Αντίσταση κι Αντίδραση

Μα είναι αξίωμα δεν είναι θεώρημα.

 

Να δεις το δικό μου θυμικό πόσα δεν μπορεί να δεχτεί... Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια  
Πόσες φορές μου έχει πει "εντάξει, πάρε μαχαίρι και κάνε το Kill Bill να μοιάζει με παιδικό παραμύθι μπροστά στο μακελειό που θα κάνεις"    
Ωστόσο, το θυμικό μπορεί να είναι "συναγερμός", ποτέ όμως δεν μπορεί να είναι σύμβουλος.

Όταν κάνεις μια Κ/υ σχέση κάνεις μια επένδυση (όπως και σε όλες τις σχέσεις, αλλά ας μην το ανοίξουμε τόσο το θέμα). Και δεν μπορείς να κάνεις μια επένδυση με βάση το θυμικό, είναι βέβαιη συνταγή disaster. Όταν κάνεις μια επένδυση κινείσαι με βάση τη λογική, ίσως και ένα κάποιο βαθμό συναισθήματος, αλλά όχι με το θυμικό (καλό case study το Χρηματιστήριο Αθηνών  ).

Στην Κ/υ σχέση το χαρτοφυλάκιο της επένδυσης λέει ότι ο Κ θα οδηγεί τη σχέση. Αυτό σημαίνει ότι ο Κ έχει την ευθύνη και να ορίζει το στόχο και τη διαδρομή αλλά και να διορθώνει τα λάθη. Για αυτό ο Κ αποφασίζει, για αυτό αυτός έχει το δίκιο: γιατί αυτός οδηγεί. Δεν μπορείς να πάρεις λίγο το τιμόνι και μόλις γίνει λάθος να του πεις "πάρε πίσω το τιμόνι και διόρθωσε και το λάθος που έκανα". Και για αυτό λέμε ότι σε μια Κ/υ σχέση η ευθύνη βαρύνει τον Κ.
Δεν σημαίνει ότι ο Κ δεν έχει άδικο, δεν σημαίνει ότι δεν κάνει λάθη. Και δεν σημαίνει ότι ένας υ δεν μπορεί να έχει δίκιο. Σημαίνει ότι ο Κ έχει την ευθύνη.  

 

Μα το θυμικό αυτό ακριβώς - τον σημαντικό - ρόλο δεν αναλαμβάνει; Να περιορίζει ή εξουσιάζει την επιθυμία και να υπακούει στη λογική. Η καταστροφή, όπως το βλέπω εγώ, είναι όταν δεν υπάρχει καλή συνεργασία μεταξύ θυμικού - λογικής - επιθυμίας.

 

Καλημέρα.

Ένα από τα πολύ δύσκολα πράγματα του M/s είναι ακριβώς αυτή η "αντίφαση".

Ο Μ είναι ο Κύριος σου ο Θεός σου.
Ο Μ έχει δίκιο ακόμα και όταν έχει άδικο (και όπως είπε κάποιος ειδικά όταν έχει αδικο).

Ταυτόχρονα με αυτά τα δύο ισχύουν όμως και τα:

Προφανως είναι και οι δύο άνθρωποι.
Προφανως κάνεις δεν είναι όντως θεός.

Γιαυτό γράφω πολύ συχνά ότι πρόκειται για μια συμφωνία ενηλίκων. Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό.

Γιαυτό επίσης γράφεται συχνά ότι δεν είναι εύκολο.

Είχες ποτέ αφεντικό που ήθελε σώνει κ ντε να κάνει κάτι με το δικό του τρόπο που είναι λαθος;
Α) Λες αντε γαμησου κάντο όπως θες τι με νοιάζει εμένα.
Β) το αφεντικό από την άλλη σκέφτεται κοπελιά δικό μου είναι το μαγαζί του βάζω φωτιά και το καιω.

Καααααπως έτσι είναι κ εδώ. Γιαυτό επίσης παίζει τεράστιο ρόλο η επιλογή του ανθρώπου που θα έχει τέτοια εξουσία στη ζωή σου.  

Δεν διάβασα όλες τις σελίδες οπότε αν επανέλαβα κάτι που είχε αναφερθεί συγχωρέστε με.

 

Να ρωτήσω κάτι που το βλέπω να παιζει πολύ : το υ αναρωτιέται αν ο Κ έχει δίκαιο ή όχι; Γιατί αν αναρωτιέται ή αν μπαίνει σε διαδικασία μή άμεσης απόκρισης - ανταπόκρισης και "κριτικής", τότε δεν κανει/κάνουν D/s.

 

Το αν το υ αναρωτιέται για οτιδήποτε, είναι δικό του θέμα.
Το τι πράττει, σχετικά με την βούληση του Κ, έχει σημασία.
Η σκέψη εμπεριέχει δυνητικά αμαρτία κατά τα θεολογικά και όχι κατά τα BDSMικά πράγματα.

Τι σας οδήγησε στην διατύπωση αυτού του ευφυούς σοφίσματος;;;
Ποιαν ανάγκη σας εξυπηρετεί.

 

Ω μα ελάτε! Είμαι απλοϊκή. Γιατί ασχολείστε;

 

Για το απλοϊκή "Σύ είπας".

Ασχολούμαι από αλτρουισμό.

 

Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει παραχωρώ συνειδητά τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για υ.

 

Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μού φέρνει τρόμο, δεν έλεγε ο ποιητής..?
Τι ποιο..? Αυτό..!

 

Υπάρχει συνειδητά χωρίς θεμελίωση?
Αν δεν υπάρχει προς τι το αξίωμα..?
Αν υπάρχει τότε γιατί χρειάζεται αξίωμα..?

Βεβαίως αν χρειάζεται στην βάση κάποιας ευρύτερης αναλογικότητας ενός κοσμοθεωρητικού μοντέλου που με τη σειρά του διαμορφώνει ένα αξιακό σύστημα -χουατέβα- το πρόβλημα δεν είναι το αξίωμα, η αντίληψη του μοντέλου απλά είναι λίγο χάσικη και ψάχνει πατερίτσες, λέω εγώ.
Και ξέρετε, κάθε μύθος/ψέμμα/παραμύθι/στρέβλωση πάντα, μα πάντα, χρειάζεται κάποια -έστω και ψήγματα γεγονότων/"αληθειών"- για να σταθεί...

Το λένε άλλωστε και οι διαφημίσεις του Κωτσόβολα..!
___________________________________
Μην το παρακάνουμε, δίπλα μας είναι...
Του ματς αντού φορ νάθινγκ...
Προς τι ο τάραχος κι ο φερετζές..?
Ρητορικό το ερώτημα, η απάντηση έχει ήδη δοθεί..!

 

Και στην περίπτωση που συμβεί αυτό τι γίνεται μετά? Οκ αναλαμβάνει την ευθύνη κι αν το ότι προκύψει είναι ανεπανόρθωτο?
Προφανώς δεν λέει όπως ήδη λέχθηκε ότι έχει κάνει λάθος γιατί έχει πάντα δίκιο. Επί του πρακτέος όμως?
Ξέρω ότι ρωτάω για τις εξαιρέσεις κι ότι δεν είναι ο κανόνας αλλά ...