Σκόρπια γράμματα.

Παράδοση

Στον Πρώτο και Παντοτινό μου Αφέντη με ευγνωμοσύνη


Αναρωτιέμαι πώς μπόρεσες να εκπέμψεις τόσο φως και να διαλύσεις
τη μαυρίλα της βαθιάς μου νύχτας.

Αναρωτιέμαι που βρήκες τόση δύναμη να αντέξεις εμένα
μες την απόγνωση της απόλυτης ασκήμιας της καταχνιάς που στόλιζε τη μέρα μου.

Κι έφερες την αυγή της αγάπης κι ο Ήλιος σου ανέτειλε μέσα μου λαμπρός,

τόσο που τρομαγμένη σφάλισα με τρόμο τα μάτια της καρδιάς μου..

Και τ άνοιξες μ ένα φιλί..

Και εισέβαλε ο Ήλιος σου λιώνοντας όλο τον πάγο που σκέπαζε τη λαβωμένη μου ψυχούλα..

Κρύωνα τόσο μα τόσο πολύ …κι ας το ‘κρυβα..

Κι εσύ..

Με κράτησες ολόκληρη στις παλάμες σου μέσα..

Με ζέστανες…

Φίλησες κάθε πληγή μου κι εγώ έκλαιγα..

Σήκωσα το κεφάλι και βούλιαξα μέσα στα υπέροχα απίστευτα σου μάτια..

Και είδα αγάπη, καλοσύνη, μοναξιά και πόνο..

Κι η ανάγκη σου έγινε ένα με τη δικιά μου,

Κι η μοναξιές μας αγκαλιασμένες χόρεψαν,

Κι ο πόνος σου ασπάστηκε με γλύκα τον δικό μου

και γίναμε Ένα.

Κι αφέθηκα με τη ψυχή στη λάβα τη δικιά σου, με μια παράλογα απρόσμενη λαχτάρα

Να γίνω στάχτη, Να χαθώ..

Να λιώσω σαν κερί μες τη φωτιά σου..

Ποθώντας να ρουφήξω όλο τον πόνο σου..

Εκμηδενίζοντας αυτό που πίστευα πως είμαι,

Σπάζοντας σε μικρά κομμάτια αόριστου μωσαϊκού..

σκλάβα με την καρδιά, τη νόηση, τη ψυχή μου..

Παντοτινά, Αιώνια, Απέραντα δικιά Σου..

Μοναδικέ μου Λατρευτέ κι Απόλυτέ μου Αφέντη..


Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου 2003 ​

 

ΕΝΑ

Ήλιος Απόλυτος στους ουρανούς μου,
Καυτή η ανάσα Του Λιώνει το πάγο της ψυχής μου
Χαρίζοντας άπλετο φως στο μονοπάτι
που Εκείνος χαράζει για μένα.

Σαν Αστραπή Εκρήγνυται στο σκοτεινό ουρανό μου,
μετουσιώνοντας τη νύχτα μου σε μέρα.

Είναι ο Κύριος Electro-pain.

Αμείλικτος τιμωρός κάθε αντίστασης της αυτοκαταστροφικής μου φύσης,

Τρυφερός εξομολογητής κάθε μου φόβου, επιθυμίας και ντροπής μου.

Παρήγορος Άνεμος, που δροσίζει το σώμα και το πνεύμα μου
στη κάψα του καλοκαιριού,
εισβάλλοντας με τη βίαιη τρυφερότητα Του
σε μέρη απάτητα κι απρόσιτα για άλλους.

Είναι ο Απόλυτος Άρχοντας στο σώμα μου,
παρεισδύει και σφραγίζει κάθε κύτταρο μου με την οδύνη της λύτρωσης.


Είναι ο Πλατύφυλλος Πλάτανος που Απλώνει τα κλαδιά Του, κρύβοντας με
από κάθε ξένη απειλή, Προσφέροντας μου καταφύγιο.

Είναι ο Αφέντης μου.



Σκλάβα είμαι…

Είμαι το ρυάκι που ποτίζει τη δίψα Του,
και Ηρεμεί με το κελάρυσμά του, προσκαλώντας στα μυστικά του βάθη..

Είμαι το χώμα που ριζώνει ο Πλάτανος, κρατώντας Τον ακλόνητο, θρέφοντας τις ρίζες Του.

