Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ὄχι ποιήματα ὄχι

 

Ο θάνατος μιας γριάς που καλογέρευε

Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω,
μόνον η καρδιά μου πάει να χτυπήσει την ξύλινη πόρτα,
εκεί που η γριά, σταματημένο ρολόι σε άσπρο τοίχο
προσμένει ταφή.
Χτες μάζευε στην ποδιά της ελιές,
προχτές νήστευε το ψωμί που δεν είχε,
τώρα η μνήμη της στέκεται ακίνητη σαν τη γυναίκα
του Λωτ.
Ούτε που μπορεί να σκεφτεί τις συνέπειες,
την ώρα που οι άγγελοι με μαύρες πανοπλίες
έχοντας μες στα μαλλιά τους αθανάτους,
την κουβαλούν μέσα από κεφαλαία διαστήματα.
Φωτεινή του στενού,
παρανάλωμα των σκύλων,
καλόγρια δίχως μοναστήρι.
Ελονοσία ο σκύλος του φαρμακοποιού.
Δεν ξέρω ποίος θα 'ρθει να σταθεί,
σα μεγαλώσει ο θάνατος
κι αλλάξουν σκοπιές οι φρουροί.

----------------------------------------

Σεξομανία

Απότομα πετιέται η μανία μέσα του
για πόλεμο, ρυθμό, ερωτική πράξη.
Ο καιρός άλλαξε ξαφνικά.
Ήπιος, ο αέρας μεσίστιος, η δύναμη στο χώμα και στα
φυτά.
Η αλλαγή αντιστρέφει το αίμα, κλείνει βροχές,
εγκαινιάζει διαδηλώσεις, γιορτές αγρίων, επαναστάσεις
εγχρώμων.
Ερωτική πράξη με τη συντέλεια του κόσμου,
όχι στον αμφιβληστροειδή,
ούτε σε φωταγράμματα ταινιών.
Διάχυτη στις αισθήσεις και στην ψυχή σου,
με την συντέλεια του κόσμου
για δέκα δευτερόλεπτα, όσο και ο τελευταίος σπασμός.

( Τάσος Δενέγρης )

 

Πικρή Αλήθεια Ella Wheeler Wilcox.

Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.

Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.

 

Μετρική και βιογραφία

Ψηλά, στον αέρα που ανεβαίνει, στις κλωστές του χορταριού,
στις λεπτές και απόκρημνες πτήσεις των κλαδιών,
στις πιο κλειστές σπηλιές όπου ζοφερό,
πολύ, ενάντια στα τείχη, κύμα, εσύ βροντάς.
Μες τη μέτρια άπνοια του ασβέστη κι εμπόρευμα,
εκεί που το ψεύτικο οξείδιο καταστρέφεται,
μια έφερα σταθερή μορφή,
ιστορία και φύση, δική μου και αλλότρια, που επιμένει.
- χλευασμένο κατόρθωμα, ειρωνία που αντιστέκεται
και διαμάχη που διαρκεί.

----------------------------------------------------------

Μην ακούς

Μην ακούς τις ειδήσεις στο ράδιο,
μην παρηγορείσαι, ούτε να εκνευρίζεσαι με την εφημερίδα.
Όταν κάτι θα ξεκινήσει ν' αλλάζει στ' αλήθεια,
θα το μάθεις στον πάγκο της καφετέριας.

Έπρεπε σ' αυτή την ηλικία ν' αρχίσεις να καταλαβαίνεις
τα τεράστια σύννεφα που μακριά έπαιρναν τ' αγόρι,
την ησυχία των απογευμάτων στη δουλειά και στ' άλλα δωμάτια,
τις φωνές των μικρών που παίζουν.

Είναι κείνες οι γαλήνιες κραυγές βοηθείας,
να σου δίνουν δίκιο. Το λοξό μου κεφάλι
προσποιείται ότι ηττήθηκε, μοιάζει
να μην ακούει. Αλλά γνωρίζει, δεν φοβάται.

( Franco Fortini )

* Απόδοση στα ελληνικά T_S

 

ωωω

 

6.

Έφυγες
κι έμεινα σαν μέσα δρόμος της Κέρκυρας
την ώρα που κλείνει η αγορά
κι αποχωρούν οι τουρίστες.

----------------------------------------------------------

4.

Όσο ήτανε μικρός προσέγγιζε το μέλλον
με την γοητεία που ασκούν στα μάτια των νηπίων
τα επάνω ντουλάπια της κουζίνας.
Μεγάλωσε κι η φαντασία του εντοιχίστηκε
σαν μια κουζίνα στο παρόν.

-----------------------------------------------------------

1.

Μέσα στο βλέμμα του τυφλού
καρπίζει ένα χωράφι
κι η αγκαθιά στις αύλακες
τον κάνει και δακρύζει.

( Γιώργος Χ. Θεοχάρης )

 

Το ψέμα του θανάτου

Μας έχωσε η ζωή κάτω απ’ τα σκέλια της.
Μας πήρε και μας σήκωσε το «κύμα».
Κακοκαιρία στην ψυχή μας εξελίσσεται.

