Σκέψεις και προβληματισμοί για τις BDSMικές συζητήσεις στο forum

Φτάνουν 5-6 αράδες στα πόστια του καθενού, για να καταλάβει κάποιος κοινός νους πάααρα πολλά από ένα καλόπαιδο που μπαίνει εδώ μέσα...
Το ότι ο κοινός νους δεν θέλει (άρα δεν μπορεί και συνεπώς δεν ξέρει) να σκεφτεί, δικό του θέμα...
Άσε που υπάρχει και το πιο καλό... κάποιο άτομο που δεν το έχεις τσεκάρει ποτέ, λέει δυοτρεις παρόλες στον νέουρα, οπότε καταλαβαίνεις και πόσο "κοινός" νους είναι και δαύτος. Δύο σε ένα...
Αρκούν 20-30 λέξεις λοιπόν ανά πόστι για να δει κάποιος όλα εκείνα που κάνουν ένα αξιοπρεπές χαρμάνι άρθρωπα και ουχί νούμερου.
Νούμερου στα βασικά και στον κοινό παρονομαστή, όχι στα πιο ζόρικα, που αν και τάχουμε ανθιστεί, δεν είναι δα και τόσο σοβαρά που ξεχωριστά για τον καθένα να βαρέσουν και διαφορετικά καμπανάκια...

Παρατηρήσεις "έχω λέγετε"...:
1. Άποψή μου είναι πως ιστορικά οι ιδεολογίες έχουν την ίδια αντιλαμβανόμενη ποσόστωση παπάτζας σε σχέση με τον κόσμο που απευθύνονται...
2. Ορθόν τα περί Παστίτσιου, πάντα τα συντεταγμένα συνειδητώς ή μη τα ίδια θα κάνουν, πάντως έχω γνωρίσει και κάτι λαμόγια κοπής 25ετίας που έσφαζαν στο γόνα, ό,τι δεν τση κάθονταν στο μάτι και τώρα τελευταία κάτι νεούδια που σφάζουνε και τση δικοί τους και δι΄ ασήμαντον αφορμήν, κλασικό παράδειγμα συμπεριφοράς με το που φυσήξει τα αχαμνά των αγαμήτων η αύρα τση εξουσίας, δεν αλλάζει κάτι, μην παραμυθιάζουμε...
3. Εξ όσων γνωρίζω εδώ μέσα τα "παρμένα/ελαττωματικά" κάθε είδους είναι περισσότερα απ' όσον ευρύτερα νομίζεται γενικώς. Υπάρχουν ακόμα, ένεκα του ότι πολλά κορίτσα "φυλάνε" τα πωπά τους από τον εκφοβισμό (μπούλινγκ στα ελληνικά, λέγεται δαύτο) και δεν μιλάνε τα χρ'σά μου, για προφανείς λόγους.
Μπούλινγκ όμως στο οποίο δεν "μασάνε" μόνο τα θήλεα, αλλά και άρρενα μεγάλου "σχήματος", μη χέσω, παρά το ίματζ, την αρχαία παρουσία και το άλλοθι της ευθύνης... (Έτσι άλλωστε κλείνει και ο κύκλος τση ενοχών)...
4. Τα πολλά προφίλ είναι αρχαίο σπορ,αν δεν ενοχλεί αυτούς που κάνει να ενοχλούνται, στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. (Άλλος ένας κύκλος ενοχών μεταξύ τους βέβαια)...
5. Ααααα, εν κατακλείδι... Παρακαλώ να αποφεύγεται το κάθε παραμύθι για τον όποιο λόγο. Μεγάλα παιδιά είμαστε...Καταλαβαίνουμε και δεν είναι υποχρεωτικό να μας αρέσει..!

 

@charlotte,

κοιτάξτε, όπως προείπα οι τεχνοτροπίες μου τελείωσαν, δεν είμαι και Ντα Βίντσι  

Ο,τι καταλάβατε, καταλάβατε. Ψυχή βαθιά και καλή συνέχεια!

 

Το θέμα είναι να καταλάβατε εσείς, μια και είχατε αμφιβολία

Ελπίζω να το τελιώσαμε το θέμα. Καλή συνέχεια και σε σας.

 

Κατ΄αρχήν, η ανάγνωση που έκανα είναι το ότι

προτείνατε το δικής σας επινόησης ασαφές "δικαίωμα" του καθένα να ακουστεί που διαφοροποιείται από το υπαρκτό δικαίωμα του καθένα να εκφραστεί και αναγκαστικά (αφού έχει παθητική φωνή, "ακουστεί") επάγει την υποχρέωση κάποιου να κάτσει να ακούσει, ως δέον για τον σωστό δημόσιο διάλογο,

ανακατεύοντας τον σεβασμό (που στην κοινή ελληνική υπονοεί εκτίμηση) με την προσοχή και την ουδετερότητα. Καμμία παραδοχή δεν έκανα για την τελική αντίδρασή σας στο περιεχόμενο.

