Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Κρατάω τα πόδια σου ψηλά
ως τις πηγές του άσπρου καπνού
που κάνουν στο πουλί μου κατοχή.
Είναι σα να πεθαίνω
γιατί εδώ που τα λέμε
ένας άνδρας νορμάλ δεν πεθαίνει
για μια γυναίκα – ονειρεύεται μονάχα πως πεθαίνει
στο περιβόλι της.
Κρατάω τα πόδια σου ψηλά
σε κρατάω μακριά από την ποταπότητα των Σ’ αγαπώ

Γέφυρα, Θ. Γκόρπας

 

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες..
Ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια,
είταν γιατί μου λείπανετα μάτια σου.
Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν είτανε κανείς..
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου
που χτυπούσε.....

Τάσος Λειβαδίτης

 

Με όλο το θάρρος, ίσως να με έχει επηρεάσει το νήμα:

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Καταμαρτυρούντα-ανωμαλίας-καθημερινά-στιγμιότυπα.61263/

αλλά όταν διαβάζω:

και

μόνο σε εμένα συμβαίνει να πηγαίνει κάπου αλλού το μυαλό μου και όχι σε έρωτα, αγάπη, ρομαντισμό;

Φιλικά και άνευ παρεξηγήσεως ..

 

Η νεράιδα και ο δρακος
Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.

Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε: Δε φοβάσαι μήπως σε φάω; Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα; Όχι…όποτε θέλω εξαφανίζομαι. Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η Νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση…όμως του απάντησε: Όχι…όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει…όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή Νεράιδα…

Θέλησε να τη φιλήσει…η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.

Ο δράκος δάκρυσε…όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή Νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του …του ψιθύριζε απλά το μυστικό…

Δε Φτάνει Να Θέλεις Να Αγαπήσεις… Πρέπει Και Να Μπορείς….!  

 

Η αγάπη είναι εκεί που μπορείς να πεις τα πάντα...


Ή δεν χρειάζεται να πεις τίποτα...

...Albert Harper...

 

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς θρησκεία και διαλογισμό, αλλά δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς ανθρώπινη αγάπη.

Δαλάι Λάμα, 1935- , Θρησκευτικός ηγέτης του Θιβέτ

 

Τα ματια Σου το αγαπημενο μου ταξιδι
Την καρδιά μου την σκορπάς σε μέρη, όπου μονάχα Εσύ ορίζεις πως είναι κατάλληλα για να ακουμπήσεις τα Κομμάτια μου...
Γνωρίζεις, πλέον, καλά πως τα Μάτια Σου είναι το αγαπημένο μου Ταξίδι..
Παίρνω την αγκαλιά Σουυ και την πλάθω σε σχήματα...σε Σχήματα μοναδικά και μόνο εγώ βλέπω, κατανοώ..
Την αγκαλιά Σου την τυλίγω γύρω μου... τη Νιώθω... απορροφάω κάθε ίχνος Θερμότητας..

Σφαδάζει η Νοσταλγία μου... την ακούω στις γοερές κραυγές της..
Και γίνομαι χρυσόσκονη και Σε Στολίζω παντού, με κάθε λαμπερό μου βλέμμα...
Αντανακλώ Εσενα ...
Αγγίζω το κορμί Σου και γελιέμαι για λίγο... χάνομαι σε ένα παιχνίδι του χρόνου, σε μια Αντίφαση...
Σε μια στιγμή μπλεγμένη ανάμεσα σε Φαντασία και Πραγματικότητα
Τι να πιστέψω; Την αίσθηση στα δάχτυλα μου; Την Σιωπή Σου ; Την Ανάσα Σου ;
Το χέρι Σου όμως με τραβαει, με το Αγγιγμά Σου με ξυπνάς...
Σε μυρίζω...
Θαρρώ πως υπάρχεις...
Είσαι εδώ...
Για πόσο όμως;

Κλέινω τα μάτια μου και παλεύω με τους πόθους μου και τις νοσταλγίες μου...

Pablo Neruda

 

Σαν κανάτι

Τις ημέρες τις καλές,
της βροχής,
τις ημέρες που αγαπηθήκαμε
ολοκληρωτικά,
που ολοένα ανοίγαμε
ο ένας στον άλλον
σαν σπήλαια μυστικά,
τις ημέρες εκείνες, αγάπη μου,
το κορμί μου σαν κανάτι
όλο το ύδωρ το απαλό συγκέντρωσε
που πάνω του έσταξες∙
και τώρα
σε τούτες τις ημέρες της ξηρασίας
που η απουσία σου πονά
και τη σάρκα σκίζει,
ύδωρ ξεπηδά απ’ τα μάτια μου
γεμάτο απ’ την ανάμνησή σου
για να ζωογονήσει την ξέρα του κορμιού μου
τόσο άδειου, και τόσο γεμάτου από σένα.


