"Προσθαφαίρεση Συναισθημάτων"

Πόσο εύκολο κρίνετε ότι είναι να "γυρίσεις τον διακόπτη"; Συναισθήματα, σύνδεση, σκέψεις, όνειρα, επιθυμίες που έχετε συνδέσει συνειδητά - είτε ασυνείδητα - με κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Δεν έτυχε στο παρελθόν, να βρεθώ στη θέση που έχεις αναπτύξει συναισθήματα για κάποιον και για κάποιον λόγο πρέπει να τα παραμερίσεις, μειώσεις, εξαφανίσεις, ειδικά όταν φθάνουν σε σημείο να είναι τόσο τοξικά που επηρεάζουν περισσότερους απο έναν τομέα της ζωής.

Προφανώς πρέπει να το κάνω πιο συγκεκριμένο, πράγμα που θα μας φέρει αντιμέτωπους με δύο διαφορετικά ερωτήματα. Το πρώτο, και μη λαμβάνοντας υπόψιν τη προσωπική μου εξιστόρηση, που θα ακολουθήσει, όποιος θέλει ας απαντήσει στο κατά πόσο είναι εύκολο να αφήσεις πίσω σου και να πάψεις κάθε είδους επιθυμία προς ένα άτομο, το οποίο έχεις αφήσει να σε πλησιάσει και έχεις δημιουργήσει έντομα συναισθηματα. Σ'ενα δευτερο πλάνο και χωρίς επιθετική κριτική, όποιος μπορεί, ας μου πει πως μπορώ να διαχειριστώ όλο αυτό που με προβληματίζει.

Ας αρχίσω λέγοντας ότι δεν μου είναι εύκολο η δημιουργία σύνδεσης με άλλους ανθρώπους. Και εννοώ και σε φιλικό επίπεδο, αλλά ιδιαιτέρως στον ερωτικό τομέα. Όχι μόνο περιμένω ο άλλος να πληρεί συγκεκριμένες προυποθέσεις (όπως συμβαίνει σε όλους άλλωστε), αλλά αν δεν είμαι σίγουρη είτε για το πως αισθάνομαι εγώ, είτε ο άλλος, είτε δεν υπάρχει αυτό το υπέρτατο συναίσθημα ασφάλειας και μοναδικότητας της σχέσης, δεν το προχωράω.

Για να το κάνω λίγο πιο περίπλοκο.. Θεωρώ ότι όπως αν είχαμε στη κατοχή μας διαμάντια, δεν θα τα μοιράζαμε εδώ και εκεί, με ασυδοσία και χωρίς να θεωρούμε ότι, όχι μόνο το αξίζει ο αποδέκτης, αλλά θα τα φυλάει ως κόρη οφθαλμού και θα τα εκτιμήσει, με την ίδια ακριβώς λογική δεν μπαίνω στη διαδικάσία να σπαταλήσω ενέργεια, χρόνο, συναισθήματα σε κάποιον που σήμερα είναι, αυριο δεν ειναι.

Έχοντας πει αυτό, σημειώνω ότι δεν ειμαι ακοινώνητη. Απλώς δεν με εμπνέει να έχω γύρω μου ανθρώπους, οι οποίοι ούτε ξέρουν για ποιον λόγο βρίσκονται στη ζωή μου, ούτε εγώ στη δική τους, και ενδεχομένως μπορούν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να διακόψουν γιατι... έτσι, αλλιως αλλιώτικα. Δεν κάνω δηλαδή φιλίες; Ευλογο ερώτημα. Φυσικά και κάνω, αλλά εφόσον έχει προηγηθεί μια κάποια αναπόφευκτη επαφή και έχω δει στον άλλο κάτι που μου έχει κεντρίσει τη προσοχή και πληρεί σαφώς κάποια στάνταρ.

Μπαίνοντας στην ουσια.. Πριν ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, γνώρισα κάποιον, μέσω μέσου κοινωνικής δικτυωσης και δέσαμε απο την αρχή. (να σημειώσω ότι μόλις είχα βγει απο τη σχέση μου, η οποία δεν είχε κακό τέλος, αλλά για κάποιους λόγους δεν ειχε το "and they lived happily ever after..". Μέσα σ'αυτη τη κατάσταση η επαφή με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, με έκανε όχι μόνο να ξεχνιέμαι, αλλά δεν μου δημιουργούσε άγχος ή εξτρα πίεση.

