Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ

Καταρχάς ευχαριστώ για την απάντηση   Το εκτιμώ πολύ  
Μια διευκρίνιση: δηλαδή στην πλειονότητα των περιπτώσεων ένας/μια s δεν μπορεί να διαχειριστεί το "εκτός";
Πιθανόν να ερμηνεύω λάθος αλλά μου ακούγεται σαν η αίσθηση ενδυνάμωσης που συχνά αποκτούμε μέσα σε μια σχέση με έναν Κ να είναι μάλλον αυταπάτη...

 

Κάθε φορά που ακούω ότι ένα ζευγάρι που ήταν χρόνια Μ/μαζί χώρισε, στενοχωριέμαι πολύ, μα πάρα πολύ, ακόμη και αν δεν ήξερα κανέναν από τους δυο.
Θα ήθελα πολύ να είναι ασυνήθιστο το ΟΧΙ.
Αλλά τότε δεν θα υπήρχαν τόσοι χωρισμοί  

 

Δυστυχώς οι πόροι είναι πεπερασμένοι, η ίδια μας η ζωή είναι πεπερασμένη οπότε είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε επιλογές, δεν γίνεται αλλιώς.
Και να αλλάξουμε "την θεωρία που είχαμε ιδανικά στο μυαλό μας", και εκ βάθρων να την αλλάξουμε, παραμένει κατά τη γνώμη μου η αναπόφευκτη ανάγκη να κάνουμε επιλογές.
Οπότε συμφωνώ απολύτως με τη @Lady in Corslet , η προσδοκία υπάρχει πάντα. Η μορφή και το περιεχόμενο που θα πάρει για τον καθένα, ποικίλει βέβαια πολύ  
Εκεί εντοπίζω τις όποιες διαφωνίες έχουν αναπτυχθεί εντός του θέματος. Και χαίρομαι που έχουν αναπτυχθεί, είναι πάντα όμορφο να βλέπεις τη μεριά των άλλων, το πώς το βλέπουν.  
Για μένα η προσδοκία δεν σημαίνει μια "ηθική" ή νοητική επιβολή στον Άλλο αυτού που θέλω εγώ. Δεν θα λειτουργούσε ποτέ το Κ/υ έτσι εξάλλου.
Σημαίνει σκέπτομαι, έχω στο νου μου, κοιτάω προς, προς-δοκώ, κάτι που μου φαίνεται όμορφο, μου φαίνεται φωτεινό, μου φαίνεται χαμογελαστό και σε αυτή την εικόνα, ακόμη και αν δεν είναι και εντελώς σαφή τα περιγράμματα, ο Άλλος είναι απαραίτητο, δομικό συστατικό  

 

Ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου. Ευχαριστώ  

 

Αυτό.

Και αυτό, για εμένα, δεν είναι προσδοκία, είναι ο ίδιος ο στόχος, κοινός στόχος που δουλεύετε να επιτύχετε, φως και χαρά!
Αν δεν είναι κοινη επιθυμία, παύει να είναι στόχος του ζευγαριού, γίνεται..προσδοκία του ενός και τον τρώει.
Ωστόσο, αλήθεια δεν πιστεύω πως υπάρχει ζευγάρι που να μην θέλει σαν αποτέλεσμα ,αυτό. Υπάρχει όμως βαθμός και ένταση και επέκταση του μέχρι που και πόσο..και εκεί να δεις πως μπερδευεται ο κοινός στόχος, με προσωπικά θέλω και προσδοκίες.

Εκεί έρχομαι εγώ απλά να πω, φακ δατ, γιατί ναι τώρα ο στόχος μας, είναι ο ίδιος, θέλω τον στόχο του για εμάς απο την καρδιά μου.

Αν δεν ήταν? Η αν πάψει να είναι? Θα κοπεί η υποταγή? Θα πεθάνω? Τι?
Οπότε απλά σταματώ να το βλέπω έτσι και κοιτάω μόνο το τι δημιουργούμε, τι δημιουργεί βασικά, τι προκύπτει, αν είναι φως το αποτέλεσμα, ο,τι και να λέει ο στόχος...παμε!

