"θέλω να μείνω μόνος-η"

πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση, είναι αλήθεια η μια ψευδαίσθηση; ΄Πόσοι , συνειδητά κάνουν αυτή την επιλογή και πόσοι , απλά, το λένε προσπαθώντα να πείσουν το ιδιο τους τον εαυτό άραγε;

 

Το βρισκω και υγιές και ρεαλιστικό το να επιθυμεί κανεις να περασει μια περίοδο χωρις ειτε να έχει κάποιον στο πλάι του, ειτε να επιθυμεί κάποιον στο πλάι του. Απο την αλλη, βρίσκω παραξενο το να μην ειναι σε θέση κάποιος να μεινει μονος με τον εαυτό του και να ειναι καλα με αυτο. Και το τελευταίο το λεω βασιζόμενη σε προηγουμενη εμπειρία.

Πρόκειται για περιοδους περισυλλογής, που απλως υπάρχει η αναγκη να γινει μια αναδιάταξη στα θελω, αναπροσαρμογη, ισως να δοθεί χρονος, ωστε να ξεπεραστεί καποια κατάσταση. Η απλως να εχει κουραστει/μπουχτισει και να χρειάζεται προσωπικο χρονο.

Απλως θεωρω ότι πρέπει να ειναι μία συνειδητή αποφαση και να ειναι καλα με αυτη. Τωρα, αν κανουμε λογο για παρατεταμένες περιοδους και οχι για ενα χ διαστημα, δεν μπορω να τοποθετηθω.

 

Το να θέλει κάποιος-α να μείνει για κάποιο διάστημα μόνος-η το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό , συνήθως (όχι πάντα βέβαια) συμβαίνει μετα από κάποια απογοήτευση ή, όταν ένα άτομο θέλει να "ανασυγκροτήσει" τον ψυχοσυναισθηματικό του κόσμο. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το νήμα δεν αναφέρεται σ αυτές τις περιπτώσεις , αλλά στις περιπτώσεις ατόμων που δηλώνουν την άρνηση να δεχτούν , εφεξής, τη σύναψη μιας σχέσης.

 

Επιλογή είναι. Καμιά φορά και το να είσαι μόνος/η δεν είναι κακό, από το να είσαι εγκλωβισμένος/η σε μια σχέση. Έτσι δεν είναι;

 

Πόσα άτομα όμως ποσοστιαία απ αυτά που το λένε , το λένε με απόλυτη συνείδηση σαν τρόπο ζωής και πόσα , απλά βαυκαλίζονται; Πιστεύω ότι ο άνθρωπος συντροφικό ον έχοντας ανάγκη επικοινωνίας , πόσο μάλλον συνύπαρξης , με μικρές εξαιρέσεις δεν θέλει τη μοναξιά.
Έχω συζητήσει με άτομα που με δική τους επιλογή έμειναν μόνα, στη δύση της ζωής τους και κάνοντας τον απολογισμό τους μίλησαν με πίκρα για την επιλογή τους αυτή.

 

Δε γνωρίζω, βέβαια στο περιβάλλον μου βλέπω έναν φόβο δέσμευσης, λόγω απογοήτευσης δε ρισκάρουν εύκολα, για σεξάκι δε λένε όχι αλλά για να μπουν σε μια σχέση δύσκολο.

 

Άρνηση σύναψης σχέσης..

Self DDoS μου ακούγεται..
Και με τις DDoS επιθέσεις
το συνηθέστερο αποτέλεσμα
είναι το σύστημα είτε σύντομα
είτε σε βάθος χρόνου να «γονατίσει»..

 

https://el.wikipedia.org/wiki/Επιθέσεις_άρνησης_υπηρεσιών

Πες πάρτε λεξικό, σχεδόν πάντα googlάρω τις απαντήσεις σου.  

 

Αναφέρεσαι προφανώς σε μικρής διάρκειας καταστάσεις , κάτι που συμβαίνει κατά κόρον και είναι πολύ φυσιολογικό.

 

αααμ και σε μεγάλες διάρκειας φάσεις, υπάρχει μια ηττοπάθεια αφού δεν βρίσκω σύντροφο όπως τον θέλω, καλύτερα μόνος/η. λολ;

 

Σωστά το είπες: Ηττοπάθεια. Μπορεί και φυγοπονία, μήπως και εγωισμός; ("δεν βρίσκω σύντροφο όπως τον θέλω"). Ποιος ξέρει , αλήθεια, πώς θέλει τον-ην σύντροφό του και , αν τον-ην βρει έτσιι όπως τον-ην θέλει, μήπως θα απομυθοποιηθεί όλο αυτό που έχει στο μυαλό του-ης;. Εγωιστικό γιατί σε κάθε σχέση και οι δυο πλευρές κάνουν βήματα προσέγγισης. Αν περιμένουμε να κάνει η μια πλευρά τα βήματα κι εμείς ακίνητοι περιμένουμε , είναι καταδικασμένη εν τη γεννέσει της αυτή.

 

Ισως ο μοναδικος μας σκοπος θα επρεπε να ειναι να μας κανουμε -εμεις οι ιδιοι τους εαυτούς μας- ευτυχισμένους. Αυτοσκοπος θα επρεπε να ειναι η ισορροπία, εσωτερική ηρεμια κ χαρα.
Και γιατι οχι, αυτη η μοναχικοτητα μπορει να προσφέρει ολοκλήρωση, σε ορισμενους.

Απο το να εισαι με καποιον που δεν σου κανει -"κανει"-, ειναι προτιμότερη, για εμενα, η μοναξια. Αν δεν μπορεις λοιπον να βρεις το lego σου, μενεις μονος κ ειναι καλυτερα κ για εσενα κ για το αλλο μερος.