Πόσο ζυγίζει η μοναξιά?

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

Ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου....

Σε συνέντευξή του, δήλωσε πως οι μοναξιές, οι χωρισμοί, τα συμβάντα εκείνα που σε κατακρημνίζουν, αποτέλεσαν πολλές φορές έναυσμα για δημιουργικότητα. «Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας/κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά/έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας/ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας/κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή/για τους απεγνωσμένους;» είπε επίσης.

Πόσο ζυγίζει η μοναξιά για σένα? Τι κάνεις με τη μοναξιά σου? Είσαι σε σχέση αλλά νιώθεις μόνος?

Θα εκτιμούσα τη γνώμη σας..

 

Ζυγίζει τόσο, όσο το βάρος που κάποιος της δίνει. Η ερημιά μοιάζει υπέρβαρη.

Και οι δυο αποτελούν επιλογές. Ή υποδηλώνουν τεμπελιά. Το ίδιο και η απόγνωση των απεγνωσμένων.

 

Κάποιες φορές ζύγιζε πολλά κιλά, κάποιες άλλες ήταν πιο ελαφριά κι απ' τον αέρα. Εξαρτάται απ' την περίοδο που διανύω και απ' τις σκοτούρες που θα την συνόδευαν.
Υπήρξαν φορές που μετά απ' ένα σημείο, μέσα στην σχέση μου ένιωθα παντελώς μόνος. Εκείνη την μοναξιά που ήταν παχύρευστη και στόμωνε τα πνευμόνια, που προκαλούσε ασφυξία.
Σίγουρα ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης μου επιλογής, που διορθωνόταν με την αποχώρηση μου απ' την σχέση - μετά από κάποιες στιγμές "κλυδωνισμών" βέβαια. Αφού η συνήθεια, ακόμη και η πιο άσχημη θέλει κάποιο χρόνο για να ξεπεραστεί -.

Τι κάνω με την μοναξιά μου? Είμαι καλά, αφουγκράζομαι τον εαυτό μου, διασκορπίζομαι, ανασυγκροτούμαι, πετάω ψηφίδες μου, προσθέτω καινούριες, αιθεροβατώ, βλαστημάω, αναπολώ και με προβάλω στο μέλλον, με κόβω και με ράβω στα δικά μου μέτρα κι ας βγαίνει κάποιες φορές το "ρούχο" μου κακόγουστο ή παλιομοδίτικο. Κάποιοι λένε ότι η μοναξιά έχει να κάνει κυρίως, με το αν καταφέρνουμε να κάνουμε καλή "παρέα" με τον εαυτό μας. Μπορεί να είναι και τετριμμένη σαν σκέψη, αλλά εγώ συμφωνώ μαζί τους.
Αν δεν μπορείς να "συζητήσεις" με την πάρτη σου ακόμη και σιωπώντας, αν την σκιά σου την αντιλαμβάνεσαι βαριά ή ακόμη και ξέχωρη απ' την φιγούρα σου, κανείς και καμία δεν είναι ικανός/η να καλύψει τα κενά σου.

Είμαι σε σχέση και δεν αισθάνομαι διόλου μόνος, θέλεις γιατί ίσως και να βρήκα την για μένα κατάλληλη, θέλεις γιατί ίσως κι επιτέλους να τα βρήκα παντελώς με τον εαυτό μου.
Σίγουρα γιατί δεν έχω πια άλλο χρόνο για χάσιμο, μπορεί γιατί "περπάτησα" αρκετά για να γνωρίζω, ότι τίποτε και κανείς δεν είναι δεδομένο-ς/αιώνιο-ς.
Και ότι ο ύπνος καθώς και το ξύπνημα αρχίζουν και τελειώνουν στις δικές μας βλεφαρίδες, όποιος/α κι αν βρίσκεται ή δεν βρίσκεται στο πλάϊ μας.

Αυτά τα ίσως πολλά και τα σίγουρα χιλιομηρυκασμένα. Καλή συνέχεια  

 

Βρίσκω πολύ συγκινητικό παντως το οτι συνδυάζει την τραγικότητα με την δημιουργία. Ισως είναι και αυτοαναφορά. Διεκδικεί μάλλον για τον εαυτό του το παλιό "παρωχημένο" μοντέλο καλλιτέχνη.

Η μοναξιά δεν με φοβίζει και μάλλον δεν θα έπρεπε να φοβίζει κανέναν. Την βρισκω σαν μια φυσιολογική φαση στην ζωη μας που θα ήταν και ωφέλιμη για κάποιο διάστημα. Πρέπει να μπορούμε να μένουμε όρθιοι και χωρίς την ασφάλεια της συντροφιάς. Θα έλεγα σαν μια εξάσκηση για τον θάνατο, αλλα θα το μαυρίσω το νημα και ειναι κρίμα.

