D/s σχέσεις και πληθυντικός

πεινάω τώρα, πιέζομαι να φάω.
μετά, που θα ξοδεύω την ώρα μου, θα ξαναπώ για τη διαφοροποίηση κινκιας και συσχέτισης, τζάμπα είναι εξ άλλου.

 

καλή όρεξη.
πάω και γω εξ άλλου, με περιμένει τσιπούρα λαχταριστή.
απο Δευτέρα να'μαστε καλα.

 

καλή όρεξη, αλλά δεν εννοούσα ακριβώς αυτό.

 

Καραλάικ, διγιότι έτσι είναι.
Και καραλάικ διγιότι τότε ο δάσκαλος έχει διακίωμα να φουσκώσει σαν διάνος και να καμαρώσει γιατί ξέρει πως παράγει έργο και διαμορφώνει ανθρώπους...

 

Δυο ανθρώπους έχω πει "δάσκαλε". Τον Φωκίωνα Π. και τον Κώστα Η.

 

αυτός είναι ένας σαφής τρόπος για να διαχωρίσει κανείς τον σεβασμό στον ρόλο απ' τον σεβασμό στο πρόσωπο που τον υπηρετεί.
εξ ίσου σαφής για να δηλώσει τη ικανότητά του να κάνει αυτόν τον διαχωρισμό.

 

οτι υπάρχει προβλημα επικοινωνιας, μεταξύ μας ομως, μαλλον υπάρχει.
Δεν εχω σκοπό να κάτσω να μετρήσω ποιο υπο την έχει μεγαλύτερη την υποτακτικοτητα. ετσι και αλλιως δεν μιλαμε για το ίδιο πράγμα

 

Μπαααα...!

Κανένα πρόβλημα επικοινωνίας δεν υπάρχει σε αυτήν την περίπτωση.
Μια άρνηση να ιδωθούν τα πράγματα, ναι, ένα καμώνομαι και κρούβομαι, ξανά ναι, ένα πάλι "τύπτομαι και φρίττω - δεν μ' αρέσει το σοφρίτο" (που μαγειρεύεται εν γένει, από κάποιους άλλους, κάπου αλλού, μα όχι στο δικό μου σύμπαν -κάντε μου σοφρίτο να μ' αρέσει...) είναι μάλλον αυτό που στεγάζει όλα τα μπαααα...

Συμβαίνει και εις τας καλυτέρας των οικογενειών...
Κάποτε σκάει ξεκάθαρα, σαν αποκάλυψη ένα πράμα, και ή τα πράματα πάνε τον δρόμο τους -έστω και καθυστερημένα- ή γίνεται καρακραπατακάου και τραβιούνται οι γύρω...

Χουατέβα χεντ το μπι νταν φρομ δι πίπλ χίαρ, γουοζ νταν...
Λήξις συναγερμού..!

 

Χαιρομαι γι'αυτο..

 

φάγαμε, ήπιαμε καφεδάκι, ας επανέλθουμε.

έχουμε τη συναίνεση που δίνεται και παίρνεται. εκείνη που λέει οτι δεν αντιστέκομαι στην παραβίαση του επινοήματος του προσωπικού μου χώρου, της κατασκευασμένης αξιοπρέπειάς μου, μπορείς να μπαινοβγαίνεις εκεί μέσα όποτε κι όπως θέλεις γιατί νομίζω πως ξέρεις τι να κάνεις σ' αυτό το περιβάλλον. δεν έχει και νόημα να προσπαθήσω να σ' εμποδίσω.

έχουμε και την παρωδία της συναίνεσης. που λέει δως μου δυο χαστουκάκια στο κωλαράκι για να γαργαλιέμαι. είναι κι εκτονωτικό απ' το βάρος των κατασκευών αλλά τις αφήνει ανέπαφες. τις προτιμώ ανέπαφες. μην τις αγγίζεις, δεν το 'χεις κιόλας.

στην πρώτη περίπτωση η έμφαση ειναι στο ρήμα "μπορώ", μπορώ να πάρω ή να δώσω συναίνεση. το ζόρι είναι δεδομένο. ολούθε.

