Δεν είμαι αυτή που θες

Όσο υποχωρεί το "εγώ", τόσο περισσότερο ως "εγώ" γίνεται αντιληπτό του άλλου μέρους το "εγώ" από τον "άμαχο" πληθυσμό...
Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε και οι προβληματισμοί των κοριτσιώνανε εδώ...

 

Ανοίγεις μία υπέροχη συζήτηση που μπορεί να επεκταθεί ως προς την αυτογνωσία με την ανάληψη ευθύνης, το να πράττω κάτι ευθύ, να διορθώνω, να ευθύνω το ''στρεβλό''. Αυτό, λεξιλογικά και εννοιολογικά, σχετίζεται με την δυνατότητα ανταπόκρισης (Respondeo, spondi, sponsum, ere απαντώ, αποκρίνομαι//αρμόζω//ανταποδίδω (+δοτ.) σύντ.: respondeo alicui ad aliquid = αποκρίνομαι σε κάποιον ως προς κάτι).

Και ενώ η μόνη μας δουλειά, ουσιαστικά θα έπρεπε να είναι να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξής μας, την ευθύνη του εαυτού, μέσω της αποδοχής του εαυτού, του εσώτατου πυρήνα μας, εμείς πάμε και το σχετίζουμε με την ''ανάγκη'' του ανήκειν.

Υπάρχουμε δηλαδή λόγω των άλλων, άρα ετεροπροσδιοριζόμαστε και ετεροφωτιζόμαστε;

Στον κόσμο των ''άλλων'' ποιος είναι τελικά υπεύθυνος για τον εαυτό του, τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του, αν όλα καθορίζονται εξωτερικά, λόγω της επιβεβλημένης μας συνύπαρξης;

Ευθύνη μου είναι η ροή της ζωής (μου), λαμβάνοντας υπόψη μου τους κοσμικούς νόμους, την αιτία και το αποτέλεσμα. Η λεπτοφυής στέβλωση, η σχάση, είναι ότι δεν έχω εγώ την ευθύνη, την έχουν πάντα οι άλλοι, γιατί αλληλεπιδρώ, γιατί συνυπάρχω, γιατί προσδιορίζομαι έξωθεν, γιατί γίνομαι αυτό που οι άλλοι, θέλουν, περιμένουν από μένα να γίνω, να ζω, να σκέφτομαι, να μιλώ και να λειτουργώ σε κάποια πλαίσια.
Και απεμπολώ την ευθύνη του εαυτού, γίνομαι κομμάτι μίας μεγαλύτερης μάζας, ή απορροφούμαι από ένα σύνολο, έστω δυαδικό.

Η πραγματική ευθύνη μου κατ΄εμέ, είναι μοναχά σε σχέση με μένα και την ύπαρξή μου, πως θα ζήσω, πως θα πορευτώ για να μετουσιώσω αυτά που επιθυμώ και μπορώ, πως θα αυτο-πραγματωθώ σε σχέση με το αποτύπωμά που θέλω ν΄αφήσω στο σύμπαν, πως θα είμαι σε αρμονία με μένα τον ίδιο, όχι σε σχέση με τα καθήκοντα που μου επιβάλλονται ή με τις προσδοκίες των άλλων, αλλά με την ικανότητα ανταπόκρισης σε μένα τον ίδιο.

Για να το κάνω αυτό, πηδώ έξω από την φυλακή που μου έχουν ορίσει οι άλλοι και έχω αποδεχτεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά αυτό θέλει απίστευτα κότσια, όποιος έκανε το άλμα, το γνωρίζει καλά!

Συνήθως δεν έχει γυρισμό ένα τέτοιο ταξίδι ''απόδρασης'', κατευθύνεται σε άγνωστο προορισμό και δεν παρέχει ασφάλεια και εγγυήσεις, ενίοτε είναι και πολύ μοναχικό, η απόλυτη ελευθερία οδηγεί στην ουσιαστική μοναχικότητα ή ακόμη και την μοναξιά, παρόλη την συνάφεια του κόσμου, λόγω της έλλειψης συναντίληψης, τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ.

Αυτό ίσως το κάνει τόσο συγκλονιστικό!

 

Κάθε πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση * (των άλλων όμως, όχι του εαυτού, θα προσθέσω... Όπως και κάθε πετυχημένη ζωή!)
Αν καταλήξουμε να παραπλανούμε απλά το ''εγώ'', αντί να το απεμπολήσουμε, φασκελοκουκούλωστα.
Αν καταλήξουμε σε πόλεμο με τον εαυτό μας, τότε θα αυτοκαταταχθούμε στον ''άμαχο'' πληθυσμό και το ''εγώ'' προκρίνεται ως προς τη νίκη.

Η επιλογή είναι πάντα δική μας, όπως και η προαναφερθείσα ευθύνη.
Τα σέβη μου... 

 

Σωστά το λες για την παραπλάνηση και τον πόλεμο, το λέει άλλωστε κι αυτός ο παλιοκιαρατάς ο Σουν Τζου...
Ισχύει για όλα τα παιδγιά που στην αντίληψή τους το σχετίζεσθαι εν γένει και παντοιοτρόπως, αποτελεί πόλεμο...
Το ότι κάποια παιδγιά γουσταρίζουνε να το κόβουν έτσι, λογικά ερμηνεύσιμο σε κάποια βάση ίσως νάναι, μπατ νοτ μάι καπ οβ τί...
Ως μεγαλύτερο παιδί το λέω μεν, τα αντίθετα πολλάκις έχω εισπράξει, χου κέαρς..?
Τι..? Να κάνω πόλεμο με τση αντιλήψεις των αλλωνώνανε..?
Είναι αντιοικονομικό, αν δεν υπάρχει μαγιά στην γκλάβα των άλλωνε...
Τις πολλές πολλές καλημέρες και απ' όλα...