Από την αρχή αναπτύξαμε οικειότητα - θες η "ασφάλεια" που παρέχει η απόσταση/ιντερνετ, θες και των δυο η ευθραυστη συναισθηματική κατάσταση - αναπτύχθηκε άριστη επαφή και επικοινωνία, η οποία αρχικά ενείχε πολύ διακριτικό και κομψό φλιρτ, το οποίο εξελίχθηκε - προς το τέλος μεταλλάχθηκε μην πω!. Επαφή επι 24ωρου βάσεως, με κύριο ρυθμιστή εκείνον. Στην αρχή έστελνε άπειρα μηνύματα, ενοχλούταν όταν λόγω άλλων δραστηριοτήτων αργούσα να απαντήσω ακόμη και όταν ενώ ήταν μέχρι τον λαιμό απο τη δουλειά, δεν του έστελνα.

Αυτο κράτησε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα και μετά εξαφανίστηκε. Είχαμε σποραδικές επαφές. Το πιο άσχημο ξέρετε ποιο είναι; Και το επισήμανα, όπως και άλλοι, στο thread "Θέλω τη γνώμη σας". Το πιο άσχημο ειναι να ζεις στην αβεβαιότητα. Να μην γνωρίζεις για ποιον λόγο έχει απομακρυνθεί. Το να υποθέτεις. "Του έτυχε κάτι προσωπικό/οικογενειακό;" "Περιμένει προσέγγιση απο εμενα;", "Είπα/έκανα κάτι;". Και τα δικαιολογείς όλα, για τον απλούστατο λόγο ότι γνώρισες κάποιον άλλο. Δεν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να έχει μεταλλαχθεί τόσο.

Έχει περάσει λοιπόν (με on/off μεταξύ μας), υπερβολικά μεγάλο διάστημα και δεν ειναι φυσιολογικό και μετά απο τόση αδιαφορία, να συνεχίζει να είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωι. Δεν ξέρω αν λόγω έντονων συναισθημάτων ματαίωσης μου συμβαίνει όλο αυτό. Ίσως δεν μπορώ να διαχειριστώ την απόρριψη; Ίσως λόγω του ότι έχω ακόμη ελπίδα οτι... Ξέρω ότι αν βρω τον λόγο που μου συμβαίνει θα μπορέσω ευκολότερα να το επιλύσω.

Μέσα σε όλη αυτή τη κωμικοτραγική κατάσταση, και ότι και να έχει κάνει ή όχι, τον καταλαβαίνω, και δεν του προσάπτω τίποτα. Δεν έχω μένος μέσα μου, ώστε να πω "αϊ στα..κομματια". Κάτι που περιπλέκει ακόμη περισσότερο την διαδικασία είναι ότι ακόμη και όσα πράγματα δεν μου άρεσαν (χαρακτήρα, συμπεριφορά), - aka δεν πληρούσαν τα κριτήριά μου - τα αποδέχθηκα πλήρως, με ότι ενέχει αυτό.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να κάνουν τη μια σχέση μετά την άλλη και πολύ απλά δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική. Πως τους είναι τόσο ευκολο να προχωρούν απο τον έναν άνθρωπο στον άλλο;

 

για ενα απλο λογο... δεν δενονται. τελος αυτο ειναι οπως το κατανοω εγω.
ο διακοπτης.. αυτος ο διακοπτης θα πεσει μονο οταν πω εγω μεσα μου τελειωσα προχωραω..
δεν ειναι ευκολο για καποιους ειναι βαρυς, μαγκωνει, δεν κατεβαινει το ρημαδι.
για αλλους το κανουν με το μικρο τους δαχτυλακι.. ενα τσαφ κι αυτο ηταν..
αυτα για τωρα απο εμενα...

 

Δυστυχώς δεν υπάρχει πανάκια σε μια τέτοια λύση.
Η κοινότυπη έκφραση «ο χρόνος διορθώνει τα πάντα»
είναι το μόνο που ισχύει σε αυτό.

