Σφάλματα

Γιατί το βλέπεις σαν τιμωρία; Είπαμε από τα λάθη μαθαίνεις δε θα απολογείσαι κάθε μέρα.  

 

Το να παραδεχθείς τα λάθη σου είναι κάτι το δύσκολο , συνήθως ακολουθούμε τον έύκολο δρόμο"φταίνε οι άλλοι" Η παραδοχή είναι ένα βήμα για ν μάθεις απ αυτά. Αν δεν τα παραδεχθείς δεν πρόκειται να βελτιωθείς σαν άνθρωπος. Φυσικά θα ξανακάνουμε λάθη και πάλι και πάλι. Ίσως όχι τα ίδια (φυσικό είναι οι συγκυρίες δεν είναι πάντα οι ίδιες) αλλά θα κάνουμε. Ακούμε πολλές φορες "αν ξαναγεννιόμουνα δεν θα εκανα όλα αυτά> Παραμύθι. Τα ίδια θα κάναμε. Και μ αυτό το δεδομένο , ναι , τα αγαπάμε τα λάθη μας , (έτσι κι αλλλιώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι σ αυτό πια) αφού απ αυτά μαθαίνουμε ακόμη κι αν τα ξανακάνουμε. Τουλάχιστον έχουμε την αυτογνωσία των λαθών μας. Πολλοί ούτε αυτή δεν έχουν.

 

Το χειροτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε σχέση με τον εαυτό σου είναι να τα παίρνεις όλα κατάκαρδα.
Σε αρρωσταίνει, σε τσακίζει, σε αποδομεί ψυχοσυναισθηματικά, σε πεθαίνει.

Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι απλό που πρέπει να έχετε όλοι στο μυαλό σας
για να διαχειρίζεστε τις επικρίσεις και τις επιθέσεις που μπορεί να αντιμετωπίσετε
με τρόπο που θα σάς βοηθήσει να διατηρήσετε την αυτοεκτίμησή σας και να μην
χαλάσετε την ημέρα σας. 

Αυτό το απλό πράγμα είναι:

Δεν στοχεύουν όλα τα πράγματα που οι άλλοι μπορεί να πουν ή να σκεφτούν
πραγματικά σε μας, ενίοτε δεν μάς αφορούν καν!

Εάν κάποιος είναι σχεδόν πάντα αρνητικός σχετικά με το τι κάνουν οι άλλοι
ή αν κάποιος κάνει προσωπικές επιθέσεις και αφήνει καταστροφικά λόγια να
ξεχυθούν - όταν τα λόγια αυτά στοχεύουν σε μας-, να θυμόμαστε ότι δεν είναι πάντα για μας.

Τέτοια λόγια ή αρνητικές συνήθειες μπορεί να είναι ένας τρόπος για το άτομο αυτό να
απελευθερώσει καταπνιγμένο θυμό, αναστάτωση ή ζήλεια για κάτι που συμβαίνει στην δική του ζωή.

Ή, ένας τρόπος να ισχυροποιήσει ότι η δική του οπτική ή πεποίθηση είναι η σωστή.
Ή μπορεί να έχει την συνήθεια να εμπλέκει τους άλλους συναισθηματικά -ρίχνοντάς τους κάποιο
δόλωμα- για να δομήσει μία αρνητική αλυσιδωτή αντίδραση, μία φιλονικία ή καυγά, προκειμένου
να προσελκύσει την προσοχή. Οι άνθρωποι αυτοί, αν και βασανισμένοι, από τον ίδιο τους τον εαυτό,
ασκούν ιδιαίτερη τοξική έλξη.

Μα όλο αυτό έχει σχέση με αυτούς τους ίδιους. Όχι με κάτι που κάναμε πραγματικά εμείς, ή θέλαμε να κάνουμε.
Μπορεί απλά να ήμασταν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.

Έχει πολύ κατευναστική επίδραση το να το θυμόμαστε αυτό. Να θυμόμαστε επίσης ότι το
άλλο άτομο είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να είχε μία άσχημη μέρα, μήνα, γάμο ή δουλειά
προβλήματα υγείας, σωματικής ή ψυχικής, προβλήματα αυτοεκτίμησης.

Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε κριτική που δεχόμαστε σχετίζεται με τα θέματα αυτού που την ασκεί.
Σκεφτείτε αυτά που σάς λένε οι άλλοι και αναρωτηθείτε εάν υπάρχει κάτι σε αυτά που είπαν
που ενδεχομένως να είναι αλήθεια και να χρειάζεται να το δουλέψετε, αν πραγματικά κάνατε κάτι
κακό, σκληρό, ή τόσο λάθος που να προκάλεσε τον επικριτή σας.
Έχει σημασία το αν η κριτική που μάς ασκείται είναι καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη για το πως
μπορούμε να την αξιοποιήσουμε.
Φυσικά κι εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε καλοπροαίρετοι για να αποδεχτούμε μία εποικοδομητική κριτική.