Είμαι το μπουμπούκι που ανθίζει στο άγγιγμά Του, για να Του προσφέρει το άρωμα του..
Χάρη σ’ Αυτόν μπορώ να υπάρχω και ν ανθίζω
τόσο στην έρημο όσο και στις απόκρημνες βουνοκορφές
που με Σπρώχνει τρυφερά μα αποφασιστικά να κατακτήσω για Αυτόν, χάρη σ’ Αυτόν.


Σκλάβα Του Κυρίου Electro-pain είμαι …


Μαζί πλάθουμε τον ξεχωριστό μας κόσμο…

Μαζί βυθιζόμαστε στον Ωκεανό της ζωής, μαζεύοντας τα σπάνια κοχύλια της Αγάπης μας.

Μαζί Λευτερωνόμαστε..

Μαζί γινόμαστε Το Ένα​

Σεμπτέμβρης 2004

 

...Γιατι η αγαπη δεν χρειαζεται την βοηθεια των στολιδιων.
Κι οταν ειναι απεριττη, ειναι το ομορφοτερο στολιδι
...lara[E-p]και Κυριε Electro-pain​

 

Υπέροχα ποιήματα lara[E-p], να τα Χαίρεται και να χαίρεσαι.

Ευχαριστούμε που τα μοιράστηκες μαζί μας.

 

lara[E-p]....

 

Ομορφιά μου...

 

Σαν ένα φως απαλό και διάφανο
που σιγά σιγά σβήνεται…
τηρώντας ως το θάνατο αυτή του τη συνήθεια...

Χλωμή όχι, αλλά κι απ' το χιόνι λευκότερη,
αυτό που σε λοφάκι, χωρίς ανέμους πέφτει,
να ξαποσταίνει φαινότανε σαν μια κόρη κατάκοπη.

Σχεδόν ένας ύπνος γλυκός μέσα στα ωραία της μάτια αναπαυόταν,
κι η ψυχή φευγάτη απ' εκείνη πια...

ήταν αυτό που οι ανόητοι "νεκρή" ονομάζουν...

Στο πανώριο της πάνω το πρόσωπο ο Θάνατος ωραίος φαινόταν.​

Πετράρχης , 1348 μ.Χ


Ένα από τα πολύτιμα δώρα Του Αφέντη μου, ένα από τα πολλά για τα οποία αιώνια Τον ευγνωμονώ..​

....το ότι μια μέρα θα έδινε τα πάντα για να υποταχτεί σε Αυτόν δεν την φόβιζε.
Ήξερε ότι κι Αυτός την αναζητούσε......​

 

Τέτοια μέρα πριν 13 χρόνια, περίμενα να φτάσει το αεροπλάνο που έφερνε για 1η φορά Τον @Master Electro-pain στο αεροδρόμιο της Λάρνακας.
Είχαμε γνωριστεί 15 μέρες νωρίτερα, από μία σύμπτωση, σ ένα κανάλι στο IRC, το #bdsmcollar.
Σύμπτωση γιατί ο Ιδιοκτήτης του καναλιού μια βδομάδα νωρίτερα, είχε σκεφτεί να το κλείσει και τον παρακάλεσα να του δώσει άλλη μια βδομάδα, μπας και λειτουργήσει, γιατί ήταν ένα παλιό κανάλι και ένιωθα πως θα ήταν κρίμα αν έκλεινε.
Έτυχε εκείνη την μέρα να σχολάσω νωρίτερα, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο και μέχρι να ρθει η ώρα να πάω να πάρω τα παιδιά, μπήκα στο τσατ. Εκεί υπήρχαν άλλα 2 άτομα, ένα εκ των οποίων Κάποιος με άγνωστο ψευδώνυμο. Αφού χαιρέτησα και αλληλεπιδράσαμε στο κυρίως τσατ, ζήτησα άδεια να Του μιλήσω με προσωπικό μήνυμα και έτσι γνώρισα Τον εδώ και 13 χρόνια Αφέντη, Μέντορα, Φίλο, Ιδιοκτήτη και Λατρεμένο μου.
Ήταν κάτι κεραυνοβόλο, η χημεία μεταξύ μας απίστευτη, η συζήτηση έρεε με μια ευκολία και χιούμορ και ενδιαφέροντα θέματα… Όταν την επομένη μου Είπε ενώ κάτι συζητάγαμε «Όταν θα μου ανήκεις, θα το συζητήσουμε εκτενέστερα», μέσα μου ένιωσα πως έτσι είναι, έχω γεννηθεί για να Του ανήκω.

