D/s σχέσεις και πληθυντικός

Ο σεβασμός στις κοινωνικές σχέσεις επιβάλλεται και η απουσία του αποτελεί αγένεια. Αντίθετα η εκτίμηση είναι κάτι που κερδίζεται. Έναν δάσκαλο ή έναν προϊστάμενο στην δουλειά είσαι υποχρεωμένος να τον σέβεσαι άσχετα αν τον εκτιμάς ή όχι. Δεν πρέπει να συγχέονται οι δύο έννοιες, του σεβασμού και της εκτίμησης.

Σε μια σχέση Κυριαρχίας/ υποταγής, ο πληθυντικός αποτελεί εξαιρετικό εργαλείο σημαντικό όσο και το διπλό κρεβάτι στον γάμο. Μια γνωριμία μεταξύ ατόμων με προδιαγεγραμμένη και δεδηλωμένη προδιάθεση Κυριαρχίας /υποταγής είναι συνηθισμένο να περιλαμβάνει εξ αρχής την χρήση του πληθυντικού.

Υπάρχουν βέβαια κυριαρχικά άτομα που ζητούν την χρήση του ενικού στην αρχή, για να φαίνονται πιο φιλελεύθεροι στην σχέση, αλλά γεννάται το ερώτημα, "φιλελεύθερη κυριαρχία μπορεί να υπάρχει;"

Σε μακρόχρονες συμβιώσεις μπορεί να εξελιχθεί η ασυμμετρία της σχέσης χωρίς να υπάρχει καμία χρήση του πληθυντικού. Σε περιστασιακές συνευρέσεις ο πληθυντικός παίζει ρόλο αλατοπίπερου.

Έμπειρα υποτακτικά άτομα απευθύνονται άμεσα στον πληθυντικό εκεί που χρειάζεται.

Έμπειρα Κυριαρχικά άτομα επιβάλουν εξ αρχής την χρήση του πληθυντικού.

Η χρήση του πληθυντικού μερικές φορές μπορεί να είναι επίφαση του παιχνιδίσματος, πολλές φορές όμως είναι σημαντικό στοιχείο της ουσίας, στην σχέση Κυριαρχίας υποταγής.


Το κείμενο έχει δημοσιευτεί ξανά.

 

Κάπως έτσι το βλέπω κι εγώ.
Η χρήση του πληθυντικού στις σχέσεις ανταλλαγής ισχύος όπου συνάπτω είναι κάτι που κερδίζεται ως απόρροια μίας ουσιαστικής όσμωσης και όχι για το τυπικό τελετουργικό.
Όταν τερματίζει η σχέση, δεν επιθυμώ την διατήρηση του πληθυντικού καθότι χάνεται αυτό το προνόμιο.

 

"φιλελεύθερη κυριαρχία μπορεί να υπάρχει;"
Αμεε!!

 

Δεν χάνεται η ουσία ετσι?

 

Αν τα ρασα κανουν τον παπα τοτε χανεται κ η ουσια.

 

Η χρήση του πληθυντικού έχει να κάνει με την ιδιοσυστασία της κάθε γλώσσας.
Στην ελληνική δεν υπάρχει η έννοια του πληθυντικού.
Ως χρήση υιοθετήθηκε στους Ρωμαϊκούς/Βυζαντινούς χρόνους, αφού η γλώσσα μας μπορεί να υιοθετήσει εκφραστικά την έννοια, σε προσφωνήσεις/τυπικό πρωτοκόλλου με την κεντρική εξουσία που τον επέβαλε.
Ως ευρύτερη χρήση στα ύστερα χρόνια επιβλήθηκε μέσω της Γαλλικής γλώσσας, ως πρωτεύουσας διεθνούς γλώσσας έως τον 19ο αιώνα.
Όπως ακριβώς η σύγχρονη Αγγλική δεν μπορεί, παρά μόνον οριακά και εκ των συμφραζομένων (thank you, thank you John, thank you Mr. Brown, μπορούν να μεταφραστούν κατά το δοκούν σε εενικό ή πληθυντικό).
Οπότε και η χρήση του έχει διαφορετική βαρύτητα, ας πούμε, στις ομιλούμενες γλώσσες.
Προσωπικά τον έχω χεσμένο, άσχετα αν τον χρησιμοποιώ μόνον στην καθημερινότητα στο πλαίσιο της αντιλαμβανόμενης κοινωνικής ευπρέπειας, την οποία θεωρώ εξόχως υποκριτική.
Η χρήση του πληθυντικού είναι από τις πρώτες "πολιτικά ορθές", θα λέγαμε σήμερα, απόπειρες, στο πλαίσιο της επίφασης ενός αντιλαμβανόμενου κοινωνικού πολιτισμού, γεγονός που προσωπικά θεωρώ επειεικώς ύποπτο.
Για την όποια χρήση του σε αυτό που λέγεται και γίνεται αντιληπτό ως βουδουσουμού, ούτε λόγος να γίνεται, μπλιάξ...
Όπως και η αναγραφή κεφαλαίων για και από τα ηγούμενα άτομα, την οποία θεωρώ επιεικώς κακόγουστο αστείο και ασέβεια στην γλώσσα, που αποτυπώνει εξ αντικειμένου και κατά συνέπεια το ονειροφαντασιακό σε αμφότερα τα μέλη μιας σχέσης, όπου ονειροφαντασιακό διάβαζε παραμύθα/ι...
Αυτά...