Τζιοκοντα Μπελι

 

..Τον είδα ορθό μπροστά μου να μου τείνει ευγενικά το χέρι. Είχε σκοτεινιάσει, φύσαγε, οι καλαμιές είχανε γίνει ήχος.
Ήμουνα μόνη με το Δαυίδ. Σ' αυτό το έρημο χωράφι, σ' αυτό το έρημο σπίτι, στον κόσμο.
Εγώ κι ο Δαυίδ. Φοβήθηκα λιγάκι.
Κι αν μου λεγε να πέσω απ' το παράθυρο του αστεροσκοπείου;
-Eίναι ώρα, τον άκουσα τότε να λέει.
Κι όπως δεν μπορούσα να τον κοιτάζω καταπρόσωπο, κοίταζα αφηρημένα ταχα τα χέρια του.
Ήτανε βέβαια απόλυτα κύριος της φυσιογνωμίας του ο Δαυίδ, δεν άλλαζε έκφραση μ' ό,τι έλεγε ή άκουγε, όμως τα χέρια του δεν τα κυριαρχούσε.
Ελεύθερα, αυθόρμητα, φάνταζαν άλλοτε χαρούμενα, άλλοτε λυπημένα, πολλές φορές αδιάφορα ή ειρωνικά.
Τον τόνο της ειρωνείας τον έδινε ένα δάχτυλο που έμενε στον αέρα ενώ έκλεινε όλο το άλλο χέρι κι όταν ήταν κάτι για να λυπάσαι, πέφταν και τα δυο μαζί απάνω στο τραπέζι, το ένα πάνω στο άλλο, σαν χτυπημένα πουλιά που δίπλωσαν τα φτερά τους.
-Τι σου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό; Με ρώτησε τότε απότομα γυρίζοντας προς το μέρος μου.
Δεν μπορούσα να μιλήσω. Μια απέραντη μόνο επιθυμία να πιάσω το χέρι του, για ένα λεπτό, για ένα δευτερόλεπτο, να το σφίξω μέσα στο δικό μου και να τ' αφήσω να πέσει.
Γιατί ο Δαυίδ δεν κατέβαζε το χέρι του σαν τους άλλους ανθρώπους, τ' άφηνε κι έπεφτε. Κι έκρυβε η κίνησή του αυτή μιαν αόριστη, τρυφερή απελπισία.
-Πεισματάρα που είσαι, ψιθύρισε. Κι αμέσως έπειτα άφησε το χέρι να πέσει στη συνηθισμένη του κίνηση που έκρυβε μια τέτοια τρυφερή απελπισία.
Θα τον παντρευτώ το Δαυίδ, τον αγαπώ και θα τον παντρευτώ.
Θα του λέω τότε να μ' ανακατεύει τα μαλλιά, όλη τη μέρα θα του λέω να μ' ανακατεύει τα μαλλιά, έτσι θα περνάει ο καιρός.
Και θα κοιταζόμαστε στα μάτια για ώρες. Κι όταν θα τον πιάνει εκείνη η αλλόκοτη αγωνία που θα θέλει να με φιλήσει, θα τον αφήνω να με φιλάει, αφού θα 'ναι άντρας μου, σύζυγος δηλαδή.
Κι ύστερα θα του λέω πάλι να μ' ανακατεύει τα μαλλιά, και θα περνάει ο καιρός..

Τα ψάθινα καπέλα
Μαργαρίτα Λυμπεράκη

 

 

Γρήγορα η ώρα πέρασε..

γρήγορα η ώρα πέρασε,μεσάνυχτα κοντεύουν,
πάει το φεγγάρι πάει κι η Πούλια βα-
σιλέψανε-και μόνο εγώ κείτομαι δω μονάχη
κι έρημη ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει
ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει
μου άρπαξε την ψυχή μου και την τρά-
νταξε ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυ-
μάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας.

Σαπφώ
Υ.Γ.μετάφραση από τον Οδυσσέα Ελύτη

 

«Όλες αυτές τις μέρες σε συλλογίζομαι χωρίς μια στιγμή διακοπή. Κάθε δουλειά με συνέχεια μου είναι αδύνατη. Είσαι εκεί πάντα μπροστά στα μάτια μου, με κρατάς προσηλωμένο. Κάποτε μέσα στην αδειανή μου παλάμη έρχεται κι ακουμπά το μικρό σου στήθος. Είναι ένας βαθύς και μυτερός πόνος ως την άκρη της καρδιάς»

Γιώργος Σεφέρης – αποσπάσματα από την αλληλογραφία στην αγαπημένη του Μάρω

 

Σε ένα τέτοιο νήμα έρωτας κι αγάπη μπορεί να γίνουν στατιστική...
Παρά το ξενέρωμα μιας τέτοιας προοπτικής, να αγαπάτε τις επιλογές της οπτικής των δημιουργών...
Μπορεί να μην ήταν στο δικό σας μετερίζι όταν έγραφαν...