

Δεν αποκλείω και όλα όσα είπαν οι προλαλήσαντες όμως κατ’ εμέ η ενοχικότητα έρχεται πρώτη.

 

Μίλησε κάποιο άτομο στο νήμα για χωρισμό..?
Έλα μουνί στο τόπο σου και λόγια μη γυρεύεις..!

 

Είχα σκεφτεί, ν' αφήσω το νήμα να πάει όπου γουστάρει ( ας είναι καλά και η ίωση που με σαδίζει εδώ και μέρες ).
Αλλά μάλλον παρά ξέφυγε, με πρόλαβε και ο @cadpmpc.
Βέβαια αν κάποιος θεωρεί τον όποιο χωρισμό χοντρή βλάβη, πάσο. Μπορείτε να το συνεχίστε και σε κείνο το μοτίβο.

Υ.Γ.

Απλά κουβέντα να γίνεται και σίγουρα καμία διάθεση να κρεμαστεί - μετ' αφορισμού - στην πλατεία το πτώμα του αυτόχειρα σαν ύψιστη ποινή.
Είπα να τ' επαναλάβω έτσι, για την culture του πράγματος.  

Καλή συνέχεια και καλή χρονιά σε όλους κι από μένα.