Υπάρχουν τρείς τρόποι που φεύγει κανείς από μια σχέση.
Είτε με δική του απόφαση, είτε του άλλου, είτε κοινή συναινέσει.
Στην δεύτερη περίπτωση, ο πληγωμένος εγωισμός παραμορφώνει
την πραγματικότητα. Την διαστρεβλώνει, μας κάνει να αισθανόμαστε
λίγοι, μικροί. Χωρίς να δούμε το αυτονόητο πολλές φορές.
Μας κάνει να αισθανόμαστε ενοχές για το τι κάναμε και τελικά χάλασε.
Αλλά η αλήθεια απέχει παρασάγγας.

Αυτό όμως, συνήθως, έχει τεράστιες επιπτώσεις στον τρόπο σκέψεις μας,
ειδικά εάν έχουμε ήδη ανασφάλειες και φοβίες σε γενικότερο πλαίσιο.
Οπότε αντιμετωπίζουμε το συγκεκριμένο σκηνικό σαν αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία.

Επιστρέφοντας στην αρχή, ο χρόνος είναι ο μόνος σύμμαχος.
Μέχρι τότε όμως, χρειάζεται τρόπος να αδειάζεις, να χαλαρώνεις.
Εκεί οι πραγματικοί φίλοι κάνουν δουλεία, έστω και ένας αρκεί.
Είτε κάποιον τρόπο, όπως γυμναστική κτλ.

Προσοχή μόνο θέλει, μην χρησιμοποιήσεις κάποια άλλη κατάσταση για σωσίβιο.
Όπως ανέφερες, ήδη είχες θέματα, και μόλις γνώρισες εκείνον,
οι προσδοκίες σου εκτοξεύτηκαν. Σφάλμα αυτό. Στην πράξη, δεν σε πρόδωσε εκείνος,
αλλά διέψευσες εσύ τον εαυτό σου και τις προσδοκίες. Εσύ δεν είδες με τι είχες να κάνεις.

Τέλος, στέκομαι σε αυτό που έγραψες, ότι βλέπεις παντού άτομα να κάνουν σχέσεις κτλ.
Το πως το παρουσιάζουν όμως, με το πως αισθάνονται, δεν έχει καμία σχέση.
Εσύ βλέπεις μια ευτυχία και μια ενδεχομένως πρόοδο,
χωρίς όμως πάντα να είναι έτσι τα πράγματα.

Υπομονή και επιμονή.

 

Ξεκινησα στο να γραψω οχι σεντονι αλλα αλεξίπτωτο. Θα αρκεστω να πω πως η οποιαδηποτε σχεση ειναι δουνε κ λαβείν οσο κ να μη θελουμε να το παραδεχτουμε. Ειναι ομορφο ρομαντικο και ευχαριστο να ααχολειται καποιος μαζι μας....ειναι ομως και κουραστικο να ασχολειται μονο αυτος. Σαφως η ιντερνετικη επικοινωνια εχει ακομα ενα μειων.Πλαθουμε τον αλλο στο μυαλο μας ετσι οπως θα τον θελαμε η οπως τον εχουμε αναγκη. Τα συναισθηματα για καποιους ειναι αυστηρως ελεγχομενα και με μια εντολη τους αλλαζουν . Θεμα μυαλου και δυναμης. Δε μπορεις ομως να κρινεις καποιον που τον ξερεις μονο διαδικτυακά...μπορει να ειχε τις καλυτερες προθεσεις μπορει κ οχι. Μπορει οσα εδινε να ηταν πραγματικα κ με την αδιαφορια να τα μαζεψε και να εφυγε η μπορει να ειναι μερος του παιχνιδιου για να μπει στο μυαλο και να κινει τα νηματα οπως αυτος θελει. Ναι θα πω γινεται να πατησεις το ον η το οφφ για να κλεισεις τα συναισθηματα αρκει να εχεις την αντοχη και να μη καεις αν τυχόν υπαρξει αναφλεξη..βραχυκύκλωμα. Ποναει το οφφ αλλα καλυτερα να πονας για οσο παρα να εχεις το διακοπτη ανοιχτο και να μπαινοβγαινει ο αλλος οποτε γουσταρει. Να σου δινει λιγο λιγο και να νιωθεις καθε μερα την εξαρτηση να μεγαλωνει. Οταν κατι τελειωνει μη ψαχνεις το γιατι.Συνεβη. Μας τελειωσε βρε παιδι μου.Σου ευχομαι να απαντηθουν τα γιατι σου οταν δε θα ειναι απαραιτητα πλεον ...ποναει λιγοτερο. Βαλε το πιο ομορφο χαμογελο σου και κοιτα μπροστα μη κλειδωνεις ομως τη ψυχη σου για καποιοιυς λιγους φυγοποινους..υπαρχουν αλλοι που θα λαχταρουν ισως μια μικρη θεση.