 

Η Γαλλική γλώσσα μια χαρά είχε κι έχει, ενικό και πληθυντικό.

 

Τι δεν κατάλαβες, είπαμε..?

 

Μισώ την χρήση πληθυντικού. Μισώ τους τύπους και τα πρέπει. Εάν Θελω να μιλήσω στον πληθυντικό θα το κάνω. αν όχι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγει πληθυντικός με το στανιό.
Όσον αφορά γενικά την ζωή πληθυντικό χρησιμοποιώ μόνο στον διευθυντή μου. (Οχι όμως στους προϊσταμένους!)
Πληθυντικό ίσως χρησιμοποιήσω και σε κάποιο άγνωστο άτομο πχ μεγάλης ηλικίας η όπου αλλού το απαιτεί η περίσταση τέλος πάντων κατά την γνώμη μου.
Στις προσωπικές μου σχέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω στον πληθυντικό εκτός αν το κάνω ειρωνικά!!! Επίσης πολύ πιθανό να συνοδευτεί από ένα "ρε" .!!παράδειγμα : ''ρε κύριε έλεος! Πάτε καλά?! '' απάντηση: "για ηρεμησε λιγο Μυρτώ"..
"Εσείς να ηρεμήσετε κύριε. Εγω μια χαρά ήρεμη είμαι. Άιντε να πούμε."

Προσωπικά θεωρώ λιγο έως πολύ γελοίο να μου ζητάν να απευθύνομαι στον πληθυντικό.. Ειδικά άτομα που δεν γνωρίζω προσωπικά απλα και μόνο επειδή έχουν κοτσαρει μια ταμπέλα μαστερ ,ντομ.
Επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι δεν φτιάχνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο.. Δεν υπάρχει δηλαδή σωστό και λάθος. Δεν είναι λάθος να χρησιμοποιώ πληθυντικό εφόσον το επιθυμούν και τα δύο μέλη.. Όπως δεν είναι λάθος και το αντίθετο!

Το ότι σε κάποιον κυριαρχικό δεν αρέσει ο πληθυντικός δεν τον κανει λιγότερο κυρίαρχο..!

 

Μια χαρά τα κατάλαβα.
Βλέπεις να ρωτάω κάτι;

 

Σεβασμός και εκτίμηση ειναι συνώνυμα.
Τόσο ο σεβασμός, όσο και η εκτίμηση κερδίζονται. Δεν σέβεσαι τον προϊστάμενό σου, ούτε και να τον εκτιμάς απαραίτητα. Έτσι δεν ειναι; Ίσα ίσα, μπορεί να τον θεωρείς ακόμη και υποδεέστερό σου. Το ότι κατέχει μία θέση δε σημαίνει οτι αυτομάτως χρήζει και της εκτίμησής σου.

Μήπως εννοείς την τυπική κοινωνική ευγένεια; Και ναι, η απουσία της αποτελεί αγένεια. Φυσικά.

Προσωπικά θεωρώ τον πληθυντικό όταν ζητάται από τον Κυρίαρχο στην αρχή, παντελώς ανούσιο. Αν δεν έχουν μπει κάποια θεμέλια, δεν έχει δομηθεί μία σχέση, μία σαφέστατη δυναμική όπου και οι δύο να βιώνουν και να αποδέχονται συνεχώς την ασυμμετρία, τότε ποιο το νόημα;
Από εκεί ξεκινάμε να χτίσουμε υποταγή; Από τον πληθυντικό; Από μία παντελή τυπικούρα που αν το επιβάλλουμε αλλά δεν το κερδίσουμε δεν έχει κανένα νόημα;
Θα το βρω μάλλον αστείο αν ο άλλος μου το ζητήσει με το "καλημέρα" ενώ δεν έχουμε τίποτε μεταξύ μας. (θα γελάσω, θα τον πειράξω, θα τον τσιγκλίσω...)

Βέβαια, μιλάει και ένας άνθρωπος που απολαμβάνει τις D/S σχέσεις και ειναι ένα παιχνιδιάρικο brat.    

 

ο φορμαλιστικος πληθυντικος στη γαλλικη γλωσσα ειναι σε πλαισιο της στοιχειωδους ευγενειας, στο πλεον ψυχροτατο επιπεδο, οσο κ αν, σε αλλες εκδοχες, θεωρειται η 'γλωσσα του ερωτα'