λερωμένο μητρώο..

Προφανως δεν έχετε έχετε το αρχικό ποστ, όπου α ν α γ ρ ά φ ο ν τ α ι τα αδικήματα, που ενδιαφέρουν την νηματοθέτρια. Και πασιφανώς δεν έχετε καταλάβει ούτε κατ ελάχιστον τί εγραψα.

 

Μα φυσικά είναι προφανές οτι το αρχικό ποστ αναφέρεται στους βιασμους, έχετε απολυτο δικιο. Να φαίνεται και παρακατω

Πασιφανες δε οτι δεν εχω καταλαβει τι λέτε. Αναρωτιέμαι εσεις τι καταλαβατε.

 

Νομίζω χαθήκαμε στο.... διάστημα. Η τοποθέτηση της νηματοθέτριας είναι αν όχι εσφαλμένη (σαν διατύπωση), τουλάχιστον ατελής και αόριστη. Όλα εχουν να κάνουν απ το είδος της σχέσης και τη χρονική στιγμή.

 

Εγω απλως είπα την γνώμη μου που ζήτησε η νηματοθέτρια στο αρχικό ποστ και εσεις πεταχτήκατε να με νουθετήσετε πάνω σε πράγματα που δεν είπα και πήρατε φόρα και βγάλατε και έναν δεκάρικο λόγο περί ηθικής και συγχώρεσης...

 

Γνώμες λέμε. Αν δεν σας αρέσει να σχολιάζουν τα λεγόμενα σας, να μας ενημερώσετε.
Λόγο διαβάσατε εσείς και νουθεσιες. Σε ότι ακριβώς είπατε αναφέρθηκα. Αν δεν έχετε κάποιο επιχείρημα, να στε καλά και καλο σας βράδυ

 

Υπάρχει ακόμα το επίσης καταπληκτικό τραγούδι του Σαββοπουλου "μακρυ ζεϊμπέκικο για το Νίκο" (Κοεμτζή)...
(οι στίχοι με κόκκινο λογοκρίθηκαν απο τη νεαρή δημοκρατία της μεταπολίτευσης το 1978...)

Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι.
Στοές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε ποιο στενό κελί;
Ψηλά με πέπλα αίματος, χλιμίντριζε η Σελήνη
-Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη-

Γεννήθηκε σ' ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη.
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλιστρούν στου Άδη το πανί.
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν Δημοσθένη...
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναφλεγμένη.

Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ' το σαράντα πέντε
κι οι χωρικοί απ' τον φόβο των αρχών μακραίναν κι απ' τον γιο.
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την αστυνομία.

Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
κυλάει απ' την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγει;
Θα φεύγει πάντα για το άστρο που δεν φτάνει καμιά αστυνομία,
για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν' η παρανομία.

Νίκο, αγγίζω το στοιχειό σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας

Δυο καταδίκες, έξι χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε.
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί,
αλλά για να την σώσει, αν μ’ εννοείς· να, λόγου χάρη, ήθελε γάμο
και τότε τού 'παν «έλα σε μας για να προδώνεις». Δεν δέχθηκε στιγμή!

Κι απ' την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα, κατέφυγε στην επαρχία,
μα όπου κι αν πήγε, το σήμα είχε σταλεί, στην Σαλονίκη τον τσακίσαν.
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανάρθε στην Αθήνα, και τότε πιάσαν την μνηστή του·
της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς, ώσπου διέκοψε μαζί του.

Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σ' ένα κράτος
που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά -διαφυγή καμιά-
κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή, των μπουζουξίδικων το γκέτο,
βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί ακόμα λειτουργεί.
«Ν' ακούω,» έλεγε, «τα λόγια, την φωνή, και τ' αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω»

Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο
Νίκο, σπασίματα γεμάτο

«Παραγγελιά», και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη.
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη, ακούστηκε να ουρλιάζει:
«Παραγγελιά!» γιατί το είδε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει.

Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη.
Τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά, «Δικό μου το κομμάτι!»
Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα, ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν.
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωή τους, του Νίκου έκαψε τα φρένα.

Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το 'χαν διαλύσει.
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του, στην φρικαλέα ατραξιόν του
με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου.
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου.