Αργά διαβαίνω σκόρπια μονοπάτια
και τραγουδώ το ψέμα ενός θανάτου.
Χαριεντίζομαι με τιποτένιους ήχους.
Εκεί που ανάποδα ο κόσμος σπαρταράει.
Χαμένος στη ζαλάδα μου μυρίζομαι…
Αλίμονο στον ύπνο που ξυπνάει.
Χωράφια με ανθρώπους σηκωμένους.
Πατάμε στα χαλιά που πλέξαν άλλοι.

Αχ, να μπορούσα να ‘μαι κύριος.
Και να μην παίζω κρυφτό στον εαυτό μου.
Μα αν κατάφερνα να ορίσω τη ζωή μου.
Δε θα ’χε πλέον αξία το μηδέν.
Σ’ άλλες πλευρές για να γυρίσω το κορμί μου.
Άλλα χίλια κορμιά θα πρέπει να χαθούν.

Δεν τρώγονται τα σάπια κρέατα που βρήκα.
Γιατί είν’ ανθρώπινα.

( Βασίλης Βάρκας )

 

Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα.

Κανείς δεν μας είδε εμάς χεράκι, χεράκι το βράδυ εκείνο

όπου έπεφτε η γαλάζια η νύχτα και εσκέπαζε τον κόσμο.



Απ’ το παράθυρο μου είδα μόνος εγώ

τη φιέστα του ηλιογέρματος ψηλά στ χάη.



Και πότε, πότε σαν πυρακτωμένο κέρμα

κράταγα ένα κομματάκι ήλιο στην παλάμη μου.



Και σε συλλογιζόμουν με τη καρδιά σφιγμένη

από κείνο εκεί το σφίξιμο που ξέρεις πως με κυβερνάει.



Λέγε μου, που ήσουνα?

Με τι κόσμο?

Και τι τους έλεγες?

Και γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα

μόλις νιώσω μοναχός, με σένανε μακριά μου?

Π.Νερούδα

 

Πιλάτοι

Δεν είμαι παρά απ' αυτό μόνο που έρχομαι,
κάθε μέρα υπάρχοντας σε κάτι το άλλο.

Αυτό που δε θα γίνω ποτέ.

Απ' αυτό είναι που είμαι φτιαγμένος,
απ' αυτό κι έναν τρόμο

Κι είναι
σα να 'χεις ταχυδρομηθεί στο διάστημα,
ένα φτωχό ανόητο μήνυμα.

Σκουριασμένος ύπνος,
με τον προβολέα των θέλω
που διαλύει τα μέταλλα,
γαντζώνει την αγωνία στο μυαλό.

Μια πληγή δίπλα σου να την αγγίζεις,
ανάμεσα στα χόρτα και τα τροχοφόρα,
στο αλκοολικό δωμάτιο
και τα φτηνά βγαλμένα εσώρουχα.
Και να παίρνεσαι
από μαγικά χαμένα ονόματα
μες σ' έναν ουρανό γεμάτο τζιν,
με τους αγγέλους του
να μασουλάν αστέρια.

Σύμπαν της κίτρινης σκονισμένης λάμπας,
τώρα που μου χορεύουν,
τώρα που μου φεύγουν,
ο κύριος Ίβνινγκ,
η Εσμεράλδα, ο Κουασιμόδος.

Τώρα π' ανοίγουν
οι τελευταίες καταπακτές
βγάζοντας νάνους
κι ηλίθιους κι ουδέτερους.

Καθένας τους κι ένας Πιλάτος.

Όλοι τους μαχαίρια,
σαπούνια κι αποσμητικά,
ενώ εγώ περπατώ και θυμάμαι.
Παρακολουθώ πάντα
απ' το απέναντι πεζοδρόμιο
τον εαυτό μου,
δεν κοιμάμαι.

( Aλέξης Τραϊανός )

----------------------------------

Θάνατος

Η σάλπιγγα του Θριάμβου αργά σημαίνει,
για μιαν απάτη Πρώτη Παρουσία,
που μήτε θα μπορούσε, κι η εξημμένη,
ποτέ, να τη συλλάβει φαντασία!

Χρώματα και ήχοι, αρώματα, - ενωμένα
σ' ένα Μεγάλο φως, όλο Γαλήνη,
- κι ό,τι ποθούσα, τώρα πια, για μένα,
σαν ένα παραπέτασμα που κλείνει...

Τίποτα πια της γης δεν απομένει,
- κι ο Αρχάγγελος υψώνει τη Ρομφαία:
της γης η σκιά, για πάντα διαλυμμένη,
μέσα σε μια Αλήθεια Κορυφαία!

...Κι όπως κυλά στα βάθη του κενού μου,
σαν άστρο φλογερό στον άξονά του,
- δε νιώθω πια να ζει, παρά το Νου μου,
στην Απεραντοσύνη του Θανάτου...

( Ναπολέων Λαπαθιώτης )