Γι αυτό διαφωνώ με την θεωρητική προσέγγιση του οτιδήποτε. Κάτσε δούλεψε πολύ, μαζί, ξανά, μόνη, ξανά, δες τι βγαίνει, δείτε τι βγαίνει, γουστάρει? Είσαι καλά? Τον κάνεις ευτυχισμένο? Ακολουθείς απο μέσα σου ή για το "πείσμα" ? Έχει βάθος? Διαρκεια? Σε κάνει καλύτερο? Η σε μαυρίζει?
Αυτά έχουν σημασία για εμένα, μόνο, τίποτα τίποτα άλλο! Και ξέρω οτι θα με καταλάβεις, όσο και αν διαφέρουμε στις προσεγγίσεις ή στο τι μας ζητείται ( που είναι λογικό )

Καλημέρα!!!

 

Κι ο μακαρίτης ο Αβέρωφ αυτά έλεγε για τση βουλευτές της Ν.Δ που θέλανε να την κάνουν, για τους όποιους λόγους, εντελώς αδιάφορον εν προκειμένω...
"Οποιος φύγει από το μαντρί, τον τρώνε οι λύκοι"...

Ρε λες ο μακαρίτης ο Στεφανόπουλος να άνοιξε μαγαζί (ΔΗ.ΑΝΑ) ως κέντρο υποδοχής μεταβιβαζομένων λοβοτομημένων ανδραπόδων εκ του πολιτικού προσωπικού του ..κεντρικού μαγαζιού..?
Οικονομία κλίμακας για αποφυγή κόστους επανένταξης (rehabilitation) ή πράξη ευσπλαχνίας για γουαναμπήδικο υπό ανάδειξη ενεργούμενου προσωπικού..?

Τελικά Ζάλμοξις ή Σπάρτακος..?

 

Το Όχι μου θα το πω όταν πάψω να είμαι ευτυχισμένη.
Όταν ερθει η μέρα που θα ξυπνήσω ένα πρωί και δεν θα έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλι μου.
Και όχι.... Δεν εννοώ πως θα φύγω στην πρώτη δυσκολία.
Όσοι με ξερουν (πραγματικά... Και όχι να χαμε να λεγαμε)
Ξέρουν πως ειμαι αγωνίστρια. ..
Πώς μαχομαι μέχρι τελικής ανάσας για το κάθε τι που αξίζει στη ζωή μου....
Το Όχι μου λοιπόν θα το δώσω με την τελευταία μου ανάσα...
Θα εκπνεύσει από μέσα μου μαζί με όλα όσα έχω κάνει... δίνοντας το σήμα ότι δεν έχω τπτ άλλο να δώσω. ...

Συγγνώμη που δεν απαντάω ως σκλαβα...
Ας με συγχωρήσουν όσες φέρουν τον τίτλο. ...
Απαντώ ως κοινή θνητή. ....
Σαν απλός άνθρωπος. ....
Ελπίζω να μην πειράζει

 

Φυσικά και καταλαβαίνω  
Για αυτό έγραψα το προηγούμενο γιατί θεωρώ ότι ήταν απλά διαφορά ορισμών, όχι ουσιαστική διαφωνία  

 

Τουναντίον   Για αυτό άνοιξα το νήμα. Και ρωτώ (και δεν το έχω απαντήσει ακόμη, παρ'ότι το έχω περάσει 2 φορές ήδη στη ζωή μου   ) πώς γίνεται ακριβώς ένας άνθρωπος που θέλει να μην λέει όχι, που έχει ανάγκη να μην λέει όχι, που δεν μπορεί να διαχειριστεί το όχι του, τελικά να φτάνει να το λέει. Και μάλιστα μετά από αρκετό καιρό σε μια σχέση. Και μετά από εκπαίδευση. Τι μπορεί να είναι αυτό το τόσο ισχυρό ερέθισμα που το οδηγεί στο όχι;

