Επιβολή Ελέγχου

Δευτερολογώντας, μια και η πρώτη τοποθέτηση δεν ήταν παρά μια off topic απάντηση, θα ήθελα να πω τα εξής:

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην επιθυμία παράδοσης του ελέγχου και στην παράδοση, ως διαδρομή προς την υποταγή.
Κατά τη διαδρομή αυτή, δεσπόζει ένα μάλιστα ως απάντηση σε μια εντολή, η οποία συχνότατα επιβάλλει κάτι το οποίο, είτε δεν είναι επιθυμητό αυτό καθαυτό,είτε ζορίζει,είτε θεωρείται(τονίζεται ιδιαίτερα η λέξη) αδύνατο από τη μεριά του υποτακτικού μέλους της σχέσης.
Σε πολλές περιπτώσεις, η εν λόγω εντολή δίνεται ακριβώς γι αυτούς τους λόγους και με προφανείς, θα έλεγα, σκοπούς.

 

Αυτη η θεωρεια οταν παγιωθει ως αντιληψη στο μυαλο του υποτακτικου μελους οτι του ειναι αδυνατο τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη
η συγκεκριμενη διαταγη κ αρα η διαδρομη παρουσιαζει μια στασιμοτητα
πως πιστευεται οτι πρεπει να ξεπεραστει?
χρησιμοποιωντας αλλες μεθοδους επιβολης για να φτασουμε στο επιθυμητο αποτελεσμα?
να επιμεινουμε σταθεροι επιβαλοντας μορφες τιμωριας προς συμορφωση ?
κατι αλλο?
επισημανω το ασταθες του χαραχτηρα του υπο μελους με ελαχιστες εμπειριες κ αυτες βιωμενες με λαθος τροπο.

θα ηθελα οταν βρειτε χρονο τη γνωμη σας.

 

Μετά το ερώτημα ...
..."Εθελόδουλον ή ανδράποδον"....
που δεν έχαιρε ποιας τινος απαντήσεως/προσεγγίσεως/απόψεως/χουατέβα, τεσπά (και δια συγγνωστούς λόγους εκτιμώ)...

κάπου εδω χωράει κι αυτό ως συμπλήρωμα...
Δουλεία είναι η συνειδητή άρνηση της ευθύνης.

 

Προκειμένου να απαντηθεί το ερώτημα, θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω από τη χρονική στιγμή που περιγράφεται παραπάνω.
Η προσωπική μου προσέγγιση προ της σύναψης της σχέσης και πρακτική τον πρώτο καιρό, κατά τη διάρκεια αυτού που συνήθως ονομάζεται εκπαίδευση, συμπυκνώνεται στο εξής disclaimer:

¨Δεν θα ζητήσω ποτέ αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις.Θα ζητήσω όμως και θα πάρω αυτό που δεν θέλεις,αυτό που σε ζορίζει και αυτό που νομίζεις πως δεν μπορείς να μου δώσεις¨

Για να ειπωθεί και πολύ περισσότερο να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, απαραίτητη προυπόθεση είναι ο κυρίαρχος να έχει εγνωσμένα την ικανότητα να ¨διαβάζει¨ πλήρως και σε βάθος τον απέναντι.
Οταν (θεωρήσει ότι) έχει κάνει το απαραίτητο ¨διάβασμα¨, τότε μπορεί να προχωρήσει στην εφαρμογή,η οποία θα πρέπει να συμβαδίζει με το καθημερινό χτίσιμο της εμπιστοσύνης και να προσαρμόζεται σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά σε ότι αφορά το ρυθμό και τα βήματα.
Το ¨κακό¨ σενάριο μετά την εντολή έχει δύο εκδοχές:

Το υ μέλος της σχέσης να μην υπακούσει,οπότε μπορεί να επιβληθεί η ανάλογη και ταιριαστή τιμωρία, με στόχο να μην επαναληφθεί το παράπτωμα.(Κατά την προσωπική μου άποψη, η ανυπακοή εμπεριέχει μερίδιο ευθύνης και για το κυρίαρχο μέλος)

Να μην μπορέσει να εκτελέσει, παρά το ότι αποδεδειγμένα έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια.Αυτό (με την εξαίρεση του να δόθηκε εσκεμμένα τέτοια εντολή,κάτι που δεν μας αφορά επί της παρούσης και έχει αν δεν κάνω λάθος συζητηθεί σε άλλο νήμα) σημαίνει πως το "διάβασμα¨ήταν κακό.
Η ευθύνη γι αυτό βαραίνει αποκλειστικά τον κυρίαρχο και θα πληρώσει το τίμημα το οποίο ξεκινά από το ότι ανάγκασε το υ μέλος να νοιώσει ότι τον απογοήτευσε (και αυτό με δική του ευθύνη) και μπορεί να φτάσει μέχρι το ράγισμα του γυαλιού της εμπιστοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να δηλώσει και να εκφράσει την απόλυτη ικανοποίηση του για την προσπάθεια και μόνο.

Προτιμητέον το-κατά @vautrin - εθελόδουλον δια λόγους αρχών και εν τέλει λόγω εγωισμού.

 

Stalker καμια φορα αμα το βιβλιο ειναι καλο κ σε συναρπαζει τρεχεις καποιες παραγραφους σημαντικες για
να δεις το τελος.
Αυτη η αδυναμια πιστευω οτι διορθωνεται αφου δεν εχω χασει το νοημα κ τη συνοχη.
Πολυ βοηθητικη κ κατατοπιστικη η απαντηση κ με βοηθαει να νιωσω διπλα ικανοποιημενος!
Ευχαριστω.