¨"Είναι ντροπή να δέρνεις μια γυναίκα..."

καταλαβαίνεις, νομίζω, το συλλογισμό μου. 

 

Είναι ντροπή ο όποιος τρόπος χωρίς
συναίνεση και είναι φόβος να μη το
καταγγείλει.. Η δύναμη δυστυχώς
του δυνάστη πηγάζει και από το άτομο,
το οποίο έχει θυματοποιήσει..

 

άρα; καταλήγουμε στο πόσο υποκριτές γινόμαστε ακόμη κι όταν σιωπούμε , σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους άνδρες.

 

Ειμαστε φυσικα και ειμαστε χεχ...

 

Η συνήθης έκφραση .." ωχ μωρέ τι με νοιάζει εμένα...." και , το προσπερνάμε, το .."κουκουλώνουμε, αφου συμβαίνει στη "διπλανή πόρτα" μέχρι να χτυπήσει και τη δική  μας.....

 

Αστο θα πω πολλες κακιες κι ακομα ειμαι στο πρωτο φλυτζανι.. ευχομαι να μη χτυπησει παντως ποτε κανενος τη πορτα.. για κανενα λογο

 

Ξεκινώντας,να ξεκαθαρίσω πως δεν μιλάμε για συμφωνημένα πλαίσια όπου είναι αποδεκτή και ζητούμενη και από τα 2 μέρη.

Η χειροδικια δεν ήταν,ούτε και θα είναι ποτέ πταισματακι.
Είναι μια μορφή βίας.Η σωματική.
Η λεκτικη είναι και αυτη μορφή βίας.ψυχολογική.
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Το ένα δεν είναι χειρότερο του άλλου.
Η σωματική βλάπτει το σώμα σε πρώτη φάση και μετά την ψυχή.
Η ψυχολογική βλάπτει την ψυχή αλλα και το σώμα. (Βλ. ψυχοσωματικά συμπτωματα).

Η βία για μένα είναι δείγμα ελειψης παιδείας ενός ανθρώπου και όχι μόρφωσης.
Η ανάγκη να επιβληθείς κάπου οταν ξερεις οτι δεν μπορεις με την λογική,οταν νιωθεις και είσαι ανίκανος να το κάνεις με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Η επιβολή βίας δείχνει άνθρωπο ανίκανο,άνθρωπο μειωμένης αντίληψης,άνθρωπο ανάξιο να συνυπάρξει με άλλους,έλλειψη επιχείρηματων,έλλειψη μυαλού.
Διότι αν μπορούσε να συνυπάρξει θα ήξερε και τον τροπο.

Δεν διακρίνεται και κατηγοριοποιειται η βία σε χειρότερη και μη διά του μέσου με το οποίο εκφράζεται.
Είναι βία.Όπως και αν την πούμε.Ο,τι λεξη και αν βάλουμε μπροστά της.
Ανθρωπάκια όσοι την χρησιμοποιούν και πρέπει να περιθωριοποιούνται τάχιστα και να αποβάλλονται απ το κοινωνικό σύνολο.

 

'Κακίες" ; η αλήθεια πόση κακία κρύβει άραγε;

 

Τη μεγαλυτερη

 

Τότε καλύτερα να ζούμε μέσα στο ψέμμα  , χωρίς να μας ενοχλεί

 

Ακόμη δεν έχω καταλάβει, αν είναι χειρότεροι οι αυτεπαγγέλτως ενεργοποιημένοι "λαϊκοί εισαγγελείς" ή οι λεγόμενοι και κυνικοί "ωχαδερφιστές".
Τα εισαγωγικά και στους δυο χαρακτηρισμούς είναι συνειδητά και ηθελημένα.
Συνεχίζω ( σεντονάκι όπως εκείνα των παλιών κακών ημερών και μάλλον λιγάκι ασύνδετο ), διάβασα όλες τις παρεμβάσεις, αφού το εισαγωγικό post δεν μου έφτανε.
Συμπεράσματα? Σκέψεις? Πείτε τα όπως θέλετε - και μάλλον λανθασμένα -, έτσι για να γίνεται κουβέντα.
Δυστυχώς δεν μπορώ - ή καλύτερα, δεν θέλω - να ξεφύγω από κάποιες πεπατημένες μου. Αν κάποιος/α αισθάνεται, ότι κακοποιείται, υπάρχουν τα κατάλληλα όργανα στα οποία να προσφύγει. Σε κείνα μάλλον δεν ανήκει κανείς με κείνον/η άσχετος/η - εκτός κι αν το θύμα ζητήσει ρητώς την συνδρομή του και μέχρι του σημείου που θα μπορούσε να το βοηθήσει -.

Η προσωπική σφαίρα του καθενός μας είναι ένα πεδίο αρκετά ναρκοθετημένο και σίγουρα ευαίσθητο, για να μπορεί να βάζει την μυτούλα του ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε - και μάλιστα άνευ προσκλήσεως -. Κάποιος/α για χ,ψ,ω λόγους μένει βουβός/η και ανέχεται/υπομένει την υποθετική κακοποίηση? Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι τελείως δικό του/της ζήτημα.

Η συναινετική επιβολή είναι οξύμωρο σαν έννοια, τουλάχιστον για το πως σκέπτομαι εγώ κάποια πράγματα. Και από μόνη της ακυρώνει από λίγο έως πολύ κάποιες άλλες έννοιες των οποίων την bdsmική "καθαρότητα" αρκετοί/ες υπερμάχονται. Για να μην παρεξηγηθώ, η συναίνεση είναι και για μένα θεμελιακό και αδιαπραγμάτευτο στοιχείο οιασδήποτε βουδουσουμικής αλληλεπίδρασης.

Κλείνοντας την μάλλον παπαρολογική μου παρέμβαση, υποκρισία...Ξανά για μένα έχει νόημα, μόνο αν θα είχε έναν οποιονδήποτε αντίκτυπο στην δική μου ζωή.
Και γι' αντίκτυπο αναφέρομαι σε απτές βλάβες και όχι απλά σε συγκρούσεις με τα όποια δικά μου γούστα ή τ' όποιο ηθικό μου πλαίσιο.
Καλώς ή κακώς έχουμε επιλέξει να δραστηριοποιούμαστε εντός μικρότερων ή μεγαλύτερων "λαβυρίνθων" - λέγε με κενωνία ή υπό ομάδες της - οι οποίοι εκτός από κανόνες γραπτούς ή άγραφους, έχουν και κάποιες "βούλες" που οξύνονται ή αμβλύνονται ανά την χρονική συγκυρία, για να γίνουν από κουκκίδες σε κηλίδες και τούμπαλιν.

Αυτά και αν ήμουν δυσνόητος ή παντελώς ακαταλαβίστικος, λυπάμαι αλλά μέχρι εκεί πάει το μυαλό μου και αυτές είναι οι εκφραστικές μου ικανότητες.  

 

Ειμαστε οι επιλογες μας τοσο απλα