Για να είμαστε ξεκάθαροι: Δικαίωμα ακρόασης και αντίστοιχη υποχρέωση ακρόασης υπάρχει μόνο στις σχέσεις διοικούμενου και δημόσια διοίκησης, όταν η διοίκηση αποφασίζει δυσμενή μέτρα εναντίον του κακομοίρη διοικούμενου, ό χ ι μεταξύ ιδιωτών. Κι αυτό γιατί η σχέση δημόσιας διοικησής και διοικούμενου είναι ά ν ι σ η, η ισχυρή διοικηση έναντι του αδύναμου διοικούμενου. Το ίδιο ισχύει και για τα δικαστήρια. Αυτοί δηλαδή που έχουν υποχρέωση ακρόασης είναι υ π ε ρ ά ν ω και σε θέση και σε ισχύ.

Στο δημόσιο διάλογο, επειδή κανείς δεν είναι σε θέση ισχύος, και δεν πρέπει και να είναι, εκτός αν έχει πατερναλιστικές ονειρώξεις, αυτό που υπάρχει και είναι απαράβατο και απραβίαστο είναι το δικαίωμα έκφρασης άποψης/γνώμης και το εξίσου απαράβατο, απαραβίαστο δικαίωμα αντ-έκφρασης σεβασμού ή μη σεβασμού, εκτίμησης ή μη εκτίμησης της γνώμης που εκτέθηκε, εξού και η σάτυρα, η διακωμώδηση, η πλάκα, η αδιαφορία, η περιφρόνηση, ο γέλωτας, ο κλαυσίγελος για ό,τι δήποτε γουστάρει ή δεν γουστάρει κανείς, όλες δηλαδή οι εκφάνσεις της ανθρώπινης κατάστασης.

Μια χαρά έχω καταλάβει τί λέτε. Λέτε ότι σε κάθε άποψη πρέπει να δίνουμε το benefit of the doubt για να υπάρχει δημόσιος διάλογος και εγώ σας απαντώ ότι ΔΕΝ υποχρεούμαστε να το δίνουμε σε ΚΑΘΕ άποψη για να υπάρχει δημόσιος διάλογος, κι έφερα παραδείγματα από έξω κι από μέσα απ΄το φόρουμ που δεν θα το έδινα, γιατί κατά τη γνώμη μου δεν υπαρχει ούτε νόημα ούτε πιθανότητα διαλόγου σε τέτοιες περιπτώσεις, παρά μόνο η δυνατότητα της σάχλας ή της νοσηρότητας να πολλαπλασιαστεί. Δεν ξέρω γιατί δεν το λέτε με τ΄όνομά του το benefit of the doubt, κι ανακατεύετε σεβασμούς, προσοχές και ουδετερότητες - πιθανολογώ επειδή είναι μια αγγλοσαξωνιά που μυρίζει πολιτική κορεκτίλα και πατερναλιστική υπερανίλα.

Μάλιστα, κρίνοντας από αυτό (το βάζω πλήρες το παράδειγμά μου, για να βγάζει νόημα το σχόλιό μου):

...νομίζω ότι μόλις λύσατε το πρόβλημα των διαχειριστών του φόρουμ! Προσέξτε, θα σας προτείνω ως mod, και μάλιστα super-mod, που θα βρίσκεστε καθημερινά στις επάλξεις, δίνοντας την προσοχή σε όλες τις (συχνά επαναλαμβανομενες) απόψεις, θα τους τείνετε ευήκωα ώτα να ακουστούν, θα τις κρίνετε με τα σωστά κριτήρια (σεβασμό, διαλλακτικότητα, κλπ.) και θα τις αφήνετε να ζήσουν ή να ψοφήσουν. Κι αν κουραστείτε, θα φταίτε εσείς.  

 

@elfcat
(όταν δεν γράφετε "θυμωμένα" πολύ μου αρέσετε και δεν με στρεσσάρετε κιόλας, ευχαριστώ)

μπερδευτηκα λίγο: ο Μπρούνο που "ψήθηκε", ο παστίτσιο που καταδικάστηκε... δεν αντιλαμβάνομαι τη σχέση μπορείνα έχουν θεωρίες ή "προϊοντα" με μια άποψη που εκφράζεται σε ένα συζητητήριο και την αντιμετώπισή της από τους συμμετέχοντες σε αυτό
.
Ο πόβερο Μπρούνο την πάτησε επειδή η θεωρία του ήταν ασύλληπτα καινοτόμος για τους ιερούς και ο παστίτσο δεν πούλησε εξυπνα το εμπόρευμά του..

