Δεν είμαι αυτή που θες

Καλημέρα Ιρένε  

Βρε σαν κάτι να μου θυμίζει, σαν κατι να μου θυμίζει... Σε μερικές γραμμές σου διάβασα εμένα.

Στο φόρουμ όπου όλα έχουν να κάνουν με το γραπτό λόγο... η επιλογή ταμπέλας/στάτους βοηθάει να δείξουμε την ερωτική μας πλευρά/επιλογή αν θές.
Στο κόσμο όπου δεν φοράμε ταμπέλες δείχνοντας τις "επιλογές" μας... πιο δύσκολα διακρίνεις τις επιλογές του όποιου.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω.

• Γνωρίζοντας κάποιον εν real life δεν σου έτυχε μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα να τον χαρακτηρίσεις/φορέσεις ταμπέλα;

π.χ Ο Τάσος είναι πάντα τόσο "χαρωπός"¨, "εγκεφαλικός", "ευφυης" και πάει λέγοντας...

Χωρίς λοιπόν να είμαι θετική ως προς τις ταμπέλες... αναρωτιέμαι μήπως δεχόμαστε τις θετικές τάμπελες/κομπλιμέντα και τις αρνητικές δεν τις δεχόμαστε;

Όμολογώ οτι μια "προσωπικότητα" η όποια προσωπικότητα δεν χωράει μέσα σε μια ταμπέλα. Δεν είναι μονοδιάστατη ούτε ανοιχτό βιβλίο προς κάθε κατεύθυνση. Άλλωστε ανα περιόδους στην ζωή μας οι ταμπέλες αλλάζουν... τπτ δεν μένει το ίδιο.

Queen.

Υ.Γ btw ωραίο όνομα.

 

Καταρχας με τιμά το μηνυμα σου και η ερωτηση σου.

Φυσικα, και εγω οπως ολοι βαζω ανθρωπους σε κουτια ειδικα εν real life. Νομιζω οτι η κοινωνικη δομη ειναι τετοια που φτανουμε σε σημειο που δεν μπορουμε χωρις μια καποια...οριοθετηση.
Αλλα ποια ειναι η θετικη ταμπελα και ποια η αρνητικη;
Για παραδειγμα... Το να χαρακτηρισεις καποιον ως ομορφο ειναι μ καλη, συχνα θεμητη ταμπελα. Αλλα τ γινετε αν αυτος ο καποιος ακουει γ την ομορφια του ολη του τη ζωη; τ γινετε αν εχει σιχαθει μα χαρακτηριζετε ομορφος κ θελει απλα ν χαρακτηριστει εξυπνος ή αστειος;
Με αυτο θελω να τονισω πως ο καθενας μπορει ν βγαλει τ συμπερασματα του γ εμενα, εγω ομως δν θελω να τικαρω κουτακια για να το κανω πιο ευκολο!

Υ.Γ. Who would you be if the world never gave you a lebel?

 

got u και συμφωνώ  

 

... Μια φορά κι ένα βράδυ σου θύμωσα όταν είπες πως είμαι ο λόρδος Χένρι από το 'Πορτραίτο του Ντοριαν Γκρει'.
Ως τότε βέβαια με είχες χαρακτηρίσει ως,

Τα άνθη του κακου

Την Αφροδιτη με (ή και χωρίς) τις γουνες

Το Κοράκι

Και ως διάφορα μυθικά, θηλυκά πλάσματα.
Αλλά όταν ανακατευεις το αγαπημένο μου βιβλίο στη συζήτηση, πρέπει όλα να τα περιμένεις.

Σου φώναζα για το πως βρίσκω πολύ παράξενο αυτός που δέρνει να ονομάζει δυνάστη αυτόν που δέρνετε
Για το πως αν ήμουν στα αλήθεια ότι κακό σε αυτόν τον κόσμο, δεν υπήρχε πόρτα να σε εμποδίζει και ποιος ξέρει τι άλλο;

Έκατσες ώρες να μου εξηγείς για το πως είναι τα κακά τούτο του κόσμου που τον κάνουν όμορφο. Για το πως... Δίχως δυνάστες δεν θα είχαμε ελευθερία, δίχως πολέμους θα μας έλειπε η αγάπη.

Υπομονετικά, όπως μιλούν στα παιδιά, μου εξήγησες πως στην υποταγή υπάρχει δύναμη, τέτοια που κανένα μαστίγιο, κανένας βούρδουλας δεν έχει όμοια της.

Υπομονετικά, όπως στέκεσαι καταμεσής του λιβαδιού για να σε εμπιστευτεί η πεταλούδα, μου εξήγησες πως αν τούτος ο κόσμος ήταν τέλειος δεν θα υπήρχε για τον άνθρωπο τίποτα να του δίνει ελπίδα. Αν ζεις το ιδανικό, πως να προχωρήσεις εμπρός;
Αν βλέπεις μόνο ομορφιά γιατί να τη ζωγραφίσεις; Γιατί να την τραγουδήσεις; Γιατί να την γράψεις;

Και όπως τόσο όμορφα τόνισες... Αν βλέπεις μόνο ομορφιά και καλοσύνη, γιατί να την γαμήσεις;

Κάπως έτσι κατάλαβα πως όσο διαφθείρεσε τόσο πιο πολύ σ'αγαπώ κι αν αυτό δεν είναι ελπίδα, δεν ξέρω τι είναι.

.irene.

 

Το πιο δύσκολο ερώτημα που έχει να απαντήσει ο κάθε άνθρωπος είναι το ''Ποιος/α είμαι?''