Στον εαυτό του είπε «Νίκο, συγκρατήσου» τραβώντας κιόλας το λεπίδι.
Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν με μια ταυτότητα να σκύβει.
Σφαχτήκαν τρεις, μαχαίρωσε άλλους έξι, φωνές: «Ανοίχτε, θα μας σφάξουν!»
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε: «Εσένα δεν θα σε πειράξουν…»

Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο

Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένιωσε ότι θα τον δώσουν
«Θα φύγω,» είπε, «με μια βάρκα ν' ανοιχτώ, φουρτούνες να με πνίξουν.
Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν, και Νίκο να μην βρίσκουν!»
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες, ο ένας με τις χειροπέδες.

Τον εκυκλώσαν, βγαίναν απ’ τα γύρω μέρη, κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δεν θα 'δινε σ' αυτούς, και πέταξε μαχαίρι.
Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι αστυνόμοι, μα εκείνοι τού 'ριχναν στα πόδια.
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης, του 'δωσε μια με ένα καδρόνι...

Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος.
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί· παράξενο δεν ήταν:
η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν, μιαν άλλη απειλή.

Το 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου,
μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει: «Πού να σου εξηγώ…»
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και τη νοικοκυρά του.
Οι δικηγόροι λέγαν ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του.

Νίκο, χωριό συσκοτισμένο
Νίκο, ποιοι σ' έχουν κυκλωμένο;

Ο ίδιος ξέγραψε απ' αρχής τον εαυτό του, το είπε: «Πρέπει να πεθάνω!»
Μπήκε στον κόπο δηλαδή των δικαστών, μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του.
Καθώς διηγόταν την ζωή του [σε κουφούς], θαρρούσα δεν θ' αντέξω.
[Το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω.]

Στα γράμματά του από την φυλακή, ο βίος δεν διαφέρει·
ασφυκτιούσε σαν ζώο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί.
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση απ’ το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα, της δικαιοσύνης την γαλέρα;

Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει.
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά, τον βλέπω σε αργές στροφές
σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
στ' ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της.

Η ουρά που αυξαίνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλομανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζει
στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία,
στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει.

Νίκο, ποτέ δεν θα 'ναι έτσι.
Νίκο, είν' η αρρώστια που μας σώζει
καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ' το κελί σου,
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου.

 

Αχ τι μου θύμισες.
Κοεμτζης...

Να σαι καλά.

 

Κάτι σβέλτο...
Δεν μπορεί από τη μια να κάνουμε λάικ σε πόστια με το σκεπτικό "το μη χείρον βέλτιστον" και από την άλλη να υποθάλπουμε/παράγουμε/βαυκαλιζόμαστε με σκεπτικά του στιλ "δώστε του να καταλάβει και με το που θα τού περάσει από το μυαλό του" ενώ τόσο λεκτικά όσο και ρητορικά, αλλά και έμπρακτα καμωνόμαστε πως κάνουμε κάτι.
Ο λόγος είναι απλός, όσο κι αν σε προσωπικό επίπεδο -στην αντίληψή μου δηλαδή- μπορώ να αναγνωρίσω τας αγνοτέρας των προθέσεων, και ο λόγος είναι πως αυτή η πρακτική προδιαγράφει/προσδιορίζει/αποτυπώνει συμπλεγματική οπτική κατά συνέπεια δειλία/κλασομπανιερίαση, διάβαζε βόλεμα εκ του ασφαλούς, μ' άλλα λόγια "μακριά απ' τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι" στο όνομα μιας κοινωνικά συντεταγμένης συμπεριφοράς.
Κυριολεκτικά μού την βαράει κατακέφαλα, καταλογίστε μου ό,τι θέτε, να βλέπω και να διαβάζω επαναπροσεγγίσεις του ίδιου -τού όποιου θέματος- επιδή διαβάσαμε μια μαλακία εδώ κι εκεί και κάνουμε απντέιτ τις παπάρες μας σε παπάρες 2.0, 2.1.Α κλπ...
Καλό το διάβασμα, δεν λέω, αλλά και καμιά βόλτα στη πιάτσα (όποια πιάτσα ενδιαφερόντων έχει ο καθένας) δεν βλάπτει...
Καλό το πάθος, η καύλα η καψούρα, η αδήριτη ανάγκη, το άρρητο θέλω, αλλά να κατουράμε και καμιά φορά γιατί μας παίρνουν αθελήτως τα κατά ονειροφαντασιακή συθήκη φλόκια...
______________________________________________________________________
Έδιτ:
Σε συνθήκες δοκιμαστικού σωλήνα (κυριολεκτικά όμως...) επωάζεται το αυγουλάκι.
Ένεκα που το φιδάκι (ο Διαμαντής) είναι πολύ ευαίσθητος και δεν μπορεί να χώνει το δηλητήριό του μη πάθει το δοντάκι...
Το λέει κι ο μεγάλος Αλεξανδρινός στους βαρβάρους...
Σας φαίνεται δύσκολο να το συνδυάσετε..?