Όσο για την ενδυνάμωση. Η ενδυνάμωση δεν μπορεί, από όσο έχω δει, να γίνεται επιμέρους, το αίσθημα ενδυνάμωσης διαχέεται σε όλη τη ζωή του υποτακτικού ατόμου. Ίσα ίσα (στη δική μου εμπειρία τουλάχιστον) εκεί που εξακολουθώ να νιώθω πιο αδύναμη είναι μέσα στη σχέση μου με τον Κ.
Και ο Κύριος αυτό ακριβώς ζητά από μένα (δηλαδή και αυτό): την ενδυνάμωση μου.
Αλλά πέραν των προσωπικών ίσως επιθυμιών του δικού μου Κ.
Ας πω ένα ακραίο παράδειγμα: ένας Κ δηλαδή δεν σκέφτεται πώς θα είναι το υ του δυνατό και ανθεκτικό και επιβιωτικό σε περίπτωση που αυτός πεθάνει ξαφνικά; Πώς περιορίζει την ενδυνάμωση του μέσα στη σχέση;

 

Γίνεται και παραγίνεται. Το ότι υπάρχει η ανάγκη να μη πει το όχι, να ακολουθήσει χωρίς αντιδράσεις κι επαναστάσεις δε σημαίνει ότι αν υπάρξει, κατά αυτό, λόγος δε θα το πει ή δε θα αντιδράσει. Η εκπαίδευση σκοπό έχει να το βοηθήσει να μάθει καλύτερα τον εαυτό του, να μπορεί να διαχειρίζεται πράγματα και κυρίως να μάθει τα θέλω του Κυρίου του κι υπάρχουν στάδια για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Για να φτάσει να πει το ''όχι'' συνειδητά ή ασυνείδητα, προφανώς έχει γίνει κάτι. Από το ότι αλλάζει ως άνθρωπος, από ότι αλλάζουν οι ανάγκες του, από διάφορους εξωγενείς παράγοντες, από το ότι αλλάζουν τα συναισθήματά του, από το ότι μπορεί να νοιώσει ότι δε παίρνει κάτι από τη σχέση πια, από το ότι δεν αντέχει άλλο. Ο κύριος λόγος όμως, κατ' εμέ, είναι ότι ίσως ο Κ κάνει κάτι που να αναθεωρεί ότι έχει πει ή κάνει ως εκείνη τη δεδομένη στιγμή και το υπό να νοιώσει προδομένο, κι ότι ο κόσμος του χάνεται.
΄Οσο για το τελευταίο σου ερώτημα... ΄Ενας Κυρίαρχος που πρώτα από όλα σέβεται τον εαυτό του, δε δημιουργεί άβουλα κι αδύναμα όντα. Οφείλει και είναι υποχρέωσή Του να καθοδηγεί το υπό Του να βγάλει τα καλύτερα του στοιχεία προς τα έξω και κυρίως να το καθοδηγήσει να μπορεί να ανταπεξέλθει και χωρίς Εκείνον. Συμφωνώ ότι υπάρχουν και υπό τα οποία δε ζουν χωρίς έλεγχο, κάπου το διάβασα. Αυτό όμως τι σημαίνει ..... ότι παραδίδει τον έλεγχο σ΄ όποιον βρεθεί μπροστά; ' Οχι, φυσικά.
Είναι αναμένομενο να ζητά ο Κ το να ναι ''αδύναμο'' το υπό του στη σχέση κι απέναντι σ΄ Εκείνον. ΄Ομως , το ζητά με την έννοια του ναι ανάγκη του να υπακούει, να αναγνωρίζει την ισχύ Του, αλλά παράλληλα να αισθάνεται τόσο δύναμη που να μπορεί και μόνο του να βγει εκεί έξω αν χρειαστεί.

 

@anthea[C_M]
έχω την εντύπωση πως ο,τι περιγράφετε είναι μια συνηθισμένη ερωτική σχέση. Δεν είναι D/s και σίγουρα δεν είναι M/s.