D/s σχέσεις και πληθυντικός

Συμφωνώ απόλυτα

 

Λυπάμαι αλλά έχουμε εντελώς διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων.
Το υ δεν επικρίνει όταν διαφωνεί σε κάτι με το Κ, κρίνει. Η κριτική του ικανότητα δεν μπορεί να του αφαιρεθεί επειδή βρίσκεται σε σχέση ασύμμετρη, είναι συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φυσιολογίας.
Οταν δε υπάρχει διαφορετική αντίληψη οσον αφορά το ουσιώδες, το σοβαρό ή το ασόβαρο δεν μπαίνει στη ζυγαριά, αυτη είναι καλή και η άλλη καλύτερη ή χειρότερη, ειδικά όταν αυτές οι αντιλήψεις, οι απόψεις , δεν θεμελιώνονται λογικά αλλά καθαρά αισθητικά, όπως εν προκειμένω το ζήτημα του πληθυντικού .Η διαφορετική άποψη ειναι διαφορετική, τελεία, ανταρσίες και "ξέρω γω καλύτερα" είναι δικές σου προεκτάσεις, που δεν βασίζονται σε όσα εγώ τουλάχιστον έχω γράψει.

Οσο και να με μαλώσεις λοιπόν , θα συνεχίσω να θεωρώ ένα υ που σπεύδει πάντα, για κάθε ζήτημα, να υιοθετεί άκριτα τον τρόπο σκέψης του Κ ,χαλάκι.
Αντιθέτως, εκτιμώ αφάνταστα ένα υ που κρατώντας για τον εαυτό του την κρίση του (ή εκφράζοντας την υπο συγκεκριμένες περιστάσεις ) συμμορφώνεται στις συνήθειες και τις επιταγές του Κ προσπαθώντας να το ικανοποιήσει.

αντε για επίλογο, ένα τραγουδάκι του αγαπημένου Λουκιανού που έφυγε σήμερα...

 

Ουφ, κατ' αρχήν στεναχωρήθηκα με τα κακά μαντάτα που τα έμαθα από εσένα... Πάει και ο Λουκιανός και μασάει τσίχλες κάπου αλλού τώρα ή δε μασάει τίποτε αναλόγως πως κανείς το βλέπει...

Δε χρειάζεται να λυπάσαι για τη διαφορετική θεώρηση, απλά μιλάμε σε άλλες γλώσσες. Μου μιλάς με στοιχεία λόγου βανίλλα σου μιλάω μόνο σε γλώσσα D/s οπότε λογικό να μη συμφωνούμε...