Ας μην κάνουμε λοιπόν το λάθος να σκεφτούμε ότι οποιαδήποτε κριτική ή οποιαδήποτε λεκτική επίθεση
δεχόμαστε στοχεύει πραγματικά σε εμάς ή ότι μάς αφορά.
Πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε πίσω από μία αναίτια, άδικη, αναληθή κριτική έναν βασανισμένο,
τοξικό, ή κακοπροαίρετο άνθρωπο και να μην μάς απασχολήσει και ιδιαίτερα, να μην το πάρουμε
καθόλου κατάκαρδα, να δείξουμε μεγαλοθυμία, καθώς ξέρουμε ότι δεν απευθύνεται πραγματικά σε μας.

Το να του δώσουμε μεγάλη σημασία, μπορεί απλά να μάς κάνει κομμάτια, να ξοδέψουμε χρόνο και ενέργεια που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε διαφορετικά και να φέρει θλίψη και μιζέρια στην ζωή μας.

Κι από τα τρία φίλτρα του Σωκράτη, που τις περισσότερες φορές οι επικριτές μας αγνοούν, γι αυτό και
δεν τα χρησιμοποιούν, ας αναλογιστούμε εμείς αν ισχύουν, τουλάχιστον τα δύο εν κατακλείδι, η αλήθεια
και η χρησιμότητα αυτού που μάς καταλόγισαν.

Για την καλοσύνη δεν θα κάνω λόγο, μιάς που είναι μία πολύτιμη αρετή, που γίνεται όλο και πιο
δυσεύρετη στις μέρες μας και γίνεται ταυτόχρονα και αντικείμενο χλεύης από τους haters.
Τι λένε?

Όποιος επικαλείται την καλοσύνη είναι υποκριτής, φτιαχτός, χαζορομαντικός, ζει στην καρακοσμάρα του,
δεν την νιώθει πραγματικά και ένα σωρό άλλα τρισχαριτωμένα και λογικοφανή στο μάτριξ του σημερινού
κόσμου, που έχει νομιμοποιήσει την επιθετικότητα, τον εκφοβισμό, την αγένεια, την ψυχική σκληρότητα
και χυδαιότητα, τον εχίδνειο λόγο, την ειρωνεία, την προσβολή και την αμετροέπεια.

Είναι βολική η ενσωμάτωση, αλλά αν θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο, ή έστω να βελτιώσετε τον εαυτό σας, αντισταθείτε!

 

Χμ...ξεκίνησα ένα νήμα σχετικά με το τι σφάλματα θεωρούμε ότι έχουμε κάνει σε σχέσεις και ποιο είναι το χειρότερο σφάλμα που θα μπορούσε να κάνει κάποιος τελικά...
και στη συνέχεια έστρεψα το νήμα από μόνη μου αμφισβητώντας σχεδόν την έννοια του σφάλματος...
Ενδιαφέρον να κοιτάς ξανά παλιές αναρτήσεις.

Το να αφήνεις τον εγωισμό στην άκρη και να δέχεσαι το λάθος ακόμη κι αν δε πληροί τις δικές σου προϋποθέσεις για να κριθεί ως λάθος,είναι αδιαμφισβήτητη ψυχική δύναμη και
μόνο καλό μπορεί να προσφέρει αρκεί να είναι ειλικρινής η αποδοχή αυτή απέναντι στον εαυτό σου και στον άλλον και να μη το κάνεις απλώς γιατί θες να αποφύγεις διενέξεις.
Οι σχέσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με θετικότητα και είναι ίσως κάπως άσκοπο κι αρνητικό να σπαταλάς χρόνο κι ενέργεια και να μην αποδέχεσαι κάτι που δε σε ενοχλεί στην ουσία,και να το σκαλίζεις καθαρά και μόνο για το αίσθημα του δικαίου ή της αυτοεπιβεβαίωσης.

 

Θα ειχα γλιτωσει πολλα αν σκεφτομουν ετσι οταν επρεπε.Εξαιρετικο το σχολιο σου,να εισαι καλα!

 

Συμβουλή ζωής!!

 

Το θέμα είναι να μην γίνει εμμονή η αποφυγή σφαλμάτων,
διότι "άσφαλτος" είναι μόνο εκείνος που δεν κάνει τίποτα.
Οπότε τελικά, η πίεση μας να αποφύγουμε τα λάθη, μας
οδηγεί αυτόματα σε λάθος.

Στο τέλος όμως, αφού απομακρυνθούμε χρονικά, έχοντας
ηρεμία και γαλήνη, οφείλουμε να κάνομε μια αξιολόγηση
των πραγμάτων και να βγουν τα συμπεράσματα.

Ούτε πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και να
αφεθούμε σιγά σιγά, με προσοχή, μέτρο, συνθήκες κτλ.
Ίσα ίσα, που εάν "ξεγυμνωθούμε" είναι ο ταχύτερος τρόπος
να καταλάβουμε τι έχουμε απέναντι μας.

Αυτό που χρειάζεται είναι να έχουμε:
α) μια πολιτική εισόδου σε μια σχέση
β) μια πολιτική εξόδου από μια σχέση
γ) έναν τρόπο αξιολόγησης
δ) τακτικές μέτρησης
Και αυτά, θα πρέπει να είναι προκαθορισμένα, από πριν. Πριν
καν υπάρξει κάτι στην ζωή μας. Όταν είμαστε ήρεμοι, χαλαροί,
αντικειμενικοί, αμερόληπτοι. Έτσι αποτελεί την πυξίδα μας,
όταν ξεκινήσει το ταξίδι.