Δεν είναι αυτό που νομίζεις...

Ξέμεινε η κοπέλα.. ! και σιγά μην τρέχει στις πλατείες για να βρεί, με ενα τηλεφώνημα στο χώρο σας ! χαχαχααααα

 

24/7?????????????????????        

 

Μπααααα!!!!!! Εγω το εμπεδωσα!!!!! Και με τη μυτη γεματη ασπρη σκονη να δω τη @dina θα καταλαβω οτι.........εφαγε λουκουμι!!!!! Δικια μας ειναι!!!!      

 

Παλιά πατινέρ πάγου σε αγωνιστικό επίπεδο, όταν ήσουν 14. Φόρεσες λοιπόν περίφανη το τότε κορμάκι για αγώνα, δύσκαμπτο, με κορσέ και καβάλο, που σου πέφτει λίιιγο μικρό (καμπυλώνουμε όμορφα μεγαλώνοντας) και πήγες για τριπλό άξελ και τετραπλό toeloop. Ε, όσο να ΄ναι η βαρύτητα και ο πάγος στην αρχή διεκδίκησαν τα οπίσθιά σου, μέχρι να ξαναβρείς τη φόρμα σου. Στο τέλος της βραδυάς τους κέρδισες όλους με μια ατελείωτη πιρουέτα μπίλμαν  

Εdit: η μπίλμαν με στενό κορμάκι θα δικαιολογούσε πλήρως το πανηγύρι  

 

Οδηγώ, σχεδόν έχω φτάσει στο σπίτι όταν χτυπάει το τηλέφωνο.
- "Που εισαι? Έλα γρήγορα. Σε 15 σε περιμενω"
Κλαψουριζω. "Είμαι κάπως ταλαιπωριμενο, δεν πάμε για ποτό καλύτερα;"
- "Όχι, σε 15 στο γνωστό μερος".
Σε 15 ανεβαίνω τις σκάλες με βήματα βαριά. Κανείς. Πετάω την τσάντα, αναβω τσιγάρο και κατευθυνομαι στο μικρό αποθηκακι με παράθυρο, το μοναδικό μέρος που μου επιτρέπει να καπνίζω. Ακούω τα βήματα του. Ξαφνικά η πόρτα κλείνει αποτομα και ακούω το κλειδί να γυρίζει. Σκοτάδι. Ίσα που χωραω να κάνω δύο βήματα εκεί μέσα. Ξαφνιαζομαι και γελάω ταυτόχρονα. Προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα, τίποτα. Κλειδωμενη.
Χτυπάει το τηλέφωνο του, ακούω την φωνή του. Κάθετε χαλαρός και μιλάει.
Δεν χτυπάω την πορτα.Δεν μιλάω. Κάθομαι στο πάτωμα και χαμογελω. Περιορισμός και σκοτάδι. Κα.τα.πλη.κτι.κα. Όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα νιώθω όλο και πιο οικεία στον χώρο. Τρυπακι...δεν έχω να πάω πουθενά. Σκοτάδι και ησυχία. Ταξιδεύω.
Μιλάει κανένα δεκάλεπτο. Κλείνει το τηλέφωνο και ανοίγει απότομα την πόρτα:"Οπως παντα περιφανη ε; Δεν ζηταμε βοηθεια ποτε; Έπρεπε να σε αφήσω καμία ώρα εκεί μεσα"
Μία νύχτα θα ήταν ότι πρέπει- σκέπτομαι μειλιχια, βγαίνοντας στο φως.
- Συνεχίζουμε?

 

Ο αδερφός σου ?

 

@ anmaya όχι, ομορφιά μου  

 

Δεν γνωριζόμαστε πολύ. Άνετος, χαμογελαστός. Στο περιβάλλον του. Δεν το κάνω συχνά αλλά σήμερα θέλω οπωσδήποτε. Είμαι αποφασισμένη, του το λέω.
"Είσαι σίγουρη ότι αυτό θες; Είναι σκληρό να ξέρεις, μπορεί να μην είναι αυτό που νομίζεις."
"Ναι, αυτό θέλω, είμαι σίγουρη."
Τον βλέπω να πλησιάζει με το μαχαίρι. Καταπίνω. Και αν δεν μου αρέσει; Πολύ αργά. Το ακουμπάει.
"Όχι εκεί - καταφέρω να πω - πιο ψηλά."
"Θα βγει μεγάλη, σίγουρα θα την παλέψεις;"
"Σίγουρα, ας ζοριστώ."
Σφίγγω τα δόντια, περιμένω. Μπήγει το μαχαίρι, εκπνέω ξαφνικά, σκέφτομαι την απόλαυσή μου μετά.

 

Χασάπης ??

 

Βingo! χαχα, εύκολο ε; Σημερινό επίσης, τεράστια μοσχαρίσια  

 

Μπουτσερ;;;;;;;

 

Και εγώ δυο μέρες τώρα έχω όρεξη για κρέας, για αυτό μάλλον το έπιασα γρήγορα !