____
Μην τσακωθείς σε σουβλατζίδικο, μέρες πούναι...!  

 

Εντάξει, πέρα από τα στατηγικά, υπάρχει και η έννοια της εναντιοδρόμησης κατά Ηράκλειτο, εκ του σκότους φως και οι λοιπές παρόμοιες διατυπώσεις, ότι η ζωή συντηρείται εκ των αντιθέτων, οπότε εντάξει, δεν είναι πόλεμος αντιλήψεων, είναι κομμάτι της ζωής όλο αυτό που οι άλλοι αντιλαμβάνονται ως αντιπαράθεση.
Το θέμα είναι πως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, φρονώ.
Καλές να είναι όλες μας οι μέρες, όσο για τα σουβλατζίδικα, ξέρεις, όπως και τις χασαπερί, δεν πατώ, εδώ και καιρό.
Μου μυρίζει βάρβαρα το κρέας εσχάτως... 

 

Α,πες το οπως θες. Αν ηθελα ονοματισμους για τη ψυχολογια μου θα εσπευδα σε ψυχολογο!

 

aha, ok.

 

Ωραία, ας μείνουμε λοιπόν στο να μας αρέσει να ζούμε ως άνθρωπες, με τα απ' όλα μας...
Τα πιο μέσα δεν απασχολούν και πολλά παιδγιά γενικότερα ούτε εδώ ούτε αλλού...
Όσα το ψάχνουν θα το βρούν μ'ονα τους, όποτε, δεν μας έχουν ανάγκη παρά μόνο όταν λέμε τίποτις ζουμερό που κάτι ίσως και να λέει...
(Κάνε μαγειρίτσα: όπου εντόσθια βάζεις πόρτομπέλα, όπου ελάχιστο εντεράκι βάζεις πλευρώτια και βάλε και από κείνο το μαροκινό μιξ μπαχαριών. Και μπόλικο λεμόνι)...

 

Συμφωνώ στα περισσότερα που γράφεις σ 'ενα σημείο θέλω να σταθώ περισσότερο.
Αν αναζητάς ποιος είσαι έτσι γενικά το ποιο εύκολο είναι να χαθείς , ο εαυτός μας είναι κάτι που αλλάζει
Είναι πιο θετικό να σκεφτείς ποιος θα θελες να είσαι σύμφωνα με τα γούστα σου και να δουλέψεις πάνω σ αυτό
Πάνω στις αλλαγές που θέλεις να κάνεις στον εαυτό σου.

Και μιας και μιλάμε για ρευστότητα...
Την πιο πηγαία έκφραση του εαυτού μας την βρίσκω στο αυθόρμητο. Η λογική δεν φτάνει να κατανοήσει όλες τις βαθύτερες διεργασίες μας.
Όταν μοντάρεις συνεχώς τον εαυτό σου για διάφορους κοινωνικούς είτε ψυχολογικούς λόγους δεν αυτοπραγματώνεσαι.
Όταν εκθέτης , φωτίζεις , κατανοείς και συνεχίζεις να εκτίθεσαι   Εννοώ ...εξελίσσεσαι  

 

Η παροιμία που δεν έχει αντίλολογο είναι η...
"Ρωτώντας πας στην πόλη"...
Λαμπρή παροιμία...
Και με ελάχιστο κόστος εφαρμογής...

 

Την φτιάνω, ζουμερή-ζουμερή, με μπόλικο κρεμμυδάκι και άνηθο, την αυγοκόβω κιόλας και γίνεται ανάρπαστη από τους κρεατοφάγους, άσε που μπορείς να φας και δυό και τρία πιάτα και να είσαι κομπλέ, χωρίς στομαχικές διαταραχές.

Όσο για το τι έχουν ανάγκη οι άλλοι, ας απασχολήσει τους ίδιους αυτό, γιατί να απασχολήσει εμένα, εσένα ή την νηματοθέτρια; Με την έμπνευσή του ο καθείς και η καθεμιά από μας, τις σκέψεις και την ελεύθερη βούλησή του, n'est-ce pas?

Παρεκτός κι αν η @SubIrene έπιασε κανέναν από τον λαιμό για να συμμετάσχει στο νήμα της.
Αν το έκανε, θα την μαλώσω, να ξέρεις... 

Λεκτικά, οφείλουμε να εφαρμόζουμε την αρχή της μη-βίας, θαρρώ. Κάτι που αποδεικνύεται δυσκολάκι, όχι τόσο για τους σαδιστές και τις σαδίστριες, αλλά για τα λοιπά στάτουους. Ποτέ δεν πιέζουμε κανέναν να γράψει, ο καθένας εκτίθεται δημόσια αυτόβουλα πλην των τασκοεπιβεβλημένων. Νομίζω, πάντα. 

 

Εγώ είμαι υπέρ της βίας, που την εξασκώ ακόπως με ανηλeές πικροσοκολατοharassment και αι περισσότεραι υποτάσσονται γονατισταί σκούζοντας "έλεος δεν θα φέρω ποτε ξανά αντίρρηση σε τίποτε, η παλιοπ'τάνα", με συνοπτικαί διαδικασίαι. Μιά μάλιστα για να γλιτώσει μπήκε κάτω από την μπλούζα του κύρη της και την ξεχείλωσε και μετά αυτός την έδερνε..!