Ακούω τα χρώματα...

“Ουρανέ ολόκληρε ανοίγει το άνθος
της φωνής μου ψηλά
έφυγαν όλα τα πουλιά, μου τον χειμώνα
δεν προσμένω σ’ αυτούς τους τόπους ελευθερώνω
αγγίζοντας έρημος το γερασμένο τοίχο της βροχής
κι όπως έρχεται απ’ την αύριο\
με το φάσμα του τρόμου διασταυρώνομαι πάλι.

Λεν είναι, πια η Άνοιξη
δεν είναι καλοκαίρι μα εγώ
ας ανοίξω το βήμα κ’ εδώ λησμονημένος
να δείξω την αιωνιότητα.

Έχω άλλωστε τα φτερά ταξιδεύω
πάνω απ’ τα γλυκύτερα
βάσανα του καλοκαιριού την ομορφιά του έαρος.

Ακούω τους ήχους των τύμπανων σου Μελλοντικέ
όμως λυτρώσου από μας
πίσω δεν πάει ο καιρός μονάχα σέβεται
το κορμί με τ’ άνθη του
ιδού λοιπόν γιατί το συντρίβει.
Λησμόνησε μας.

Ακούω τη χαρά σου πολιτεία του θεού υπάρχεις
αλήθεια και δρόμος αργυρόχρωμα
κλαδιά κάτω απ’ τη σελήνη
η μυρωμένη η πορτοκαλιά το ρόδι
ευτυχισμένο λάλημα του πετεινού.

Όταν λαλεί ο πετεινός πώς σχίζει την καρδιά μου
τι ερημιά διαλαλεί στο σάπιο μεσημέρι.

Από χειμώνα σε αισθάνομαι πολιτεία του έρωτα
ο ήλιος ανατέλλει και τους πεθαμένους ίσκιους
ένα φως πανάρχαιο σάβανο τυλίγει δένοντας
σε λάμψεις τη μουσική μου.

Μεγάλη η νύχτα κ’ η ποίηση
τόσο χαμηλή για τους αναγκασμένους.
Χιλιάδες πόλεμοι συμβαίνουν στο κορμί μου.

Πού είναι τα χρόνια των υακίνθων…
Ο ήλιος σου μάτωνε τα γόνατα κ’ οι άνθρωποι
φαίνονταν ευεξήγητοι
σαν τα φυτά τη βροχή τον ουρανό!
Και τώρα να η μοίρα σου
στην πόλη μέσα τη φρικτή
μ’ ενάντιο σπίτι εναντίον άνεμο.

Έρημος τώρα ο βράχος της αγάπης —
μη με λησμονήσεις
πάνω του στα βραδινά πετρώματα
με το φεγγάρι καθαρό πουκάμισο.
Μη με λησμονήσεις βαθύτατε αέρα.

Τη νύχτ’ αναστενάζουμε.
Γλυκύτατη σελήνη φωτίζει τα πεύκα μου
έχει περάσει πια το μεσονύχτι
κ’ εγώ στρέφομαι στην πικρή κλίνη
είμ’ ένας έρημος με δάφνες ένας μοναχικός
που χάθηκε στους κρυστάλλινους μακρινούς ήχους.

Της καρδιάς μου τα πικρά και μαύρα φύλλα
πνοή που να ‘βγει απ’ τον ευλογημένο εντός μου
δεν τα κίνησε. Τώρα σε δίνες
έχω χαθεί κάποτε υπήρξα.
ο άγγελος των ορατών όπως αγάπησε βαθιά.

Σε ακούω Εκτυφλωτικέ —
πώς έρχεται η φωνή σου απ’ τον ύπαιθρο
ήχοι μου ταπεινοί πλαγιαύλων
υπάρχω κι ακούω το ελεγείο.

Εγώ τότε τραγουδούσα:
Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει.
στα δέντρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.

Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν
έρωτα μη σημαίνεις-πια.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.

Μη δείχνεις — είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.

Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορα μου.

Ο ουρανός είναι στον βαθυκύανο χειμώνα.
Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
— ένα τ’ ονομάζω.”

-Νίκος Καρούζος, «Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού»

 
( Η δύση του Ηλίου στον πλανήτη Άρη στις 15 Απριλίου 2015. )

 

O W. Kandinsky ήταν ένας πολύ γνωστός συναισθέτης που έκανε τέχνη αυτή του την "κατάσταση"  
 

 

Άλλη μια συναισθητική ζωγράφος, είναι η Melissa McCracken της οποίας τα περισσότερα αν όχι όλα τα έργα της είναι αποτέλεσμα των αγαπημένων της τραγουδιών... ένα μικρό δείγμα για το πώς βλέπει τα τραγούδια.... 

 

 

 


Melissa McCracken

 

Πρωινο ξυπνημα μετα απο αλλο ενα ασκοπο μεθυσι απο αυτα που προσπαθεις να αλλαξεις τους αλλους
λες κ δε ξερεις οτι αλλαζουν μονο οταν τους κοιτας αλλιως.
Τα βλεφαρα ανοιγουν αργα τα χρωματα θολα σα τη παχνη πανω στο παραθυρο
κλεινουν ξανα τα ματια κ οι σκεψη τρεχει σε μνημες θυμασαι μια χαρακια που δημιουργησες ενα τετοιο πρωι
πανω στο πιο απαλο κορμι το πιο λευκο που αγγιξες ποτε απο τη ρωγα μεχρι το αφαλο λεπτη μα βαθεια
και κοκκινη πορφυρη σαν τη χρωστικη των κοχιλιων.
Ε και αναρωτιεσε κ τη χρωματιζεις χρυση τη φυσας κ σκορπαει τη περνει ο ανεμος.
καθε μνημη κ μια πινελια σκορπια χρωματα σα παιδικη ζωγραφια κ οταν φτασεις στο τελευταιο σταθμο
θα τον δεις διακοσμημενο με τις δικιες σου πινελιες με τις δικιες σου μνημες κ ολα θα εχουν παρει σχημα
κ μορφη κ αν δεις κ καποια χρωματα ξεθωριασμενα δε πειραζει κ αν ολο αυτο μοιαζει ασχημο παλι δε
πειραζει αυτο που πειραζει ειναι να μην δεις κατω χαμηλα την υπογραφη σου αλλα να σε ενα φτηνο
αντιγραφο καποιων αλλων...

  ......... ........  

Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν' στιγμές,
κύμα που σκάει σ' ακτές,
κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί.


Στίχοι - Θάνος Ανεστόπουλος
Μουσική - Διάφανα Κρίνα




 

 

Παλετα χρωματων αυτο αλλα και ο τραγουδοποιος!!!!

 

  ακριβως  

 

απλά μαγικό