Διαχρονικό και εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί.

Όλοι διαλέγουν ρόλο κάποια στιγμή στην ζωή τους και τον ενδύονται, τον προσαρμόζουν και τον απεκδύονται κατά περίσταση.
Λίγοι καταδύονται στον πυρήνα της ύπαρξής τους για να δώσουν πραγματική απάντηση.
Και αυτοί, συνήθως αφυπνίζονται σε τέτοιο βαθμό που παύουν να ψάχνουν για απαντήσεις.
Απλώς βιώνουν αυτό που είναι, παρατηρώντας τον εαυτό τους.

Οι πιο πολλοί ετεροπροσδιορίζονται.
Έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος.
Κανείς δεν είναι αυτό που θέλουν οι άλλοι.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων γίνονται κάτι κοντά σε αυτό που θέλουν οι ίδιοι -αν υποθέσουμε ότι ξέρουν τι θέλουν, ποιος ή ποια θέλουν να είναι.

Στην χειρότερη, ζουν μία ζωή δανεική.

Δεν θα σε ρωτήσω ποια είσαι.
Μην με ρωτάς ποια είμαι.
Όποιος περιμένει τους άλλους για να μάθει τον εαυτό του, απλά ψάχνει για εργαλείο, τίποτα παραπάνω.
Είμαστε καταδικασμένοι και ευλογημένοι ταυτόχρονα σε αυτήν την διαδικασία να είμαστε μόνοι.
Διαρκεί μία ζωή, ή και πολλές.
Κι όποιος νομίζει ότι το απάντησε το ερώτημα απλά επαναπαύεται, σε προσωρινές απαντήσεις.
Το bdsm μπορεί να γίνει ενδοσκοπική διαδικασία, μπορεί να κατέβει λίγο βαθύτερα από το κορμί, αλλά θέλει περίσκεψη κάτι τέτοιο, πως, που, πότε, με ποιον και γιατί.

Τα πάντα έχουν ειπωθεί φυσικά, πολύ καλύτερα απ΄ότι θα τα πούμε εγώ κι εσείς, είναι παλιό το ζήτημα, αρχέγονο. Με εκφράζει προσωπικά το παρακάτω:

«Eδιζησάμην εμεωυτόν» αναζήτησα τον Εαυτόν μου ή Ζήτησα να μάθω για τον εαυτό μου, ρώτησα τον εαυτό μου.
Μπήκα μέσα μου ψάχνοντας την αλήθεια για τον εαυτό...

Ηράκλειτος

 

Πολυ ομορφο αποσπασμα και καλα σκεπτομενη τοποθετηση! Μακαρι να μην ρωτουσαμε ποτε ο ενας τον αλλον ποιος εισαι; ποια εισαι;
Αυτη η ερωτηση κρυβει απο πισω ενα χαμενο Εγω που ψαχνει αυτοεπιβεβαιωση...

 

όμορφες οι φιλοφρονήσεις. ανώδυνες.
χωρίς κόπο κι ευθύνες.

 

Κυκλοθυμία ή απλά ένα ξέσπασμα;

 

Η ευθύνη είναι σαν τη νικοτίνη. Σε μικρές δόσεις κινητοποιεί. Σε μεγάλες παραλύει.

Αποδοτικότερη η ανάληψη κινήτρων.

 

Αν το αντίθετο της φιλοφρόνησης κατά το λεξικό είναι η βαναυσότητα και η αγένεια, και δη η απρόκλητη, την προτιμώ. Στην καθαρότητα της σκέψης αξίζει έπαινος, στην τόλμη αξίζει επιβράβευση και στο σπάσιμο στερεότυπων και ανούσιων θέσεων, υποστήριξη.
Υπέροχο νήμα @SubIrene εξαιρετικά δοσμένο, δεν θα σταματήσω να σε επαινώ.

Η ερώτηση γίνεται, μόνο και μόνο για να κατανοήσουμε τι δεν είμαστε, απίστευτη πλάνη oι ταμπέλες.

Το Εγώ φέρνει ευτυχία μόνο αν χαθεί. Γιατί να ψαχνόμαστε να το επιβεβαιώσουμε άραγε;
Kαι αν πρόκειται για αυτο-επιβεβαίωση, τι μας νοιάζει τι λένε και νομίζουν οι άλλοι;
Eκτός κι αν βλέπουμε απλά την αντανάκλασή μας μέσα από τους άλλους.
Γι΄αυτό μίλησα για κατάδυση προηγουμένως.

 

Ε τωρα κοκκινιζω! Χαιρομαι που εδωσα τροφη για καλη συζητηση!

Περι αυτο-επιβεβαιωσης τωρα... Απο τη στιγμη π κανεις ψαχνει τοσο απελπισμενα το Εγω αργα ή γρηγορα θα το ψαξει στους αλλους με 'υπουλες' ερωτησεις αλλα θα ονοματισει τη διαδικασια αυτοπραγματωση ή αυτογνωσια για χαρη της ωραιοποιησης. Ειδικα στους καιρους μας, θελει τολμη να παραδεχθει κανεις πως αναζητα αυτην την αντανακλαση για την οποια μιλας.... Ισως περισσοτερη τολμη απο το να αφησεις το Εγω απροσδιοριστο, σε μια ακρη και να γυρεψεις την ελευθερια βαθια μεσα σου.

 

το "εγώ" υποχωρεί με την επιλογή ανάληψης ρόλου. το λέμε "ενηλικίωση".
ελευθερία είναι να μπορείς κάποτε να φτάσεις.