Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

«δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα-κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα»

Σεφέρης

 

I don't want to get over you
I guess I could take a sleeping pill
And sleep at will
And not have to go through
What I go through
I guess I should take Prozac, right?
And just smile all night
At somebody new
Somebody not too bright
But sweet and kind
Who would try to get you off my mind
I could leave this agony behind
Which is just what I'd do
If I wanted to
But I don't want to get over you

'Cause I don't want to get over love
I could listen to my therapist
Pretend you don't exist
And not have to dream of
What I dream of
I could listen to all my friends
And go out again
And pretend it's enough
Or I could make a career of being blue
I could dress in black and read Camus
Smoke clove cigarettes and drink vermouth
Like I was seventeen
That would be a scream
But I don't want to get over you

 

Είπα μετά από καιρό, να πιάσω για πρώτη φορά το εισαγωγικό post και το - για μένα - μικρό του "αδερφάκι". Να παραμερίσω τον ποταμό από κείμενα ή "κείμενα" ( τα δικά μου αυτά με τα εισαγωγικά ), που είχα εδώ αφήσει ( ναι, αυτό είναι ένα από κείνα τα νήματα, που έχω "χτίσει" ). Κάποτε είχα αφήσει και κάποιες σκέψεις "ανθρώπινες", σίγουρα ασύνδετες - όπως συνηθίζω -. Θα φταίει το εορταστικό κλίμα, που πετάει πάντα στο κεφάλι μου - ίσως όχι μόνο - ένα αραιό σύννεφο από blues. Και ίσως αυτό να ήταν για μένα η αγάπη - όπως και ο έρωτας -, όλες εκείνες οι προδιαγεγραμμένες ήττες που κουρνιάζαν σε κάποια πράσινη ή κίτρινη γωνιά του μυαλού μου, αναλόγως με την εποχή και πότε θα φυλλοβολούσε η καρδιά μου. Να σας άλλο ένα στερεότυπο που ίσως και τόσο λανθασμένο να μην είναι τελικά. Ότι το συναίσθημα έχει σαν μοναδικό του σπίτι την καρδιά.
Ποιος ξέρει? Ίσως και να είναι άστεγο και να κοιμάται σε κάποιο παγκάκι ή κάτω από μιά γέφυρα.

Ο υιός ( chicε ) είχε γράψει στον πατέρα του για τον έρωτα. Μάλλον έψαχνε "φώτα" ή επιβεβαίωση. Κάτι σαν το χέρι που τραβάει πάνω σου την κουβέρτα και σε διαβεβαιώνει, ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα, ούτε το "τέρας κάτω απ' το κρεβάτι" ή την ντουλάπα, όταν είσαι παιδάκι. Έχει μια αλλόκοτη ομορφιά ο έρωτας και ίσως είναι είναι το πιο επιτυχημένο προϊόν στην ιστορία. Αφού αργά ή γρήγορα όλοι/ες μας ασχοληθήκαμε με δαύτο, το λοιδορήσαμε, το κυνηγήσαμε, το λατρέψαμε, το μισήσαμε. Ίσως κανείς μας να μην έμεινε αδιάφορος - αφού και η αρνητική διαφήμιση, είναι πάντα διαφήμιση -. Χύσαμε άπειρους τόνους μελάνι ( κάθε μορφής ), τον παραλληλίσαμε, τον βάλαμε κάτω απ' τον μεγεθυντικό φακό, τον τεμαχίσαμε και τον ξανασυναρμολογήσαμε. Αλλά πάνω απ' όλα γι' αυτόν μιλήσαμε, θέλετε από συνήθεια, θέλετε από ανάγκη, θέλετε από περιέργεια.
Σπάσαμε τους δίποδους καθρέπτες που δεν τον αποδεχόντουσαν πια, συγκρουστήκαμε με όσους δεν θέλαν καν να τον δουν στα μάτια τους. Τον εγκλωβίσαμε σε λέξεις που αναλόγως της διαθέσεως μας, φαίνονταν από γελοίες σε θεόσταλτες και τούμπαλιν. Και ίσως αρκετοί να καταλήξαμε, ότι δεν είχε νόημα να τον επεξεργαζόμαστε, αλλά να τον ζούμε.
Αν, όπως και όταν τύγχανε στο διάβα μας, με το μεγαλείο και την ποταπότητα του - ξανά βάσει του πως θα τον φίλτραραν τα "πνευμόνια" μας -.
Πήγαμε να τον διαχωρίσουμε απ' τον ενθουσιασμό, να βρούμε λογική στο εμφανές παράλογο του, τον βάψαμε μαύρο, μωβ, κόκκινο και άσπρο. Τον κηρύξαμε προάγγελο καταστροφών ή νιρβάνα, του δώσαμε πρόσωπο, φύλο, ακόμη και ηλικία. Τον κάναμε αθάνατο ή με χρονική διάρκεια μύγας ( 24 ώρες το πολύ, αν δεν απατώμαι πάντα ).