Φυσικά η διαφωνία δεν είναι επίκριση. Ίσως να σε λυπήσω όμως μία φορά ακόμα και ίσως και να σου χτυπήσω και λίγο ακόμα τα νεύρα σου... Το υπό δεν δικαιούται να διαφωνεί με το Κ. Αυτό δεν υπάρχει... Απλά δεν υπάρχει ως concept. Το υπό εντός D/s και όχι M/s, το ξαναλέω, δεν δικαιούται να διαφωνεί με το Κ. Δε δικαιούται ούτε να αρνείται. (Εκτός και αν το Κ έχει για βίτσιο ένα υπό που διαφωνεί και αρνείται... Εκεί πάω πάσο και γούστο Του καπέλο Του).... Το υπό δικαιούται να νιώθει. Να νιώθει τα πάντα που νιώθει. Υποχρεούται να είναι διάφανο άρα και να επικοινωνεί με το συμφωνημένο τρόπο τα πάντα που νιώθει. Δικαιούται να ζορίζεται και να συναντά δυσκολίες. Παρακαλεί να εισακουστεί η δυσκολία που αντιμετωπίζει με κάποιο θέμα. Δυσκολεύεται π.χ. στη χρήση του πληθυντικού; Υποχρεούται να καταθέτει τις δυσκολίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του ως προς αυτό. Υποχρεούται να κάνει την κατάθεση αυτή με έναν τρόπο εσωτερικό και εξωτερικό που δηλώνει πάντα την ασυμμετρία. Η διαφωνία, η κρίση και η επίκριση δεν είναι τρόποι εσωτερικοί και εξωτερικοί που δηλώνουν ασυμμετρία. Η παράκληση, η κατάθεση, η εμπιστοσύνη ότι το Κ θα κάνει το καλύτερο σχετικά με τα όσα του επικοινωνούνται, σε χρόνο και σε τρόπο που θα επιλέξει Εκείνο, είναι... Μπορεί το Κ π.χ.να επιλέξει να απαγορέψει τον πληθυντικό μέχρι να παρακαλέσει το υ για τη χρήση του ως απόφαση στα όσα εισάκουσε. Μπορεί να παρατήσει όλα τα άλλα πεδία εκπαίδευσης για ένα διάστημα και να επικεντρωθεί στην εκπαίδευση του πληθυντικού μέχρι να ικανοποιηθεί ότι το υ πλέον εισπράττει τη χρήση του όπως ακριβώς επιθυμεί το Κ να την εισπράττει. Μπορεί, μπορεί... Κάθε Κ έχοντας όλα τα δεδομένα του υπό του καθώς και όλα τα δεδομένα των δικών Του Επιθυμιών που σε καμμία περίπτωση δεν θα κάνει πίσω σε αυτά που θέλει, γουστάρει και θεωρεί σημαντικά, δρα και συνταγογραφεί με το δικό Του τρόπο, στο δικό Του χρόνο. Το υπό είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί και αυτή είναι η καύλα του. Να ακολουθεί. Δε θέλει, δε γουστάρει, δεν μπορεί; Η πόρτα είναι ανοιχτή. Το ερώτημα είναι βεβαίως γιατί σκατά παρακάλεσε να μπει σε ένα καθεστώς που μάλλον δεν το ήθελε, δεν το γούσταρε, δεν το μπορούσε, είχε τις αισθητικές του και κριτικές του αντιρρήσεις... Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Όλο το παραπάνω σε καμμία περίπτωση δε σημαίνει για το υπό απώλεια συνειδητότητας, ούτε απώλεια εγκεφαλικής και ψυχοσυναισθηματικής δράσης... Σημαίνει έναν άλλο τρόπο σκέψης και λειτουργίας... Και μάλιστα ενεργής σκέψης και βούλησης που απαιτεί και κάτι κιλά "αρχίδια" να... Μόνο που δεν είναι βανίλλα και δε γίνεται με βανίλα όρους, έννοιες και τρόπους.

Γι αυτό δεν ξεκινάει κανείς D/sια ούτε και M/sια με το γειά σας. Ξεκινάει όταν έχει διαπιστωθεί συμβατότητα και από τα δύο μέρη, όταν έχει και το υπό χρησιμοποιήσει όλες τις κριτικές του ικανότητες στο μέγιστο βαθμό για να αποφασίσει το αν το συγκεκριμμένο Κ ως ψυχοσύνθεση, χαρακτήρας, ηθική, αισθητική, πνευματική και σωματική κατάσταση του είναι συμβατό, και όταν έχει συμφωνηθεί η κατεύθυνση, τα πεδία, τα όρια και ο σκοπός της σχέσης, όταν το υπό νιώθει ότι ο κόσμος στον οποίο θα το ταξιδέψει ο/η Κ είναι επιθυμητός όσες δυσκολίες κι εμπόδια χρειαστεί να ξεπεράσει, γιατί από τη στιγμή που ξεκινάει η συμφωνία και για όσο έχει συμφωνηθεί η διάρκειά και η ισχύς της, όλα αυτά που λες, ανήκουν σε μία άλλη δομή συμμετρικών σχέσεων... Έλα όμως που στην προκειμένη, κανείς δε θέλει ούτε αποζητάει από τα δύο μέρη τη συμμετρία... Αυτό είναι μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια που δείχνεις να μη λαμβάνεις υπ' όψιν. Σα να υπάρχει φόβος ότι το υπό θα καταβυθιστεί εντός του κόσμου του Κ. Μα αυτό είναι το ζητούμενο... Οξύμωρον να προσπαθεί κανείς να προστατεύσει και να διατηρήσει αυτά που θα τον εμποδίσουν να βυθιστεί εκεί ακριβώς που θέλει...