Τα διπλά, τριπλά και τρίδιπλα δε με απασχολούν. Έχω αποφασίσει, από μικρή, να αναλαμβάνω την ευθύνη μόνο για ό,τι κάνω ή δεν κάνω, για ό,τι λέω ή δεν, για ό,τι πιστεύω ή όχι.

Και αγαπώ τον σουρεαλισμό. Αλήθεια.

 

αλλά ταυτόχρονα:

με μιά ηπιότερη μετακίνηση:

(αποκλειστικά την θετική εκτίμηση, διαβάζω.)

σε αντιδιαστολή με το:

όπου δεν προϋποτίθεται θετική εκτίμηση, ούτε ιεροποίηση ή δαιμονοποίηση. δεν χρειάζεται προσφυγή σε εικονίτσες. εξαντλείται σε εκτίμηση καταβολών και ορίζοντα και τελειώνει με κριτική τοποθέτηση.

το εικαστικόν του πράγματος, χρήσιμο για προκαταλάβει, όχι όμως για να αναλύσει, δεν προστατεύει από την ταύτιση με το εικονιζόμενο. ο αποκηρυκτικός βερμπαλισμός δεν εξασφαλίζει απόσταση. το αντίθετο. επιτρέπει και καλλιεργεί άλματα του τύπου "αποστρέφομαι την ανάδειξη της προκατάληψης σε έγκυρο συνομιλητή της επιστήμης, κι αυτή μου η αποστροφή δεν επιδέχεται ανάλυση, είναι αυταπόδεικτη ή εικαστικά τεκμηριωμένη".

ποιός επιπολασμός; καλή τι;

 

Ειχα καιρο να κλαψω απο τα γέλια
Συμφωνώ στο 100%
Έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με την ακριβής αυτή σειρά καθώς διάβαζα το κείμενο. ..
Σε ευχαριστώ! !!!!!!!

 

Έχει διαβάσει κανείς το Συυμβουλές προς νέον ζωγράφο του Λεονάρντο του Ουνιβερσάλις, του πιτόρε του αλλιώτικου, του μόρτη, του πορπατημένου?
_____________________________________________
Άλλο...
Μανιέρα ο Λεονάρδος, ά λα μοντ ντε... ο Λεονάρδος..?
Ούτε καν σαφές στίλ δεν είχε, μάλλον βαριόταν κι ανακάλυπτε κάτι νέο, πριν τελειώσει το έργο (αν είχε μείνει από φράγκα, πα να πει, αλλιώς άρχιζε κάτι άλλο)...
Ούτε χρώματα καν της"πιάτσας" δεν χρησιμοποιούσε συχνά, γιατί "ψαχνότανε", ένεκα δεν του κάθονταν τα μπλέ καλά στο μάτι...
Θέλω να πω, πιπέρι στο στόμα τα περί τεχνοτροπίας, το ζουμί να το κρατήσουμε, δεν λέω...
_____________________________________________
Το ζουμί δεν μας μέλλει άλλωστε..? (Αυτό είναι η κατακλείδα του ποστ, το ζουμί του...)
Αν το φόρουμ ήταν ψητό κατσαρόλας, θα διαρρηγνύονταν ενδύματα, σαν ο ρέκτης καλοφαγάς θαμώνας έπαιρνε χαμπάρι πως ο μάγερας είχε ρίξει μια πρέζα αλεύρι για να δέσει η σούπα..?
Κάνουν τέτοια οι ρέκτες? Όχι, συνήθως κάνουν άλλα...
Κάνουν τέτοια οι γκουρμεδιάρηδες? Φυσικά, σάμπως ξέρουν και κάτι άλλο να κάνουν..?
_____________________________________________
Καλέ άντενες τώρα..!

 

Αυτό που ονομάζετε ασαφές ανήκει στην εφαρμογή της διαπιστωμένης μεθοδολογίας στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε ερεθίσματος. Δεν προβλέπει θέσφατα ούτε προειλημμένη θέση.
Ουδέτερη παρατήρηση, ανάλυση, εκτίμηση, παραγωγή θέσης. Σαφέστατο.

Ασαφές είναι πως παράγεται μια οποιαδήποτε θέση (απάντησης, στη συγκεκριμένη) χωρίς την διαδικασία που περιέγραψα. Να τονίσω επίσης ότι ακριβώς η διαδικασία αυτή απομακρύνει από πατερναλιστικά, κορεκτιλες, μην αγγίζετε και ακίνητες ιερότητες.

 

Δεν μπαίνω ποτέ σε έναν διάλογο για να με σεβαστούν.

Δεν μπαίνω σε έναν διάλογο για να σεβαστώ.