___________________________
Συγχίστηκα πάλι και δεν κάνει...

 

Ακούστηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις σε αυτό το νήμα οι οποίες εμπίπτουν στο πεδίο της επιστήμης της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Επειδή κατά την γνώμη μου εκεί θα βρεις πολλές και διαφορετικές απόψεις, δοκίμασα την τύχη μου στην Κβαντομηχανική και την Θεωρία της Σχετικότητας.

Έφτιαξα λοιπόν μία Χρονοκάψουλα ώστε να βρεθώ σε ένα άλλο χωροχρονικό, στην Αθήνα του 2170, ώστε σαν Εξωτερικός Παρατηρητής, και χωρίς bias, να βρω την αλήθεια.

Εκεί παρατήρησα ότι για να συνουσιαστούν δύο άνθρωποι θα έπρεπε να παρουσιάσουν Αστυνομική Ταυτότητα, Χαρτί Γιατρού, Πιστοποιητικό Βαρών, Ποινικό μητρώο και πριν από όλα Συστατικές Επιστολές από πρώην εραστές/ερωμένες.

Για καθαρά πρακτικούς λόγους η σεξουαλική πράξη γινόταν στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) τα οποία είχαν διαμορφωθεί κατάλληλα (κρεβάτια κλπ.).

Οι εραστές υπέγραφαν εκεί και μία δήλωση του Ν.105 όπου μέσα σε άλλα ξεκαθαριζόταν σαφώς και ο σκοπός της συνουσίας π.χ. συνουσία με σκοπό τον γάμο, συνουσία ξεπέτα, κλπ. και όλα αυτά τα στοιχεία καταχωρούνταν στον Μόνιμο Σεξουαλικό Φάκελο κάθε ανθρώπου.

Σε περίπτωση ανακριβών στοιχείων επενέβαινε αυτοδίκαια η Σεξουαλική Αστυνομία η οποία έπαιρνε το Ερωτικό Δίπλωμα από τον Παραβάτη και διέκοπτε την συνουσία.

Επειδή όμως η παραπάνω διαδικασία θεωρήθηκε ότι παραβίαζε τα σεξουαλικά δικαιώματα και του Σεξουαλικά Ορθώς (κατά το πολιτικά ορθός) συνουσιαζομένου/μένης, γιατί τον έκοβε πάνω στη γλύκα, το ζήτημα παραπέμφθηκε να εξεταστεί από την επόμενη ολομέλεια του Άρειου Πάγου.

Στο μεταξύ επειδή κάποιοι δεν μπορούσαν να κρατηθούνε μέχρι τότε άρχιζε να αναπτύσσεται ένα νέο κίνημα, αυτό των κρυφο-πηδηκουλαρέων, οι οποίοι συνουσιαζόντουσαν χωρίς διατυπώσεις.

Σε αυτό το σημείο έπρεπε να επιστρέψω στο 2017, γιατί τέλειωναν τα καύσιμα της Χρονοκάψουλας.

Ελπίζω οι παραπάνω παρατηρήσεις μου να βοηθήσουν.

 

πολυ μακρια πηγες Master1232015
αλλωστε αυτο φαινεται απο πολλες αποψεις εδω
αλλα κ απο το ιδιο το θεμα κ το πως τεθηκε

 

Πολύ φοβάμαι ότι έχεις δίκιο