η δεύτερη περίπτωση είναι ευκολάκι. δεν εχει ζόρι η ίδια. είναι πιπεράκι κατά της ανίας. σου χαρίζω λίγη συναίνεση (την άδεια ακριβέστερα) επτά με έντεκα. αν είχαμε καλύτερη τηλεόραση μπορεί να μην χρειαζόταν. είναι, κατά κανόνα, ανταλλαγή φιλοφρονήσεων "είσαι κουκλάρα, γλυκιά μου", "τι μεγάλο τον έχεις, πασά μου". σ' αυτήν την περίπτωση παριστάνουμε, δεν φοράμε αναλαμβάνουμε ρόλους, παίζουμε. προϋπόθεση για αυτήν την δεύτερη να είναι ανώδυνη, να μην έχει ζόρι, να τα ξέρω όλα από πριν, να μην χρειάζεται να αλλάξω τίποτε.
«όλα είναι ψεύτικα έτσι κι αλλιώς, όλα ίδια, δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, δεν συνδέεται τίποτε με τίποτε, όλα είναι ριγμένα άτακτα, όλα είναι επίφαση». είναι η συνηθισμένη δικαιολογία.


είναι πιό κατανοητό γιατί καγχάζω;

υγ: η δεύτερη "συναίνεση" που υποστηρίχθηκε εδώ, έχει την εξής μορφή: θα διαβάσετε και θα κρίνετε ελεύθερα τη γνώμη μου, σας δίνω την άδεια. αρκεί να συμφωνήσετε απολύτως. κανένα ζόρι.
- η συναίνεση απέχει απ' την προδιαγεγραμμένη συμφωνία.
- εύστοχη διατύπωση είναι «χωρίς ζόρι δεν γίνεται τίποτε», όχι το αντίθετο.
- όταν πεινάσω πιέζομαι να φάω. σε φάση ανίας λέω για τον τίγρη. σε δυσφορία λέω ό,τι μου φανεί.

 

«Οἰδίπους
τί φής; ξυνειδὼς οὐ φράσεις, ἀλλ᾽ ἐννοεῖς
ἡμᾶς προδοῦναι καὶ καταφθεῖραι πόλιν;

Τειρεσίας
ἐγὼ οὔτ᾽ ἐμαυτὸν οὔτε σ᾽ ἀλγυνῶ. τί ταῦτ᾽
ἄλλως ἐλέγχεις; οὐ γὰρ ἂν πύθοιό μου.»

«Ενώ δε ημείς εκαθήσαμεν να αναπαυθώμεν ολίγον, βλέπομεν εκβαίνοντα από τα δάση και τα βουνά, τα γυναικόπαιδα […] μεταξύ δε αυτών ήτο και ο προρρηθείς ιερεύς, όστις ιδών τον Δερβίσαγαν ώρμησε κατ’ αυτού μανιώδης διά να τον φονεύση, λέγων, «ας χύσω το αίμα σου, βάρβαρε, και την ιδίαν ώραν να ’πάγω να λειτουργήσω, αμαρτία δεν είναι, τόσον μου έχεις πληγωμένην την καρδίαν, απάνθρωπε»

«Έφαγα φρίκη, είμαι ερείπιο, καλά ρε, είσαι καμένος, αυτός είναι παλαίουρας, με πάει μία- μία, τι παλτό ψωνίσαμε πάλι, σφύρα το ρε κοράκι...»

Η γλώσσα που μιλάμε είναι μια σειρά από κώδικες.

Οι λέξεις είναι μια αλληλουχία δονήσεων που παράγονται από τους φθόγγους.

Τα σύμφωνα και τα φωνήεντα είναι οι πρωταρχικές δονήσεις που όταν μπουν στη σειρά φτιάχνουν κώδικες.

Αυτό για να το καταλάβετε πρακτικά σύνκαυλοι απλά ανοίξτε το στόμα και αφήστε να βγει ένα παρατεταμένο «αααααααααααααααααααααααααα»…

Τι καταλάβατε;

Μια δόνηση στον ουρανίσκο μήπως;

Πάμε παρακάτω.

Κλείστε το στόμα και αφήστε να βγει ένα παρατεταμένο «μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ»

Τι καταλάβατε;

Μια δόνηση στα χείλη;

Πάμε παρακάτω.

Ενώστε το «ααααααα» με το «μμμμμμμμ» κάνοντας «ααααααμμμμμμμμμαααααααμμμμμμμαααααααμμμμμμ»

Τι καταλάβατε.

Μήπως πως είστε ένα μουσικό όργανο;

Ο γραπτός λόγος, τα κείμενα δηλαδή, είναι παρτιτούρες.

Ανάλογα με το πώς είναι τοποθετημένοι οι φθόγγοι είτε στον γραπτό είτε στον προφορικό λόγο έχουμε και μια μουσική.