 

Υπάρχει και το να μη λέει κανείς "ποτέ ξανά" για κανέναν ούτε για τίποτα. Απλά "όχι αυτό με αυτόν τν άνθρωπο αυτή τη στιγμή και βλέπουμε. Αύριο άλλη μέρα".

Έτσι δεν μνησικακεί και πληγώνεται λιγότερο και για λιγότερο.

Η ζωή είναι πολύ ζαβολιάρα και παίζει παιχνίδια, ειδικά όταν βρει έντονες καταστάσεις. Και όπως σε όλες τις περιπτώσεις που μπορείς να γίνει κανείς θύμα ζαβολιάς, το καλύτερο είναι να το παίρνει ελαφρά, και αν δεν μπορεί την εποχή που το παθαίνει που δεν γίνεται πάντα, να λέει μέσα του κάτι σαν"θα μου περάσει, θα έχει και κάτι καλό αυτό κάπου, δε βαριέσαι...".

Άλλωστε πάντα περνάει η πρώτη ένταση σε όλα και ωφελεί να μην αφήνει πίσω πίκρες που κάποτε θα σκέφτεται κανείς και απλώς θα γελά νοσταλγικά, έστω και ενίοτε μελαγχολικά.

 

Κουτακια  

 

Οχι οτι εχει ιδιαίτερη σημασια, αλλα το ριχνω σε εμενα ολο αυτο. Δεν εκφραζομαι ευκολα και ισως αυτη η ανασταλτικοτητα να περασε ως αδιαφορια και γι αυτο να εκανε πισω...

Με καθε ειλικρίνεια το εχω υπερπροσπαθησει να το βγαλω απο μεσα μου. Ξερω οτι κατα ενα μεγαλο μερος το εχω κατασκευασει εγω ολο αυτο. Αλλα αυτο το κανει ακομη πιο δυσκολο.

 

Καλησπέρα  

Είναι όμορφο να είσαι επιλεκτική δεν είναι; Ξέρεις ποιά είσαι... ξέρεις τι θέλεις. Επίσης ξέρεις οτι μέσα σου κρύβεις έναν θησαυρό... Ο Θησαυρός αυτός δεν είναι για όλους... είναι για κάποιον που αξίζει... Κάποιος που θα σε διαβάσει και θα σε κατανοήσει πλήρος... Δεν μοιράζεις τα κομμάτια σου και τον εαυτό σου δεξία και αριστερά διότι θα νιώσεις οτι χάνεις εσένα.
Λατρεύω τους ανθρώπους με πάθος... Και εσένα σε διακρίνει το πάθος.

Μου θυμίζει παλιές ελληνικές ταινίες... Να μώρε πήγε στο περίπτερο για εφημερίδα και δεν γύρισε ποτε.... Μα πόσες φορές ποια θα επαναληφθεί η ιστορία;

Εμένα προσωπικά στην υπόθεση αυτή μου λείπουν κάποιες λεπτομέριες... Θα αρκεστώ όμως στα γραφομενά σου.

ΟΧΙ!! Το πιο άσχημο δεν είναι η αβεβαιότητα αλλά οτι εσύ επένδυσες στην επαφή σας παραπάνω απ'οτι αυτός... Κατανοώ πλήρος οτι κάθε δεδομένο που σου έχει δώσει κάθε πληροφορία... αυτομάτος την έχεις εκλάβει και ως αλήθεια... Αν δεν είναι όμως;... Θέλω να πω... όλοι μας είμαστε πίσω απο μια οθώνη... Και εγώ δηλώνω Queen...
Είμαι; Ξέρεις αν αυτός ο άνθρωπος είναι παντρεμένος/έχει παιδιά; (Δεν περιμένω απάντηση... οι απαντήσεις είναι για σένα).