Ενώ πανικόβλητη έτρεχα να ετοιμαστώ για να Τον προϋπαντήσω κι ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω, πιστεύοντας πως είχα ακόμη 20 λεπτά καιρό, πήρα τηλεφώνημα πως έχει ήδη φτάσει. Ευτυχώς μένω δίπλα και σε 10 λεπτά ήμουν στο αεροδρόμιο και έψαχνα αλαφιασμένα να Τον δω.
Εκείνος, όπως μου είπε μετά, στεκόταν στην άκρη και με παρατηρούσε, πως κινούμαι όταν δεν γνωρίζω πως με παρατηρούν…
Με φώναξε και γύρισα και Τον αντίκρισα. Οι ματιές μας αντάμωσαν κι έτρεξα και χώθηκα στην αγκαλιά Του και φιληθήκαμε χωρίς να με νοιάζει τι συμβαίνει γύρω μου και ακούμπησα το κεφάλι στον ώμο Του και ήξερα πως σ αυτή την αγκαλιά θέλω να ζήσω όλη μου την ζωή και σ αυτήν αν το Επιτρέψει να πεθάνω.
Περπατούσαμε για το αμάξι και δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα χέρια μας ο ένας μακρυά απ τον άλλο και μια διαδρομή 5 λεπτών, μας πήρε 20, επειδή κάναμε στάσεις να φιληθούμε…
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα να οδηγήσω μέχρι το σπίτι, εδώ που τα λέμε δεν τα πολυκατάφερα, σε μια στροφή ο τροχός βρέθηκε σ ένα ψηλό πεζοδρόμιο.
Φτάνοντας στην πολυκατοικία, συνεχίσαμε να φιλιόμαστε στο αμάξι μέσα, μέχρι που είδα τον πατέρα μου να μας πλησιάζει. Κατεβήκαμε, ο μπαμπάς να κοιτά Τον Κύριο με μισόκλειστα μάτια και Ο Κύριος βιαστικά, αφού έκλεισε το σακάκι (αχμ χαχαχα) Του έδωσε το χέρι και γνωρίστηκαν κι αφού ανταλλάξαμε μερικά λόγια, έφυγε κι εμείς μπήκαμε στο σπίτι μου.
Είχα φέρει να φάμε και η αλήθεια είναι πως κάναμε μια προσπάθεια, αλλά στα 5 λεπτά βρεθήκαμε εκεί δίπλα στον καναπέ να κάνουμε σεξ. Και μετά στην πολυθρόνα και συνεχίσαμε στο κρεβάτι…
Μετά από 2 μέρες ήταν τα γενέθλια Του και στο τέλος εκείνης της μέρας, ενώ στεκόμασταν και κοιτιόμασταν στα μάτια, για 1η φορά στην ζωή μου, μου λύθηκαν τα γόνατα και φίλησα τα πόδια Του και ήξερα πως θα κάνω ότι χρειαστεί για να είμαι άξια και να Επιθυμεί να βρίσκομαι εκεί για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Από τότε πέρασε πολύς καιρός κι υπήρχαν τα εύκολα, υπήρχαν τα δύσκολα, υπήρχαν όσα θεωρούσα ακατόρθωτα αλλά τελικά δεν ήταν! Υπήρξαν καλά και κακά, πολύ χαρούμενες κι ευτυχισμένες περίοδοι, αλλά και κάποιες δυστυχισμένες και οδυνηρές. Υπήρξε πολύ γέλιο και πολύ κλάμα, λυτρωτικό και μη.
Και φτάσαμε σήμερα να μην αναγνωρίζω σχεδόν ποια έγινα, μέσα απ όλη αυτή την πορεία.