Υπάρχει μια διακριτή διαφορά ανάμεσα στον ευγενή άνθρωπο και τον ευγενικό άνθρωπο.

Ο ευγενής χαρακτηρίζεται από την παιδεία, την καλλιέργεια, το θάρρος της έκφρασης της γνώμης του, την ευφυΐα του, τον ερωτισμό του, την μέθοδο του στο να παρουσιάσει και να στηρίξει την σκέψη του, το αναλυτικό του μυαλό, την ευγενική του αγένεια.

Ο ευγενικός είναι ο μικρός Μανωλάκης που έχει καταπιεί και έχει εγκλωβιστεί στην φωνή της μανούλας ή του πατερούλη «πες ευχαριστώ στην θεια Μαρίτσα Μανωλάκη».

Ο ευγενικός άνθρωπος είναι ένας καταπιεσμένος άνθρωπος.

Άκαυλος και ραγιάς.

Προσωπικά απολαμβάνω τον διάλογο με τους ανθρώπους εκείνους που ξέρουν να θίγουν και φυσικά να με θίγουν.

Απολαμβάνω τον διάλογο όταν μετά το πέρας του δεν είμαι ο ίδιος.

Απολαμβάνω τον συνομιλητή που με έχει συνεπάρει ή με έχει σοκάρει.

Που μου δίνει τροφή για σκέψη.

Και φυσικά χαίρομαι όταν το ίδιο προκαλώ και εγώ.

Ο διάλογος απαιτεί υψηλού επιπέδου διανοητές που γνωρίζουν σε βάθος το αντικείμενο που πραγματεύεται ο διάλογος.

Αλλιώς δεν μιλάμε για διάλογο αλλά για κουβεντολόι.

Το κουβεντολόι δεν είναι κατά ανάγκη πρόβλημα, είναι χρήσιμο και απαραίτητο στις ανθρώπινες σχέσεις και μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο ενός διαλόγου, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον διάλογο.

Το κουβεντολόι μπορεί να λάβει επιδημικές διαστάσεις όταν υπάρξει σύγχυση του με τον διάλογο.

Τρανό παράδειγμα ο ελληνάρας, άξεστος, απαίδευτος, αμόρφωτος και ραγιάς που θεωρεί την κουβεντούλα του καφενείου διάλογο.

Αυτή η υποκουλτούρα του φαντασιακά εθνικά υπερήφανου ελληνάρα έχει υποκαταστήσει την αξία του διαλόγου, έχει υποβιβάσει την διανόηση, έχει δημιουργήσει έναν όχλο φωνακλάδων που νιώθουν εθνικά υπερήφανοι τρώγοντας μπακαλιάρο σκορδαλιά αφού πρώτα συγκινήθηκαν που το βλαστάρι τους φόρεσε φουστανέλα και παρέλασε για το καλό του έθνους και της πατρίδος.

Φυσικά και δεν σέβομαι αυτή την μπλέμπα.

Φυσικά και όλες αυτές οι ανόητες φάτσες δεν έχουν θέση στο διάλογο μου.

Ο ουσιαστικός διάλογος είναι για λίγους, δυστυχώς.

Απαιτεί ελευθερία και ερωτισμό.

Απαιτεί την αποδέσμευση μας από ηθικά και ιδεοληπτικά βαρίδια.

Πλαστήκαμε για να μην είμαστε μόνοι.

Ο άλλος μας είναι απαραίτητος γιατί ολοκληρώνει τον εαυτό μας.

Ο διάλογος λοιπόν δεν είναι μόνο ανταλλαγή σκέψεων.

Είναι και ανταλλαγή συναισθημάτων, ερωτικών δυναμικών.

Μας χρειάζεται ο άλλος προκειμένου να ασκηθούμε στον διάλογο.

Αλλά μας χρειάζεται ελεύθερος, αδέσμευτος, αυτεξούσιος και ακέραιος, που θα έρθει να συναντήσει εμάς αν είμαστε αληθινά και εμείς ελεύθεροι, αυτεξούσιοι, και ακέραιοι.

Διάλογος μεταξύ ραγιάδων δεν είναι δυνατόν να συμβεί.

Τους ελεύθερους και αυτεξούσιους ανθρώπους σέβομαι.

Και μόνο αυτούς.

Γιατί ο αληθινός διάλογος είναι έργο της ελευθερίας.

Iagos

 

Αξιότιμε @Iagos
Η τοποθέτηση σας περί διαλόγου με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο.
Ο πρόλογος όμως, εκεί περί ευγενούς κι ευγενικού, με προκαλεί να σας ζητήσω να ορίσετε επίσης, με τον τρόπο σας, τον αγενή και τον ανάγωγο.