Δεν του ξεφευγει βέβαια οτι για κάποιους, αυτη η φάση δεν ειναι τοσο σύντομη. Και ζώντας ο Χ. σε μεγάλη πόλη ξέρει οτι ειναι ακόμη πιο αβάσταχτο. Υποφέρουν βουβά, γι αυτό μάλλον ζητά ενος λεπτού σιγή απο αυτούς που φωνάζουν την ευτυχία τους.

 

Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα που σε γκρεμίζει στα πιο άδυτα σκοτάδια της ψυχής σου, όπου αρχίζεις να περιεργάζεσαι με έκπληξη τον εαυτό σου, σε κάνει να νιώθεις μετέωρος σε μια άβυσσο , βάρος δεν θα μπορύσα να προσδιορίσω όμως το μέγεθος ναι, γεμίζει το χάος της ψυχής μας και μας πνίγει κι εμείς ψάχνουμε απεγνωσμένα κάτι να κρατηθούμε , να πιαστούμε να σωθούμε απ το αργό βούλιαγμα
της μοναξιάς που σαν κινούμενη άμμος μας τραβάει , αργά, βασανιστικά.....

 

Η εθελούσια επιλογή, καθορίζει το βάρος της μοναξιάς. Όσο οι επιθυμίες εκπληρώνονται έχοντας την πολυτέλεια της επιλογής, τόσο πιο ανάλαφρος νιώθει κάποιος.

 

Σε μπερδεύω συχνά... με τραβας με ανεβαζεις με κανεις δημιουργικη κι άλλοτε με κανεις να νιωθω σαν ενα κομματι σιδερο... δε σε αγαπαω δε σε θελω. Αλλου ανηκω και πάντοτε θα σε μισω. Μοναξια μου καλη μου φίλη το πουλο και τη κουζινα γιατι ειμαι και καλο παιδι

 

μοναξια;μη κλαις μικρη μου.. ελα να σε παρω αγκαλια, να σε νανουρισω μεχρι να γαληνευσεις.. εισαι κομματι μου, σαρκα μου μικρη μου.. μεινε για παντα ενα ευαλωτο πλασμα και χαμογελα μου.. τρεξε μπροστα κι ασε με να σε χαζευω.. μη φοβασαι μικρη μου.. τρεξε και τραβα με μαζι σου..

 

Μοναξιά..
Αλλες φορές αβάσταχτη..κι αλλες φορές λυτρωτική...
Εξαρταται πως σε βρισκει ή αν καταλήγεις εκει.
Σου προσφέρει αποστασιοποίηση απο καταστάσεις και ανθρώπους βοηθώντας με αυτον τρόπο
να δεις καθαρά καποια πραγματα.
Ισως και περίοδος αναθεώρησης και ανασυγκρότησης των δυνάμεων και των σκεψεων.
Σιγουρα πάντως ευκαιρία για πολύ εσωτερική δουλειά.

Χίλιες φορές μοναξιά, απο το να είσαι σε σχέση και να νιώθεις μόνος.

 

Η μοναξια ειναι το πιο αρχεγονο συναισθημα το πρωτο πραγμα που ενιωσε το πρωτο ζωντανο
πλασμα στη γη.
Ειναι η μανα ολων των αλλων.
Την αγαπω λοιπον οσο κ αν ζυγιζει γιατι
αυτη σε μαθαινει να αγαπας.

 

Για μένα η μοναξιά ειναι σαν ένα δωμάτιο με κλειδωμένη πόρτα, χωρίς χερούλι απο μέσα και με ένα παράθυρο που δεν ανοίγει. Αν περάσει κάποιος απο έξω και με δει ή με ακούσει μπορεί και να ξεκλειδώσει. Παντα ένιωθα μόνος μετα από κάτι κακό. Όμως εγώ την χρειάζομαι την επανεκκίνηση. Απλά αργώ, με αποτέλεσμα να γίνομαι καταθλιπτικός. Σιγά σιγά με τα χρόνια έχω καταλάβει ότι είναι ένα διαβολικό συναίσθημα που σε καταστρέφει. Προσωπικά βιώματα με έκαναν αρκετές φορές να νιώσω μοναξιά. Αν η επιλογές μου ήταν σοφότερες, λογικότερες (ήταν οι πιο όμορφες) θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος τώρα. Λέω εγώ τώρα.

"Βάρκα είναι στο πέλαγο τ’ απέραντο
μ’ ένα σκελετό για κωπηλάτη
που ήλιος κατακόρυφος τον στέγνωσε
και τον λεύκανε της θάλασσας τ’ αλάτι".

Θ.Μικρούτσικος "Μοναξιά"