"Προσθαφαίρεση Συναισθημάτων"

Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω σ αυτά που γράφεις.
Συμβουλή μου είναι να βρεις πράγματα να κάνεις που σε γεμίζουν , σου δίνουν χαρά στη ζωή σου.
Δώσε όση περισσότερη αγάπη μπορείς στον εαυτό σου.
Το πένθος θέλει την διαδικασία του κατ εμε. Δώσε χρόνο αλλά κάνε τον χρήσιμο για σένα και προπαντός μην πιστέψεις ότι δεν θα χαρείς ξανά τον έρωτα  

 

@Prettylilfucktoy, πολύ πετυχημένη η αναφορά στον διακόπτη. Ιδίως αν σε οδηγήσει στην σκέψη της διακοπης. Πόσο εύκολο είναι να συνηθίσεις να διακοπτεις; Όχι πολύ αρχικα, αλλά γινεται. Πόσο καλό είναι?- Καθολου. Έχουμε γεμίσει τις ζωές μας γραμμές διακεκομμενες. Είναι και το άλλο.. άπαξ και συνηθίσεις τον διακόπτη, πάνε να αντέξεις την συνέχεια...
Όσο αφορά την επιμονή της σκέψης σου, προτείνω την εξής εξήγηση- αντικρουόμενες συμπεριφορές, αν βρουν πρόσφορο εδαφος, δημιουργούν τρανσακια. Απορεί ο εγκέφαλος, ψάχνει να βρει τον Λόγο και παγιδεύεται μέσα στο αίνιγμα. Δεν είναι ο άνθρωπος πια, είναι το Γιατί που σε κάνει και κολλας.
Χαίρομαι πολύ που σε ακούω να λες πως συνεχίζεις και δεν θέλεις να τον βρίσεις. Αντέχεις την συνέχεια και σου εύχομαι να μην αλλάξει αυτο. Δεν χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε κάποιον για να παραδεχτούμε ότι έχει λαθος, άλλωστε   Χρειάζεται όμως να αφήνουμε καταστασεις. Να επιτρέπουμε στα πράγματα να συμβαίνουν και να προχωράμε 

 

γιατί χρειάζεται να "αποδοθεί ευθύνη" σε κάποιον (εδώ: σε έναν απ' τους δύο) αντί να διαπιστωθεί οτι κάτι δεν δούλεψε ή δεν δουλεύει πιά;
γιατί χρειάζεται να φορτωθεί η προσδοκία ή η διάψευση σε κάποιον; είναι αυτή η βάση της αλαζονείας; είναι εξ αρχής εχθρική απαίτηση;

 

Όλα γίνονται στην αναζήτηση της ευτυχίας μας. Ταξίδι είναι.

Μπορείς απλά να δεχτείς, να προσπεράσεις και να προχωρήσεις.

Να ζήσεις δηλαδή.

Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να μην έχει περάσει χίλια κύματα μέσα του.

Κι όμως όλοι ζουν και συνεχίζουν.

Κι ένα μικρό ευχαριστώ στα κύματα. Αυτά δίνουν την αξία στη ζωή μας.

 

Toν κατά φαντασίαν μπορεί, τον πραγματικό όχι βέβαια  
Ο Έρωτας είναι ο κατεξοχήν τόπος που παραμερίζεις χάριν του άλλου  

Ω δεν μίλησα για λάθος   Τουναντίον  
Φοβάμαι πάρα πολύ τον εαυτό μου όταν νιώθω ότι έχω δίκιο, ότι έκανα το σωστό.  
Και τότε είναι άπειρα δύσκολο να μαζέψεις την αλαζονεία σου, όταν ξέρεις ότι έκανες το σωστό και πάντως ότι δεν έκανες κάτι λάθος.
Και πιθανότατα για αυτό δεν μπορείς εδώ: γιατί δεν έκανες κάτι λάθος.
Τα έκανες όλα όπως θα έπρεπε. Το βλέπεις, το ξέρεις. Αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολο να αφήσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που είναι δύσκολο να αποδεχτούμε είναι η "αντίδραση" του άλλου. Αποδοχή. Αυτό είναι για μένα το φάρμακο στον εγωισμό μας αλλά και η βασιλική οδός για την πραγματική μοναδικότητα του άλλου  

 

Καλημέρα  

Έχεις την τάση μέσα απο τα γραπτάς σου... να ηρεμείς τον "αναγνώστη". Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα...
Δεν θα το πω για αντίλογο. Θεωρώ όμως οτι χρειαζόμαστε και τον εγωισμό που και που...
Το να αποδεχτείς την "αντίδραση" του άλλου σαν κατάσταση νομίζω είναι ευκολάκι (?). Το θέμα είναι αν αποδέχεσαι και την συμπεριφορά αυτή απεναντί σου...
Το τελευταίο διάστημα πιστεύω πολύ το: Μας συμβαίνει ότι επιτρέπουμε να μας συμβεί.

 

Ναι προφανώς και μιλάω για την αντίδραση σε σχέση με σένα  
Και φυσικά δεν είναι ευκολάκι  
Και ναι, μας συμβαίνει ό,τι επιτρέπουμε να μας συμβεί, όντως  

 

Ίσως να φαινόταν καλύτερο αν αντί "εγωισμό" βάζαμε την λέξη "υπερηφάνεια".
Κάποιος μπορεί να είναι υπερήφανος χωρίς να είναι εγωιστής.
Φυσικά και δεν είναι αντίλογος αυτό.
Προσαρμογή της φράσης είναι, για να συμφωνήσω με αυτά που αντιλαμβάνομαι ότι λες.  

 

Αυτος ο "διακοπτης" μου φσνηκε οτι εχει πολλα κοινα στοιχεια, ισως και κοινο πυρηνα, με τη συναισθηματικη μονωση:
http://antikleidi.com/2016/02/09/monosi_sinesthimatos/
συνοπτικα.

Οι σσπιδες τετοιου ειδους μπορει να σε σωσουν στα πολυ δυσκολα, αλλα μπορουν να γινουν και το αγγιγμα του Μιδα, μην αφηνοντας σε να ζησεις τιποτα χωρις να το επηρεασουν σε βαθος και ουσιαστικα.

Κολλησα λιγο σε αυτον τον διακοπτη.
Το να πληγωνεσαι ειναι μερος της ζωης και αναποφευκτη διαδικασια για την ψυχολογικη ενηλικιωση (για οσους την καταφερνουν καποτε) , οπως το να ταλαιπωρεις τους μυες ειναι ο μονος τροπος για να τους δυναμωσεις. Ισως ειναι προτιμοτερο να καταφερει κανεις να επουλωνει τις αναποφευκτες πληγες, παρα να γινει -η να ευχεται να ηταν- ατρωτος, με καποια κρυφη Αχιλλειο φτερνα που θα την ανακαλυψει οταν την τρυπησει ξαφνικα καποιο βελος...

 

Όντως μοιάζει πανάκεια. Αλλά είναι μεγάλη παγίδα. Στο τέλος η δυστυχία που φέρνει είναι πολύ μεγαλύτερη της όποιας ωφέλειας έχει προσφέρει.

 

Πολύ σωστή η τοποθετησή σου @espimain. Η Λέξη υπερηφάνεια μας κάνει ακριβώς... Ευχαριστώ.
Άλλη μια λέξη που θα ήθελα να προσθέσω στα γραφομενά μου είναι η λέξη "Αξιοπρέπεια".