Δεν ξέρεις; Για ψάξου λίγο καλύτερα...Δεν είσαι καμία χαζή. Είσαι έξυπνη και με χαρακτήρα... Λοιπόν; Δεν ξέρεις;
Πώς να ξεκολήσεις απο κάποιον που ασχολιόταν μαζί σου 24/24; Ειδικά κιόλας αφού μιλάγατε καιρό;... Είσαι εγκεφαλική... Θα ξεκόλαγες μόνο αν υπήρχε κατι άλλο στην ζωή σου... Έχτισες θεμέλια και πάνω σε αυτά χτίστηκαν οι συζητήσεις σας... Με το γεία σας θα έκλεινες και τον διακόπτη; Κάποια άλλη ίσως... Μια γυναίκα με πάθος no no no...

Κοροϊδο... Εγώ θα του έφερνα το τηγάνι στο κεφάλι   (οκ οκ χιούμορ κάνω) επανέρχομαι στο σοβαρό μου ύφος.

Προφανώς και δεν έχεις ιδέα πόσα ψυχικά αποθέματα έχει μια γυναίκα. Είμαστε νευρικές, κυκλοθημικές αλλά ψυχολογικά αντέχουμε πιο πολύ απο τους Άνδρες...
Έχεις δει Άνδρα να έχει πυρετό πως κάνει; Σβήνω πεθαίνω κάντε κάτι.... Γυναίκα; Ε μώρε άρρωστη είμαι θα περάσει...

Τον καταλαβαίνεις... Μάλιστα... Δεν προσάπτεις τίποτα... Πάλι Μάλιστα... Την φάγαμε την λαμαρίνα... Περαστικά μας... Τι σου κάνει το mindgame...

Ο Κάθε άνθρωπος έχει την δικιά του ιστορία... Επειδή συνοδεύεται απο κάποιον/α δεν σημαίνει οτι μέσα του έχει προχωρήσει... Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν να είναι μόνοι τους... Άλλοι δεν αισθάνονται πλέον απο τις σφαλιάρες που έχουν φάει.... Άλλοι....... ο καθένας μπορεί να συμπληρώσει και απο μια ιστορία/μια υπόθεση.

Χωρίς να θέλω να το παίξω η Σουπερ Κατερίνα. Άποψη δίνω... είτε την κρατάς είτε την πετάς... Για να τελειώσει κάτι μέσα σου... αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσετε την κατάσταση αν και εφόσον εμφανηστεί.
Κατά δεύτερον... Είσαι μια έξυπνη γυναίκα με πάθος... Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου... δεν βλάπτει. Η Αγάπη θέλει δύο... Άπαξ και αγαπάς για τους δύο κάποια στιγμή θα κλατάρεις... Ο Σεβασμός πρέπει να είναι αμοιβαίος... Καλύτερα μόνη παρά με κάποιον που σε βλέπει για το τώρα....

Τον εαυτό σου μόνο εσύ ξέρεις... Μόνο εσύ ξέρεις με ποιόν τρόπο ξεχνίεσαι... Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι... οτι δεν έχασες κάτι. Χάνουμε κάτι όταν είναι δικό μας... Δεν τον είχες για να τον χάσεις... Σκέψου τι θές και διεκδικησέτο... είτε είναι ο σεβάσμός του άλλου προς εσένα είτε ο χρόνος του είτε το οτιδήποτε...
Μέσα απο τα λάθη μας μαθαίνουμε... Είμαι σιγουρη οτι θα τα καταφέρεις. Θέλει δύναμη να ανοιχτείς... ακόμη και σε ένα φόρουμ... Έχεις ψυχικά αποθέματα... Όταν ηρεμήσεις θα δείς τα πράγματα με πιο καθαρή οπτική... και τότε θα ξέρεις ακριβώς τι να κάνεις...

Φιλικά,
Queen.

 

Χαχα.. με εκανες και γελασα!

