«Μέσα από την Κλειδαρότρυπα»

ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΚΤΟΣ ΣΕΙΡΑΣ...

Περιμένεις να βγω από τη ντουζιέρα με την πετσέτα στα χέρια... Με σκουπίζεις ολόκληρη όπως σου υποδεικνύω να κάνεις...

-Που θα πατήσουν τα Πόδια Μου, τα Υπέροχα, τώρα μαλακισμένο;
(σκέφτεται, σκέφτεται)
-Να σας φέρω κάλτσες, Κυρία;
(Ξυνίζει τα μούτρα Της)
-Κάλτσες;;;; Όχι βέβαια
- Να Σας κουβαλήσω μέχρι το σαλόνι
(τον περιεργάζεται)
-'Ασε καλύτερα, μη μείνεις από καμμιά μέση και Ξενερώσω...
(κολλάει, σκέφτεται)
-Να Σας φέρω τις γόβες Σας;
-Όχι βέβαια... Λοιπόν; Πως θα φτάσω μέχρι το σαλόνι χωρίς να πατήσω κάτω;
(κοιτάει κοιτάει τριγύρω, κοιτάει την πετσέτα που κρατάει)
-Να πατήσετε πάνω στην πετσέτα;
-Κάτι γίνεται τώρα... Για να δούμε... Θα βρεις τρόπο να Με μεταφέρεις έτσι;...

Σκύβει. Η γδαρμένη πλάτη του με τα αυλάκια από τις νυχιές Μου έχει ηρεμήσει... Τα σημάδια έχουν σχεδόν εξαφανιστεί... Αγκομαχάει καθώς σκύβει κι απλώνει την πετσέτα... Η αρχή της χαραμάδας του κώλου του ξεπροβάλει όπως σκύβει... Κάποιες ώρες πριν, ανάσκελα στα χέρια Μου, με τα πόδια ανοιχτά, τον χάιδευα εκεί, κάτω από τα αρχίδια και μέχρι την τρύπα του... "Μμμμμ, σα μουνάκι είναι, θα Μου το δώσεις το μουνάκι σου;"... 'Ηχους έβγαζε, δεν τολμούσε ακόμα να το πει, ότι θα γίνει το μουνάκι Μου... Κοτζάμ θηρίο... Ο Αρκούδος Μου... Τεντώνονταν και μία κεντρική φλέβα κατά μήκος του τουμπανιασμένου πούτσου του... "Κυρία, δεν είστε εντάξει... Θα Με κάνετε να χύσω και Μου το έχετε απαγορέψει"... "Μή χύσεις, τότε", φτύνοντας στην παλάμη Μου, το χέρι Μου γλυστράει γύρω του και τον παίζει, βασανιστικά,ηδονιστικά, η φλέβα τεντώνεται "Κυρία, νιώθω ότι θα σπάσει". "Σκάσε και μη χύσεις"... Ξεφυσάσει, τινάζεται, πλησιάζει και συγκρατείται, πλησιάζει και συγκρατείται... "Χύσε, χύσε, αν τολμάς και θα σε βάλω να τα φας, μαλακισμένο"... Η μούρη του παγώνει... "Δεν τα έχεις δοκιμάσει ξανά;"... "Μάλιστα, Κυρία... Και είναι αηδία..." "Αηδία είναι;" "Μάλιστα, Κυρία... Είναι απαίσια"... "'Αχου το μωρέ, δεν του αρέσει να τρώει τα χυσάκια του"... "Μπλιαχ, Κυρία"... "Μπλιαχ, ξεμπλιαχ, άμα σου φύγουν μαλακισμένο θα σε βάλω να τα φας, οπότε κανόνισε την πορεία σου". "Μάλιστα, Κυρία"... "Σκάσε τώρα"... Ξαναφτύνω τη χούφτα Μου...