Και όσο για την αισθητική... Μα πάει πακετάκι, αγαπητέ μου, ότι το υπό θα περάσει από διάφορα που θα του είναι και "αντιαισθητικά" (άβολα, ξένα, τρομακτικά, ντροπιαστικά, βάλε και όσες άλλες λέξεις θέλεις) στην αρχή ή και ίσως και για πολύ μέχρι να του γίνουν "αισθητικά"... So what? Αν η "αισθητική" του Κ όταν το γνωρίζει δεν του είναι συμβατή ας μη μπει σε D/s με αυτό το Κ. Αν η αισθητική του Κ του είναι επιθυμητή τότε μπαίνει, σκάει και κολυμπάει... Υποταχθείτε... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Εφ' όσον φυσικά το ζητάτε, το θέλετε και το επιθυμείτε με το συγκεκριμμένο Κ... Μετά τη συμφωνία δεν είναι και τιμητικό για το ίδιο το υ να λέει, δεν ήξερα, δε γνώριζα, δεν είχα καταλάβει... Αλλά κι έτσι να γίνει, δε θα του πάρουμε το κεφάλι. Απλά θα το αποδεσμεύσουμε για το καλό του και για το καλό της Καύλας Μας...

Α.

 

Οτι πιο ολοκληρωμενο εχω ακουσει το τελευταιο καιρο.
Respect....

 

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ο πληθυντικός είναι απαραίτητη προϋπόθεση ανάμεσα σε σκλάβα και Αφέντη. Δηλώνει σεβασμό και θέτει όρια.

 

Αγαπημένη μου, απλά υπέροχο....  

 

Κάθε σχέση διαφέρει και κάθε Κ. έχει άλλες απαιτήσεις απ την/τον υπό του. Αν λοιπόν είναι θέλημα του Κ. ο πληθυντικός τότε γεννηθείτω το θέλημά Του!! Έτσι κι αλλιώς κι αυτό μια εντολη είναι και πρέπει να την ακολουθήσεις, γι αυτό κι επιλέγεις μια τέτοιου είδους σχέση. Αν ρωτάτε εμένα πάντως δε θα μπορούσα να διανοηθώ να Του μιλήσω στον ενικό...

 

Μού φαίνεται πως το χαλάκι, εν προκειμένω, είναι λίγο...
Διγιότι το χαλάκι, μπορεί και νάχει και χρώμα, ας πούμε, δεν ξέρω τι ακριβώς, θέμα της Μοιραράκη...

Θα έλεγα πως είναι φορέας μιας Παυλωφικιάς εκπαίδευσης, στο πλαίσιο ενός άνευ περιεχομένου τελετουργικού, per se... Κάτι σαν ορθόδοξη λειτουργία, ένα πράμα!
Που όλοι ξέρουν πως μιμείται τα δομικά στοιχεία της αρχαιοελληνικής δραματουργίας (κορυφαίος, χορός, είσοδο, έξοδος κλπ), αλλά εξακολουθούν να την καταβρίσκουν με την "παράσταση" έχοντας εκπαιδευτεί για αυτό, και αναπαράγουν το μοντέλο εν κενώ, νο μάτερ χουάτ... Οπότε φυσικά και αναντίλεκτα αποδέχονται ως δώρο το "δικαίωμα" να νιώθουν σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο του σκεπτικού του ιερατείου, που μορφώνεται σε μιαν άλλη "γλώσσα", που σκοπό έχει να αναπαράγει το μόρφωμα στο δεδομένο επίπεδο/διάσταση.

(Να το κάνω και λίγο πολιτικό το θέμα..? Βάφτισε το ντι-ες "χρήμα/νόμισμα", εκ των χρήζω/νόμος αντίστοιχα, και θα καταλάβεις με την μία αυτό που λέμε "οικονομία" και κατά συνέπεια την παγίδευση του ανθρώπινου είδους στην μπαλαφάρα του κοινωνικού μορφώματος, δεν το πάω παρακάτω, ένεκα φτου - κακά)...

