Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Πεταλούδες

"Λατρεύω τις πεταλούδες. Με μαγεύουν

τα εκπληκτικά χρώματά τους,

οι θεσπέσιες κινήσεις τους,

το ανάλαφρο πέταγμά τους.

Είναι τόσο τρυφερές και τόσο αθόρυβες.

Σαν κινούμενα, διάστικτα ροδοπέταλα.

Σαν πολύχρωμες, πολύμορφες χιονονιφάδες.

Και μοιάζουν τόσο ευτυχισμένες…"

σου είπα – κάποια νύχτα – .

Θυμάσαι;


Τα μάτια σου μου χαμογέλασαν.

Κι εγώ συνέχισα:

"Όταν ήμουν κοριτσάκι,

έβγαινα στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού

αναζητώντας πεταλούδες.

Ακόμα θυμάμαι τη χαρά μου,

όταν έβλεπα κάποια πεταλούδα

να πετάει και – ξαφνικά –

να σταματάει και να ξαποσταίνει

πάνω σε κάποιο λουλούδι.

Την πλησίαζα – αθόρυβα – ,

για να μη την ταράξω,

και άπλωνα το χεράκι μου, για να την πιάσω.

Την ήθελα δική μου.

Μόνο δική μου.

Να είναι κοντά μου.

Να ζει στο δωμάτιό μου.

Να παίζει με τα παιχνίδια μου.

Να διασκεδάζει τις κούκλες μου.

Να αποκοιμιέται στο μαξιλάρι μου.

Δεν ήξερα πως, για να ζήσει, έπρεπε

να βρίσκεται μέσα σε κήπους,

να τρέφεται από το νέκταρ των λουλουδιών.

Δεν φανταζόμουν πως

δεν άντεχε τη σκλαβιά..

Δεν καταλάβαινα πως,

για να την κατακτήσω, έπρεπε

να την πονέσω και – τελικά – να την πεθάνω

κλείνοντάς την μέσα σε κάποιο βιβλίο

(όπως έκλεινα φύλλα ή λουλούδια,

για να τα αποξηράνω).

Την έπιανα

κι έτσι όπως την κρατούσα – αιχμάλωτη –

πιέζοντας τα φτερά της

με τον δείκτη και τον αντίχειρα

της μικρής μου παλάμης

την ένοιωθα να τρέμει από φόβο.

Είχα την αίσθηση

πως με ικέτευε να την αφήσω.

Και τότε την άφηνα.

Εκείνη συνέχιζε να πετά.

Ανάλαφρη, ελεύθερη, ευτυχισμένη.

Κι εγώ επέστρεφα στο παιδικό μου δωμάτιο

έχοντας ακόμα

– στον δείκτη και τον αντίχειρα

της μικρής μου παλάμης –

τα ίχνη της…

Μια αδιόρατη χρυσόσκονη

από τα φτερά της.

Σαν γύρη…".


Αυτά σου είπα – εκείνη τη νύχτα – .

Θυμάσαι;

Όταν σώπασα, μ’ έσφιξες επάνω σου.

Το σώμα μου έλαμψε

από τη χρυσόσκονη των χαδιών σου.

Και τότε – σαν σε όνειρο –

σ’ άκουσα να μου λες:

"Υπάρχουν, μικρή μου,

κάποιες πεταλούδες – σπάνιο είδος – ,

που ζουν ελάχιστες ώρες…

Γεννιούνται το πρωί,

ζευγαρώνουν κατά τις έντεκα

και πεθαίνουν το απομεσήμερο…"


Όταν ξύπνησα – τα χαράματα – ,

δεν ήσουν πλάι μου.

Στο βαζάκι του κομοδίνου μου

βρήκα γιασεμιά

περασμένα σε πευκοβελόνες.

Και μια κάρτα σου.

Μου είχες γράψει "Σ’ Αγαπώ"

και μου είχες ζωγραφίσει μια μικρή πεταλούδα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα στη βεράντα.

Σε είδα να ποτίζεις τα γιασεμιά του κήπου μας.

Δεν σου μίλησα.

Μονάχα σκέφθηκα:

"Μακάρι να ήμουν πεταλούδα…

Θα γεννιόμουν – σήμερα το πρωί –

αντικρίζοντας το βαζάκι με τα γιασεμιά σου.

Θα ζευγαρώναμε – κατά τις έντεκα – .

Και θα πέθαινα από ευτυχία – το απομεσήμερο –

διαβάζοντας το “Σ’ Αγαπώ” της κάρτας σου…"


Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου

 

 

Αγαπημένε μου, γίνε για μένα

Σαν τις φλόγες που χορεύουν με τον Έρωτα

Πυρά μες στην πυρά…

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.


Το κερί μου λιώνει με καημό

Κλαίει κέρινα δάκρυα.

Το φυτίλι καίγεται-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.


Εμείς που βαδίσαμε το μονοπάτι του Έρωτα

Δεν κλίνουμε μάτι όλη νύχτα.

Στην ταβέρνα των μεθυσμένων

Ο τυμπανιστής χτυπάει το τύμπανο-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.
Στη μαυρίλα της νύχτας

Οι εραστές ξαγρυπνούν

Μην τους μιλάτε για ύπνο

Το μόνο που θέλουν

Είναι να βρίσκονται μαζί μας-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.


Η Ένωση είναι ένας μανιασμένος ποταμός

Που χύνεται κατ’ ευθείαν στη θάλασσα

Απόψε η Σελήνη δίνει φιλιά στα αστέρια…

Ό,τι αγγίζω ό,τι βλέπω

Γίνεται φωτιά της αγάπης-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

ΤΖΕΛΑΛΑΝΤΙΝ ΡΟΥΜΙ

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ

(απόσπασμα)

 

Στ’ όνομα του θεού, καρδιά μου,

κρύψε το πάθος σου.

Καλύτερα τον καημό σου να κρατάς κρυφό

από κείνους που σε βλέπουν.



Όποιος φανερώνει μυστικά

γίνεται ένα με τον ανόητο.

Σιωπή και μυστικότητα

είναι προτιμότερες για κείνον που αγαπά.



Στ’ όνομα του θεού, καρδιά μου, αν κάποιος

σε ρωτήσει, κράτα κρυφό αυτό που μου συμβαίνει.



Αν σε ρωτήσουν, καρδιά μου,

«Ποιον λαχταρά»;

Πες: «Εκείνη τώρα ξελόγιασε έναν άλλο

κι εκείνος δεν τη συλλογιέται πια».



Στ’ όνομα του θεού, καρδιά μου, κρύψε τη φλόγα σου.

Ξέρεις πως η αρρώστια τούτη σε εξάντλησε.



Ο έρωτας ανάμεσα στα πνεύματα

είναι σαν το κρασί στην κούπα.
Πώς είναι, δείχνει, νερό,

μα στην πραγματικότητα είναι ζωή.



Στ’ όνομα του θεού, καρδιά μου,

αμπάρωσε τις έγνοιες σου.

Θα είσαι ασφαλής,

ακόμα κι αν αγριέψουν οι θάλασσες,

κι αν πέσουν τα ουράνια.

Χαλίλ Γκιμπράν, Η Αγαπημένη

 

View attachment 103418

 

Μου φάνηκε λίγο ένα like.. Υπέροχο...!!!!