Ας την ονομάσουμε λόγο.

Παραπάνω ως παράδειγμα παραθέτω τρεις διαφορετικές παρτιτούρες.

Αν ξεκινήσετε να τις μιλάτε αργά, φθόγγο,φθόγγο, μετά από συνεχή άσκηση θα διαπιστώσετε πως η κάθε παρτιτούρα καθορίζει και έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και επικοινωνίας.

Είναι αλλιώς να επικοινωνείτε χρησιμοποιώντας τη δομή της πρώτης παρτιτούρας, αλλιώς επικοινωνείτε χρησιμοποιώντας τη δεύτερη κ.ο.κ.

Το ίδιο συμβαίνει για εμένα και με την χρήση του πληθυντικού σε μια D/s ή M/s σχέση.

Ο πληθυντικός δεν είναι ούτε ένδειξη σεβασμού, ούτε μη ένδειξη σεβασμού.

Η συζήτηση για το αν ο πληθυντικός είναι ένδειξη η μη ένδειξη σεβασμού είναι και ατελέσφορη (να είχαμε να λέγαμε δηλαδή) και αποπροσανοτιλιστική γιατί στρέφει τον διάλογο πέρα από την ουσία.

Και η ουσία είναι η σχέση του Κ με το υπό του.

Ο πληθυντικός απλά ορίζει τον τρόπο της επικοινωνίας.

Είναι άλλο να πεις «θέλεις έναν καφέ» και είναι άλλο να πεις «θέλετε έναν καφέ»

Στην πρώτη περίπτωση μετά το «λλλλλλ» έπεται το «εεεειιιςςςς» ενώ στη δεύτερη το «εεεεττττεεεε».

Είναι άλλη μουσική.

Είναι άλλος ήχος.

Είναι μια άλλη μορφή επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Προσωπικά έχω διαπιστώσει πως μέσα από τον πληθυντικό παράγεται ένας άλλος τρόπος σκέψης.

Διαμορφώνεται μια άλλη μουσικότητα στον χώρο η οποία ούτε απόσταση δημιουργεί, ούτε εγγύτητα, ούτε αποτελεί ένδειξη ή μη ένδειξη σεβασμού.

Απλά διαμορφώνει έναν άλλον τρόπο σκέψης.

Αυτό που τελικά διαμορφώνεται μέσα από την άσκηση σε μια καινούρια γλώσσα μου αρέσει, με καυλώνει και το απαιτώ…

Ο πληθυντικός αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε…

Iagos

 

 

@tithon

Σ' ευχαριστώ κατ αρχήν για τον κόπο που μπήκες ν΄απαντήσεις αναλυτικά στην ερώτησή μου.
Θα ήθελα όμως μια περαιτέρω διευκρίνηση όσον αφορά το "επινόημα του προσωπικού χώρου" και την "κατασκευασμένη αξιοπρέπεια" και ειδικότερα για τους προσδιορισμούς .
Και μιά ερώτηση:
Είναι άραγε δεδομένη η καθολική προσβασιμότητα ,η παραβίαση ή/και η αποδόμηση αυτών των πεδίων ενος υ απο ένα Κ για να θεωρηθεί η συναίνεση ουσιαστική και όχι παρωδία;

Κατά τα άλλα , η ανάλυση σου με βρίσκει σύμφωνο, όχι όμως και η αξιολόγησή της.Ο τρόπος που θα σχετισθεί κάποιος, το ζόρι που θέλει ή δεν θέλει , δεν είναι αντικείμενο καγχασμού θεωρώ, ειδικά όταν εκφράζεται με τρόπο κοφτό και σταράτο μεν, ευγενή και χωρίς να θίγει κανέναν δε, όπως έκανε δηλαδή ο ταξιδευτής , στις παρεμβάσεις του οποίου πουθενά δεν ανίχνευσα την απαίτηση του να συμφωνήσουμε απολύτως με την άποψη του.

@All :
Aν ένα υ θεωρεί παπάρια μάντολες την αντίληψη του Κ περι εγκαθίδρυσης ανισοβαρούς δυναμικού μέσω της χρήσης του πληθυντικού και τα παρόμοια, ούτε διαμορφώνει άλλο τρόπο σκέψης απο την μουσικότητά που παράγει η χρήση του, αλλά συμμορφωθεί, μιας και δεν το χαλάει τόσο ώστε να το θέσει σαν όριο ,τι θα απομείνει από την χρήση του, πέραν της καυλας του Κ;