Ακούω τα χρώματα...

“Πουλιά μαύρες σαΐτες της δύσκολης πίκρας
δεν ειν’ εύκολο ν’ αγαπήσετε τον ουρανό
πολύ μάθατε να λέτε πως είναι γαλάζιος
ξέρετε τις σπηλιές το δάσος τους βράχους του;
έτσι καθώς περνάτε φτερωτές σφυρίχτρες
ξεσκίζετε τη σάρκα σας πάνω στα τζάμια του
κολλούν τα πούπουλά σας στην καρδιά του
Και σαν έρχεται η νύχτα με φόβο απ’ τα δέντρα
κοιτάτε τ’ άσπρο μαντίλι το φεγγάρι του
τη γυμνή παρθένα που ουρλιάζει στην αγκαλιά του
το στόμα της γριάς με τα σάπια τα δόντια του
τ’ άστρα με τα σπαθιά και με τους χρυσούς σπάγκους
την αστραπή τον κεραυνό τη βροχή του
τη μακριά ηδονή του γαλαξία του”
Μίλτος Σαχτούρης



 
( 6 Ιανουαρίου 2015. Φωτογραφία απ΄τον Hubble και δείχνει το νεφέλωμα του Αετού στους πυλώνες της δημιουργίας )

 

Συνεχισε Καπετανιε να οδηγεις κ ας κανουμε το ταξιδι ονειρο
το ονειρο σκεψη κ τη σκεψη δημιουργια...

<< για να πεταξεις με τη ταχυτητα της σκεψης, δηλαδη οπουδηποτε, πρεπει να αρχισεις
γνωριζοντας πως κιολας εχεις φτασει>>

Ο γλαρος Ιωναθαν του Richard Bach

   


Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ’ όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ ήμουνα εγώ κι από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ και να ρωτήσω πάλι
κι ύστερα χάθηκα μακριά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας, έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.

Κι είδα ένα παιδί, μικρό παιδί που έπαιζε και μου `ριχνε στα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί, τα πρώτα παιδικά μου χάδια
κι εκεί εκείνη τη στιγμή άκουγα να τραγουδάνε εντός μου,
ο ύπνος με το θάνατο μαζί, τραγούδια του ερωτός μου
κι ύστερα πάλι ξαφνικά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές, βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου,
σύμβολα, σημεία και μυστικές μορφές αυτού του μάταιου κόσμου
και είκοσι αιώνες σκοτεινοί έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από `ναν κόσμο σ’ άλλονε τελικά, εμείς, περνάμε, λέει, ώρα την ώρα
κι ύστερα πάλι ξαφνικά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας, έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ’ όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν’ αυτά που βλέπω εδώ, πρόφτασα να πω στον εαυτό μου,
μη μιλάς μον’ κοίτα και πέρνα λέει αυτός και βγήκα από τ’ όνειρό μου.

 

"Αχ" είπε το ποντίκι , ''ο κόσμος στενεύει κάθε μέρα. Στην αρχή ήταν τόσο πλατύς που φοβόμουν, συνέχισα να τρέχω, και χάρηκα όταν είδα τελικά στο βάθος δεξιά και αριστερά τοίχους, αλλά οι μακρινοί αυτοί τοίχοι συγκλίνουν με τόση ταχύτητα που έφτασα ήδη στο τελευταίο δωμάτιο και εκεί στη γωνία στέκει η παγίδα και τρέχω καταπάνω της''.
"Δεν έχεις παρά να αλλάξεις κατεύθυνση'' είπε η γάτα και το έφαγε.
Franz Kafka -Μικρός Μύθος  

 

As Sir John Hurt says:
¨It would be truly surprising if sound was not capable of suggesting color
If colours could not give the idea of the melody
If sound and colour were not adequate to express ideas¨

 

Και τις αχτίδες σου, ήλιε, θα στις επιστρέψω.
Στου σύμπαντος τον οργασμό θα ζεσταθώ

Απόσπασμα από το ποίημα "Περιφρόνηση" -
Νικηφόρος Βρεττάκος

 

 

 
Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
Μεταξύ ουσίας και πτώσης
T.S Eliot

 

δεν το γλιτωνω το κρεμασμα το ξερω.. @Captain_Morgan Εσεις θα το καταλαβετε
πανω σ εκεινο το καταστρωμα της εδειχνε τη θαλασσα.. δεν ειχε ταξιδεψει ποτε της περα απο την απεραντη ερημο...
Τον κοιταζει γεματη αγωνια, μπερδεμενη καθως τα χειλη της ηταν γεματα αλατι.. εχει τελος η γυναικα Σας Καπταιν?
ακουει το γελιο Του να αντηχει και να χανεται στους παφλασμους καθως τα κυμματα χαιδευουν το καραβι.. Οχι μικρη, μεχρι σημερα δεν βρηκα το τελος της κι αν εχει τοτε βρεθηκα στην αρχη της ξανα..
σκυβει στη κουπαστη, τα μαλλια της ανακατεμενα, χορευουν στις διαταγες του ανεμου, οι αχτιδες κανουν το δερμα της να γυαλιζει σαν να φτιαχτηκε απο κρυσταλλο.. κι εκεινη χαμενη, γελα με τα θαυματα που κρυβει το νερο μεσα του..
Του ειχε πει πολλες φορες πεισματικα πως το χωμα χανεται στο νερο.. και τωρα μπροστα στα ματια Του εξαφανιζεται καθως της κλεβει τη καρδια ο απεραντος ωκεανος..
παντα θα αντηχει η φωνη της, εκεινο το λυπητερο τραγουδι αραγε? πετα ενα ροδο, Σε εκλεψε μικρη, και το χωμα εγινε ενα με το νερο..

 

Η γραφίδα σου παραμένει γλαφυρή όπως και τότε...αλλά ναι..δεν θα σε γλιτώσει αυτό απ το κρέμασμα  

 

Για ν ανέβεις στον ουρανό, πρέπει να πάρεις φόρα απ΄τον πάτο της Κολασης ...
Νίκος Καζαντζάκης
 
( Ενα μικρό τμήμα από τα υπολείμματα του Νεφελώματος Veil, ένα άστρο που εκρήχθηκε πριν 8.000 χρόνια, 24 Σεπτεμβρίου 2015 )