Επανερχόμενος λοιπόν...
Όσο κάνει ντιν-ντιν το κουδούνι και υπάρχει μάσα στο μπολάκι, είναι όλα μια χαρά...
Και αυτό αφελώς ορίζεται ως ντιεσικό ζητούμενο...

Όχι τίποτε άλλο, αλλά να, θα μας ακούνε η Ιόλη και ο Ηρακλής και θα γελάνε...
Δεν κάνει, δεν είναι σωστό, μου κακοφαίνεται, πώς το λένε...

Προσωπικά, δεν με ενοχλεί καθόλου το οποιοδήποτε τελετουργικό.
Ανάγκες είναι αυτές... Και κατανοούνται... Και καλά κάνουν και υπάρχουν ακόμα κι έτσι όπως υπάρχουν...
Ο προσηλυτισμός στην "αλήθεια" του, μού δημιουργεί μια κάποια δυσανεξία, ένεκα που είμαι ψιλοαλλεργικός στην μετανεωτεριστική ντεκαντάντσα...

Ωραία περάσαμε και σήμερα...
Ως εδώ φτάνει...

 

@angel42

Τα νεύρα μου τεντώνονται όταν μαλώνω , όχι όταν κουβεντιάζω. Και μαζί σου κουβεντιάζω και μάλιστα πολύ ευχάριστα. Εχει ανοίξει βεβαίως η βεντάλια, αλλά η νηματοθέτις ελπίζω να μας ανεχθεί- αν είναι ακόμα εδώ τριγύρω.

Να ξεκινήσω απο το σημείο που συμφωνουμε: oντως, δεν ξεκινάει κανείς D/s με το γειά σας, όντως ξεκινάει όταν έχει διαπιστωθεί συμβατότητα και από τα δύο μέρη ( το M/s δεν το ακουμπάω καθόλου, καθώς μου είναι αφ ενός τελείως ξένο, αφ' ετέρου διόλου ελκυστικό ) και όταν έχει συμφωνηθεί η κατεύθυνση, τα πεδία, τα όρια και ο σκοπός της σχέσης.
Κάπου εδώ βέβαια θα πρέπει να βάλουμε μια υποσημείωση: Οι διαπροσωπικές σχέσεις, των οποίων υποκατηγορία είναι οι ασύμμετρες, δεν είναι επαγγελματικά πρότζεκτ για να σχεδιάζονται και να υλοποιούνται εν ψυχρώ, (αν και υπάρχουν κι απ αυτές...) το συναίσθημα και οι ενορμήσεις σε όλες τους τις μορφές παίζουν τον βασικότερο ρόλο και χάριν αυτών μπορεί να παραβλεφθεί ή να υποτιμηθεί η όποια ασυμβατότητα. Σε τούτη λοιπόν την υποσημείωση θαρρώ πως κρύβεται η απάντηση στο ερώτημα σου "γιατί σκατά παρακάλεσε [ το υ] να μπει σε ένα καθεστώς που μάλλον δεν το ήθελε, δεν το γούσταρε, δεν το μπορούσε, είχε τις αισθητικές του και κριτικές του αντιρρήσεις".
Και αυτή δεν είναι βανίλλα ή ντιες θεώρηση, είναι η θεώρηση ενός (σχεδόν) εξηντάρη που παρατηρεί - κι επεξεργάζεται - γύρω του κι εντός του ανθρώπινες συμπεριφορές κι αντιδράσεις.

Ας πάμε τώρα και στο σημείο που διαφωνούμε.

Λες ότι:
"Το υπό δεν δικαιούται να διαφωνεί με το Κ. Αυτό δεν υπάρχει... Απλά δεν υπάρχει ως concept.... Δε δικαιούται ούτε να αρνείται..."