Θελω να πιστεύω οτι δεν ηταν ολα ενα παιχνιδι -τουλαχιστον οχι τετοιου ειδους. Διαβαζοντας και εστιαζοντας σε καποια μηνυματα του (no worries τα εχω σβησει πλεον (τα περισσότερα τουλάχιστον)) ηταν τοσο genuine, τοσο αυθορμητα.. Αδυνατον σχεδον να τα συλλαβει καποιος αν δεν ισχυουν...ποσο μαλλον να τα πει.. Και οταν βρισκομασταν, δεν ηταν κατι το διαφορετικό. Ηταν ακριβως οτι γνωρισα και μεσω μνμτων - ακομη πιο σπουδαιος if anything. Δεν μου περασε απο το μυαλο μηπως ειχε σχεση; Ή ημουν στοιχημα;Ή, ή, ή... Επιλεγω ισως να πιστευω πως κατι εναλλακτικο τον απομακρυνε.

Οπως;


Θεωρω και θα εστιασω το προβλημα στην φυση των σχεσεων. Ειναι εικονικες, μεγαλη πλειοψηφια - με συγχωρειτε εκ των προτέρων - ακομη και εδω στη κοινοτητα, ενδιαφερονται για επιφανειακα πραγματα.. οκ ναι, ευχαριστηση σεξουαλικη και ολα τα καλα.. πασχει ομως το συγκεκριμένο μοτιβο.. Τουλάχιστον οπως το προσεγγιζω και εκλαμβάνω εγω.


Btw.. χαιρομαι που επεστρεψες!  

 

Πολύ εύκολα και πολύ δύσκολα.
Όλα τελειώνουν κάποια στιγμή.
Κανεις δεν είναι τέλειος.
Δεν έχει νόημα να μένεις μόνος περιμένοντας το τέλειο και το ιδανικό,διότι ποτέ δεν θα έρθει.
Προχωράω δεν σημαίνει παυω να έχω συναισθήματα για τους ανθρώπους που ήταν στη ζωή μου.
Τους αγαπάω και τους νοιάζομαι. Τι είναι δλδ τα συναισθήματα; Κουμπιά;

Τώρα στο υπολοιπο διαδυκτιακο, έχω μία απορία. Είχατε σχέση; Εννοώ είχατε βρεθεί ή μέσω νετ μόνο;

 

  Thanks...

• Έχετε συναντηθεί απο κοντά;
• Πόσο χρονών είναι;
• Έχεις το τηλ του; Αν ναι γιατί δεν έχεις στειλει μήνυμα να δεις τόσο καιρό που είναι; Αν όχι... γιατί δεν στο έχει δώσει;...
• Μιλάγατε και οταν πήγαινε σπίτι του ή μόνο απ'την δουλεία του;
• Τι ήθελε απο σένα;
• Υπήρχε κάτι που έκανες και τον εκνεύρισες;
• Σου έχει μιλήσει για το παρελθόν του;

Δεν θέλω σε εμένα προσωπικά να απαντήσεις σε καμία ερώτηση απο τις παραπάνω. Είναι κάποιες προχειρές ερωτήσεις όμως που θα έπρεπε να είχες κάνει στον εαυτό σου και σε αυτόν... Εφόσον δεν σε ενδιέφερε αυτός ο άνθρωπος επιφανειακά θα έπρεπε να το ψάξεις λίγο παραπάνω...

Υπάρχουν πάντα εξερέσεις... Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο... Και έχει να κάνει και το τι ψάχνει ο καθένας...

Οι σχέσεις έχουν γίνει δύσκολες... το ίδιο και οι άνθρωποι.

 

Σας καταλαβαινω.. Σαφως και βρεθηκαμε.. δεν ειχε κατι το μεμπτό το στορυ του. Δεν εμπαζε απο κάπου.. υπηρχε συνοχη σε οσα ελεγε κ εβλεπα.. μεχρι κάποια στιγμή τουλάχιστον..

Αυτο που θελω ειναι να τον αποβαλλω.. τιποτε αλλο.. και το προσπαθω τοσο καιρο, που με εχει εξουθενωσει η διαδικασία. Συνεπως, το οτι ολα τα γιατρευει ο χρονος, στη δικη μου περίπτωση, ειναι προβληματικο. Και τωρα θελω να τον αφησω πισω μου περισσότερο απο ποτε.