Και γεμίσαμε ή αδειάσαμε σακούλια ( κάποιες φορές εκείνα κάτω απ' τα μάτια ) από πράξεις/παραλείψεις, αγγίγματα και λόγια. Βάλαμε στέρνα στο πλυντήριο για να μαζέψουν ή για ν' απλώσουν και να γίνουν ικανά, να στοιβάξουν παχυλό αέρα, κομματάκια από γαρύφαλλο ( το μπαχαρικό ), γεύσεις και φαντασιώσεις ( ονειράματα? Αδόκιμη σαν λέξη και φρούτο νοσηρής και απαίδευτης πραγματικότητας, της δικής μου καθώς εκτυλίσσεται πάνω σε μια οθόνη ).

Και σκάει "μύτη" ο Εγγονόπουλος μ' αυτή του την φράση που σε μένα τουλάχιστον - τώρα, αυτή την στιγμή - προκάλεσε ένα ρίγος - ανακατεμένο με νικοτίνη και καφέ, δεν λέω, αλλά πάντα ρίγος -. Ένα σκίρτημα γέρικου σκυλιού που προσμένει καινούριο γάβγισμα, από κάπου, σαν κλουβί που αναζητά μια οικειοθελή μετάγγιση καναρινιού, για να μην νιώθει ερημωμένο. Αγάπη, ίσως και ο υπερθετικός του έρωτα και τ' ανεκπλήρωτο της. Η πλοκή δεν μένει ποτέ σ' εκκρεμότητα, απλά κάποια βιβλία ίσως και να ήταν μοίρα τους, να μείνουν μισογραμμένα. Και δεν αποκλείεται, να ήταν μοίρα τους μέχρι την μέση ( ή το ένα τρίτο, ή κάτι λιγότερο, ή περισσότερο ) να γραφούν. Η έμπνευση είναι μπάσταρδο πράγμα.
Τεσπα, τόσα λόγια, τόσες σκέψεις, δικές μας, άλλων και μια πένα, ανάμεσα στα δάχτυλα, μπορεί και στα δόντια, να χαράζει σε ώρες βουβές, ουρανούς ( μπορεί όσο θα έφτανε για να πλημμυρίσει ένα ταβάνι ), κορμιά, δέρματα γαμψά και νύχια λεία.

Για κάποιους απλά ζήτημα εκκρίσεων, για κάποιους άλλους ναός, για κάποιους άλλους θέμα συζήτησης σαν τον ουροβόρο όφη ( αέναη, ακατάπαυστη ). Με ή δίχως ουσία, να φύγει και αυτή μαζί μας, στο δισάκι το αόρατο και δυο κέρματα πάνω στα κλειστά μας μάτια.

* Μπορεί με την νηματοθέτρια να είχα "πλακωθεί" άπειρες φορές στο παρελθόν. Να διαφωνούσα μαζί της σε άπειρα σημεία. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν θα έπρεπε να της "κομίσω γλαύκα", αν μη τι άλλο γι' αυτό της το νήμα, που ήταν ένα απ' τ' αγαπημένα μου "δωμάτια" σ' αυτό το ηλεκτρονικό "σπίτι". Όπου κι αν βρίσκεται, να είναι καλά και να προσέχει ( η ευχή που πάντα μου έδινε ο καλύτερος μου φίλος, όταν αποχωριζόμασταν ), με ή δίχως έρωτα ή αγάπη. Και συγνώμη σε όλους για το ίσως - για πολλοστή φορά - ακατανόητο του "σεντονιού" μου.  

 

Μέτρησα τις θάλασσες που έχω κολυμπήσει στη ζωή μου...
Το Αιγαίο.
Το Λιβυκό.
Το Ιόνιο.
Η Μεσόγειος από τη μεριά της Αφρικής.
Ο Περσικός.
Ο Ατλαντικός.
Ο Ειρηνικός.
Ο Ινδικός.
Τα μάτια σου...

Τζούτζη Μαντζουράνη

 

Έρωτας-αγάπη ή απλά κατάσταση ψυχικής αδυναμίας; εάν όχι, πως δικαιολογείται ότι οι πιο πολλοί θέλουν να λαμβάνουν αγάπη χωρίς να επιστρέφουν συναίσθημα.

 

Εφοσον το αφουγγραζομαστε στο ιδιο επιπεδο μιας επαφης βρισκομαστε ,
ο καθε ενας απο το δικο του σημειο στην πορεια του αλλα ολοι σε κοινο και αδιαιρετο ,
ιδιαζον του καθενος ......αλλα το ιδιο ,σαν τις διαστασεις σε αυτη τη συγκεκριμενη αυτη εδω τωρα ,
αυτης της στιγμης .......

 

 

Χ. Λάσκαρης

 

Δεν έχω δει, τ' ομολογώ, θεές να περπατούνε,
Όταν βαδίζει η κυρά μου, το έδαφος σαρώνει.
Κι όμως θαρρώ, μα το Θεό, κι η αγάπη μου είναι σπάνια,
Όπως κι όσες συγκρίνονται αδίκως με τα ουράνια.

Σονετο (11-14)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

 

τόσα ξέρετε, τόσα λέτε

άνευ εξηγήσεως.