Εκείνα που παρέμειναν όμως αρχίζουν με εκείνη η επιθυμία που πρωτόνιωσα να Του υποταχθώ, την επιθυμία να Τον υπηρετώ πάντα κι η Αγάπη που μεγάλωσε και θέριεψε και πήρε κι άλλες μορφές. Και έφτασε η στιγμή που ένιωσα πως πλέον δεν είμαι μια ξεχωριστή οντότητα, αλλά επέκταση δική Του, κομμάτι Του και ιδιοκτησία Του μέχρι την τελευταία μου πνοή.

Σας ευχαριστώ με όλο μου το είναι Μοναδικέ μου Λατρευτέ κι Απόλυτέ μου Αφέντη..

 

Πριν από 13 ½ χρόνια, πήρα την συνειδητή απόφαση να βαδίσω το μονοπάτι της σκλάβας και να να παραδώσω τον απόλυτο έλεγχο της ζωής και του είναι μου στον Λατρεμένο μου Αφέντη και Ιδιοκτήτη.
Για μένα η επιλογή του Ms δεν αφορούσε το σεξ. Σεξ είχα όσο θέλησε η ψυχή μου, αλλά ποτέ τίποτα δεν κατάφερνε να μου προσφέρει εκείνο το κάτι πιο ουσιαστικό και η ικανοποίηση των κατώτερων μου ενστίκτων, δεν ήταν αρκετή. Είχα ανάγκη για κάτι πιο ουσιαστικό. Πίστεψα πως αν καταφέρω να πάψω να ασχολούμαι με μένα και ακολουθήσω την φυσική μου τάση να προσφέρω και να την εξελίξω στον πιο απόλυτο βαθμό, για τον οποίο ήμουν ικανή, θα βρω κάποιο βαθύτερο νόημα σε όλα και θα ολοκληρωθώ, μέσα από την απόλυτη παράδοση στον άνθρωπο που μου την ενέπνευσε….
Ποθούσα κι έβαλα τα δυνατά μου, να βρω μέσα μου το κουράγιο και την δύναμη να αφεθώ απόλυτα στην βούλησή Του. Ξεπέρασα όρια, αποδομήθηκα και ξαναδομήθηκα υπό το βλέμμα Του, γιατί ο στόχος μου ήταν να πετάξω από πάνω μου όλα όσα κουβαλούσα. Όλα τα φορτία πόνου που από παιδάκι κουβαλούσα και σκοτείνιαζαν το μυαλό και την ψυχή μου και με οδηγούσαν στην αυτοκαταστροφή και γίνονταν τροχοπέδη στον δρόμο προς την υποταγή και την αυτοπραγμάτωση μου.
Θυμάμαι πόσο φοβόμουν στο ξεκίνημα και Τον είχα ρωτήσει, τι θα συμβεί αν αυτή που είμαι κάτω από όλες αυτές τις πληγές και τα τραύματα και τα σύνδρομα και τα συμπλέγματα και τα κιλά, δεν είναι σκλάβα; Μου απάντησε, πως ότι κι αν είναι αυτό, μετά από τον κόπο, τον πόνο και την δουλειά που θα έχουμε κάνει, δεν μπορεί παρά να είναι αξιόλογο και όταν θα έχω φτάσει, δεν θα βλέπω με τον ίδιο τρόπο τίποτα. Έτσι προχώρησα. Και δεν μετανιώνω γι αυτό.

Εργάστηκα με εντιμότητα, διαφάνεια, ειλικρίνεια, φιλότιμο και αφοσίωση προς τον Αφέντη μου και άντεξα ότι κι αν βρέθηκε στον δρόμο μου, που δεν ήταν λίγα ή εύκολα, αλλά τιμούσα το κολάρο μου με όλο μου το είναι.
Πίστευα πως μέσα από την απόλυτη παράδοση ψυχής και πνεύματος, ξεπερνώντας τον εαυτό μου και κατορθώνοντας να τα δώσω όλα χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα, θα ακουμπούσα την ολοκλήρωση και την ευτυχία. Για να το πετύχω αυτό, έπρεπε να θυσιάσω πολλά. Να παλέψω ακόμη και ενάντια στα ίδια μου τα ένστικτα και την λογική.
Κοιτώντας πίσω με τα καινούρια μου μάτια, βλέπω πως όλα όσα σήμερα έγινα, οφείλονταν σε όλη αυτή την διαδρομή των τελευταίων χρόνων.
Και δεν θα έφτανα ποτέ εδώ, χωρίς Τον @Master Electro-pain, για Τον οποίο μέσα στην ψυχή μου δεν κουβαλώ τίποτα πέρα από άπλετο σεβασμό, αγάπη, εκτίμηση και ευγνωμοσύνη.