Σηκώνω επιδεικτικά πρώτα το ένα πόδι έξω από τη ντουζιέρα και του γνέφω να το φιλίσει...
Το κάνει όμορφα... Αγαπάει να φιλάει τα πόδια Μου...
Το ακουμπάω στη στρωμένη πετσέτα.
"Τώρα το άλλο", το φέρνω μπροστά στα μούτρα του... Το φιλάει.
Το ακουμπάω στη στρωμένη πετσέτα...
Κάνω δύο βήματα μπρος μέχρι το τέρμα της...
"Και τώρα";;;
Στριφογυρνάει πίσω Μου σκυφτός... Ψάχνει να βρει τον τρόπο... Πετάει το πίσω μέρος της πετσέτας μπροστά...
'Ερχεται στη μπροστινή πλευρά πάντα σκυμμένος. Απλώνει όπως όπως το κομμάτι της πετσέτας που περισσεύει.
Χωράει για να κάνω άλλα δύο βήματα...
"Τώρα";;;;
Το ξαναπροσπαθεί... Πάει πίσω Μου βρίσκει το τμήμα της πετσέτας που περισσεύει, το σπρώχνει μπροστά, ξαναέρχεται μπροστά Μου, το απλώνει, Κάνω άλλα δύο βήματα...
Γελάω... Απολαμβάνω την ανάσα του που αγκομαχάει, τον ιδρώτα του που αρχίζει να κυλάει...
Γελάει όταν ακούει το γέλιο Μου, λάμπουν τα ματάκια του...
"Τελείωνε, θα κάνουμε 40 χρόνια να πάμε στο σαλόνι"... Τον τσιτώνω...

Είναι από εκείνα τα καλά, τα γλυκούλια, τα καλόψυχα... Που σκίζονται να υπακούσουν, που επιθυμούν τον καλό λόγο... Που άμα τα μαλώνεις και τους κακομιλάς, τσιτώνουν, σκάνε, τσαντίζονται... Δεν είναι από εκείνα που τρέφονται με ξεφτιλίκια, ξυνίλες και παγωμάρες... Εγγύτητα, εγγύτητα ο πόθος της ψυχής του... Εγγύτητα και αποδοχή και μέρος να κουρνιάζει ασφαλές... Το μαλακισμένο... Δεν το ξέρει ακόμα πόσο όμορφο είναι... Δεν το ξέρει ακόμα πόσο λάμπουν τα ματάκια του, πόσο ανθίζει το πρόσωπό του όταν αφήνεται... Δεν το ξέρει ακόμα... Και αυτό είναι ένα από εκείνα που θα πρέπει να μάθει... Ότι αν γίνει ιδιοκτησία Μου, θα πρέπει να μάθει να αγαπάει αυτά που θα αγαπώ... Να βλέπει μέσα από τα μάτια Μου το ωραίο και το άσχημο... Όχι από το σκατομυαλό του με τις χίλιες δύο ανασφάλειες και τις εκατονσαρανταπέντε αδιέξοδες λούπες... Θα πρέπει να διδαχτεί την Ομορφιά...

"Σκάσε! Κάτσε εκεί στο χαλάκι σου με τον κώλο τουρλωμένο και το κεφάλι κάτω. Μην κουνιέσαι. Μη βγάζεις άχνα... Βλέπω ταινία και δε θέλω να Με ενοχλείς"... Του ήρθε απότομα λίγο... Μόλις είχε μπει σπίτι, όλο βιασύνη, όλο χαρά που θα Με δει... Συμμορφώνεται... Με το που μπαίνει μέσα στο σπίτι, βγάζει τα ρούχα του και φοράει το αρχικό κολάρο... Πάει στο χαλάκι του και κάθεται... Γιόγκα τάιμ... Βλέπω την ταινία κι ενώ δεν τον κοιτάζω, είναι σα να έχω μάτια παντού με τις αισθήσεις Μου... Καταλαβαίνω την πιο μικρή του ανάσα... Δέκα λεπτά, δεκαπέντε λεπτά... 'Ενα μικρό βογκητό, μία μικρή μετατόπιση από τη θέση του... Πιάνεται ακόμα... Δεν έχει συνηθίσει αλλά θα μάθει... "Σου είπα Εγώ να κουνηθείς, μαλακισμένο; Στη θέση σου"... Ξαναμαζεύεται... Δεν ξέρει ότι μέσα Μου χαμογελάω με τα μπινελίκια που του χώνω... Δεν ξέρει τη χαρά που Μου δίνει... Τρομάζει, αγκομαχάει, τσαντίζεται, όμως συμμορφώνεται... Και παίρνει την επιβράβευση του επειδή συμμορφώνεται... Την τρυφερή αγκαλιά, τα μάτια Μου να του χαμογελούν μέσα στα δικά του, το χάδι στο κεφάλι του, τα γουργουρητά ψιθυριστά λόγια μέσα στο αυτί του... "Χαλάρωσε". "Χαλάρωσε, τώρα, μικρό Μου κι έλα εδώ να κάτσεις κάτω από τα πόδια Μου και να Μου τα πεις...