Δικαιούται δεν δικαιούται, κάθε ερέθισμα (και κάθε ρήση ή πράξη του Κ είναι ερέθισμα) που φτάνει στην κούτρα του υ υφίσταται μιαν αναπόδραστη διαδρομή, μια λογική επεξεργασία, που καταλήγει πάντα, μα πάντα, σε κάποια κρίση που τρέχει πάνω σε μία κλίμακα βαθμολογημένη έτσι ώστε στη μία της άκρη να υπάρχει η απόλυτη, ενδεχομένως ενθουσιώδης συμφωνία και στην άλλη η απόλυτη, ενδεχομένως μετ΄αποστροφής διαφωνία.
Η κρίση αυτή μπορεί φυσικά να επηρεάζεται και απο το θυμικό κάθε φορά, θα γεννηθεί όμως στο μυαλό και κανένα consept δεν μπορεί να περιορίσει την κλίμακα που λέγαμε στα επίπεδα της συμφωνίας και μόνο.
... Εκτός κι αν το υ έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου, ηλεκτροσόκ ή βουντού...
Πιστεύω όμως πως και σύ ακόμα, όταν μιλάς για δικαίωμα στην έκφραση δυσκολίας του υ, έμμεσα αναγνωρίζεις αυτή την φυσιολογική διαδικασία της κριτικής σκέψης που μπορεί να καταλήξει σε διαφωνία. Που αλλού θα μπορούσε δηλαδή να εδράζεται αυτή η δυσκολία;

Φυσικά, "επιτρέπεις" την έκφραση της "δυσκολίας" ώστε να δουλέψεις πάνω σ' αυτήν και να την εξαλείψεις. Κατανοητό και δεκτό αν θες, και αν τα καταφέρεις μπράβο και μαγκιά σου.
Δεν καταλαβαίνω όμως που χαλάει η σούπα αν το υ κρατήσει την διαφωνία του και συμμορφωθεί με την δική σου θέληση, αισθητική, άποψη, αντίληψη.
Είτε γιατί το ίδιο δεν αξιολογεί την διαφωνία σημαντική και βαρύνουσα στη σχέση, είτε γιατί δεν θέλει να σου χαλάει τα χατήρια, είτε..είτε..είτε.
Που χαλάει η ασυμμετρία;

Kαι στην τελική ποιός μπορεί να επιβάλλει ως τη μόνη "σωστή" ασύμμετρη σχέση αυτή που το υ καταβυθίζεται ψυχή, σκέψει και σώματι ολοκληρωτικά εντός του Κ ;

 

Λαθος Illustration. Ο πληθυντικος, ο σεβασμος οπως κι η "εξαρτηση" της σκλαβας για τον Αφεντη της πρεπει να ειναι αναγκη. Οχι συνηθεια. Οχι απλη υποχρεωση. Γιατι αν ειναι συνηθεια η απλη υποχρεωση τοτε εχουν χασει κι οι Δ/δυο. Απλα, ωμα και ξακαθαρα.

 

Νομίζω πως κάπου κάνεις λάθος. Δεν είναι θέμα συνήθειας ο πληθυντικός αλλά κατα τη γνώμη μου ένα μέσο δήλωσης σεβασμού. Αν οποιοσδήποτε ως Αφέντης δε το θέλει, πάσο, δε μπορείς όμως να κρίνεις πως λειτουργεί αυτό ανάμεσα σε κάποιο άλλο Κ και τη σκλάβα του. όπως ξαναείπα εγώ δε μπόρεσα ποτέ να μιλήσω στον ενικό στο Κ μου, ούτε καν στο πρώτο "γεια", κι όχι επειδή μου το είχε ζητήσει αλλά γτ ένιωσα να το θέλω εγώ και να μου το επιβάλλει η παρουσία του δίπλα μου. Αυτό όμως δε σημαίνει πως αν μου το ζητούσε δε θα το έκανα ή θα δημιουργούσε απόσταση. Και μη γελιόμαστε, οι σωστές D/s σχέσεις δημιουργούν τέτοια σύνδεση μεταξύ του Κ και της σκλάβας του που κανένας πληθυντικός δε θα δημιουργούσε απόσταση.

 

να διαβαζεις πιο καλα κ μετα να απαντας
γιατι μας μπερδευεις
ευχαριστω..