Στην κοινή Μ/μας διαδρομή ξεπεράστηκαν συμπλέγματα, έφυγαν τα κιλά, έσπασα κάθε όριο μου, ακόμα και τα πιο ανθεκτικά κι αντιμετώπισα το σκληρότερο μου. Αυτό που πολύ ειλικρινά και ξεκάθαρα είχα θέσει επί τάπητος απ την αρχή. Προσπάθησα με κάθε μου μόριο να μπορέσω να Του το προσφέρω και αυτό.
Δεν πλησίασα απλά τα όρια της τρέλας. Τα έφτασα και τα ξεπέρασα σ αυτή μου την προσπάθεια.
Κατάφερα να σπάσω αυτό που πίστευα πως είναι το όριο, αλλά δεν μπορούσα να ξεπεράσω πολύ συγκεκριμένα πράγματα που σχετίζονταν όχι ακριβώς με το όριο, αλλά με τον τρόπο εφαρμογής. Κι ο πόνος της βεβαιότητας που ένιωσα, πως τελικά, το μονοπάτι της ιδιοκτησίας Του, δεν είναι πλέον για μένα πλέον το δικό μου μονοπάτι, αφόρητος.
Νιώθω ευγνώμων για το ταξίδι. Αλλά πλέον συνειδητοποίησα πως το ότι μπορώ να εξωθήσω εαυτό στα άκρα και μπορώ να υπομένω και να αντέχω, όλα όσα δεν αντέχει η ψυχή μου, το σώμα μου και το είναι μου όλο, δεν σημαίνει πως χρειάζεται ή είμαι αναγκασμένη να το κάνω. Δεν μπήκα στο bdsm για να αγιάσω. Και το κυριότερο. Δεν έχω λόγο να το πράττω εφόσον δεν με κάνει ευτυχισμένη. Και όλοι αξίζουμε την ευτυχία, απλά και μόνο επειδή υπάρχουμε.

Συνειδητοποίησα πως το μεγαλύτερο ίσως απ όλα Του τα δώρα, είναι ακριβώς αυτό. Η ικανότητα αποτελεσματικής λήψης αποφάσεων, αυτοδιαχείρησης, αυτοδιάθεσης, αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης, αυτοπειθαρχίας, αυτοκριτικής, αυτογνωσίας που μέσα από την διαδρομή κέρδισα. Η πίστη στον εαυτό, στην αξία μου και τις δυνάμεις μου.
Μέσα απ όλο αυτό το ταξίδι, ξεφορτώθηκα τον ενοχικό εαυτό, απέκτησα εσωτερικό λειτουργικό κέντρο ελέγχου, αυτό που επί μέρους ενσωμάτωσα από τον Κύριο του, έχω αποκτήσει προσωπική δύναμη, πειθαρχία, αυτοκυριαρχία, έχω περάσει από φωτιά και από ατσάλι, έχω υπομείνει, έχω αντέξει, έχω πλανηθεί σε μονοπάτια που ποτέ αλλιώς δεν θα τόλμαγα. Και μέσα απ όλα αυτά, απελευθερώθηκα από κακές μνήμες, κακές συνήθειες, ήρθα σε επαφή με τον «πίθηκο» μέσα μου και έμαθα να μην ταΐζω αυτόν και τα άλλα κατώτερα μου ένστικτα και το κυριότερο: Έμαθα να συγχωρώ.
Πρώτα εμένα και μετά όλους τους άλλους. Ακόμη και όσους με πρόθεση ή από επιπολαιότητα με έβλαψαν και βλάπτουν. Δεν το κάνω επειδή επιλέγω να ακολουθώ αξίες και αρχές τυφλά και να αυτοπαραμυθιάζομαι για κάποια δήθεν ανωτερότητα, αλλά επειδή το να κουβαλώ δηλητήρια μέσα μου, κάνει σε μένα κακό και σε κανέναν άλλο. Κι επειδή έχω ζήσει αρκετά, ώστε να γνωρίζω πως όλα εδώ πληρώνονται και ότι σπείρεις θα θερίσεις. Μπορεί να πάρει χρόνο, αλλά αυτό που δίνεις εκεί έξω, αργά ή γρήγορα θα σε προφτάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο.
Γι αυτό επιλέγω προσεκτικά τι σπέρνω, ιδιαίτερα απ εδώ και μπρος και προσέχω τι επιτρέπω να μεγαλώνει μέσα μου, γιατί θέλω να θερίσω μια καλή σοδειά, όταν έρθει η εποχή του θέρους, η οποία είναι πολύ πιο κοντά τώρα από τότε.