"Αχ, κυρία... Φοβάμαι μην πω μεγάλα λόγια... Κάντε Με σκλάβο Σας... Κάντε Με..."

Δύο βήματα και ακόμα δύο στην πετσέτα... Κι αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται τώρα για τρίτη φορά... Και νάτη η στιγμή της ανακάλυψης... Σκυμμένος μπροστά αρχίζει να τραβάει την πετσέτα οπισθοχωρώντας καθώς περπατάω πάνω της... Τώρα τσουλάμε... Τσουλάμε απρόσκοπτα καθώς Με μεταφέρει με ταχύτητα στο σαλόνι... Τον βρήκαμε τον τρόπο... Μαζί... Συνεργαστήκαμε... "Κουβάλα... Κουβάλε δούλε, χαμάλη, σκλάβε των Ποδιών Μου"... Γελάμε... Γελάμε και οι δύο...

Αργότερα, πνιγμένος μέσα στο μουνί Μου, Μου χαρίζει άλλον έναν υπέροχο οργασμό... Απλώνομαι πίσω λαχανιασμένη... Χαϊδεύω το κεφάλι του μέσα στα πόδια Μου... Τη μούρη του τη μουσκεμμένη...

"Ας τους να λένε τους μαλάκες, μαλακίες, μικρό... Είναι ανίδεοι... Δεν ξέρουν... Δεν ξέρουν τι όμορφο πλάσμα είναι ένας άνδρας υποτακτικός... Δεν ξέρουν... Μη σε πληγώνουν και μη σκας... Λυπήσου τους μόνο, γιατί δεν ξέρουν...

Εντάξει, πολύτιμο Μου;"

Το πρόσωπο σου είναι λιωμένο... Ενός άλλου πλάσματος μαγικού... Σα να έχει ξεπλυθεί μέσα από ένα ψυχικό ντουζ, τα χρόνια σβήνουν από πάνω του... Όλα μαλακά, όλα υπέροχα...

"Εντάξει, Κυρία..."

Συνεχίζεται...


  ​

 

Πολυ ωραια η αφηγηση σου.Περιμενουμε την συνεχεια. 

 

Πιό κα(υ)λό δεν θα ήταν αν έκανε το αλογάκι ;  

 

Μου κάνεις παραγγελιά, φαρμακοτρίφτη;     Α.

 

απλά σκεφτόμουν φωναχτά... 

 

χαχαχα... Κάτι θα κάνουμε και για την Κατωαπταποδιατης μουτσουνάρα σου... Α. 

 

τιμή μου!
έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στην έμπνευση σου! 

 

Έχω διαβάσει όλα όσα έχεις γράψει @angel42 και είναι όλα τους ξεχωριστά.
Τα βρίσκω υπέροχα γιατί ο λόγος όχι μόνο ρέει αβίαστα αλλά περνάς εικόνες, χρώματα, μυρωδιες, συναίσθημα!
Ευχαριστώ!  

 

Οντως! Μιλαμε για φετιχ λογοτεχνια κανονικα!

 

Εγώ σε ευχαριστώ καλή μου... Είθε η ομορφιά όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας να μας πλημμυρίζει... Α.

 

Τόσο οικείο   Η όλη Μ/μας διαδρομή      

Αμέσως μου "χτύπησε" χορδή μάλλον γιατί είμαι κι εγώ από αυτά:

   

 

Τώρα χτύπησες και σε Εμένα χορδή... Εύχομαι να έχεις πάντα το περιβάλλον που θα σου επιτρέπει να νιώθεις όμορφα... Α.