Όταν λοιπόν αντιλήφθηκα αυτά που εδώ αναφέρω, αλλά και άλλα πολλά που δεν έχουν θέση εδώ, ήξερα πως το χρέος μου για άλλη μια φορά, είναι να φανώ δυνατή και απόλυτα ειλικρινής πρώτα με μένα και στην συνέχεια με τόλμη και ειλικρίνεια, να τα καταθέσω στον Ιδιοκτήτη μου.
Ήταν ίσως η δυσκολότερη απόφαση της ζωής μου, αλλά η εντιμότητα απέναντι σ΄ Αυτόν, σε μένα και τις ανάγκες μου σήμερα το υπαγόρευε επιτακτικά.
Έτσι μάζεψα όλο μου το κουράγιο, δάγκωσα τα χείλη, αιτήθηκα και έλαβα μέσα Ιανουαρίου την αποδέσμευσή μου.

Ευγνωμονούσα αιώνια προς Τον Master Electro-pain για όλα, αποχωρώντας με την καρδιά και την ψυχή μου γεμάτα με αγάπη. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να του επιστραφούν ένα ένα όλα τα δώρα που μου χάρισε.

Αυτή την στιγμή βρίσκομαι προσωρινά σε διαδικασία απεξάρτησης και πένθους, γιατί η αναγκαιότητα λήψης τέτοιας απόφασης δεν την κάνει ούτε ευκολότερη, ούτε ανώδυνη. Αλλά μέσα από την αλληλεπίδρασή Μ/μας, έγινα αρκετά δυνατή όχι απλά να τολμήσω να σταθώ στα δικά μου δυο πόδια, αλλά και να με φροντίσω μέχρι να δυναμώσω και να προετοιμαστώ για το επόμενο μου ταξίδι, και να μπαρκάρω με το καράβι γεμάτο προμήθειες και με καλούς χάρτες. Με μένα στο πηδάλιο, προς αναζήτηση της δικής μου Ιθάκης. Κι ομολογώ παρά την θλίψη, ανυπομονώ να γνωρίσω καινούριες χώρες και να αντιμετωπίσω όλα όσα θα βρω μπροστά μου, τώρα που δεν κουβαλώ μήτε τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας ή τον άγριο Ποσειδώνα μες στην ψυχή μου.

Έγινα σκλάβα για να γίνω ελεύθερη. Είμαι ελεύθερη! Στόχος επιτεύχθη.

R.I.P. lara[E-p]
2003-2017



_____________________________________

«Εξέθεσε τον εαυτό σου στο βαθύτερο φόβο σου. Μετά απ' αυτό, ο φόβος δεν έχει δύναμη, και ο φόβος της ελευθερίας συρρικνώνεται κι εξαφανίζεται. Είσαι ελεύθερος».
http://www.slaveregister.com/730-079-083

 

@lara[E-p]
Ένα like δεν είναι τίποτα...
Όμως θα πω κάτι που δεν νομίζω να το έχω πει 10 φορές σε όλη μου τη ζωή: τα σέβη μου!!!!!!
Ειλικρινά υπόκλιση!
Από έναν άνθρωπο που ξεκίνησε την πορεία...

 

Εύχομαι η καινούργια πόρτα που ανοίγεις στη ζωή σου να σε οδηγήσει στα μονοπάτια που επιθυμείς!
Καλή αρχή,καλή δύναμη και ό,τι καλύτερο εύχομαι!

 

Ισως με κραξουν καποιοι γι αυτο που θα πω, αλλα δεν με απασχολει!
Αυτο το κειμενο, θελει πολλα κιλα αρχιδια για να το γραψεις!
Τα σεβη μου!